ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ ΩΣ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΑΣ




Οι άγιες Εικόνες της Παναγίας μας Κυρίας Θεοτόκου αποτελούν πράγματι για όλους τους Ορθοδόξους πιστούς, αλλά και για όλο τον κόσμο, πηγή Μητρικής ευλογίας, ιάσεως και ευεργεσίας, εφόσον μάλιστα μετά την Κοίμηση και την εις Ουρανούς Μετάστασή Της δεν υπάρχουν στην πονεμένη γη Λείψανά Της, εκτός της Αγίας Ζώνης της.


Η δύναμις της Θεομητροπρεπούς Χάριτός Της ακτινοβολεί δια των ιερών Εικόνων Της, οι οποίες εκχέουν αφθονοπάροχα το θείον και πλούσιον Έλεος. Οι θαυμαστές αποκαλύψεις θαυματουργών Εικονισμά των Της είναι άπειρες, σε πολλά μέρη, τα Προσκυνήματα που δημιουργήθηκαν εξαιτίας τούτων είναι αμέτρητα, οι δε θαυμαστές επεμβάσεις και επενέργειές Της συγκλονιστικές! 



του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος


Να αναφέρουμε μόνον τις θρυλικές Εικόνες Της στο Άγιον Όρος, όπως της Πορταιτίσσης, του Άξιον Εστίν ή της Γοργυπηκόου; Να απαριθμήσουμε τα θαυματουργικά Της Εικονίσματα στην Ελλάδα (Προυσού, Μεγάλου Σπηλαίου, Τήνου, Μαλεβής κλπ, στην Κύπρο, στην Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Ρωσία, στην Δύση, στην Διασπορά;


Έχουν γραφεί περί τούτων Τόμοι ολόκληροι και δεν θα παύσουν να γράφονται, διότι η Θεομητορική Χάρις Της είναι αστείρευτη και η Αγάπη Της για τον κόσμο ανείπωτη, απερινόητη και απροσμέτρητη! Θα ήθελα να κλείσουμε με δύο σχετικά σύγχρονα θαύματά Της, σχετιζόμενα όχι με σωματικές θεραπείες ασθενών, αλλά με επενέργειες θαυμαστές παρηγορίας, υπομονής και ελπίδος. 


Γνωστός χαρισματικός Αγιορείτης Γέροντας στην Έρημο του Αγίου Όρους, προ πεντηκονταετίας περίπου, διηγήθηκε σε Υποτακτικό του μία εκ των θαυμαστών Θεομητορικών αντιλήψεων, όταν προσέφυγε ένδακρυς στην αγία Εικόνα Της στο Ναύδριο του Κελλιού του, παρακαλών να τον λυτρώσει από το πλήθος των πειρασμών και των θλίψεων που αντιμετώπιζε:


''Και όπως βρισκόμουν συγκεντρωμένος και κλαίων μπροστά στην Εικόνα Της, αισθάνθηκα -όπως και άλλοτε- την παρουσία της αντιλήψεώς Της. Και καθώς ο χώρος στο εσωτερικό της Εκκλησίτσας εκείνης ήταν στενός, βλέπω άστραφτε φως η Εικόνα Της και μετά έλαβε διαστάσεις κανονικές η θεία Της μορφή και δεν ήταν πλέον εικόνα, αλλά ζωντανή, ολόσωμη, υπέρφωτη, ηλιόμορφη, με την πάντοτε διπλή Της ιδιότητα: Μητροπαρθενική.


Είδα δε ο ταπεινός, τόσον, όσον επέτρεπε η θνητότης μου και με σεβασμόν έκλινα προς την γην, μη μπορώντας άλλο να ατενίσω, γιατι το Πανάγιον Βρέφος Της -ο γλυκήτατος Ιησούς μας- κρατούμενος στην Αγκάλη Της άστραφτε υπέρ τον ήλιον, κατά το θεοπρεπές μεγαλείο Του, που γέμισε την ευτέλειά μου με την αγάπη Του, ώστε αγνοούσα εντελώς τον εαυτό μου και μόνον θαύμαζα.


Τότε άκουσα την μυρίπνοη λαλιά Της και υπέρ μέλι γλυκητάτη να μου λέγει: -Δεν σου είπα να έχεις την ελπίδα σου σε μένα; Γιατί αποθαρρύνεσαι; Να, πάρε τον Χριστόν! Και άπλωσε την μακαρία Της αγκάλη προς εμέ και το Πανάγιον Βρέφος με πλησίασε, όσο που να μπορεί άνθρωπος να το φτάσει! Μη τολμώντας εγώ από την έκπληξή μου καμμία κίνηση, άπλωσε ο Πανάγαθος Ιησούς μας το χεράκι Του και με χάιδεψε τρεις φορές στο μέτωπο και στο κεφάλι!


Και γέμισε η ψυχή μου αγάπην αμέτρητη και φως, που δεν μπορούσα να σταθώ πλέον στα πόδια μου. Έπεσα κάτω και με πόθο και δάκρυα φιλούσα το μέρος, όπου στεκόταν η πάντων Άνασσα, γιατι επανήλθε πάλι πίσω στην εικόνα Της και άφησε σε μένα την παρηγορία και ευωδία Της, γιατι ευωδίαζε για πολύ καιρό το μέρος αυτό που είχε πατήσει, ενθυμίζοντάς μου συνεχώς την μακαρίαν Της υπόσχεση! 



Μιας γυναικός, πριν από λίγα χρόνια, αρρώστησαν και οι δύο κόρες της από μια σπάνια ασθένεια, που τις έφερε παράλυση και καταστροφή ζωτικών οργάνων. Μαζί με τον σύζυγό της και τα δυο παιδιά σε αναπηρικά καροτσάκια, πήγαν να λειτουργηθούν μια Κυριακή στην ιστορική Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης στο Χιλιομόδι Κορινθίας, όπου η εξαίσια θαυματουργική Θεομητορική Εικόνα.


Μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας, ο πατέρας πήρε τα παιδιά στο αυτοκίνητο, αλλά η μητέρα γονάτισε μπροστά στο θαυματουργό Εικόνισμα της Παναγίας, για να προσευχηθεί. Η ώρα περνούσε και ανήσυχος ο άνδρας της ζήτησε από τις μοναχές να καλέσουν την γυναίκα του για να αναχωρήσουν. Μια Μοναχή την πλησίασε και της πρότεινε να σηκωθεί για να πάει στα παιδιά της που την περίμεναν.


Και τότε η γυναίκα συγκλονισμένη, απεκάλυψε ότι είχε μια θεία επίσκεψη. Ενώ έκανε τα παράπονά της στην Παναγία μας, με το αμείλικτο ερώτημα ''γιατί και τα δυο μου παιδιά;'', είδε την Παναγία Φανερωμένη να εξέρχεται από το Εικόνισμά Της και κινώντας την άχραντη Κεφαλή Της, την άκουσε καθαρά να λέγει: ''Τ ο  δ ι κ ό  μ ο υ,  γ ι α τ ί;''!!!... Έκτοτε, η γυναίκα εκείνη ουδέποτε είπε πλέον ''γιατί'', αλλά σήκωσε και προφανώς σηκώνει αγόγγυστα τον σταυρό που της χάρισε ο Κύριος.


Είθε, η συναίσθησίς μας σχετικά με τις δωρεές των θείων Εικόνων να ωριμάζει και η αγάπη μας για τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους, μέσω των θαυμαστών ιερών Εικόνων Της, να καλλιεργείται και να αυξάνει, για την πνευματική μας ωφέλεια και πρόοδο και την βίωση του θαύματος της σωτηρίας μας εν τη Εκκλησία. Αμήν!



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>
Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,
Εκδόσεις Γεώργιος Χοροζίδης, Φυλή Αττικής 2017, σελ. 41-47.


Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF