Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 44-47.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Ειρήνη και πίστις
-Δεινόν πόλεμον ήγειραν οι οικουμενισταί εναντίον της Ορθοδοξίας. Υποκρινόμενοι δε, επικαλούνται υπέρ του αντιεκκλησιαστικού τούτου σάλου και την ειρήνην. Διότι <<οδόν ειρήνης ουκ έγνωσαν>> (Ρωμ. γ' 17), οι δυστυχείς.
<<Ουδέν έστιν άμεινον (καλλίτερον) ειρήνης>> (Ιγναντίου Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 267. Ουχί όμως της ειρήνης του κόσμου, ήτις <<ευκατάλυτός έστι και πολλάς έχει τας μεταβολάς>> (Χρυσοστόμου, PG. 48, 816), καθ' ότι ψευδής.
Αλλά της αληθινής ειρήνης της ψυχής (Άγγ, β', 9), ή <<υπερκόσμιόν έστι δώρον>> (Μ. Βασιλείου, PG. 30, 513). Αύτη υπερέχει <<πάντα νουν>> (Φιλ. δ' 7) και είναι <<καρπός του Πνεύματος του Αγίου (Γαλ. ε' 22).
Διό ο Κύριος έλεγεν: <<Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν>> (Ιω. ιδ' 27). Η <<ειρήνη του Θεού>> (Φιλ. δ' 7) είναι ειρήνη της <<υγιαινούσης πίστεως>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 128).
Διό ευρίσκεται μόνον εν τη Ορθοδοξία, ήγουν εν τη αληθεία ήτις εστίν αυτός ο Χριστός (Ιω. ιδ' 6). <<Ποίαν ειρήνην>> ευαγγελίζονται ημίν οι Άγιοι; ερωτά Κύριλλος ο Αλεξανδρείας.
<<Ιησούν τον Κύριον ημών, ον έτεκε Μαρία, ως αυτός ηθέλησεν>>, απαντά (Μ. 4, 1253). Διό <<ευρήσουσιν ειρήνην>> (Παρ. ιστ' 8) μόνον οι <<ορθώς ζητούντες αυτόν>> (αυτόθι), δηλαδή διά της ορθοδόξου πίστεως.
Τότε ο Θεός <<ειρήνην ποιεί εν σοί>>, λέγει ο Μ. Βασίλειος, <<όταν διά της καλής διδασκαλίας κατειρηνεύση τον νουν σου και καταλλάξη τα πάθη, τα προς την ψυχήν στασιάζοντα>> (PG. 31, 336).
Ειρήνη διά τους Χριστιανούς είναι <<η εν τω αγαθώ συμφωνία>> (Ιωάννου Δαμασκηνού, PG. 95, 65), διά της αληθείας της ορθοδόξου πίστεως και της <<κανονικής ευταξίας>> εν τη Εκκλησία (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, PG. 77, 361).
Διό ο θείος λόγος βοά: <<και την αλήθειαν και την ειρήνην αγαπήσατε>> (Ζαχ. η' 19). Την ειρήνην καταλύει η αίρεσις. Η αίρεσις αρνείται την Ορθοδοξία, αντιμάχεται την αλήθειαν και φθείρει <<εν κακή διδασκαλία>> <<την πίστιν του Θεού>>, <<υπέρ ης Ιησούς Χριστός εσταυρώθη>> (Ιγναντίου Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 267).
Η κοινωνία της αιρέσεως είναι <<αλλοτρίωσις Χριστού>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1276), απομάκρυνσις <<από της του Θεού Χάριτος>>, πτώσις εις την κατάραν και <<εις το κόστος το εξώτερον> (Δαλματίου, Μ. 4, 1257), ένθα ουκ έστιν ειρήνη.
Η αίρεσις δόρατα ακοντίζει κατά της ευσεβείας <<εντός της Εκκλησίας, τουτέστιν εντός αυτού του οίκου του Θεού>>, (Κελεστίνου Ρώμης, Μ. 4, 1048). Διά της αιρέσεως, τέμνεται <<το σώμα του Χριστού
εις μυρίας δόξας διαιρούμενον>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1473), σαλεύονται αι κατά τόπους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 212), διεγείρεται λύσσα <<τω κόσμω>> (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, 77, 993), και διά των ψευτοδοξιών ο εχθρός Διάβολος <<κακώς τα ημέτερα>> ταλαντεύει (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 476).
Διό ουκ έστιν ειρήνη άνευ πολέμου εναντίον της αιρέσεως της καταλυούσης την ειρήνην. Δυνάμεθα <<ειρήνην έχειν προς τον Θεόν, διά τους πολεμίως προστεθήναι προς τον αντίπαλον>> (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 44, 749).
Οι Ορθόδοξοι <<ειρηνεύομεν εννόχως μαχόμενοι>> κατά της ψευδοδοξίας (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 473). Διότι <<κρείσσων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού>> (του αυτού, PG. 91, 905) και καταργούσης την αληθινήν ειρήνην.
Ο <<Θεός της ειρήνης>> (Ρωμ. ιε' 33), διδάσκει ημάς, χάριν της ειρήνης, <<ευτόνους είναι και φιλονείκους εν πίστει>> (Μ. Βασιλείου PG. 31, 1332), διά της ομολογίας. Την ειρήνην <<αρπάζομεν,
εάν ομολογηθή πίστις η ορθή>> (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 1005, 1008), δι' ης καταλύεται η έχθρα της ειρήνης αίρεσις, ησυχάζουσιν αι Εκκλησίαι του Θεού και επιστρέφουσιν οι αιρετικοί.
Εν Εκκλησία, <<τούτο μάλιστα ειρήνη, όταν το νενοσηκώς αποτέμνηται, όταν το στασιάζον χωρίζηται>> (Χρυσοστόμου, PG. 57, 405). <<Ειρηνοποιοί είσι και οι τους απίστους μεταπείθοντες πιστεύσαι (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, PG. 72, 373) και <<διά διδασκαλίας τους εχθρούς του Θεού επιστρέφοντες>> (Ζιγαβηνού, PG. 130, 196).
Η δε <<προς τους βλαβερούς (αιρετικούς) συμφωνία εν ειρήνης προσχήματι τα των πολεμίων τους προσδεχόμενους εργάζεται>> (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 932). Οι πιστοί Κυρίου δεν <<ειρηνεύομεν>> μετά των αιρετικών <<κατά του λόγου της αληθείας, υφιέντες τι διά δόξαν επιεικείας'
ου γαρ κακώς το καλόν θεραπεύομεν>> (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 473), όπερ αμαρτία απιστίας και απουσία ειρήνης. Αλλά περιπατούμεν εν ειρήνη, <<τη φανερώσει της αληθείας, συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του Θεού>> (Κορ. δ' 2).
Οι δε τάλανες οικουμενισταί και εν τω μέρει τούτω πολύ πλανώνται, γινόμενοι καταγέλαστοι. Διότι, <<το της ειρήνης, καλόν>> <<εν τω ονόματι της ειρήνης>> περιγράφουσι μόνον (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 932).
Αληθώς όμως, ταράττουσι τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, εχθρεύονται τους Ορθοδόξους και συνάπτονται αμαρτωλώς προς <<τους την ειρήνην καταλύοντας>> αιρετικούς (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 297), <<ων το τέλος απώλεια>> (Φιλ. γ' 13).
<<Χριστομαχούσι>> γαρ οι δυστυχείς, <<υπό το της ειρήνης ονόματι>> (Μ. Φωτίου, PG. 102, 873). Οι Ορθόδοξοι, όμως, φεύγωμεν τας <<αιρέσεις απωλείας>> (Πέτρ. β' 1) και <<κρατώμεν της ομολογίας>> (Εβρ. δ' 14) της πατροπαραδότου πίστεως της Ορθοδοξίας, ειρηνεύοντες δι' αυτής αληθώς. (Κ.Ο. 1-7-'80).
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 44-47.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου