Στην Κίνα (1934-1949)
Το 1934 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς
απεφάσισε να ανυψώση τον Άγιο Ιωάννη στο επισκοπικό αξίωμα και να τον διορίσει στην πόλη Σαγγάη,
ως Βοηθό Επίσκοπο της Εκκλησιαστικής Επαρχίας της Κίνας, όπου υπήρχε την εποχή εκείνη
πολυπληθής Ρωσική παρουσία μεταναστών εξ αιτίας κυρίως της επικρατήσεως του Κομμουνισμού στην πατρίδα τους.
Για τον ίδιο τον 'Αγιο τίποτε δεν ήταν πιο απόμακρο από την σκέψη αυτή,
όπως φαίνεται από την διήγηση μιας γνωστής του στην Σερβία.
Τον συνάντησε στο τραμ και τον ερώτησε, για ποιο λόγο είχε έλθει στο Βελιγκράδι.
Απάντησε ότι ήλθε, διότι κατά λάθος έλαβε μήνυμα για κάποιον άλλο Ιερομόναχο Ιωάννη,
τον οποίον θα έκαναν Επίσκοπο.
Όταν τον συνάντησε την επομένη ήμέρα,
της είπε ότι το λάθος ήταν χειρότερο από αυτό που περίμενε,
διότι έμαθε ότι είχαν αποφασίσει να χειροτονήσουν Επίσκοπο αυτόν τον ίδιο!
Όταν αντέταξε στην Σύνοδο ότι ήταν βραδύγλωσσος, του είπαν ότι και ο Προφήτης Μωυσής είχε την ίδια δυσκολία... Η χειροτονία έγινε την 28η Μαίου του 1934. Ο 'Αγιος Ιωάννης ήταν ο τελευταίος Επίσκοπος, τον οποίον εχειροτόνησε ο Μητροπολίτης Αντώνιος.
Ο νέος Επίσκοπος έφθασε στην Σαγγάη από την Σερβία την 21η Νοεμβρίου του 1934, Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου. Πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθή στο λιμάνι, για να υποδεχθή τον νέο του Αρχιερέα, ο οποίος ολόκαρδα ανέλαβε τα καθήκοντά του και πολύ σύντομα ανεδείχθη μία εξέχουσα φυσιογνωμία της Σαγγάης. Η ολοκλήρωσις του τεραστίου Καθεδρικού Ναού και η επίλυσις ενός χρονίζοντος εκκλησιαστικού προβλήματος, τον ανέμεναν.
Ο 'Αγιος Ιωάννης σύντομα ειρήνευσε τα πράγματα και συν τω χρόνω αποκατέστησε σχέσεις με τούς Σέρβους, Έλληνας και Ουκρανούς στην δικαιοδοσία του. Επίσης, ολοκλήρωσε την κατασκευή του Καθεδρικού Ναού, αφιερωμένου στην τιμή της Θεομητορικής Εικόνος «Εγγυήτρια των Αμαρτωλών» και του τριόροφου Εκκλησιαστικού Οίκου με καμπαναριό. Πρόσεξε ιδιαιτέρως τήν πνευματική μόρφωσι τών νέων.
Εδίδασκε ο ίδιος θρησκευτικά στις μεγαλύτερες τάξεις της Εμπορικής Σχολής και πάντοτε ήταν παρών στις εξετάσεις για τα θρησκευτικά μαθήματα σε όλα τα σχολεία της Σαγγάης. Ήταν ο εμπνευστής και οδηγός στην κατασκευή Ναών, νοσοκομείων, ασύλων για τους ψυχασθενείς, ορφανοτροφείων, γηροκομείων, εντευκτηρίων και εν συντομία όλων των κοινωνικών δραστηριοτήτων των Ρώσων στην Σαγγάη.
Ο 'Αγιος, ενωμένος με το ποίμνιό του, συμμετείχε απ' ευθείας σε όλες τις πρωτοβουλίες των οργανισμών των μεταναστών, αλλά -παρά τις ποικίλες αυτές ποιμαντικές απασχολήσεις του- έμενε ξένος για τον κόσμο. Αυτός ο συνδιασμός μιας έντονης εσωτερικής ζωής και μιας ζηλευτής εξωτερικής δραστηριότητας ήταν το πολύ χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσωπικότητάς του σε όλη την διάρκεια της πολυτάραχης ποιμαντικής του πορείας.
Ήταν άνθρωπος της αδιαλείπτου προσευχής με κέντρο την Θεία Ευχαριστία και την Θεία Λατρεία· από εκεί αντλούσε την δύναμη και την αγιότητα. Ένας συνεπίσκοπός του γράφει σχετικά: «Όπως ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, το παράδειγμα του οποίου ακολουθούσε ο Βλαντίκα Ιωάννης, η πλήρης Χάριτος δύναμίς του προερχόταν πρωτιότως από την καθημερινή του συμμετοχή στα Άγια Μυστήρια.
Αργότερα, θα κατέλυε χωρίς βιασύνη τα Άγια Δώρα, παραμένοντας επ’ αρκετόν στο Ιερό, ειδικά τις καθημερινές, όταν ο ίδιος τελούσε την Θεία Λειτουργία. Η προσευχή του και ό,τι αυτές τις στιγμές ζούσε είναι ένα μυστήριο, για το οποίο δεν τολμούμε και δεν μπορούμε να ομιλήσουμε. Πέραν αυτού, ήταν πάντοτε σχεδόν ταυτοχρόνως με τον λαό ακούγοντάς τον, βοηθόντας τον - και σε πνευματική κοινωνία με τους Αγίους...
Ο Βλαντίκα Ιωάννης όταν ταξίδευε, έπαιρνε μαζί του μία πλήρη σειρά λειτουργικών βιβλίων...». Έτσι από την πρώτη ημέρα της αφίξεώς του στην Σαγγάη, όπως και πριν, λειτουργούσε καθημερινώς. Όπου και να ευρίσκετο, ποτέ δεν παρέλειπε τις ιερές Ακολουθίες.
Κάποτε, λόγω της συνεχούς ορθοστασίας, το πόδι του πρήσθηκε πάρα πολύ και η ιατρική ομάδα που τον εξέτασε φοβόταν για γάγγραινα. Του συνέστησαν να νοσηλευθεί αμέσως. Ο 'Αγιος αρνήθηκε. Τότε οι Ρώσοι ιατροί εμήνυσαν στην εκκλησιαστική επιτροπή, ότι δεν ανελάμβαναν ευθύνη για την υγεία και την ζωή του ασθενούς.
Τα μέλη της εκκλησιαστικής επιτροπής, μετά από εξαντλητικές νουθεσίες, ακόμη και απειλές, ανάγκασαν τον 'Αγιο να συμφωνήση και τον έστειλαν στο νοσοκομείο. Το απόγευμα όμως έφυγε από αυτό μόνος του και στις 6 μ.μ. προίστατο της Αγρυπνίας της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ενώ το πρήξιμο είχε τελείως εξαφανισθεί!...
Ο 'Αγιος επιτελούσε όλο τον κύκλο των καθημερινών Ακολουθιών, χωρίς καμμία περικοπή, και στο Απόδειπνο διάβαζε - ως υπερβολικά φιλοάγιος - μέχρι και πέντε ή παραπάνω Κανόνες προς τιμήν των έορταζομένων Αγίων της ημέρας. Δεν επέτρεπε ομιλίες χωρίς μεγάλη ανάγκη στο Ιερό Βήμα και προσωπικώς εφρόντιζε για την συμπεριφορά των παιδιών που διακονούσαν, μάλιστα δε έγραψε ένα «Τυπικόν Συμπεριφοράς» γι' αύτά, το οποίο με αυστηρότητα, αλλά και με αγάπη, τα ανάγκαζε να συμμορφώνονται.
Μετά την Θεία Λειτουργία παρέμενε στο Ιερό δύο και τρεις ώρες εν προσευχή και θεωρία και μία φορά είπε: «Πόσο δύσκολο είναι να αρπαγής από την προσευχή και να επιστρέψης στην κοσμική τύρβη!».
Την νύχτα παρέμενε άγρυπνος... Η ασκητική αυτή αγωγή αντικατόπτριζε μία βαθειά εσωτερική ζωή, πλούσια σε χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που ξεχείλιζαν προς τα έξω, αν και ο Άγιος προσπαθούσε να τα καλύπτη με το πέπλο της ταπεινώσεως και της διά Χριστόν σαλότητος: οι πιστοί ομολογούσαν, ότι πολλές φορές τον έβλεπαν μέσα στο Άκτιστο Φώς, επάνω από το έδαφος, άλλοτε μέσα στο Ιερό Βήμα και άλλοτε όταν εκήρυττε!...
Ποτέ δεν έκανε «κοινωνικές επισκέψεις», παρά εμφανιζόταν ξαφνικά σ’ αυτούς που είχαν ανάγκη, απροσδόκητα, κάθε στιγμή με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και τις πιο ασυνήθιστες ώρες. Καθημερινώς επισκεπτόταν τους αρρώστους με την Θεία Μετάληψη. Τακτικά τον έβλεπαν βραδυνές ώρες, με κακοκαιρία, στους δρόμους της Σαγγάης, με την επισκοπική ράβδο στο χέρι και το ράσο του να ανεμίζη. Στην ερώτηση, πού πηγαίνει με τέτοιο καιρό, απαντούσε:
«Πρέπει να ιδώ τον τάδε εδώ κοντά...». Αλλ’ όταν τον συνόδευαν, αυτό το «εδώ κοντά» ήταν μερικά χιλιόμετρα!... «Όταν μεριμνάς για την σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων», έλεγε ο Άγιος, «πρέπει να θυμάσαι, ότι έχουν και σωματικές άνάγκες, οι οποίες εκδηλώνουν έντονα την παρουσία τους. Δεν μπορείς να κηρύττεις το Ευαγγέλιο, χωρίς να επιδεικνύεις αγάπη στα έργα».
Μία έκφρασις της ευαγγελικής αγάπης του Άγιου ήταν η ίδρυσις του ορφανοτροφείου του Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ, για ορφανά και για παιδιά πτωχών γονέων. Συγκέντρωσε μερικές γυναίκες και με την βοήθειά τους άρχισε με οκτώ παιδάκια. Με τον καιρό το ορφανοτροφείο προόδευσε τόσο πολύ, ώστε φιλοξένησε εκατοντάδες παιδιά στα δεκαπέντε χρόνια της λειτουργίας του.
Ο ίδιος ο Βλαντίκα μάζευε τα άρρωστα και πεινασμένα παιδιά από δρόμους και σκοτεινά σοκάκια της Σαγγάης. Μία φορά έφερε ένα κοριτσάκι στο ορφανοτροφείο, το οποίο «αγόρασε» από ένα Κινέζο για ένα μπουκάλι βότκα!... Οι πιστοί της Επαρχίας της Σαγγάης έτρεφαν βαθειά αισθήματα αγάπης και σεβασμού προς τον Αρχιερέα τους, όπως φαίνεται και από τα εξής αποσπάσματα επιστολής τους προς τον Μητροπολίτη του Χάρμπιν Μελέτιο το 1943:
«Εμείς οι λαικοί δεν μπορούμε ούτε να προσεγγίσουμε τις ευρείς γνώσεις του της θεολογίας, της πολυμαθείας του, των ομιλιών του, βαθέως εμποτισμένων από την Αποστολική Πίστη, οι οποιες εκφωνούνται σχεδόν καθημερινώς και εκδίδονται τακτικώς.
Εμείς, ο λαός της Σαγγάης, θα ομιλήσουμε γι' αύτό που βλέπουμε και αισθανόμεθα στην πολυεθνική πόλη μας, από την ημέρα της ελεύσεως του Επισκόπου μας. Αυτό που βλέπουμε με τα αμαρτωλά μάτια μας και αυτό που αισθανόμεθα με την χριστιανική καρδιά μας... Από την ημέρα της ελεύσεώς του το λυπηρό φαινόμενο του διχασμού των εκκλησιών σταμάτησε.
Το ορφανοτροφείο του Αγίου Τύχωνος Ζαντόνσκ, το οποίο τρέφει, ενδύει και μορφώνει 200 παιδιά, κτίσθηκε εκ του μηδενός - σταδιακώς. Η κατάστασις του πτωχοκομείου του Αγίου Φιλαρέτου του ελεήμονος καλυτέρευσε. Τους αρρώστους σε όλα τα νοσοκομεία της Σαγγάης επισκέπτονται Ιερείς και τους μεταλαμβάνουν κανονικώς και σε περίπτωση θανάτου, ακόμη και αστέγων, επιτελείται ευπρεπής κηδεία.
Τούς ψυχοπαθείς, οι οποίοι μένουν σε νοσοκομείο μακρυά από την πόλη, τους επισκέπτεται ο ίδιος προσωπικώς. Οι φυλακισμένοι έχουν την δυνατότητα να προσεύχονται και να μεταλαμβάνουν σε Θ. Λειτουργίες που τελούνται στις φυλακές κάθε μήνα.
Δίδει σοβαρή προσοχή στην διαπαιδαγώγηση τών νέων με το αυστηρό Ορθόδοξο και εθνικό μας πνεύμα. Σε πολλά, μη ρωσικά σχολεία, τα παιδιά μας διδάσκονται θρησκευτικά μαθήματα. Στις δύσκολες στιγμές της ζωής της Κοινότητάς μας βλέπουμε πως μας οδηγεί, υπερασπιζόμενος εμάς και τις αιώνιες ρωσικές ηθικές αρχές.
Όλες οι ομάδες των αιρετικών και οι ''ομολογίες'' των ετεροδόξων, κατανοούν πλέον, ότι το να πολεμήσουν τέτοιον στύλο της Ορθοδόξου Πίστεως είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ο Επίσκοπός μας ακούραστα επισκέπτεται τους Ναούς, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τις φυλακές, τις πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις, πάντοτε μεταφέρων μαζί του την ειρήνη και την πίστη.
Από την ημέρα της ελεύσεώς του ούτε ένας άρρωστος δεν έμεινε χωρίς την ευχή του και την προσωπική του επίσκεψι. Με την ευχή του φωτιστού μας πολλοί έλαβαν ανακούφιση και υγεία.
Εκείνος, σαν πυρσός, φωτίζει την αμαρτωλότητά μας, σαν σήμαντρο ξυπνά την συνείδησή μας και διεγείρει τις ψυχές μας στον χριστιανικό αγώνα, μας προσκαλεί ως καλός ποιμήν για λίγο να αφήσουμε την γη και την κοσμική φθορά και να ανυψώσουμε τους οφθαλμούς μας στον ουρανό, "όθεν ήξει η βοήθεια ημών''.
Δηλαδή, είναι παράδειγμα, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος, "εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία" (Α' Τιμοθ. δ' 12)!». Οι ευσεβείς Ρώσοι δεν λάθεψαν στην εκτίμησι του έργου του ποιμένος των, ο οποίος ήταν έτοιμος «την ψυχήν αυτού θύσαι» υπέρ του ποιμνίου του. Το θαυματουργικό και προορατικό χάρισμα του Αγίου ήσαν πολύ γνωστά στην Σαγγάη.
Μία φορά, την Διακαινήσιμο εβδομάδα πήγε στο εβραικό νοσοκομείο, για να επισκεφθεί τους Ορθοδόξους ασθενείς εκεί. Όταν πέρασε από έναν θάλαμο, σταμάτησε μπροστά σε ένα χώρισμα, πίσω από το οποίο ήταν το κρεβάτι μιας έτοιμοθάνατης ηλικιωμένης έβραίας. Η οικογένειά της ήταν εκεί και ανέμενε τον θάνατό της.
Ο Άγιος ανύψωσε τον Σταυρό πάνω από το χώρισμα και αναφώνησε δυνατά: «Χριστός Ανέστη!» και την ίδια στιγμή, ω του θαύματος, η ετοιμοθάνατη γυναίκα συνήλθε και ζήτησε νερό. Το ιατρικό προσωπικό έμεινε κατάπληκτο από την αλλαγή της γυναίκας, η οποία μόλις προ ολίγων στιγμών απέθνησκε. Η γυναίκα ανέρρωσε και έφυγε από το νοσοκομείο!... Τέτοια περιστατικά είναι αναρίθμητα. Μία φορά προσεκάλεσαν τον Άγιο να μεταλάβει έναν έτοιμοθάνατο στο νοσοκομείο. Πήρε τα Άγια Δώρα και πήγε μαζί με έναν άλλο Κληρικό.
Όταν έφθασαν στο νοσοκομείο, συνάντησαν έναν νεαρό περίπου είκοσι ετών, ο οποίος έπαιζε φυσαρμόνικα. Είχε ήδη άναρρώσει και ήταν έτοιμος σε λίγο να αναχωρήσει από το νοσοκομείο. Ο Άγιος τον εφώναξε και του είπε: «θέλω να σε μεταλάβω αυτήν την στιγμή». Ο νεαρός αμέσως εξωμολογήθηκε και κοινώνησε. Κατάπληκτος ο Κληρικός ερώτησε τον Άγιο, γιατί δεν πήγε στον ετοιμοθάνατο, αλλά σταμάτησε στον νεαρό που έδειχνε καλά στην υγεία του.
Ο Άγιος απάντησε απλά: «Αυτός θα πεθάνει απόψε. Ο άλλος, που είναι βαρειά ασθενής, θά ζήσει πολλά χρόνια ακόμη». Και έτσι ακριβώς έγινε!... Ο Κύριος φανέρωσε παρόμοια θαύματα στην Ευρώπη και στην Αμερική διά του Αγίου Του...
Μετά την κοίμηση του Μητροπολίτου Μελετίου (+1946) και το τέλος του πολέμου, οι ρώσοι μετανάσται κληρικοί επιέσθησαν πολύ από μέρους του Πατριαρχείου Μόσχας, για να υποταχθούν στον νέο πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο Α', διάδοχο του πατριάρχου Σέργιου, ο όποιος ώθησε το 1927 με την γνωστή «Διακήρυξή» του την Εκκλησία σε συνεργασία με την άθεη Σοβιετική έξουσία. Στην Άπω Ανατολή σχεδόν όλοι οί Ιεράρχες υπετάγησαν στον νέο πατριάρχη.
Ο 'Αγιος Ιωάννης, αρνούμενος τέτοια υποταγή, πιέσθηκε και απειλήθηκε από τον προιστάμενό του αρχιεπίσκοπο Βίκτωρα. Η απάντησις του Αγίου προς τις απειλές αυτές ήταν απλή: «Υποτάσσομαι στην Σύνοδο της Διασποράς και θα ακολουθώ την όδό, την οποία μου υποδεικνύει». Οι απειλές προχώρησαν σε πράξεις. Το επίσημο περιοδικό του Πατριαρχείου Μόσχας χαραχτήρισε ως «σχισματικό» τον «βοηθό επίσκοπο Ιωάννη Μαξίμοβιτς» και ο αρχιεπίσκοπος Πεκίνου Βίκτωρ του επέβαλε αργία.
Ο Άγιος αγνόησε πλήρως τις αποφάσεις αύτές και εξακολούθησε να ιερουργεί ακόμα και έξω από μερικούς σφραγισμένους πλέον Ναούς του, με την συγκινητική συμπαράσταση του λογικού ποιμνίου του. Μετά από μεγάλη καθυστέρησι, λόγω των δυσχερών περιστάσεων, έφθασε εντολή από την Αρχιερατική Σύνοδο της Διασποράς, η οποία ανύψωνε τον Έπίσκοπο Ιωάννη σε Αρχιεπίσκοπο με απ' εύθείας υπαγωγή στην Σύνοδο.
Η Εθνική Κυβέρνησις της Κίνας και οι Αρχές της Σαγγάης, ανεγνώρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη ως τον μοναδικό ηγέτη της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κίνα. 2. Στην Δυτική Ευρώπη (1951-1962). Στο τέλος της δεκαετίας του '40, όταν οι Κομμουνισταί κατέλαβαν την εξουσία στην Κίνα, οι Ρώσοι αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν και πάλι, οι περισσότεροι στις Φιλιππίνες. Το 1949 περίπου 5.000 πρόσφυγες από την Κίνα ευρίσκοντο στον καταυλισμό της Διεθνούς Οργανώσεως Προσφύγων στην νήσο Τουμπαμπάου στις Φιλιππίνες.
Έμεναν σε σκηνές κάτω από τις πλέον πρωτόγονες συνθήκες. Εκεί έφεραν και όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου, τους ηλικιωμένους και τους ασθενείς. Οι ατυχείς πρόσφυγες διατελούσαν υπό την συνεχή απειλή σφοδρών τυφώνων, διότι η νήσος ευρίσκεται ακριβώς στον δρόμο των φοβερών και καταστρεπτικών αυτών τροπικών κυκλώνων, οι οποίοι περνούν από το μέρος αυτό του Ειρηνικού Ωκεανού.
Κατά θαυμαστόν πράγματι τρόπον, στους είκοσιεπτά μήνες της υπάρξεως της Ρωσικής κατασκηνώσεως, μόνον μία φορά απείλησε την νήσο ένας τυφώνας, ο οποιος όμως άλλαξε την πορεία του και πήγε γύρω από αυτήν. Κάθε νύχτα ο 'Αγιος Ιωάννης πήγαινε με τα πόδια γύρω από τον καταυλισμό και ευλογούσε τις τέσσερις πλευρές του με τον Σταυρό.
Αργότερα, όταν ο λαός είχε φύγει σε διάφορες χώρες και δεν απέμεινε σχεδόν κανείς στον καταυλισμό, ένας φοβερός τυφώνας πέρασε και δεν άφησε τίποτε όρθιο!... Συχνά ο 'Αγιος συναντιόταν με τους εκπροσώπους των πολιτικών αρχών, για την προστασία και τις ανάγκες των Ρώσων προσφύγων.
Του συνέστησαν να πάει προσωπικά στην Ουάσιγκτον των Η.Π.Α., για να ζητήσει να μεταφερθούν στην Αμερική όλοι οι Ρώσοι πρόσφυγες του καταυλισμού. Πήγε αεροπορικώς στην Ουάσιγκτον και παρά τις δυσκολίες, επέτυχε να αλλάξουν οι νόμοι για την εγκατάσταση μεταναστών και έτσι η είσοδος του ποιμνίου του στην Αμερική με την βοήθεια του Κυρίου μας κατορθώθηκε.
Το 1951 διόρισαν τον 'Αγιο ως Αρχιεπίσκοπο της Επαρχίας της Δυτικής Ευρώπης. Αρχικώς είχε έδρα το Παρίσι και κατόπιν τις Βρυξέλλες. Ταξίδευε συνεχώς στην Εύρώπη και λειτουργούσε στα Γαλλικά και Ολλανδικά, και όπως πριν, στα 'Ελληνικά, Κινεζικά και εν συνεχεία Αγγλικά.
Τότε εγράφησαν τα εξής για τον Άγιο: «Αυτός ζει εκτός του ιδικού μας επιπέδου. Δεν είναι τυχαίο, ότι ένας παπικός ιερέας είπε στους νέους της ενορίας του: Σείς ζητείτε αποδείξεις. Λέτε, ότι δεν υπάρχουν πλέον θαύματα και άγιοι. Αλλά γιατί ζητείτε θεωρητικές αποδείξεις, όταν ένας ζωντανός 'Αγιος περιφέρεται στους δρόμους του Παρισιού; Ο 'Αγιος Ιωάννης ο ανυπόδητος!"
Ο «ανυπόδητος»!... Αυτός ο χαρακτηρισμός περικλείει ένα θαυμαστό ασκητικό βίωμα του Αγίου μέσα στον κόσμο, το οποίο περιγράφει λιτά και πολύ παραστατικά επιφανής Ρώσος διανοούμενος ως εξής: «Ο Επίσκοπος Ιωάννης ζούσε ζωή αυστηρού ασκητού: αρνιόταν το φαγητό και τον ύπνο, φορούσε συνήθως σανδάλια χωρίς κάλτσες ακόμη και τον χειμώνα, και το ράσο του έμοιαζε περισσότερο με ένδυμα ζητιάνου παρά Αρχιερέως.
Η συμπεριφορά του κάποτε προξενούσε αμηχανία, εξ αιτίας της "σαλότητός" του...». Στην Ευρώπη ο 'Αγιος συγκέντρωσε πληροφορίες για τους προ του Σχίσματος Αγίους της Δύσεως, οι οποίοι τιμώνται στην Δύση, αλλά έχουν λησμονηθεί στην Ανατολή. Κατόπιν συστάσεώς του, η τιμή τους επανήλθε και τα ονόματά τους έλαβαν και πάλι θέση στο εκκλησιαστικό ημερολόγιο.
Η πνευματικότης, η γλωσσομάθεια και κυρίως το παράδειγμα του Αγίου είλκυσαν πολλούς Ευρωπαίους στην 'Ορθοδοξία. Ήταν ένας γνήσιος ιεραπόστολος και αληθής μάρτυς της Ορθοδοξίας.
Οι προσπάθειές του, ιδίως για την δημιουργία εντοπίων Ορθοδόξων πυρήνων στην Γαλλία και Ολλανδία με την κατάλληλη χρήση λειτουργικών τύπων, γλώσσης και γηγενούς κλήρου, είναι αξιοπαρατήρητες. Οι «θαυμαστές» επεμβάσεις του για την ενίσχυση τής ιεραποστολής δεν έλειπαν. Ένα σχετικό περιστατικό είναι πολύ ενδεικτικό:
Ο Επίσκοπος Χάγης Ιάκωβος, ένας Ολλανδός προσήλυτος στην Ορθοδοξία, αγρυπνούσε κάποια νύκτα από την στενοχώρια του, εξ αιτίας πολλών σοβαρών προβλημάτων. Κανείς δεν εγνώριζε τούτο και ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά... Ξαφνικά το τηλέφωνο κτύπησε· ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης! Χωρίς να έρωτήση τίποτε απολύτως, είπε στον Επίσκοπο Ιάκωβο: «Μη στενοχωριέσαι, πήγαινε στο κρεβάτι σου και κοιμήσου· όλα θά τακτοποιηθούν!».
Η διέλευσις του Αγίου Ιωάννου από την Δυτική Ευρώπη άφησε κυριολεκτικά ιστορία· ήταν μία ολοφώτεινη τροχιά που χάραξε ανεξίτηλα στις καρδιές των ευσεβών τα ίχνη του Ασκητού και Θαυματουργού Επισκόπου.
Την ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία ζούσε ο Άγιος, την γευόμεθα από την εξής χαρακτηριστική μαρτυρία που μας διέσωσε σεβαστή Καθηγουμένη: «...Στην διάρκεια της αναγνώσεως του Καθίσματος του Ψαλτηρίου (στο Μοναστήρι της Λέσνα στην Γαλλία), ο Βλαντίκα στεκόταν πάντοτε με τον αγκώνα στηριγμένο στο αναλόγιο, δείχνοντας μισοκοιμισμένος. Στο βάθος του Ναού, η αδελφή Ξένη ψιθύρισε: "Δεν κοιμήθηκε το βράδυ, τώρα λαγοκοιμάται". Ο Βλαντίκα γύρισε αμέσως και την εκοίταξε.
Αυτή ήταν έτοιμη να πέση στο έδαφος από την έκπληξή της... " 'Οπότε επισκεπτόταν την Αγγλία, έμενε πάντοτε με μας στο Ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού στο Λονδίνο. Ποτέ δεν κοιμόταν, αλλά μάλλον αναπαυόταν, καθήμενος σε μία πολυθρόνα στο διπλανό από την Εκκλησία γραφείο. Την νύκτα, ακούγαμε πόσο συχνά πήγαινε στον Ναό...
Μία φίλη της Κοινότητάς μας, η Παρασκευή Δημητρίου, ήταν άρρωστη σε κώμα.
Ο Βλαντίκα Ιωάννης πήγε να την ιδή· προσευχήθηκε και την ευλόγησε.
Την ίδια ημέρα αυτή σηκώθηκε υγιής και με δάκρυα διηγήθηκε πως είχε αισθανθή
την αρρώστια ξαφνικά να την αφήνη!
Άλλοι μου είπαν, ότι όποτε ο Βλαντίκα τοποθετούσε τα χέρια του στο κεφάλι κάποιου,
αισθανόταν αυτός την δύναμη της Χάριτος και κάποιος αισθάνθηκε φως στην ψυχή του.
Ο Βλαντίκα εκπλήρωνε τις εντολές του Κυρίου με θυσιαστική αγάπη και ο Κύριος
απαντούσε στις προσευχές του...».
(Συνεχίζεται...)
Β' Μέρος
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις από το βιβλίο
''Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ''
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'.
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής,
σελ. 20-32.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου