ΓΕΡΩΝ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1846-1929): ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ «ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ» ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (Β' ΜΕΡΟΣ)

῏Ηταν 8 Σεπτεμβρίου τοῦ 1929, ὅταν ὁ Οὐρανὸς ὑποδέχθηκε τὴν ἅγια ψυχὴ τοῦ Γέροντος Δανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτη. Σὲ συλλυπητήρια Ἐπιστολὴ τῆς Ἱερᾶς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων, διαβάζουμε: «…Θα ἔπρεπε νὰ ζῆ ἀκόμη… Ὁ μακαρίτης ἦτο ὁ καυτὴρ παντὸς καινοτομοῦντος καὶ μέγας παράγων τῆς Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας, καταρδεύσας διὰ τῶν συγγραμμάτων του πᾶσαν Ὀρθόδοξον ψυχὴν καὶ πᾶσαν κυμαινομένην καρδίαν».

Στὸ προηγούμενο ἄρθρο μας (ΜΕΡΟΣ Α´), ἐπικεντρώσαμε τὴν προσοχή μας, σὲ θεμελιώδη ἀναφορά, σὲ ὁρισμένες ἑνότητες τοῦ προφητικοῦ πονήματός του «ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ». Δοξάζοντας τὸν Θεό, θαυμάζουμε τὸν Γέροντα Δανιήλ, γιὰ τὴν προφητικὴ καὶ πανοραμικὴ κατόπτευση ποὺ πραγματοποίησε στὶς προθέσεις τῆς μελλοντικῆς (γι᾿ αὐτὸν) «συνόδου» στὴν Κρήτη, ἡ ὁποία «σύνοδος», ὡς προσεχής, εἶχε ἁπλᾶ ἀνακοινωθεῖ μὲ θεματολογικὲς νύξεις σὲ «Διάγγελμα τοῦ Πατριαρχείου», χωρὶς τόπον σύγκλησης.

Συνεχίζουμε, μὲ τὴν παρουσίαση (περιληπτικὴ) καὶ τῶν ὑπολοίπων ἑνοτήτων τῆς πραγματείας του «ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ». Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα... Διὰ τοῦτο κἀγὼ ὁ τάλας, δεδοικὼς τὸ Κριτήριον, λαλῶ». (Ὁσ. Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, 1321) 2 Ε) Η ΝΗΣΤΕΙΑ

«Ἅπαντα τὰ περὶ τοῦ χρόνου λατρείας, ἀργίας Κυριακῆς, καὶ ἄλλων ἡμερῶν, περὶ νηστείας καὶ διαρκείας αὐτῆς προβαλλόμενα πρὸς ἀναθεώρησιν καὶ μεταρρύθμισιν ἀποβλέπουσιν, ὡς τὰ πράγματα στεντορείως κηρύττουσι, τοῦτο μὲν ὅπως ἀκολουθήσωμεν τὴν πλατεῖαν καὶ ἀντιευαγγελικὴν ὁδόν, παρὰ τὴν διαγόρευσιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, χάριν τῶν ραθύμων καὶ ψυχικῶν ἀνθρώπων, τοῦτο δὲ ὅπως φαιδρύνωμεν τὰς ὄψεις καὶ προσδοκίας τῶν αἱρετιζόντων, διὰ νὰ ἐγκαυχῶνται, ὅτι ἡμεῖς πλησιάζωμεν πρὸς αὐτοὺς» (Σελ. 23).

Στὴν συνέχεια ἀναφέρεται στὶς ρίζες τῆς Νηστείας, ἡ ὁποία ἄνθισε στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τονίζει ὁ Ἱ. Πατήρ: α) «Τὸ ὅτι ἡ Νηστεία ἐνομοθετήθη παρὰ Θεοῦ καὶ εἶναι τὸ κυρίως συστατικόν, δι᾿ οὗ κατορθοῦται ἡ προσευχὴ καὶ ἐξασκεῖται ὁ σώφρων καὶ παρθενικὸς βίος, ἀπέδειξαν αὐτὰ τὰ πράγματα διὰ τῆς ἀναδείξεως τοσούτων Ἁγίων Ἀνδρῶν, τόσον ἐκ τῆς Παλαιᾶς, ὅσον καὶ τῆς Νέας Διαθήκης» (Σελ. 24). β) «Ἡ μελετωμένη ἀναθεώρησις θὰ φέρη οὐχὶ διόρθωσιν, ἀλλ᾿ ἀνατροπὴν Ἀποστολικῶν καὶ Συνοδικῶν διατάξεων» (Σελ. 25). γ) «Ἐὰν αἱ νηστεῖαι, αἱ προσευχαί, αἱ ἀγρυπνίαι καὶ αἱ διορισθεῖσαι τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθίαι καὶ λοιπαὶ ἱεραὶ τελεταὶ ἦσαν μόνον τύποι ἁπλοῖ καὶ νομοθεσίαι ἀσήμαντοι καὶ οὐχὶ συστατικὰ τῆς στενῆς καὶ τεθλιμμένης ὁδοῦ, διατὶ ἅπασα ἡ χορεία τῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίων Πατέρων αὐτὰ ταῦτα ἐνστερνίσθη καὶ ἄχρι τέλους ἐφύλαξεν;» (Σελ. 27).

ΣΤ) ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ Σήμερα, στὸ πλήρωμα ὑπάρχει ἀπογοήτευση-σκεπτικισμὸς γιὰ τὴν (συνολικὴ) παθητικὴ στασιμότητα τῶν Μοναχῶν ἔναντι τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε, ὅτι στὶς πνευματικὲς ζυμώσεις ποὺ ἐπιχειροῦσαν οἱ αἱρετικοὶ στὴν ἱστορία, οἱ Μοναχοὶ ὑψώθηκαν ὡς ἀντιστασιακὲς κορυφὲς ἔναντι τῶν αἱρέσεων, μὲ θυσίες καὶ διωγμούς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Γέροντας Δανιὴλ προβάλλει τὸν Μοναχισμό, ὡς συγκριτικὴ διερεύνηση τῆς ζωῆς τους καὶ τῆς μορφῆς του. Τονίζει σχετικά: α) «Ἡ σωτήριος δρᾶσις τοῦ Μοναχικοῦ πολιτεύματος, ἐρηρεισμένη (=στηριζομένη) οὖσα ἐπὶ τῇ βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ θεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέδειξεν ἀπείρους ἁγίους καὶ θεο- 3 εικέλλους (=θεωμένους) ἄνδρας, οἵτινες διὰ τῶν ὑπερφυῶν αὐτῶν ἀγώνων καὶ θεοφιλῶν ἀσκήσεων ἔστησαν τρόπαιον οὐ μόνον κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοσούτων αἱρέσεων καὶ ἐγένοντο παντοδαποὶ εὐεργέται πρός τε τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ τῶν ἀθανάτων αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ πρὸς ἅπαν τὸ Χριστεπώνυμον πλήρωμα, ὅπερ δὲν ἐπιδέχεται τῆς ἐλαχίστης ἀναθεωρήσεως» (Σελ. 29). Ζ)

Η ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ Φανέρωση τῆς κατεδαφιστικῆς μανίας τοῦ οἰκουμενι(στι)- κοῦ ἀναθεωρητισμοῦ εἴχαμε καὶ στὶς εἰσηγήσεις τῶν Πατριαρχικῶν ἀναθεωρητῶν, γιὰ ἀλλαγὴ τῆς περιβολῆς τοῦ Ἱ. Κλήρου, νὰ ἀπαρνηθοῦν δηλαδὴ οἱ ἱερεῖς τὴν καθιερωμένη παραδοσιακὴ μορφή. Ὁ Γέροντας Δανιήλ, ἔγραψε: «Ὅσον δὲ περὶ τῆς περιβολῆς τοῦ Κλήρου ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπερ καὶ τοῦτο προβάλλεται πρὸς ἀναθεώρησιν, εἰς οὐδὲν ἄλλον ἀφορᾶ, ἀλλ᾿ ὅπως ὁ σεβάσμιος καὶ Ἱερὸς Κλῆρος ἡμῶν, κατὰ μίμησιν τῶν Εὐρωπαίων, ἀποβάλη τὸ ἱεροπρεπὲς ράσον καὶ φορέση τὰ στενά. Διατί; Διότι ἔτσι τὸ θέλουν οἱ ἐπιστήμονες Εὐρωπαῖοι» (Σελ. 32). 1ο Σχόλιο: Σὲ Ὑπόμνημά του (τὸ 1970) ὁ π. Φιλόθεος Ζερβάκος καὶ στὸ κεφ. Γ´, μὲ τίτλο: «Ἡ ἀποβολὴ τοῦ πενθίμου τετιμημένου ράσου, κόμης, καὶ γενείων, καθιστᾶ τοὺς ἱερωμένους γυναικοπροσώπους, ἀναξίους τῆς Ἱερωσύνης», ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων:

«Ὁ ἀπὸ Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν) ἐκάλεσεν Ἱερατικὸν συνέδριον… προσῆλθον ἅπαντες σχεδὸν προθύμως οἱ ἱερεῖς τῶν Ἀθηνῶν… Τί τοὺς συνεβούλευσεν; Ἀκούσατε νὰ φρίξετε καὶ νὰ κλαύσετε. Εἰς τὴν Εὐρώπην ὅλοι οἱ κληρικοὶ εἶναι ξυρισμένοι, κουρεμένοι καὶ χωρὶς ράσα καὶ πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ τοὺς μιμηθῶμεν, ἵνα μὴ φανῶμεν ἀσυγχρόνιστοι, ἀπολίτιστοι. Τότε ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἱερεῖς, ἐν ἑνὶ στόματι, μὲ θάρρος καὶ παρρησίαν τῷ εἶπον: “Ἡμεῖς, Μακαριώτατε, εἴμεθα Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, οὐδέποτε θὰ γίνωμεν αἱρετικοί, διαμαρτυρόμενοι ἢ παπικοὶ”» (Σελ. 36).

Η) Η ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ Ἔγκαιρα ὁ Ἱ. Πατὴρ ἀντιλήφθηκε, ὅτι ἡ ἡμερολογιακήἑορτολογικὴ μεταρρύθμιση καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς συνδέθηκαν καὶ ταυτίστηκαν. 4 Ἔγραψε, σχετικά: α) «Μήπως οἱ Ἀγγλικανοί, οἱ ἐπιθυμοῦντες τὴν ἕνωσιν αὐτῶν μεθ᾿ ἡμῶν, παραδέχθησαν ὅλα τὰ ἄλλα καὶ ἐζήτησαν πληροφορίας καὶ περὶ τοῦ Ἡμερολογίου, ποῖον εἶναι τὸ ὀρθότερον;» (Σελ. 35). β) «Οἱ θεοφόροι Πατέρες, πάντες ἐμπνευσθέντες ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παρέβλεψαν ἐν γνώσει τὸ ζήτημα τῆς διορθώσεως τῆς Ἱσημερίας ὡς ἀζήμιον, γιὰ νὰ διατηρήσωσι τὴν οὐσίαν, καὶ ἵνα μὴ προσκρούσωσιν εἰς τὰς Διαταγὰς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Καὶ οὕτω ἐθέσπισαν τὸ ἐφ᾿ ἡμῖν Πασχαλιολόγιον, ὅπερ ἐξακολουθεῖ φυλάττουσα ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Εκκλησία… Ὅθεν ἡ πρότασις αὕτη περὶ Ἀναθεωρήσεως οὐδὲν ἄλλο σημαίνει, εἰμὴ τὴν ἀνατροπὴν τῆς ἀποφάσεως τῆς Πρώτης Ἱερᾶς Συνόδου» (Σελ. 35).

Θ) ΕΠΙΛΟΓΟΣ: «Ἀλλ᾿ ὅμως ὑποβάλλομεν μετὰ πολλῆς ταπεινώσεως καὶ εὐλαβείας, ἐκείνας, τὰς κρίσεις, τὰς ὁποίας προβάλλουσιν αὐτοὶ οἱ τῆς Ἐκκλησίας θεῖοι Πατέρες καὶ ὅσα θὰ συμβῶσιν ἐν περιπτώσει συγκλήσεως τῆς τοιαύτης Ἱερᾶς Συνόδου…» (Σελ. 37). 2ο Σχόλιο: Ὅσοι, σήμερα, εὑρισκόμεθα «ἀπέναντι» στοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους, αὐτὸ δὲν προέρχεται «ἐξ οἰκείας ἀντιλήψεως καὶ ἐγωϊστικῆς τάσεως», ὅπως τονίζει καὶ ὁ Γέροντας Δανιήλ. Εἴμεθα ἀπέναντι στὴν Αἵρεση καὶ ὄχι στὰ πρόσωπα καθ᾿ ἑαυτά. Ἐπιχειροῦμε νὰ ἀναδείξουμε τοὺς Ὀρθοδόξους Ὁμολογιακοὺς ἄξονες ποὺ προσδίδουν στοὺς πράγματι Ὀρθοδόξους τὴν εἰδοποιό τους ἑνότητα. 3ο Σχόλιο: Ἡ μελέτη τῆς πραγματείας τοῦ Γέροντος Δανιὴλ καταργεῖ (στοὺς καλοπροαίρετους) τὴν αἰώρηση μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Οἰκουμενισμοῦ, στερεώνοντας αὐτοὺς στὴν στερεὰ βάση τῆς Ὀρθοδοξίας.

*Περιοδ. «Θεοδρομία», ἀριθμ. 1/Ἰανουάριος-Μάρτιος 2023, σελ. 87- 91. Τοῦ κ. Νίκου Σακαλάκη, Μαθηματικοῦ. Ἐπιμέλ. ἡμετ. *Αναδημσίευση εκ του ιστοτόπου της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.