ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 26 Απριλίου 2024

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ (24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1915)




Η γενοκτονία των Αρμενίων και η υποκρισία των Τούρκων…

109 χρόνια από την επέτειο… 24 Απριλίου 1915!



Λέγεται πως ο ίδιος ο Χίτλερ κάποτε ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος θα ξεχνούσε την γενοκτονία των Εβραίων γιατί “Ποιός θυμάται τη γενοκτονία των Αρμενίων;” Ο άνθρωπος που αιματοκύλησε την Ευρώπη είχε για μια ακόμη φορά άδικο. Η ιστορία τον διέψευσε. Οι Εβραίοι δεν ξέχασαν την γενοκτονία και φυσικά δεν την ξέχασε ο Αρμενικός λαός. Οι Αρμένιοι είτε ζουν στο Ερεβάν, είτε ζουν στο Ηράκλειο, την Γαλλία ή την Αμερική θεωρούν την 24η-25η Απριλίου του 1915 ως την αρχής μίας θλιβερής επετείου.


Τότε που οι Νεότουρκοι στην Πόλη μάζεψαν τους πρώτους Αρμένιους και τους κατέσφαξαν. Ήταν η αρχή ενός μαζικού προγκρόμ που για τα επόμενα χρόνια στοίχισε τη ζωή σε 1,5-2 εκατομμύρια ψυχές. Ήταν μια προσπάθεια ξεκληρίσματος των Αρμενίων που για τους Τούρκους ήταν ακόμη ένα κόκκινο πανί, όπως ήταν οι Έλληνες του Πόντου, οι Κούρδοι. Οι συστηματικές και επιμελώς προετοιμασμένες σφαγές και εκτοπίσεις των Αρμενίων από την τουρκική κυβέρνηση μεταξύ του 1915 και του 1923 με σκοπό την εξόντωση της αρμενικής φυλής, συνθέτουν την Γενοκτονία των Αρμενίων.


Εκ των πραγμάτων η λέξη «Γενοκτονία» στις μέρες μας συνειρμικά επικεντρώνει τη σκέψη μας στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη Γενοκτονία των Εβραίων και των σλαβικών λαών το 1940-44 από τους Γερμανούς. Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα Γενοκτονίας εις βάρος και άλλων λαών, που συνειδητά η Τουρκία προσπάθησε και προσπαθεί να υποβαθμίσει. 


Μέχρι και σήμερα η Τουρκία δεν θέλει να ακούσει τίποτα περί Γενοκτονίας. Η οποία επιμένει ότι η σφαγή των εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων δεν ήταν τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου! Πόλεμος λοιπόν το ολοκαύτωμα του αρμενικού λαού, πόλεμος ο αφανισμός της κουρδικής εθνότητας ,η διχοτόμηση της Κύπρου, αλλά και του ελληνισμού του Πόντου;


Η μόνη αλήθεια στα λεγόμενα των Τούρκων είναι ότι ο όρος «γενοκτονία» όταν συνέβησαν τα περιστατικά του 1915 και εντεύθεν δεν υπήρχε στη διεθνή διπλωματία. Η γενοκτονία ως όρος εισήχθη μετά την δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όταν δικάστηκαν οι ναζί. Το μεγάλο έγκλημα… Η γενοκτονία των Αρμενίων υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του αιώνα. Πρόκειται για την πρώτη συστηματική διαδικασία εθνοκάθαρσης που εφάρμοσε η Τουρκία, η χώρα που βαρύνεται ίσως με τα μεγαλύτερα εγκλήματα εθνικού ξεκαθαρίσματος. Την ίδια εγκληματική τακτική εφάρμοσε σε βάρος των Ποντίων και των άλλων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, των Κούρδων και των Ελλήνων της Κύπρου.


Οι Τούρκοι αντιμετώπισαν την επιθυμία των Αρμενίων για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα με μια πρωτοφανή αγριότητα. Ο διωγμός και σφαγές των Αρμενίων για μια εικοσαετία, από το 1896 μέχρι το 1916, δημιούργησε το αρμενικό ολοκαύτωμα και κατέστησε την Τουρκία διαχρονικά υπόλογο ενώπιον της διεθνούς κοινωνίας και της παγκόσμιας ιστορίας. Η Τουρκική διπλωματία έχει επικεντρώσει την προσπάθεια της στον εξωραϊσμό της Τουρκικής ιστορίας και στην απάλειψη ή την άμβλυνση των εντυπώσεων από τη γενοκτονία των Αρμενίων και τα άλλα διεθνή εγκλήματα της Τουρκίας.


Κατά τη διάρκεια του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Νεότουρκοι, φοβούμενοι ότι και οι Αρμένιοι όπως και οι άλλοι λαοί στα Βαλκάνια θα επιδιώξουν ν΄ αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, αποφάσισαν να εξορίσουν τον αρμενικό πληθυσμό από τα ρωσο-τουρκικά σύνορα.


Στην πραγματικότητα, ολόκληρος ο αρμενικός πληθυσμός της Ανατολίας ως τα σύνορα της Συρίας, εξορίστηκε το 1915-1916. Σύμφωνα με διάφορες πηγές, ο συνολικός αριθμός των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ανερχόταν σε 1,5 με 2 εκατομμύρια ψυχές. Μετά την εξόντωση των προυχόντων στην Κωνσταντινούπολη και την ομαδική εξόντωση των αρμενίων στρατιωτών είχαν στρατευτεί στον οθωμανικό στρατό, οι διωγμοί οδήγησαν σε μεγάλης κλίμακας σφαγές. Η γενοκτονία αυτή οδήγησε στο θάνατο το σαράντα με πενήντα τοις εκατό του αρμενικού πληθυσμού.


Η γενοκτονία του 1915 ξερρίζωσε τους Αρμενίους από τη Μικρά Ασία και κυρίως από τις έξι επαρχίες όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι. Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες Αρμενίων είχαν απομείνει στην Τουρκία, συγκεντρωμένοι κυρίως στην Κωνσταντινούπολη. Είναι φανερό πως η κατάσταση των περισσότερων Αρμενίων στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν δραματική.


Πολλοί ζούσαν σε πρόχειρα παραπλήγματα λίγο πιο έξω απ’ το Χαλέπι, τη Δαμασκό, τη Βηρυτό, την Αθήνα (σημειωτέον ότι η Ελλάδα δέχτηκε επίσης το 1,2 εκατομμύριο Ελλήνων που απελάθησαν από τη Μικρά Ασία κι ανταλλάχθηκαν με 650.000 μουσουλμάνους που απελάθηκαν στην Τουρκία), τη Φιλιππούπολη, τη Σόφια και την Κύπρο. Παρά ταύτα, με τον καιρό, όχι μόνο ενσωματώθηκαν στον πληθυσμό των χωρών αυτών, αλλά και διακρίθηκαν και διέπρεψαν


Για όσους Αρμενίους κατέφυγαν σε ήδη ανεπτυγμένες χώρες οι συνθήκες ήταν επισφαλείς, όπως είναι πάντα για όλους όσους καταφεύγουν σε μια χώρα τη γλώσσα της οποίας δε γνωρίζουν και δε διαθέτουν κεφάλαια, παρά μόνο τα δυο τους χέρια.


Ο αριθμός των θυμάτων καθώς και ο τρόπος εκτέλεσής τους έμεινε μοναδικός στη σύγχρονη ιστορία, κάνοντας έτσι την 24η Απριλίου του έτους 1915 διεθνώς γνωστή ως ημέρα της πρώτης γενοκτονίας του 20ού αιώνα, η οποία διαπράχθηκε από την Τουρκία και είχε 1.500.000 και πλέον θύματα, Αρμένιους όλων των ηλικιών, ενώ περίπου μισό εκατομμύριο άστεγοι διέφυγαν στα εδάφη που σήμερα αποτελούν τη Δημοκρατία της Αρμενίας, σε περιοχές της Μέσης Ανατολής, της Ευρώπης και της Αμερικής.


Η Τουρκία, εντούτοις, παρά τα συντριπτικά στοιχεία που τεκμηριώνουν την Γενοκτονία των Αρμενίων, επιμένει στην αδιάλλακτη θέση της πλήρους άρνησης της ιστορικής αλήθειας. Και κάθε φορά που μία χώρα έρχεται είτε επίσημα είτε ανεπίσημα να αναγνωρίσει την Γενοκτονία η Τουρκία αντιδρά και απειλεί θεούς και δαίμονες.





ΠΗΓΕΣ:


*ΠΑΤΡΙΣ
* Ιστοσελίδα για την γενοκτονία των Αρμενίων, http://www.theforgotten.org/noflash.html
* Ιστορία των Αρμενίων
* Διαρκές δικαστήριο των λαών, Το έγκλημα της σιωπής. Η γενοκτονία των Αρμενίων,
* Διεθνής Αμνηστία, Έκθεση του1992.
* Εταιρεία για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, Μειονότητες στην Ελλάδα.
* Helsinki Watch
* Κεντρική επιτροπή για την υπεράσπιση του αρμενικού ζητήματος, Ιστορική περίληψη πάνω στο αρμενικό ζήτημα και Η αρμενική γενοκτονία.
Cretalive.gr *Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου  «Τράπεζα Ιδεών» της 24.4.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF