ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ ΕΚΠΤΩΣΕΩΝ




Έφριξαν Άδου πυλωροί ακούοντες τα όσα είπεν εις την προσφώνησίν του 

ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κατά την υποδοχήν του αιρεσιάρχου Αρχιεπισκόπου Καντερβουρίας κ. Γουέλμπυ! 

Παραθέτομεν την ομιλίαν μεταφρασμένην από την αγγλικήν, 

όπως ανηρτήθη εις την επίσημον ιστοσελίδα ενημερώσεως του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων την 3ην Μαΐου 2017: 

«Σας καλωσορίζουμε, 

αγαπητέ Αρχιεπίσκοπε Ιουστίνε και κ. Welby, 

πίσω στην Ιερή Πόλη της Ιερουσαλήμ και στους Αγίους Τόπους 

κατ’ αυτό το χαρούμενο Πάσχα με τα θριαμβευτικά λόγια του Πασχαλινού τροπαρίου 

που ψέλνουμε σε όλη αυτή τη περίοδο: 

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, Θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος.

Φέτος, η γιορτή του Πάσχα έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους μας, 

καθώς εορτάζουμε την εορτή των εορτών 

την ίδια ημερομηνία 

επιδεικνύουμε στον κόσμο την κοινή μας πίστη 

στον σταυρωμένο και αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό.


Πράγματι η φυσική μας παρουσία εδώ στους τόπους της σταύρωσης και της ταφής, που αναγγέλλουν μαζί την ανάσταση, είναι μία ισχυρή μαρτυρία του Φωτός της σωτηρίας που λάμπει από τον Ιερό Τάφο, το οποίο δόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο μέσω της Εκκλησίας. Το προσκύνημά σας στους Αγίους Τόπους και, φυσικά, στην Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, αυτή τη στιγμή, είναι μία ορατή έκφραση της επιθυμίας σας να είστε ένα με την τοπική Εκκλησία. 


Όπως είπατε και εσείς στη δική σας πασχαλινή εγκύκλιο, «ενωνόμαστε σε ένα οικουμενισμό δράσης, για να φέρουμε την μεταμορφωτική, διακονική αγάπη του Χριστού στον κόσμο». Το καθήκον μας δεν είναι απλώς μία διακήρυξη, αλλά και να θέσουμε αυτή την διακήρυξη σε πρακτική εργασία για λογαριασμό των φτωχών, εκείνων που είναι θύματα του πολέμου, της βίας και των διώξεων, και όλων όσοι βρίσκονται σε οποιαδήποτε ανάγκη. Το προσκύνημά σας κάνει δύο σημαντικά πράγματα σαφή: Πρώτον, η παρουσία σας ανάμεσα σε εμάς επιβεβαιώνει και στηρίζει την μαρτυρία μας εδώ στην Ιερουσαλήμ και στους Αγίους Τόπους. 


Και δεύτερον, το προσκύνημά σας καταδεικνύει την αληθινή επιβεβαίωση και ενθάρρυνση για τις εντόπιες χριστιανικές κοινότητες στη Μέση Ανατολή, καθώς και τους άλλους αθώους λαούς στην περιοχή μας, οι οποίοι, ακόμα και την στιγμή που συγκεντρωνόμαστε σ’ αυτό το ιερό μέρος, υποφέρουν από τις διώξεις, τα αποτελέσματα της βίας και την μετανάστευση σε μία κλίμακα που είναι πρωτοφανής στην πρόσφατη ιστορία. Η παρουσία σας αποτελεί επιβεβαίωση της ακεραιότητας της χριστιανικής κοινότητας στο πολυπολιτισμικό, πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό τοπίο μας. Καθώς συγκεντρωνόμαστε σήμερα σε αυτή τη συνάντηση της Αγγλικανικής Κοινότητας με την Μητέρα Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, το Ορθόδοξο Πατριαρχείο, επιβεβαιώνουμε τη μακρά αμοιβαία δέσμευσή μας στους ιστορικούς δεσμούς μας και στον ουσιαστικό μας θεολογικό διάλογο. 


Εντούτοις, στους Αγίους Τόπους ο διάλογος αυτός δεν αφορά απλώς θεολογικές αρχές: στη χριστιανική μας ζωή, λατρεία και συνεργασία, επιδεικνύουμε την ενότητά μας και την κοινή ομολογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ως λυτρωτή της ανθρωπότητας και της ανάστασής του ως τη νίκη της ζωής πάνω από το θάνατο, του φωτός πάνω στο σκοτάδι, της ολότητας έναντι της κατατμήσεως. Όπως λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, σε ένα τυπικό αλλά πλούσιο σε λογοπαίγνια, η ανάσταση –αυτό που στα αγγλικά δηλώνεται ως resurrection- σημαίνει ανάπλαση – η οποία είναι αναδημιουργία και ανακαίνιση – που σημαίνει ανανέωση. Σημαίνει επίσης αναζώωση – η οποία είναι προσ­φορά νέας ζωής. 


Όλες αυτές οι έννοιες συνδέονται βαθιά με την ανάσταση. Σε αυτή την ομολογία είμαστε ήδη ενωμένοι. Η αποστολή μας ως Χριστιανών και Εκκλησιών είναι ακριβώς να διακηρύξουμε στον κόσμο ότι το σκοτάδι, ακόμα και το σκοτάδι της σημερινής εποχής, δεν έχει καμία δύναμη πάνω στο Φως της ανάστασης και στην ελπίδα ότι αυτό το Φως φέρνει δημιουργία. Αυτή την ελπίδα ακούμε στα λόγια της Επιστολής προς τους Κολοσσαείς, όταν ο Άγιος Παύλος λέει ότι «και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν» (Κολ. 3,10). 


Από αυτό το μέρος που συγκεντρωθήκαμε σήμερα το πρωί, στέλνουμε το κοινό μας μήνυμα στους χριστιανούς αδελφούς και τις αδελφές μας που ζουν σε όλη τη Μέση Ανατολή, καθώς και στους χριστιανούς σε άλλα μέρη του κόσμου και σε όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης, ανεξαρτήτως πίστεως, οι οποίοι υποφέρουν από απελπισία, φόβο, σύγχυση, θλίψη, εξορία από τις πατρίδες τους και από τις συνέπειες της βίας στα χέρια άλλων ανθρώπων. Διότι με την ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού από τους νεκρούς ο Θεός ενήργησε αποφασιστικά, για να αποκαταστήσει όλη την ανθρωπότητα και τη δημιουργία που «συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ 8,22) στο αρχικό μας αιώνιο πεπρωμένο. 



Μας δίνει μεγάλη χαρά να σας καλωσορίσουμε, 

αγαπητέ Αρχιεπίσκοπε Ιουστίνε και κ. Welby, 

στην Εκκλησία του Παν­αγίου Τάφου 

μετά την προσ­φατη ανακαίνιση και εκ νέου αφιέρωση του Ιερού Ναϊδρίου του Ιερού Τάφου, 

το επίκεντρο της πασχαλινής μας αφοσίωσης. 

Προς τιμήν του προσκυνήματός σας, 

θέλουμε να σας δωρίσουμε αυτήν την εικόνα της Θεοτόκου, 

προσευχόμενοι στον αναστημένο Κύριο, 

ώστε να μπορεί να σας ενδυναμώσει στην αρχιεπισκοπική σας διακονία!...

Και προσευχόμαστε... 

ότι ο αναστάς Κύριος θα ευλογήσει την αποστολή σας 

στην αγαπημένη μας Αγία Γη»!...


Εκ του ''Ορθοδόξου Τύπου'' της Πέμπτης 18 Μαίου 2017 ν.η., αριθμός φύλλου 2164. 
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF