ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 27 Ιουνίου 2020

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ: ''ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ'' (1885)




ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ (1885)


ΥΠΟ


ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Δ. ΚΕΦΑΛΑ

ιεροδιακόνου, φοιτητού της Θεολογίας


ΜΑΡΤΙΟΥ 10  ΕΤΟΣ 1885



''Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον

και φυλάσσοντες αυτόν''.

(Λουκά ια' 28).

Μ έ ρ ο ς  2 ο ν


ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ


Απόδειξις του μεγέθους της θείας ευχαριστίας.


α. Σύστασις του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας

β. Μέγεθος και αξία του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας




α. Σύστασις του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας


Προτιθέμενοι να ομιλήσωμεν περί του μεγέθους και της αξίας της Θείας Ευχαριστίας, κρίνομεν καλόν, ως εν εισαγωγή να είπωμέν τινα περί της συστάσεως του Μυστηρίου και της ορθής αυτού εκτελέσεως. 


Το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας ως αναφέρουν οι τρεις Ευαγγελισταί Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, παρέδωκεν εις τους Αποστόλους ο Κύριος την προτεραίαν της παραμονής του πάσχα των Ιουδαίων΄


ήτοι το εσπέρας της 13 του Νισάν - Μαρτίου. Τούτο δε φαίνεται και εκ τινων ρήσεων του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, εν' ω ο Ευαγγελιστής περί των συμβάντων της ημέρας λόγον ποιείται΄


ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διηγούμενος την μεταξύ του Ιησού και Ιούδα συνδιάλεξιν περί της παραδόσεώς του, λέγει ότι οι Μαθηταί δεν εννόησαν το πνεύμα των λόγων του Ιησού, ενόμισαν δε, επειδή το γλωσσόκομον είχεν ο Ιούδας, ότι τω είπεν ο Ιησούς, αγόρασον ων χρείαν έχομεν εις την εορτήν΄


ή τοις πτωχοίς ίνα τι δω΄ (Ιωάν. ιγ' 28-29), εξ ων φαίνεται ότι η ημέρα είνε η προ της παραμονής του Πάσχα των Εβραίων΄


διότι άλλως αι υποθέσεις των Αποστόλων θα ήσαν παράλογοι ως εναντιούμεναι εις ιεράς διατάξεις, καθότι μόνον επομένης παραμονής είσι δυναταί τοιαύται υποθέσεις, διότι ως γνωρίζομεν, διατάξει του νόμου, οι Ιουδαίοι ουδέ μίαν εργασίαν ποιούσι κατά την ημέρα του πάσχα, προς δε και την εν ταις παραμοναίς των εορτών πρόνοιαν επίσης ο νόμος διέταξεν΄


προσέτι δε εις τους πτωχούς τας παραμονάς δίδωσι τα βοηθήματα όπως φροντίσωσι περί της εορτής΄


ώστε ουδέ μία περί αυτού υπολείπεται αμφιβολία, καθ' όσον μάλιστα και πλείστα άλλα χωρία περί αυτού μαρτυρούσιν.


Ο ορισμός της ημέρας ταύτης είνε τοσούτον αναγκαίος, καθ' όσον εξ αυτής κατά μέγα μέρος εξαρτάται η ποιότης του άρτου τον οποίον η Εκκλησία ημών εν τη ιερά Ευχαριστία προσφέρει΄


διότι οι Ιουδαίοι μετρούντες τας ημέρας από της δύσεως του ηλίου της παραμονής.


Επειδή δε το πάσχα ήτο η εορτή των Αζύμων ώφειλον να φάγωσι και αφ' εσπέρας άζυμα, άτινα θα ευρίσκοντο και εις την τράπεζαν του Σωτήρος, όστις δεν ήλθε να καταλύση, αλλά να πληρώση τον νόμον΄ 


η δυτική εκκλησία, εναντιουμένη εις αυτήν την ομολογίαν των πραγμάτων πρεσβεύει την δι' αζύμου άρτου εκτέλεσιν του μυστηριακού δείπνου λίαν εσφαλμένως΄


η Εκκλησία ημών ακολουθούσα την παράδοσιν των Αποστόλων και το πνεύμα του Ευαγγελίου, προσφέρει ανέκαθεν ένζυμον άρτον εις το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας.


Ο τρόπος καθ' ον το μυστήριον τούτο ο Κύριος συνέστησεν, ομοίως ιστορούμενος και υπό των τριών Ευαγγελιστών, είνε ο εξής: 


''Εσθιόντων δε αυτών λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκλασε, και εδίδου τοις μαθηταίς, και είπε, λάβετε, φάγετε΄


τούτο εστί το σώμα μου, και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν αυτοίς, λέγων, πίετε εξ αυτού πάντες΄ τούτο γαρ έστι το αίμά μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών''. (Ματθ. Κς 26-28).


Ο σκοπός της συστάσεως του μυστηρίου τούτου, ως αυτός ο Κύριος λέγει, ίνε ίνα ημείς μεν μένωμεν εν αυτώ αυτός δε εν ημίν. 


''Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ''΄ ήδη τούτο προ της συστάσεως αυτού έλεγεν  προς τους Ιουδαίους ο Κύριος (Ιωάν, ς' 55-56).

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι


Εκ του βιβλίου του Αγίου Νεκταρίου: ''ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ'', 
Αθήνα 1885, σελ. 4-6. 
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF