ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2021

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΑ-Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ 1886-1974 (ΜΕΡΟΣ 2ον)

 




Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 2η, σελ. 29-40.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.




<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>



Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της'  λίγα από τα μαλλάκια της'  χώμα από το μνήμα της'  ένα μέρος από το τσεμπέρι της'  και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός'  τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>'  συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους'  κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια'  γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια'  αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα'  ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα'  αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους'  αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...



+ Ο  Ω. & Φ. Κ.


27.1.1998 εκ. ημ.

Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου





ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )


Ας επανέλθουμε όμως στον κοσμοκαλόγερο Ευστάθιο... Αυτός ο εκλεκτός δούλος του Θεού ενσάρκωνε την παραδοσιακή ευσέβεια της Μικράς Ασίας. Κάποτε, για να με ωφελήση, μου διηγήθηκε την εξής θαυμαστή ιστορία.


Εκεί στην Πατρίδα του, την Δανείαχα της Τραπεζούντος, είχε έναν θείο. Ήταν ένα ευλογημένο παλληκάρι, περίπου είκοσι ετών. Στολισμένο με πολλές αρετές και μάλιστα με την καθαρότητα και αγνότητα.


Απέφευγε τις παρέες και τις κακές συναναστροφές, ήταν εργατικός και προκομμένος. Δυστυχώς, οι γείτονες, αντί να εκτιμήσουν τα πλούσια χαρίσματά του, τον εφθόνησαν, επειδή τα παιδιά τους δεν ήταν έτσι... 


Απεφάσισαν λοιπόν οι δυστυχείς να του κάνουν κακό... Συνεννοήθηκαν και μίαν ημέρα που ήσαν στο καφενείο δύο-τρεις γείτονες, προσκάλεσαν τον περαστικό νέο για κέρασμα. - Έλα να πάρης ένα ποτό...


-Ευχαριστώ, δεν πίνω..., απάντησε σεμνά το παλληκάρι. Αυτοί όμως επέμεναν φορτικά... Για να μην τους προσβάλη, ο αγνός νέος τελικά υποχώρησε. Κάθισε ανυποψίαστος... Ήπιε το ποτό...


Κάτι όμως είχαν ρίξει μέσα... Σύντομα βυθίστηκε σε μία βαθειά νάρκη... Αμέσως οι φθονεροί γείτονες τον μετέφεραν σε ένα κακόφημο σπίτι. Έδωσαν αρκετά χρήματα στην γυναίκα, με την εντολή να του αφαιρέση την αγνότητα. Σε λίγο ο νέος αρχίζει να συνέρχεται...


Και το όργανο του πονηρού προσπαθεί να επιτύχη τον σκοπό του... Δεν επέτρεψε όμως ο Κύριός μας... Όπως προστάτευε τον πάγκαλο Ιωσήφ στην Αίγυπτο, έτσι και τώρα σκεπάζει τον γνήσιο δούλο του...


Το παλληκάρι, μέσα στην ομίχλη ακόμη του ναρκωτικού, φωτίζεται... Αισθάνεται τον μεγάλο κίνδυνο... Και προτιμάει ηρωϊκά την οποιαδήποτε σωματική κάκωσι, ακόμη και τον θάνατο, παρά τον ψυχικό όλεθρο...


Αμέσως φεύγει την αμαρτία και πηδάει από το παράθυρο, αψηφώντας το ύψος... Ο Θεός τον φυλάει... Φθάνει σε κακό χάλι... Αγωνία... Υψηλός πυρετός... Σύντομα παρουσιάζεται φυματίωσις, καλπάζουσα...


Σε δύο μήνες έσβησε... Άφηνε τον μάταιο αυτόν κόσμο επάνω στο άνθος της ηλικίας του... Ένας πραγματικός Μάρτυς της αρετής και της αγνότητος... Τις τελευταίες στιγμές του ήδη επικοινωνεί με τον ουράνιο κόσμο... Οπτασίες και οράματα... - Έρχονται!... Έρχονται να με πάρουν!...


Η οικογένειά του βυθίστηκε στο πένθος... Έχασαν τόσο πρόωρα ένα τόσο άξιο και χαριτωμένο παιδί... Ο πατέρας του μαράζωσε από την στενοχώρια... Σε τρία χρόνια πέθανε...


Άνοιξαν τον τάφο του παιδιού, για να γίνη εκταφή και να βάλουν τον πατέρα. Τί έκπληξις όμως τους περίμενε!... Άρρητη ευωδία ξεχύθηκε γύρω!... Τα οστά του ευλογημένου νέου, του αθλητού της αγνότητος, μοσχοβολούσαν!...


Το δεξί του χέρι, από τον αγκώνα και κάτω, άφθορο!... Ήταν πολύ ελεήμων... Οι συγγενείς από ευλάβεια μοιράσθηκαν μεταξύ τους τα ιερά λείψανα για ευλογία... - Εγώ, τελείωσε ο Ευστάθιος, έφερα μαζί μου από την πατρίδα τρία δάκτυλα της δεξιάς... Δεν άντεχα από την ευωδία... 


Αισθανόμουν άσχημα νάχω στο σπίτι εγώ ο ανάξιος τα λείψανα ενός Αγίου... Αποφάσισα κα τάδωσα στον Ναό της Αγίας Τριάδος... Κρίμα να μην σε είχα γνωρίσει νωρίτερα!...


Θα σου τα έδινα να τα βάλης στο Μοναστηράκι που έχεις τάξει να κάνης... Από τον ευλογημένο Ευστάθιο άκουσα πρώτη φορά για το ιστορικό Μοναστήρι της Κλεισούρας, την θαυματουργή Εικόνα του Γενεθλίου της Παναγίας και για την Πόντια ασκήτρια Σοφία, που ζούσε εκεί γύρω στα τριάντα χρόνια.


Η καρδιά μου κυριεύθηκε από τον ευσεβή πόθο να προσκυνήσω την Παναγία στην Κλεισούρα και να γνωρίσω την ασκήτρια Σοφία. Προσευχήθηκα και πάλι θερμά στον Κύριό μας, για να φωτισθή με την αγία ευχή του Γέροντός μου ο Διοικητής και να μου δώση άδεια.


Θα ήθελα επί τη ευκαιρία να πω κάτι σχετικό με τον Διοικητή του Τάγματος, τον κ. Μπαλταδώρο. Εκεί στο Στρατόπεδο με την βοήθεια της Θεοτόκου προσπαθήσαμε να δράσουμε λίγο ιεραποστολικά, γιατί η κατάστασις ήταν απελπιστική από την βλαστήμια και την ασέβεια.


Εκτός από τα άλλα, η προσοχή μας στράφηκε στο θέμα της νηστείας Τετάρτης και Παρασκευής'  αυτό προκάλεσε την αντίδρασι του Διοικητού, ο οποίος όμως τελικά υπεχώρησε και βοήθησε στην καθιέρωσι της νηστείας. 


Λοιπόν, δόξα τω Θεώ, ο Διοικητής μου έδωσε την πολυπόθητη άδεια. Ήταν Σάββατο! Καλοκαιράκι... Γύρω στα μεσάνυχτα ξεκινήσαμε με τον ευλογημένο Ευστάθιο και δύο ακόμη πνευματικούς αδελφούς για το Μοναστήρι της Κλεισούρας'


είχαμε να διανύσουμε περίπου είκοσι χιλιόμετρα δυτικά της Πτολεμαίδος. Φθάσαμε τα ξημερώματα... Στην Εκκλησία, που είναι στο κέντρο της Μονής, είχε αρκετό κόσμο. Έπιασα ένα στασίδι...


Με εντυπωσίασε πολύ το θαυμάσιο τέμπλο με τις ωραίες παραστάσεις΄ αριστερά ήταν το προσκυνητάρι με την εφέστεια Εικόνα της Θεοτόκου. Όμως η ασκήτρια Σοφία ήταν αυτή που αιχμαλώτισε κυριολεκτικά την διάνοιά μου.


Συγκύπτουσα, πετσί και κόκκαλο, τυλιγμένη στα κουρέλια της, πηγαινοερχόταν να σβήνη τα κεριά και να διακονή, ενώ τα ξυλοπέδιλά της κτυπούσαν κάτω ξυπνώντας τις ράθυμες ψυχές.. Είχα καθηλωθή...


Η καρδιά μου κατανύχθηκε... - Ευλογημένη Γερόντισσα, για σένα είναι ο Παράδεισος ανοιχτός..., μονολογούσα. Καθώς την παρατηρούσα βαθειά εντυπωσιασμένος, σκέφτηκα:


-Αυτή, μία τόσο αγία γυναίκα που υπηρετεί με αυταπάρνησι την Παναγία, δεν μπορεί να μην γνωρίζη κάτι για τα μελλούμενα... Με απασχολούσε έντονα αυτό το θέμα εκείνον ειδικά τον καιρό'


είχα την αίσθησι, ότι όπως βαδίζουμε μ' αυτήν την ασέβεια, την βλασφημία και τις ασχημοσύνες, δεν θα μας άφηνε ο Θεός ατιμώρητους... - Τί θα επιτρέψη ο Κύριος για τις αμαρτίες μας;...


Στο μεταξύ έφθασε η ώρα της Θείας Μεταλήψεως. Κοινώνησα, στράφηκα και προχώρησα προς το μέσον του Ναού... Ξαφνικά, η Ασκήτρια ξεκινάει από το πίσω μέρος, κάτω από τον γυναικονίτη και κατευθύνεται προς εμένα...


Με προλαβαίνει κάτω από τον πολυέλαιο'  με πιάνει από το χιτώνιο, με κοιτάζει στο πρόσωπο και αρχίζει να μου εύχεται!... Γύρω κόσμος... Πού με ήξερε;... Πρώτη φορά με έβλεπε...


-Σας θέλω, Γερόντισσα..., της είπα με ευλάβεια στο τέλος. - Καλά, παιδί μου..., απάντησε, σαν να έλεγε <<ξέρω τί θέλεις να μου πης>>... Ήταν φανερό, το αισθάνθηκα βαθειά: είχε διαβάσει τους λογισμούς μου, γνώριζε την αγωνία και απορία μου.


Μετά την Λειτουργία, όταν πια έφυγε ο κόσμος, καθίσαμε οι τέσσερεις προσκυνητές, γεμάτοι δίψα πνευματική, κοντά στην Γερόντισσα. Ο λογισμός που με απασχολούσε στην διάρκεια της λατρείας δεν συγκρατιόταν πλέον:


-Γερόντισσα, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μας πήτε για ψυχική ωφέλεια, αν η Παναγία μας σας έχη αποκαλύψει τίποτε για τα μέλλοντα γενέσθαι έτσι που βαδιζουμε... Άρχισε να κλαίη και να θρηνή...


-Δεν τα λέω, παιδί μου, στον κόσμο, για να μην φοβηθή... Την παρεκάλεσα και πάλι θερμά και την ενθάρρυνα να μας μιλήση. - Μου είπε η Παναγία πως εκείνα που είναι στα Ιερά Βιβλία των εκλεκτών του Υιού μου έρχονται όλα με τη σειρά να γίνουν...


Τρίτος πόλεμος θα γίνη... Θα καταστραφούν τα τρία τέταρτα της ανθρωπότητος... Θα σωθή μόνο το ένα τέταρτο... Ο θρήνος της έγινε πιο δυνατός'  τα δάκρυα πιο πολλά...


-Χρυσά μου αδέλφια, έχω πόνον που μου καίει την καρδίαν... Μου είπεν η Παναϊα, ότι τούτο το Μοναστήρι που υπηρετώ στάχτη θα γίνη... Η συγκίνησίς μου είχε κορυφωθή...


Μετά συνέχισε εκείνο το αγιασμένο στόμα να μας συμβουλεύη με ποντιακή απλότητα και εγκαρδιότητα: να έχουμε αγάπη, ταπείνωσι, υπομονή στους πειρασμούς... Τί θησαυρός του Πνεύματος ήταν αυτή η ψυχή!...


Από τότε, από εκείνη την ιστορική Κυριακή του 1958, δεν ελησμόνησα ποτέ πια την Ασκήτρια της Κλεισούρας από τον ευλογημένο Πόντο. Την επισκέφθηκα πολλές φορές μέχρι να απολυθώ.


Έτρεχα κοντά της και αργότερα, όταν έγινε το Μοναστήρι μας, μια - δυο φορές τον χρόνο. Δεν το άξιζα, αλλά με θεωρούσε σαν παιδί της και με αγαπούσε ιδιαίτερα, γι' αυτό και με εμπιστευόταν, μου άνοιγε την καρδιά της, μου έλεγε για τα <<μυστήρια του Θεού>>!...



3. Πόντος ο ευλογημένος


Από τον όγδοο αιώνα π.Χ. οι Έλληνες άρχισαν να ιδρύουν πολυάριθμες αποικίες στον Πόντο, την ευρεία αυτή παραλιακή ζώνη της βόρειας Μικράς Ασίας που βρέχεται από την Μαύρη Θάλασσα.


Τολμηροί ποντοπόροι από την Μίλητο της Ιωνίας, την Αθήνα, την Βοιωτία κ.α. διαπρέπουν, προοδεύουν, εκπολιτίζουν, εξελληνίζουν... Δόξες μεγάλες στους αλεξανδρινούς και κατόπιν στους ρωμαϊκούς χρόνους.


Κέντρο πολιτισμικό και θρησκευτικό η Τραπεζούντα' πόλις θρυλλική, λιμάνι ξακουστό... Αργότερα οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Ανδρέας σπέρνουν τον λόγο του Ευαγγελίου


στην περιοχή του Πόντου και ο εκχριστιανισμός ολοκληρώνεται τον τρίτο και τέταρτο αιώνα από τον Άγιο Γρηγόριο Νεοκαισαρείας (+270) και τους λοιπούς Καππαδόκες Πατέρες. 


Επίσκοποι της Τραπεζούντος συμμετέχουν στις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους και ευρύτερα στην εκκλησιαστική ζωή της καθ' ημάς Ανατολής. Τον Απρίλιο του 1204 ιδρύεται η ανεξάρτητη Ελληνική Αυτοκρατορία των Μεγάλων Κομνηνών.


Ακμή και δόξα για 257 χρόνια: η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας!... Μετά όμως από την Άλωσι της Κωνσταντινουπόλεως (1453), ακολούθησε την τραγική πορεία της Βασιλίδος.


Το 1461 ο Ελληνικός Πόντος εισέρχεται στο σκότος της τουρκικής δουλείας. Γνωρίζει μία σημαντική άνθησι και ευημερία σε όλους τους τομείς τον 19ο αιώνα: παιδεία, εμπόριο, βιοτεχνία, κοινοτική οργάνωσις, ενώ παρατηρείται ιδιαίτερη πληθυσμιακή αύξησις.


Αναπτερώνονται οι ελπίδες των Ελληνορθοδόξων Ποντίων... Το Ρωμαϊικο αναθαρεύει... Οι έξι εκκλησιαστικές επαρχίες του Πόντου -Τραπεζούντος, Ροδοπόλεως, Χαλδίας, Κολωνίας, Νεοκαισαρείας και Αμασείας-  περιλαμβάνουν γύρω στους 700.000 Ορθοδόξους, σε σύνολο ποντιακού πληθυσμού 2.000.000.


Αλλά και η ευσέβεια ανθεί... Ο φόβος του Θεού ήταν το θεμέλιο όλων των εκδηλώσεων του απλού λαού. Η πατροπαράδοτη λαϊκή ευσέβεια ευωδίαζε και αποτελούσε την καλύτερη μαρτυρία στις συνήθως μικτές κοινωνίες χωριών και πόλεων, όπου ζούσαν μαζί Ορθόδοξοι, Αρμένιοι και Μουσουλμάνοι.





Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974),
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998, σελ. 29-40.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF