ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ

<<Μέσα στην αγία Εκκλησία συγκροτούμε, όπως αντιλαμβανόμαστε, μία <<αγία Οικογένεια>>, την Οικογένεια των τέκνων του Θεού,

τα οποία απολαμβάνουν την Πατρική Θεϊκή Αγκάλη. Και αυτό που πρέπει να επιτευχθή από τον κάθε έναν από εμάς, Κληρικό, Μοναχό και Λαϊκό, 

είναι να εναρμονίσουμε την προσωπική βίωσι της εν Χριστώ Απολυτρώσεως, με το εκκλησιαστικό γεγονός της εν Αγίω Πνεύματι Κοινωνίας,

 ώστε να διακρινώμαστε πράγματι από γνήσιο Εκκλησιαστικό Φρόνημα. 

Αυτό είναι επιδίωξι ζωής 

και κατορθώνεται με κόπο και αγώνα, διότι η προσπάθεια για απόκτησι και εδραίωσι Εκκλησιαστικού Φρονήματος, είναι διαρκής αγώνας

 για Αγάπη, Υπακοή και Ενότητα>>.

Όταν λέγουμε Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό Φρόμημα, δεν εννοούμε απλώς την απόκτησι και κατοχή θεωρητικά, γνωσιολογικά και ιδεολογικά των αρχών της Πίστεως και της Ζωής της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας από τον κάθε ένα από εμάς.

Αλλά, εννοούμε κάτι βαθύτερο, μία διαρκή στάσι και πορεία ζωής, η οποία είναι εμποτισμένη από το Ήθος της Εκκλησίας. Και αυτό το Ήθος, ο φορέας του το εκφράζει και το εκδηλώνει σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής του.

Εφ' όσον, θεία Χάριτι, είμαστε και ανήκουμε στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αποτελούμε <<μέλη>> 1 του Σώματος του Χριστού και <<κλήματα>> 2 της Ζωοποιού Θείας Αμπέλου.

Αναγεννηθήκαμε στην ίδια Κολυμβήθρα, δεχθήκαμε την αυτή Σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος και κοινωνούμε τα αυτά Θεία και Άχραντα Μυστήρια του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας.

Ο ίδιος θείος Ευαγγελικός λόγος τρέφει τις ακοές μας και ζωογονεί τις ψυχές μας, οι ίδιες άγιες Αρετές μας διαπερνούν, τα αυτά υψηλά ιδανικά μας ελκύουν, την αυτή θεία οδό προς ουρανόν αναβαίνομε.

Η πορεία μας είναι κοινή, αλλά ο κάθε ένας από εμάς την βαδίζει και την βιώνει με τρόπο προσωπικό, σύμφωνα με τα ιδιαίτερα χαρίσματα και τις κλήσεις του, μέσα στην Ενορία ή την Μονή του, υπό την καθοδήγησι του πνευματικού Πατρός του'

και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα εντός του Μυστηριακού Εκκλησιαστικού πλαισίου της Ιεράς Συνόδου μας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος.

Το πλαίσιο αυτό εξασφαλίζεται και λειτουργεί απρόσκοπτα χάρις στην άγρυπνη μέριμνα και την ανύστακτη φροντίδα του Αρχιεπισκόπου και των Αρχιερέων μας.

Για τον λόγο τούτο, άνευ Επισκόπων και Πρεσβυτέρων, όπως διδάσκει επιγραμματικά ο Άγιος Ιγνάντιος ο Θεοφόρος, <<Εκκλησία ου καλείται>> 3. Εννοείται βεβαίως, ότι εμείς οι, ελέει Θεού,

Ποιμένες της Εκκλησίας διακρατούμε πρώτοι, έργοις και λόγοις, την Ορθόδοξη Πίστι και το Ορθόδοξο Ήθος, ώστε να αποτελούμε υγιές και φωτεινό παράδειγμα.

Μέσα στην αγία Εκκλησία συγκροτούμε, όπως αντιλαμβανόμαστε, μία <<αγία Οικογένεια>>, την Οικογένεια των τέκνων του Θεού, τα οποία απολαμβάνουν την Πατρική Θεϊκή Αγκάλη.

Και αυτό που πρέπει να επιτευχθή από τον κάθε έναν από εμάς, Κληρικό, Μοναχό και Λαϊκό, είναι να εναρμονίσουμε την προσωπική βίωσι της εν Χριστώ Απολυτρώσεως, με το εκκλησιαστικό γεγονός της εν Αγίω Πνεύματι Κοινωνίας, ώστε να διακρινώμαστε πράγματι από γνήσιο Εκκλησιαστικό Φρόνημα.

Αυτό είναι επιδίωξι ζωής και κατορθώνεται με κόπο και αγώνα, διότι η προσπάθεια για απόκτησι και εδραίωσι Εκκλησιαστικού Φρονήματος, είναι διαρκής αγώνας για Αγάπη, Υπακοή και Ενότητα.

Μέσα στην αγία Οικογένεια της Εκκλησίας, το πρώτο και κύριο γνώρισμά μας θα πρέπει να είναι η Αγάπη: <<Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις>> 4.

Και θα έχουμε αγάπη, όταν φρονούμε τα αυτά στην Πίστι και την Αρετή, σύμφωνα με τον Κύριό μας: <<Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ο και εν Χριστώ Ιησού>> 5.

Και θα διασφαλίσουμε την Αγάπη και την Ομοφροσύνη μας, και άρα και την Ενότητά μας, όταν έχουμε <<νουν Χριστού>> 6 και πειθώμεθα και υπακούωμε στους κατά Θεόν Ποιμένες μας, ώστε να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό μας, να καθαρθούμε από τα πάθη μας και να εκκλησιοποιηθούμε. 

Τί σημαίνει εκκλησιοποίησις; Ζωή Χάριτος, ευλογίας και αγιασμού'  ζωή απελευθερωμένη από την πλάνη του ιδίου θελήματος και χαρακτηριζομένη από την μεταμόρφωσι του ατομικού <<εγώ>>, σε εκκλησιαστικό <<ημείς>>! 

Ωραία συνοψίζει τα πράγματα ο Μέγας Βασίλειος, όταν γράφει επιγραμματικά: <<Ου γαρ κατά αγάπην περιπατούντος ουδέ πληρούντος έστι τον νόμον του Χριστού της προς τους αδελφούς συναφείας εαυτόν αποτέμνειν>> 7.

Διότι, δυστυχώς, είναι δυνατόν, ακόμη και μέσα στην αγία ατμόσφαιρα της Εκκλησίας, εμείς να φρονούμε <<τα επίγεια>> 8, να υπερισχύη μέσα μας <<το φρόνημα της σαρκός>> 9 και να παραμένουμε

δέσμιοι του εγωϊσμού μας, και έτσι να αδυνατούμε να αλλοιωθούμε την καλήν αλλοίωσιν της εκκλησιαστικής ζωής της Χάριτος, και μοιραίως να προξενούμε προβλήματα, διαιρέσεις, σκάνδαλα και ταραχές...

Το τί ακριβώς συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας, στο περιβάλλον μας, δύναται να πιστοποιηθή εύκολα: υπερισχύει μέσα μας η Αγάπη για τον Θεό και τον Πλησίον;

Έχουμε ειλικρινή σεβασμό και υπακοή στον πνευματικό μας Πατέρα; Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την δική μας τακτοποίησι χάριν του κοινού καλού και της ευρύτερης ωφέλειας της Εκκλησίας;

Δεικνύουμε μαρτυρική εγκαρτέρησι στις θλίψεις και στις αναπάντεχες δυσκολίες με υπομονή και ελπίδα; Αν όχι σε όλα αυτά, ή έστω σε κάποια από αυτά, τότε ας μην αυταπατώμεθα ότι βαδίζουμε θεάρεστα και ότι έχουμε Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό Φρόνημα.

Αν μάλιστα είμεθα έτοιμοι προκειμένου να στήσωμε το ίδιον θέλημά μας -το οποίον θεωρούμε ως το καλύτερο και τελειώτερο- να συγκρουσθούμε με τους Αδελφούς μας, ή ακόμη με τους Ποιμένες μας,

τότε ας γνωρίζουμε ότι πάσχουμε δεινώς, εργαζόμεθα αντι-εκκλησιαστικώς και καταστροφικώς και χρήζουμε επειγόντως μεγάλης και βαθείας μετανοίας!

Δεν είναι βεβαίως υποχρεωτικό και αναμενόμενο να συμφωνούμε οπωσδήποτε σε όλα τα επί μέρους θέματα, βιοτικά ή ακόμη και εκκλησιαστικά, πρακτικής μάλιστα φύσεως και δράσεως, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να πλήττεται ο ιερός δεσμός της Πίστεως και της Αγάπης μεταξύ μας.

Και στην περίπτωσι αυτή, ας θυμηθούμε και πάλι την εύστοχη παρατήρησι του Μεγάλου Βασιλείου: <<ουδέν γαρ ούτως ίδιόν έστι Χριστιανού, ως το ειρηνοποιείν>> 10!...

Για τον λόγο τούτο και οι αγαθοί και αγλαοί καρποί του πνευματικού πλέον φρονήματος είναι <<ζωή και ειρήνη>> 9. Ο εμφορούμενος υπό του Αγίου Πνεύματος στρέφεται συνεχώς στον Θεό και εκζητεί το Έλεός Του,

τηρεί τις θείες Εντολές, επιτελεί έργα αγαθά, μετανοεί ειλικρινά, σέβεται και εκτιμά τον πνευματικό του Πατέρα και τον Επίσκοπό του, είναι έτοιμος να υποχωρήση από την γνώμη και την επιθυμία του,

όταν αναγνωρίση, ή έστω όταν του το βεβαιώσουν οι άλλοι, ότι το γενικώτερο καλό της Εκκλησίας απαιτεί υποχώρησι. Είναι καιρός να καλλιεργήσουμε και να εμβαθύνουμε στο λησμονημένο σε πολλούς από εμάς γνήσιο Εκκλησιαστικό Φρόνημα.

Αν πράγματι επιθυμούμε την ανακαίνισι της πνευματικής μας ζωής, την ανανέωσι -ακόμη και του έμψυχου υλικού- του χώρου διαμονής και διακονίας μας, και την ενδυνάμωσι της κατά Θεόν μαρτυρίας μας, πρέπει οπωσδήποτε να καταπολεμήσουμε τις εκτροπές από το γνήσιο Εκκλησιαστικό Φρόνημα!

Ιδού μερικές από αυτές: - να παύση η εγωπαθής αυτόνομη δράσις, αν και όπου αυτή εντοπίζεται, η ξεκομμένη από το εκκλησιαστικό μας πλαίσιο, διότι αυτή συνιστά νοσηρό εκκλησιαστικό φρόνημα' 

-να αποφεύγεται πάση θυσία ο φατριατισμός και η αποδοχή αλλοτρίων επιδράσεων από τον κοσμικό τρόπο σκέψεως και δράσεως, η δημιουργία αντιπαλοτήτων, εντάσεων και εχθροτήτων, η κατάκρισις, η ιεροκατηγορία, το διαρκές παράπονο, ο ψιθυρισμός και ο γογγυσμός, διότι όλα αυτά συνιστούν νόθο εκκλησιαστικό φρόνημα' 

-να παύση η εμφανής έλλειψις σε μερικούς πνεύματος μαθητείας και υπακοής, όπως και η αδράνεια και δικαιολόγησις, εν ονόματι της εξυπηρετήσεως του κόσμου, της εκκοσμικεύσεως της εκκλησιαστικής ζωής 

και ιδίως μάλιστα των ιερών Μυστηρίων, με τις συνακόλουθες πτώσεις σε σφάλματα και αυθαιρεσίες, διότι όλα αυτά συνιστούν σαφώς έλλειψι γνησίου και αυθεντικού εκκλησιαστικού φρονήματος.

Τα πράγματα είναι σοβαρά. Οι επισημάνσεις αυτές, όλως ενδεικτικές, δεν είναι θεωρητικές και μικράς σημασίας. Καταγράφονται με πόνο ψυχής, αλλά και με αίσθησι ευθύνης για επίγνωσι και διόρθωσι όσων ατόπων συμβαίνουν εκ συστήματος ή και περιστασιακά.

Η ιερά Παρακαταθήκη ημών των Γνησίων Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου, την οποίαν παρελάβαμε από τους Πνευματικούς μας Πατέρας, είναι Πρακαταθήκη ισορροπημένης και θεαρέστου διακρίσεως: 

εμμονή στην όλη Αλήθεια της Πίστεως, στην Καθολικότητα της Εκκλησίας, αλλά και το όλο Ορθόδοξο Ήθος, το Χριστοπαράδοτο, Αποστολοπαράδοτο, Πατροπαράδοτο.

Ας διαφυλάξουμε αυτά εν ταπεινώσει, και ας τα καλλιεργήσουμε με σεβασμό και υπακοή στους κατά Θεόν Ποιμένες μας και με αρμονική σύμπνοια και αγάπη με τους Αδελφούς μας.

Μόνον έτσι θα έχουμε την βεβαία ελπίδα μεταδόσεώς τους στους επιγενομένους, ώστε η διακονία μας να τύχη της ευμενούς θείας κρίσεως και δικαιώσεως! Αμήν!

<<Ωραία συνοψίζει τα πράγματα ο Μέγας Βασίλειος, όταν γράφει επιγραμματικά: <<Ου γαρ κατά αγάπην περιπατούντος 

ουδέ πληρούντος έστι τον νόμον του Χριστού της προς τους αδελφούς συναφείας εαυτόν αποτέμνειν>>. Διότι, δυστυχώς, είναι δυνατόν, 

ακόμη και μέσα στην αγία ατμόσφαιρα της Εκκλησίας, εμείς να φρονούμε <<τα επίγεια>>, να υπερισχύη μέσα μας <<το φρόνημα της σαρκός>> 

και να παραμένουμε δέσμιοι του εγωϊσμού μας, και έτσι να αδυνατούμε να αλλοιωθούμε την καλήν αλλοίωσιν της εκκλησιαστικής ζωής 

της Χάριτος, και μοιραίως να προξενούμε προβλήματα, διαιρέσεις, σκάνδαλα και ταραχές...>>.

1. Α' Κορ. ιβ' 27.

2. Ιωάν. ιε' 5.

3. Τραλλιανοίς, ΙΙΙ, 1.

4. Ιωάν. ιγ' 35.

5. Φιλιπ. β' 5.

6. Α' Κορ. β' 16.

7. Επιστολή 65: <<Αταρβίω>>.

8. Φιλιπ. γ' 19.

9. Ρωμ. η' 6.

10. Επιστολή 114: <<Τοις εν Ταρσώ περί Κυριακόν>>.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>

Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,

Εκδόσεις Γεώργιος Χοροζίδης, Φυλή Αττικής 2017, σελ. 205-209.