Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 10η, σελ. 104-111.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
( ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
-Παρηγορείτε, παρηγορείτε και ενθαρρύνατε τον λαόν μου, ...λέγει ο Κύριος. <<Παρακαλείτε, παρακαλείτε τον λαόν μου>>... Η Κυρία Θεοτόκος της έδωσε πλούσια την χάρι της παρηγοριάς...
Την ανέδειξε <<θυγατέρα παρακλήσεως>>... Όχι μόνο με τα θεοφώτιστα λόγια της, αλλά και με τα θαύματα. Γονάτιζαν οι κοπέλλες και η Αγία τις εσταύρωνε με μία μικρή εικόνα του Γενεθλίου της Θεοτόκου:
οι ανύπανδρες εύρισκαν συζύγους, οι στείρες έμεναν έγκυες, αυτές που είχαν δυσκολία στην γέννα, ελευθερώνονταν πολύ εύκολα... Και μετά βάπτιζαν τα παιδιά στο Μοναστήρι...
Και καθώς ξεπροβόδιζε τα <<παιδία του Θεού>>, μέχρις έξω <<πήγαζε όλο ευχές>>, ευχόταν συνέχεια και εγκάρδια: -Στο καλό!... Ώρα καλή σας!... Του Αβραάμ, του Ισαάκ τα καλά, του Ιακώβ όλα νά' χετε, τ' αμάραντα του Θεού όλα!...
Τον φόβον του Θεού νά' χετε μέσα εις την καρδίαν!... Με το καλόν!... Καλήν αντάμωσιν!... Με το καλόν να νταμούσκουμες ξαν... Να αγαπάτε... Νά' χετε αγάπη... Νάσιετε ευσπλαχνία... Νά' χετε φόβον Θεού...
Να φοούστουν τον Θεόν... Άμα Θεού φόβον έχετε, δεν παθαίνετε τίποτε... Θα σκεπάση σας εις τον τρίτον πόλεμον... Καλόν δρόμον νά' χετε!... Καλόν στρατίαν να έσετε!...
ΜΕΡΟΣ Γ'
1. <<Γυναίκα ανδρείαν τίς ευρήσει>>;
Ο Μεγάλος Σπορέας δεν αρκέσθηκε μόνο να ρίψη στα βαθειά αυλάκια της αγαθής γης τον αγαθό σπόρο' φρόντισε και να αποδώση και μάλιστα εκατονταπλάσια... Ήδη στην δεύτερη περίοδο της ασκητικής ζωής της, η γενναιόψυχη Σοφία αποδίδει καρπούς μιας σπάνιας ωριμότητας...
Έσπειρε με δάκρυα' και ενώ τα δάκρυά της, σαν πολύτιμα διαμάντια, συνέχισαν ως το τέλος να ομορφαίνουν το γερασμένο πια πρόσωπό της, εκείνη θέριζε με αγαλλίασι... Θέριζε πνευματικά και εντρυφούσε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
Έδωσε αίμα και έλαβε Πνεύμα... Βεβαίως οι δοκιμασίες δεν έπαυσαν, ούτε και μειώθησαν... Αυτός είναι ο πνευματικός νόμος: η αγιότητα να αυξάνεται και τελειούται, περνώντας μέσα από πολλαπλά φίλτρα θλίψεων...
Η καρδιά πρέπει να πυρακτωθή από τον θείο έρωτα και μετά να σφυρηλατηθή στο αμόνι της Χάριτος, για να μορφωθή τελικά και οριστικά ο Χριστός μέσα της. <<Γυναίκα ανδρείαν τίς ευρήσει; Τιμιωτέρα δε έστι λίθων πολυτελών η τοιαύτη>>...
Η ζωή της Κλεισουργιώτισσας Ασκήτριας ήταν ένα διαρκές άθλημα' μία συνεχής πάλη <<προς τα πνευματικά της πονηρίας>>, τα οποία αντιμετώπιζε με αδιάπτωτη ανδρεία. Ο εχθρός την πολεμούσε άλλοτε διά μέσου των ανθρώπων με τις ποικίλες αδυναμίες τους'
άλλοτε πάλι με την εσωτερική έντασι των λογισμών' και άλλοτε απ' ευθείας πρόσωπο με πρόσωπο, εκ του συστάδην. Μερικές αναφορές ακόμη και από την πρώτη περίοδο της ασκήσεώς της είναι πολύ ενδεικτικές.
Κάποτε πέρασε από το Μοναστήρι ένας Αγιορείτης Ιερομόναχος σχετίσθηκε αμαρτωλά με μια Μοναχή που ζούσε και αυτή στο Προσκύνημα. Η Γερόντισσα έβλεπε και άκουγε πολλά... Και ακόμα: δεν την πρόσεχαν, την περιφρονούσαν, της εφέροντο βάναυσα...
Τί δύσκολες αλήθεια στιγμές!... Αλλά το κυριώτερο ήταν, ότι ο Θεομητορικός Οίκος βεβηλωνόταν... Και όμως' δεν μιλούσε, δεν κατέκρινε, δεν φανέρωνε τίποτε... Μόνο προσευχόταν με θερμά δάκρυα στην Παναγία για να τους δώση φώτησι και μετάνοια.
Φαίνεται, ότι τους ήταν βαρύς έλεγχος η αγία ζωή της' γι' αυτό και της έκαναν τον βίο αβίωτο: την έδερναν, την κακομεταχειρίζονταν... Εκείνο όμως που την ετσάκισε κυριολεκτικά ήταν, ότι άρχισαν, και για άλλες δραστηριότητες των παρανόμων, ανακρίσεις...
Ήταν υποχρεωμένη να δίνη καταθέσεις... -Αυτό με σκότωνε, έλεγε' τί να πάω να πω στο δικαστήριο για του παπά υποθέσεις;... Και συμβούλευε μίαν ευλαβή ψυχή που είχε τότε κοντά της:
-Όταν θά' ρθουν για ανακρίσεις, δεν θα πης τίποτε... Κλειδί στο στόμα... Το στόμα να εν κλειδωμένον... Θα συγχωράμε εμείς... Περνούσε πράγματι ένα μαρτύριο... Δεν ήταν Μοναχή' δεν είχε δώσει υποσχέσεις για ισόβια υπακοή και παραμονή στο Μοναστήρι'
και όμως έμεινε... Εσήκωσε τον σταυρό της... Ήπιε ως το τέλος το πικρό ποτήρι ενός αναίμακτου μαρτυρίου... Και όταν κορυφώθηκε η θυσιαστική της αυτή πορεία, γονάτισε και προσευχήθηκε με συντριβή στην Μητέρα του Θεού:
-Παναγία μου, Σε παρακαλώ... Σε τρεις μέρες να τους εξαφανίσης απ' εδώ... Άλλο δεν θέλω νά' ναι στο Μοναστήρι Σου... Πράγματι μετά από τρεις ημέρες οικονόμησε η Θεοτόκος και τα δυστυχή θύματα του πονηρού απεμακρύνθησαν οριστικά...
Και η περαιτέρω πορεία τους ήταν τραγική στις λεπτομέρειές της... Πόσο θα είχε σκληρυνθεί η καρδιά τους!... Η φωτεινή ζωή της Αγίας αντί να τους φέρη σε κατάνυξι και μετάνοια, τους εξωθούσε σε μία πείσμονα συμπεριφορά καθαρώς δαιμονική.
Πώς να μην τους εγκαταλείψη η Χάρις και να μη φθάσουν στον πυθμένα του άδου... Εδώ θα αναφέρω και μια προσωπική μου εμπειρία. Μία ιδική μου δοκιμασία έγινε αιτία να μου εκμυστηρευθή η Αγία Γερόντισσα τον πόλεμο που είχε από τον πονηρό.
Γύρω στα 1970 την επισκέφθηκα για πολλοστή φορά. Ήμουν ήδη Ιερομόναχος. Κάθε φορά που πήγαινα έκανε μεγάλη χαρά' με αγαπούσε ειλικρινά και αυτό το θεωρούσα ως ιδιαίτερη ευλογία του Θεού.
Η πνευματική αυτή αγάπη της μετουσιωνόταν σε προσευχή για την αναξιότητά μου' και η προσευχή της ήταν για μένα σκέτη και μεγάλη παρηγορία. Αυτή την φορά δεν ήμουν δυστυχώς σε καλή ψυχική κατάστασι'
μία πικρία κυριαρχούσε στην καρδιά μου: ο Ήλιος της Χάριτος είχε μισοκρυφτή στα σύννεφα της θλίψεως... Μόλις διάβηκα την πύλη της Μονής, αυτή ήταν εκεί κατάχαμα πίσω από την πόρτα...
Για πρώτη φορά η Γεροντισσούλα μου δεν εξέφρασε με τα χαριτωμένα και αγνά ποντιακά της ήθη τον ενθουσιασμό και την χαρά της... Αυτό με εντυπωσίασε...
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998, σελ. 104-111.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου