ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2020

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ (Β' ΜΕΡΟΣ)

 


''Ο Μοναχός, ο οποίος θέλει να σωθή από τας 
παγίδας του πονηρού, μισεί την αυτοπεποίθησιν, 
δεν αποδέχεται αυτό που του υποβάλλει η καρδία 
του, δεν εμπιστεύεται εις την σύνεσιν και διάκρισίν 
του. Ο όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής συμβουλεύει:
 ''Προ αναιρέσεως των κακών, μη υπακούσης τη
 καρδία σου. Οίας γαρ ενθήκας έχει (=ό,τι περιέχει),
 τοιαύτας και προσθήκας επιζητεί''.



Αι είκοσιτρείς (23) σύντομαι επιστολαί, αι οποίαι περιέχονται εις το βιβλιαρίδιον αυτό,

είχον δημοσιευθεί εις το μηνιαίον περιοδικόν της Μονής μας ''Άγιος Κυπριανός'' κατά τα έτη 1981 - 1982. 
Απευθύνονται προς τον Μοναχόν γερο - Θεόκτιστον 
και κατ' επέκτασιν προς κάθε Μοναχόν και τονίζονται εν συντομία ορισμέναι βασικαί πτυχαί της μοναχικής ζωής. 
Θερμώς ευχόμεθα να βοηθήσουν αι επιστολαί αυταί τον Μοναχόν και την Μοναχήν 
της εποχής μας
-έστω και ολίγον-
εις το υψηλόν άθλημα της υπακοής, οπότε θα αισθανόμεθα ευτυχείς εν Κυρίω.



Τη 20ή Μαρτίου 1984 εκκλ. ημερ.
των μδ' αναιρεθέντων αγιοσαββαιτών Αββάδων



Εν Αρχιερεύσιν ελάχιστος



+ Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός



του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'


Φεβρουάριος 1981


Αγαπητέ μοι εν Κυρίω γερο - Θεόκτιστε, ευλόγησον!

Δι' ευχών του αγίου Γέροντός σου έρχομαι αυτήν την φοράν να σου γράψω διά τας προϋποθέσεις, αι οποίαι είναι απαραίτητοι προς πληροφορίαν του θείου θελήματος διά μέσου του πνευματικού Πατρός.

α) Πρέπει ο Μοναχός να μη πιστεύη εις τον εαυτόν του, ότι δύναται να οδηγηθή μόνος του εις οδόν σωτηρίας.

β) Οφείλει να κατευθύνη την καρδίαν του με απόλυτον ειλικρίνειαν προς το θέλημα του Θεού.

γ) Να ερωτά με πίστιν διά το κάθε τι τον Γέροντά του. Ο αββάς Δωρόθεος της Γάζης, ο οποίος ως κοινοβιάτης εβίωσεν εις βάθος ασυνήθιστον τα θέματα της υπακοής, σου συνιστώ δε ανεπιφυλάκτως τας πνευματικωτάτας Ομιλίας του, γράφει πολύ χαρακτηριστικά:

''Όντως εάν κατευθύνη τις την καρδίαν αυτού προς το θέλημα του Θεού, παιδίον μικρόν φωτίζει ο Θεός ειπείν αυτώ το θέλημα Αυτού.

Εάν δε μη θέλη τις μετά αληθείας το θέλημα του Θεού και προς Προφήτην εάν απέλθη προς την καρδίαν αυτού την στρεβλήν διδεί ο Θεός εις την καρδίαν του Προφήτου αποκριθήναι αυτώ, καθώς λέγει η Γραφή:

''εάν πλανηθή και λαλήση ο Προφήτης, εγώ ο Κύριος επλάνησα τον Προφήτην εκείνον'' (Ιεζεκ. ιδ' 9). Διά τούτο οφείλομεν πάση δυνάμει κατευθύνειν εαυτούς προς το θέλημα του Θεού και μη πιστεύειν τη ιδία καρδία''.

Ο Μοναχός, ο οποίος θέλει να σωθή από τας παγίδας του πονηρού, μισεί την αυτοπεποίθησιν, δεν αποδέχεται αυτό που του υποβάλλει η καρδία του, δεν εμπιστεύεται εις την σύνεσιν και διάκρισίν του.

Ο όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής συμβουλεύει: ''Προ αναιρέσεως των κακών, μη υπακούσης τη καρδία σου. Οίας γαρ ενθήκας έχει (=ό,τι περιέχει), τοιαύτας και προσθήκας επιζητεί''.

Ο νέος Μωυσής του Σινά, ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, λέγει εις τους υποτακτικούς: ''Καν άπαντα κατά Θεόν ποιή και φθέγγεται ο τοιούτος εργάτης (ο ταπεινόφρων) ουδ' ούτως εαυτώ πιστεύει΄ σκόλοψ γαρ και βάρος τω πετεινώ το οικειόπιστον, ώσπερ τω υπερηφάνω το ετερόλεκτον''.

Όπως ο υπερήφανος μισεί την συμβουλήν και γνώμην του άλλου, έτσι και ο ταπεινός αποστρέφεται την ιδικήν του γνώμην, διάκρισιν και σύνεσιν, διότι ''ο ταπεινόνους πάντοτε το εαυτού θέλημα ως πλάνην βδελύττεται''.

Η αυτοπεποίθησις είναι η αιτία της πλάνης και της καταστροφής του Μοναχού. Επ' αυτού, συν Θεώ, θα επανέλθω. Τα σέβη μου εις τον άγιον Γέροντά σου και τας ταπεινάς μου ευχάς! Σε ασπάζομαι εν Κυρίω.


Ευχέτης προς Κύριον 


+ Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός





Μάρτιος 1981


Αγαπητέ μοι εν Κυρίω γερο-Θεόκτιστε, ευλόγησον!


Με την ευχήν του αγίου Γέροντός σου θα ήθελον να σου γράψω διά το θέμα της αυτοπεποιθήσεως.


Η πίστις εις τον εαυτό μας και τας δυνάμεις μας οπωσδήποτε προέρχεται από την υπερηφάνειαν και την έλλειψιν αυτογνωσίας. Η Αγία Γραφή μας διδάσκει να μη θεωρώμεν εμείς τους εαυτούς μας φρονίμους.


Ό,τι κάμνομεν, να το υποβάλλωμεν πάντοτε εν ταπεινώσει εις τους συνετωτέρους μας, ούτως ώστε το μεν λάθος να διορθωθή, το δε καλόν να γίνη καλύτερον.


Και βεβαίως οφείλει ο υποτακτικός να πιστεύη ακραδάντως, ότι ο Γέροντάς του είναι συνετώτερος, πολύ μάλιστα περισσότερον όταν υποτάσσεται εις αυτόν με πίστιν αδιάκριτον αναζητών το θείον θέλημα.


Ο Μοναχισμός, απιστών εις εαυτόν, πλουτίζεται με την χάριν του Θεού, η οποία δίδεται εις τους ταπεινούς, και ανοίγουν οι οφθαλμοί της ψυχής του και βλέπει με πολύ διαφορετικόν τρόπον.


Τότε συμβαίνει εκείνο, το οποίον αναφέρει ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος: ''Κύριος μεν σοφοί τυφλοούς, τους των υπηκόων οφθαλμούς εν ταις του οδηγούντος αρεταίς, εν δε ταις ελλείψεσι σκοτοί΄ ο δε μισόκαλος τουναντίον''.


Μεγάλην μανίαν έχει ο μισόκαλος Διάβολος να πείση τον Μοναχόν να πιστεύση εις τον εαυτόν του και να κρίνη τον Γέροντά του, διότι γνωρίζει ότι έτσι κλείνεται ο ουρανός διά τον Μοναχόν, σκοτίζεται η διάνοιά του και οδεύει εις την καταστροφήν.


Οι άγιοι Πατέρες μας είναι πολύ αυστηροί ειδικώς εις το θέμα αυτό και απαιτούν από τους υποτακτικούς πίστιν αδίστακτον εις τον Γέροντα, να αποφεύγουν δε και να μισούν θανασίμως τους λογισμούς, οι οποίοι στρέφονται εναντίον του.


Όταν ο Μοναχός έχη πίστιν αδιάκριτον εις τον Γέροντά του, τότε κυριολεκτικώς ''πετάει'', διότι άγιοι Άγγελοι τον διακονούν και του εξομαλύνουν όλας τας δυσκολίας.


Βλέπεις λοιπόν, γερο - Θεόκτιστε, ότι ο εχθρός σε σκοτίζει να νομίζης, ότι πταίει ο Γέροντάς σου, το διακόνημά σου, η Μονή, οι αδελφοί κ.λ.π.;


Κανένα πρόβλημα δεν θα έχης, αν εμβαθύνης εν προσευχή εις το νόημα της αφιέρώσεώς σου, αν ευλαβήσαι τον Γέροντά σου και τους έχης εμπιστοσύνην, αν απιστής εις τον εαυτόν σου, διότι ''υπακοή έστιν, απιστείν εαυτώ εν τοις καλοίς άπασι μέχρι τέλους ζωής'' (Κλίμαξ).


Μεταβίβασε τας ευχάς και τα σέβη μου εις τον άγιον Γέροντά σου.


Καλήν Τεσσαρακοστήν!


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ του βιβλίου του αειμνήστου 
Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'
''Προς Μοναχούς''.
'Εκδοση Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής,
Φυλή 1984, σελ. 6-9.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF