ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

ΚΑΤΑ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΛΟΓΟΣ




Οι ΗΠΑ έγιναν υπερδύναμη και μπόλιασαν τον Πλανήτη με το επιδερμικό ιδεώδες της υλικής ευτυχίας



του Σαράντου Καργάκου


Ο απέραντος φίλος μου, ὁ ἀρχαιομαθέστατος Χρ. Λεμπέσης, μοῦ ἔστειλε λίγο μετά ἀπό κάποιες δηλώσεις τοῦ ἀκατανόμαστου Νίμιτς τό ἀκόλουθο «κατηγορῶ» κατά τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, πού χωρίς τήν ἄδειά του ἀναδημοσιεύω, παρότι ἤμουν καί παραμένω λάτρης τοῦ «γουέστερν», ὄχι ὅμως τοῦ γκανκστερισμοῦ καί, πολύ περισσότερο, μιᾶς οἰκονομίας-«σαλούν». Ἀφήνω τόν ἀναγνώστη νά κρίνει:


« ... Ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς ἀγελοποίησης (γιατί ὄχι καί γελοιοποίησης) καί ἀκρισίας. Τά πάντα ἔχει καλύψει τό πνεῦμα τοῦ ἐπιδερμισμοῦ μέ ἄμεσο παρεπόμενο τήν ἀφυδάτωση ἤ, γιά νά εἴμαστε πιό ἀκριβολόγοι, τόν ἀφανισμό τῆς ποιότητας τῆς ζωῆς. Ὁ σύγχρονος κόσμος, παρασυρμένος ἀπό τό ἰδανικό τοῦ «homo oeconomicus», κινεῖται μέ παρωπίδες πάνω στόν ἄξονα τοῦ ὑλικοῦ πλουτισμοῦ, ἀδιαφορώντας γιά τά λοιπά στοιχεῖα πού κανονικά συναπαρτίζουν τόν «ὄντως ἄνθρωπον». Πῶς φτάσαμε σ’ αὐτήν τήν κατάντια; Ὅλα ἔχουν τήν ἐξήγησή τους:


ταν ὁ Κολόμβος ἀνακάλυψε τή νέα ἤπειρο, τήν Ἀμερική, πίστευε ὅτι εἶχε πατήσει τό πόδι του στίς Ἰνδίες. Γι’ αὐτό καί τούς Ἐρυθροδέρμους ὀνόμασαν Ἰνδιάνους. Προπαντός ὅμως, δέν θά μποροῦσε νά φανταστεῖ ὅτι αὐτή ἡ μεγάλη ἤπειρος μετά ἀπό 500 χρόνια θά γινόταν ὁ χῶρος πού τουλάχιστον στό βόρειο τμῆμα του θά εἶχε ἐξελιχθεῖ στήν παγκόσμια ὑπερδύναμη τοῦ κράτους τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ἕνα πολυεθνικό κράτος πού τολμᾶ νά ἀποκαλεῖται ἔθνος. Στή σύγχρονη, ὅμως, ἐποχή ὅλα γίνονται, ἀφοῦ ὁ καθένας εἶναι ὅ,τι δηλώσει. Ἀπόδειξη ὅτι οἱ Σκοπιανοί αὐτοαποκαλοῦνται μακεδονικό ἔθνος! Χωρίς, λοιπόν, ἱστορικό βάθος οἱ ΗΠΑ ἔπρεπε νά δομήσουν ἕνα πολιτισμό σύμφυτο μέ τά χαρακτηριστικά τῆς ὀλιγόχρονης ἱστορίας τους. 


Νά μερικά ἀπό τά χαρακτηριστικά αὐτά: Προσπάθεια ἐπιβίωσης, τυχοδιωκτισμός, παρανομία, σκληρότητα, αὐτοδικία, ἀντιπαλότητα, διαπάλη ἐπικράτησης, ἐθνοτικές ἀντιπαραθέσεις, ρατσισμός, χρυσοθηρία, ἀνήλεο κυνήγι τῶν γηγενῶν Ἐρυθροδέρμων, αὐθαίρετη ἀπονομή δικαιοσύνης κ.λπ. Ὅλα αὐτά δέν ἄφηναν περιθώρια γιά στοχαστικές ἀναζητήσεις καί θεραπεία μιᾶς εὐρύτερης κουλτούρας. Τό ἰδεῶδες τοῦ πιστολέρο ἔγινε πρώτη ἀξία καί ὁ λιγδιάρης ἀλητοειδής γελαδάρης μυθοποιεῖται ἀναγόμενος σέ πρόσωπο-πρότυπο. Ἡ πραγματική ἱστορία τοῦ Φάρ-Οὐέστ ἦταν ἐντελῶς διαφορετική ἀπό αὐτήν πού παρουσιάζουν τά καουμπόικα ἔργα τῆς κινηματογραφικῆς βιομηχανίας.


συνισταμένη ὅλων τῶν παραπάνω ἦταν ἡ δημιουργία τοῦ «ἀμερικανικοῦ ὀνείρου», δηλαδή ἡ πετυχημένη πορεία τοῦ πεινασμένου καί ἄσημου στό θρόνο τοῦ πλούτου καί τῆς διασημότητας. Αὐτό ἔγινε κυτταρικό στοιχεῖο τοῦ ἀμερικανοῦ πολίτη, ὁ ὁποῖος μέ συνθήματα time is money ἐργάστηκε σκληρά γιά νά κατακτήσει πλοῦτο ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἔτσι οἱ ΗΠΑ ἔγιναν ὑπερδύναμη καί μπόλιασαν καί μπολιάζουν ὅλο τόν Πλανήτη μέ τό ἐπιδερμικό ἰδεῶδες τῆς ὑλικῆς εὐτυχίας. Καταναλωτισμός καί κυνήγι τοῦ κέρδους γίνονται οἱ ἄξονες πορείας φυσικῶν καί νομικῶν προσώπων. Ὁ γιγαντισμός ἀποθεώνεται καί τό σύνδρομο τοῦ ἰσχυροῦ μπαίνει στό πετσί τοῦ μέσου ἀμερικανοῦ πολίτη, ὁ ὁποῖος πιστεύει ὅτι ἔχει δικαίωμα νά διαφεντεύει τόν κόσμο, ἐφαρμόζοντας τό γνωστό «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα». 


Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡγεῖται σήμερα τῆς ὑπερδύναμης τῶν ΗΠΑ ὁ Τράμπ, μιά persona ridicolosa, ἀμοραλιστής ἀδίσταχτος, προκλητικός, χυδαῖος, ρατσιστής, κενόδοξος, κουφολόγος, κοντολογίς ...τενεκές ξεγάνωτος! (Σημ. δική μου: Ποῦ εἶσαι Γιαννόπουλε!). Αὐτό εἶναι τό ἐπιστέγασμα τοῦ ἀμερικανικοῦ ὀνείρου, τό φτάσιμο στήν κορυφή μιᾶς πυραμίδας χωρίς πνευματική ὑποδομή, χωρίς θεμέλια πνευματικῆς βαθύτητας. Κυρίαρχο στοιχεῖο ὁ ἐπιδερμισμός, ἡ ἔλλειψη βάθους, ὁ πακτωλός τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἡ ἡμιονική σανοφαγία, ἡ ἔλλειψη προσωπικῆς ζωῆς, ἡ μαζοποίηση, ἡ κονσερβοποίηση, ἡ ἀφυδάτωση τῆς πολιτικῆς συνείδησης!


Καημένη Εὐρώπη, τί τραβᾶς συνεργαζόμενη μέ τέτοιους ὀλετῆρες (= καταστροφεῖς) τοῦ αὐθεντικοῦ πολιτισμοῦ. Ἀλλά φταίς καί σύ. Μέ τούς διαρκεῖς πολέμους σου ἔχασες τήν ἰκμάδα σου καί ἀναγκάστηκες νά δώσεις «γῆν καί ὕδωρ» στούς πιστολέρο ἀλογοβάτες τῆς παγκόσμιας κοινότητας. Ἐγκατέλειψες κυριολεκτικά τήν παράδοση τοῦ βάθους, ὑποχωρώντας στίς δυναστευτικές πιέσεις τῶν ὑπηρετῶν τῆς ρηχότητας. Καημένη Εὐρώπη, ἀπό τά ἀσυγχώρητα σφάλματά σου ἔχεις ἀναγκαστεῖ νά γίνεσαι καί σύ χῶρος ροντέο, στόν ὁποῖο ἐπιδεικνύουν τήν ἱππευτική τους δεινότητα οἱ ἐπίγονοι τῶν καουμπόιδων πού ξέρουν μέ τόν τρόπο τους νά κάνουν τοῦ χεριοῦ τους τά πιό ἀτίθασα ἀγριοάλογα. Κρῖμα! Εἶναι ὀδυνηρό ἡ Εὐρώπη ἀλλά κι ἕνα σημαντικό μέρος τοῦ Πλανήτη νά σέρνεται σάν «λασοπιασμένο» βουβάλι ἀπό τά χέρια ἑνός ἄβαθου καουμπόι! Ὀδυνηρό, ἀλλά ἀδήριτη πραγματικότητα. Ζόφος!». 


Σ’ αὐτά τί νά προσθέσω ἐγώ; Μία μόνο σκέψη τοῦ Μάο Τσέ Τούνγκ: «Οἱ πρόγονοί μας ἦσαν σοφοί. Ἀνακάλυψαν τήν μπαρούτη, ἀλλά ἔφτιαχναν μόνο βεγγαλικά. Ἀνακάλυψαν τήν τυπογραφία, ἀλλά δέν ἔβγαζαν ἐφημερίδες. Ἀνακάλυψαν τήν πυξίδα, ἀλλά δέν εὐθύνονται γιά τήν ἀνακάλυψη τῆς... Ἀμερικῆς»! Πάντως ἡ Ἀμερική ἀπό τήν Κίνα θά τό βρεῖ.


Εκ της εφημερίδας ''Δημοκρατία''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF