ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 7 Ιουλίου 2024

ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ: «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ» (Β')

 



Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Γ. Αγγελοπούλου
«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑ»
εκδόσεις «Σκαραβαίος», Αθήνα 2003, β' έκδοση, σελ. 63-66.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»



Η Μονή της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας της Αίγινας είναι ένα πασίγνωστο μοναστήρι, από όπου πέρασε ο άγιος Νεκτάριος και ο οποίος συνήθιζε να προσεύχεται μπροστά στην εφέστιο εικόνα της Παναγίας μας. Μετά την κοίμηση του αγίου Νεκταρίου, ένας άλλος άγιος, ο Όσιος Ιερώνυμος της Αίγινας, ευδοκία Θεού, υπήρξε ο τελευταίος ηγούμενος της ιεράς Μονής. Από το βιβλίο  «ΠΑΝΑΓΙΑ ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑ» του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Γ. Αγγελοπούλου αντιγράφουμε τις σελίδες 59-66, όπου γίνεται μνεία στον Όσιο Ιερώνυμο, ως τελευταίου ηγουμένου και με επιπλέον άγνωστα στοιχεία για τον βίο του. Η έρευνα θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.




Γ. Δ. 




α. Ιερώνυμος Αποστολίδης



Ο τελευταίος ηγούμενος




( ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )


Τις πρώτες ημέρες της Ιερατείας του (την τεσσαρακοστή ημέρα) είδε ένα φοβερό όραμα, τον Κύριό μας ως Βρέφος μέσα στο Άγιο Ποτήριο! Ένιωσε ανήμπορα τα χέρια του να λογχίζουν τον Κύριον! Έκτοτε, παρεκάλεσε να βρουν άλλον Ιερέα και εκείνος έπαυσε να ιερουργή. Εξηκολούθησε όμως να υπηρετή στον Ναό του νοσοκομείου, ως ιεροψάλτης και ιεροκήρυκας. Παράλληλα, υπήρξε ο άγρυπνος συμπαραστάτης στον πόνο και στη φτώχεια των συνανθρώπων του. Με το διορατικό και προορατικό χάρισμα που ήτο, μεταξύ των άλλων προικισμένος, ανεκάλυπτε τον πόνο και την ανάγκη των συνανθρώπων και αθόρυβα και στοργικά, τους επισκέπτετο και βοηθούσε. Μετά λίγο καιρό και μέχρι της κοιμήσεώς του, απεσύρθη στο ιδιόκτητο ησυχαστήριό του ο «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου και επεδόθη στα υψηλά και μυστικά (Καππαδοκικά) πνευματικά αγωνίσματα, για τα οποία δεν δύναται κανείς να εκφρασθή ή να περιγράψη! Το Ησυχαστήριό του, και συγκεκριμένα το απέριττο Κελλάκι του, είχε μετατραπεί σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», όπου πλήθος ανθρώπων εύρισκαν παρηγοριά, λύτρωση κοντά του. Οι συμβουλές του και η προσευχή του ήταν το «μάλαγμα», για τις από πάσης αιτίας πληγωμένες καρδιές. Είχε σε πολύ μεγάλο βαθμό, όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Είχε αγαπήσει με όλη του την ψυχή τον Χριστό μας, την Παναγία μας, τους Αγίους και την Εκκλησία μας. Είχε διαποτισθεί από το πνεύμα των αγίων ασκητών και γεροντάδων της Καππαδοκίας και υπήρξε μία αντάξια συνέχεια αυτών. Ζούσε δε, συνεχώς, στην κατάνυξη και προσευχή. Δεν μπορούσε ποτέ να πει «ο Χριστός μας», χωρίς να γεμίσουν τα μάτια του δάκρυα. Ήταν χαρούμενος και για την χαρά προέτρεπε: «Να είσθε χαρούμενοι. Την χαρά να την δέχεσθε, την απελπισία όχι' να της κλείνετε την πόρτα. Δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι ο Χριστός μας, που μας αγαπά και θέλει να μας βοηθήσει. Μη φοβάσθε!». Στον καθένα δίδασκε αυτά που έπρεπε και που με το χάρισμά του έβλεπε ότι ήταν ανάγκη. Στους Αρχιερείς και Ιερείς, την Ποιμαντορίαν, για την ωφέλειαν και προστασίαν των ψυχών. Έλεγε στους κληρικούς: «Πρόσεξε, είσαι βελόνα στα χέρια του Θεού. Να μην είναι σκουριασμένη η βελόνα, για να μπορεί ο Θεός να κάνη την δουλειά Του». «Έβλεπε» γεγονότα και καταστάσεις. Αναφέρουμε ένα, λόγω «επικαιρότητας»: Κάποια μέρα, εκεί που συνομιλούσε με δύο μοναχές, ξαφνικά σταμάτησε λίγο, σαν να πέρασε κάποια τρομακτική εικόνα από μπροστά του. Βυθίστηκε ο νους του, κάπου μακρυά από το παρόν και την συζήτηση και άρχισε, σαν να' ταν μόνος του, να κλαίη με λυγμούς. Έτρεχαν τα δάκρυά του, σαν να άνοιξαν ξαφνικά δύο βρύσες! Και αμέσως μετά, με τρεμάμενη φωνή, είπε: «Μπόρα μας έρχεται! Μεγάλη μπόρα εις την Εκκλησίαν μας! Λυπάμαι τις ψυχές, λυπάμαι και τους παπάδες. Τους βλέπω μέχρι τον λαιμό εις την θάλασσαν βουτηγμένους, στις θλίψεις, στους πειρασμούς! Μπόρα μας έρχεται μεγάλη! Ό,τι και να έρχεται, την Πίστιν να φυλάξωμεν»! Και χωρίς άλλη διευκρίνηση, είπε: «Πηγαίνετε έξω, να αναπαυθώ ολίγον» και αυτό εννοείται, για να κλάψη κι άλλο και να προσευχηθή... Είθε αι πρεσβείαι του αγίου Γέροντος Ιερωνύμου, και των άλλων συγχρόνων αγίων Γερόντων του αιώνος μας, περισσότερον από ποτέ άλλοτε, αγωνιώδεις και δυναταί, λόγω των προαποκαλυπτικών γεγονότων της εποχής μας, να ελκύσουν το Έλεος, την Χάριν και την Βοήθειαν της Παναγίας μας και του Χριστού μας, προς όλην την παραπαίουσαν και θλιβομένην ανθρωπότητα.



Σωτηρία Νούση


( Τ έ λ ο ς )



Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Γ. Αγγελοπούλου
«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑ»
εκδόσεις «Σκαραβαίος», Αθήνα 2003, β' έκδοση, σελ. 63-66.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF