ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2019

ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!



Εφημερίδα ''ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ'' 20-1-1933


ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΣ ΥΠΟ ΙΣΧΥΡΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ



Μέρος 12ον


Σύμφωνα με την απόφασιν της διοικούσης επιτροπής της Κοινότητός των, οι παλαιοημερολογίται εόρτασαν χθες επισήμως τα Θεοφάνεια εις το Παλαιόν Φάληρον. Η τελετή της καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού έγινε εις την εξέδραν του παλαιού ''Μπαρ'' υπό βροχήν, με εξαιρετικήν επιβλητικότητα. Από βαθυτάτης πρωίας, οι ακολουθούντες το παλαιόν ημερολόγιον γνήσιοι ορθόδοξοι ήρχισαν να κατέρχονται εις Φάληρον, από τας Αθήνας, Καλλιθέαν, Κηφισιάν, Αμαρούσιον και άλλα χωριά της Αττικής. Ακόμη δε και από τον Πειραιά και τα νησιά του Σαρωνικού, Αίγιναν  και Σαλαμίνα. Ο ναός της Αγίας Βαρβάρας, όπου έγινε η ιεροτελεστία ήτο καταλλήλως εστολισμένος με φοίνικας και σημαίας, επειδή δε οι προσελθόντες προσκυνηταί ήσαν πολυάριθμοι και δεν εχώρουν εις το εσωτερικόν, πολλοί παρέμειναν έξω, καθ' όλην την διάρκειαν της θείας λειτουργίας.


Εκτός των άλλων, παρέστησαν και παλαιοημερολογίται μαθηταί εν σώματι, ψάλλοντες τους εκκλησιαστικούς ύμνους, καθώς και τα Διοικητικά Συμβούλια των Κοινοτήτων γνησίων ορθοδόξων, Αθηνών, Πειραιώς και άλλων μερών της Αττικής με τα λάβαρά των. Εις την τήρησιν της τάξεως και της ευκοσμίας συνέβαλε και η παρουσία του προέδρου της Κοινότητος γνησίων ορθοδόξων κ. Δημητρακοπούλου και των άλλων πρωτοστατούντων εις την οργάνωσιν των παλαιοημερολογιτών, μεταξύ των οποίων και οι κ. κ. Χανιώτης, Κηρίκος και άλλοι. Μετά την τέλεσιν της θείας λειτουργίας, οι εκκλησιασθέντες παλαιοημερολογίται εξεκίνησαν εν πομπή προς την εξέδραν του ''Μπαρ'', διά την κατάδυσιν του Τιμίου Σταυρού.





Επικεφαλής της πομπής ήσαν οι παλαιοημερολογίται ιερείς, μοναχοί και τα Συμβούλια των Κοινοτήτων των με τα λάβαρα. Εις φουστανελοφόρος μάλιστα, με ολόλευκη φουστανέλα, υπεβάσταζεν υπερηφάνως μίαν πελωρίαν ελληνικήν σημαίαν, ήτις διέχισε την παραλιακήν λεωφόρον του Π. Φαλήρου. Η εξέδρα είχε διακοσμηθεί καταλλήλως , με κλάδους δέντρων και σημαιούλες, εις το σημείον δε, όπου εγένετο η κατάδυσις του Σταυρού, τέσσερεις νέοι ημίγυμνοι ανέμεναν πολλήν ώραν προ της τελετής να κολυμβήσουν, διά να τον ανασύρουν. Σημειωτέον, ότι καθ' ην ώραν η πομπή εξεκίνησε κατευθυνομένη από την Αγίαν Βαρβάραν προς την θάλασσαν, ήρχισε να βρέχει και συνεπεία τούτου, πλείστοι εκ των παρακολουθούντων την τελετήν παλαιοημερολογιτών, ήνοιξαν τις ομπρέλλες των, ώστε το θέαμα του πλήθους, που κατέκλυσεν την εξέδρα του ''Μπαρ'', ήτο γραφικότατον.


Παρά την πίπτουσαν βροχήν, οι πιστοί ανέμενον καρτερικότατα την τέλεσιν του αγιασμού. Μία γριούλα δε, με ένα αγιοκέρι αναμμένο στα χέρια, εσταυροκοπείτο διαρκώς, χωρίς να δίδει προσοχήν εις τας ψεκάδας της βροχής που έπιπτον εις το πρόσωπόν της, όπως έκαμαν άλλωστε, όλοι οι παρακολουθούντες την τελετήν. Εν τω μεταξύ ο χορός των ιερέων των παλαιοημερολογιτών έψαλλε τον Αγιασμόν  και ένας ιερεύς, πλησιάσας εις το άκρον της εξέδρας, έριξε τον Σταυρόν εις την θάλασσαν. Κατά την στιγμήν εκείνην, οι παλαιοημερολογίται εν συγκινήσει εχαιρέτων δύο μικρά βαποράκια, από τα εκτελούντα την συγκοινωνίαν εις τον Σαρωνικόν. Τα βαποράκια αυτά κατέφθασαν γεμάτα από προσκυνητάς και ήρχισαν να χαιρετούν με τας σειρήνας των τον Αγιασμόν των υδάτων, ο οποίος έγινε τοιουτοτρόπως δύο φοράς εφέτος, μίαν με το νέον και μίαν με το παλαιόν ημερολόγιον.




Εφημερίδα ''ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ'' 20-1-1933

Τας πρώτας απογευματινάς ώρας της χθες, μετά την τελετήν της καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού εις Παλαιόν Φάληρον, υπέρ τους τρακοσίους παλαιοημερολογίται κατευθύνθησαν διά της Λεωφόρου Συγγρού προς την Αρχιεπισκοπήν, όπως διαμαρτυρηθούν διά τα εναντίον των ληφθέντα μέτρα. Όταν ούτοι είχον φθάσει έξωθι του ναού της Αγ. Αικατερίνης, παρά την συνοικίαν Πλάκας, διελύθησαν υπό ισχυράς αστυνομικής δυνάμεως, ήτις είχε καταφθάσει εκεί, ειδοποιηθείσα υπό του διοικητού του τμήματος Παλαιού Φαλήρου. Κατά την διάλυσιν των παλαιοημερολογιτών εμωλωπίσθησαν τινες εξ' αυτών διά των κλομπς. Επίσης ετραυματίσθησαν και εκ των αστυφυλάκων οι Ι. Πετράκης και Εμμ. Κυπριώτης, διά λίθων ριφθέντων κατ' αυτών, υπό των παλαιοημερολογιτών.



ΤΙ ΛΕΓΕΙ Η ΚΟΙΝΟΤΗΣ


Το Διοικητικόν Συμβούλιον της Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, διά τηλεγραφήματός του διαμαρτύρεται εντόνως διά τας σκηνάς και τονίζει, ότι αύται προεκλήθησαν υπό ανισορρόπων, οι οποίοι δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με την Κοινότητα των παλαιοημερολογιτών. Εις το τηλεγράφημα προστίθεται, ότι οι παλαιοημερολογίται, πειθαρχούντες πάντοτε εις τον νόμον, αποδοκιμάζουν πάσαν έκνομον ενέργειαν και είναι ευγνώμονες διά την τηρηθείσαν τάξιν κατά την χθεσινήν τελετήν της καταδύσεως.



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF