«Όπως και τότε -το 1453- έτσι και σήμερα, ο λαός αποτελεί έναν ανορθόδοξο συρφετό καταναλωτικών, αδηφάγων κι απόμακρων «μονάδων», που παίζει τη τύχη του στο τζόγο, εκδικείται στη μαγεία, εκστασιάζεται στη μέθη, ικανοποιείται νυχθημερόν στη λατρεία των ανθρώπινων κρεάτων, εγκατέλειψε τους συνανθρώπους του για να οδοιπορεί μονάχος, και την εκκλησία για τον ύπνο ενός βαθέως κοιμωμένου, ως και ναρκωμένου υπανθρώπου.
Τα παιδιά γεννιούνται άθεα, η Παιδεία συμμαχεί με τον διάβολο κι οι κυβερνήσεις με τους επίδοξους φονιάδες τους, η Διοικούσα Εκκλησία «λειτουργεί» σεργιανιστικός συνοδοιπόρος του Οικουμενιστικού Φαναρίου και του Πάπα, οι αλλοεθνείς εγείρονται και οι Έλληνες μη κάνοντας παιδιά, γερνάνε και πεθαίνουν.
Ανιστόρητοι, άθεοι, απαίδευτοι, σαρκολάτρες, σοδομιστές και άφρονες, είμαστε οι κατ' εξοχήν ειδωλολάτρες ενός θελκτικού και πλουσιοπάροχου ειδώλου, που μας προτρέπει μ' έναν απαρασάλευτο σαδισμό: «Φάτε, πιείτε και γλεντάτε», όπως είναι και οι στίχοι ενός παραδοσιακού ηπειρώτικου τραγουδιού»!
του Γιώργου Δ. Δημακόπουλου, δημοσιογράφου
Οι Πατριάρχης Βαρθολομαίος και Πάπας Φραγκίσκος συμφώνησαν να συναντηθούν εκπρόσωποι των «εκκλησιών» στην Νίκαια της Βιθυνίας το 2025, με πρόσχημα τον εορτασμό των 1700 ετών από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο!... 1
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, λίγο, μετά το Πάσχα των Καθολικών «εξανέστη» για τον μη κοινό εορτασμό της Ανάστασης!
Είπε: «Ευχόμαστε και προσπαθούμε να βρούμε σύντομα την απαραίτητη λύση, που θα επιτρέψει σε όλους τους Χριστιανούς όλου του κόσμου να εορτάσουν την πιο σημαντική εορτή της πίστης μας την ίδια ημερομηνία» τόνισε ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας, όπως έγραψαν ιταλικές ιστοσελίδες και επιβεβαίωσε η «Ναυτεμπορική» από τον Μιχάλη Ψύλλο. Αλλά μήπως ήταν η πρώτη φορά που εξέφρασε τέτοια επιθυμία; Στις 11.11.2022 είχε δηλώσει:
«Αποτελεί σκάνδαλον ο χωριστός εορτασμός του μοναδικού γεγονότος της μιας Αναστάσεως του Ενός Κυρίου» τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στο μήνυμα που απηύθυνε προς όλους του μη Ορθόδοξους Χριστιανούς που γιόρτασαν το Πάσχα την Κυριακή 31 Μαρτίου. Ευχήθηκε του χρόνου (2025) ο κοινός εορτασμός να μην είναι απλώς «σύμπτωση», αλλά να αποτελέσει την απαρχή για την καθιέρωση του ενιαίου εορτασμού από τις δύο Εκκλησίες. «Είμαστε αισιόδοξοι, καθώς εκατέρωθεν υπάρχει η προς τούτο καλή θέλησις και προθυμία», τόνισε. 2
Η Ένωση διαχρονικά ήταν κοινός πόθος των Ορθοδόξων, αλλά πως; των μεν λατινοφρόνων καθεστωτικών και κοσμικών «Ορθοδόξων», με αδιάκριτη και άνευ όρων συνθηκολόγηση διακηρύσσοντας, πως κάθε Εκκλησία μπορεί να κρατήσει τα δόγματά της και τις παραδόσεις της... και των γνησίων Ορθοδόξων (των απογόνων του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και του μαθητή του, του Πατριάρχη Γενναδίου Σχολαρίου) με μετάνοια και επιστροφή των Λατίνων στην προ του σχίσματος Εκκλησία! 3 Σήμερα, αυτόπτες και αυτήκοες μάρτυρες των συνθηκών του Σαμπεζύ (1990), του Μπαλαμάντ του Λιβάνου (1993), του Πόρτο Αλέγκρε (2006), της Ραβέννα (2007) και του Κολυμπαρίου (2016) βαδίζουμε προς τον κοινό Πασχάλιο εορτασμό του 2025!... Για να γίνει αυτό θα πρέπει ή οι αιρετικοί Φραγκολατίνοι να εορτάσουν με το νέο, πολιτικό ημερολόγιο του Φαναρίου (όσον αφορά το Πασχάλιο) ή εκ των ορθοδόξων Οικουμενιστές να εορτάσουν με το Γρηγοριανό ημερολόγιο του Πάπα ΙΓ (όσον αφορά το Πασχάλιο).
Και στις δύο περιπτώσεις, η πνευματική ασέβεια, ο ενδοτισμός ή καλύτερα η «πέμπτη φάλαγγα» μιας εορτολογικής ένωσης αιρετικών Παπικών και αιρετικών Οικουμενιστών θα οδηγήσει σε έναν εξολοκλήρου στραγγαλισμό της Διοικούσας Εκκλησίας από τα γαμψά και κοφτερά νύχια του Παπικού αντίχριστου Καθεστώτος! Ζούμε περίπου -ίσως και χειρότερα- τις ίδιες νομοτελειακές συνθήκες της αποστασίας κλήρου και λαού κατά το μέγιστο, όπως στις αποφράδες ημέρες του 1453! Οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες 4 τότε προσέφεραν ουσιαστικά την υποταγή στον Πάπα, στον Παπισμό και γενικότερα στη Δύση. Συμμαχίες, που συνεχώς υπογράφονταν, ευελπιστώντας πάντοτε στην υποστήριξη της Εσπερίας έναντι του νεοσύστατου κράτος των απογόνων των Ογούζων, Σελτζούκων και Οθωμανών.
Οι αυτοκράτορες «υπέφεραν» από ακόρεστο πλουτισμό και υπερφίαλη αλαζονεία, απομακρυσμένοι από πατερικό πνεύμα της Ορθοδοξίας, αλλά πάντοτε χειραγωγούντες αυτήν, ώστε να αποκομίζουν ποικίλα και ανώδυνα οφέλη. Ένας λαός, που χαρακτηριζόταν (η Κωνσταντινούπολη μετρούσε την άνοιξη του 1453 μόνο περί τους 50.000 ανθρώπους κατά τον Arnold Toynbee 5), από τον συρφετό, τις κλοπές, τις απάτες, τα υβρεολόγια, τον πλουτισμό, τις συκοφαντίες, τα παίγνια και ποικίλα σαρκικά αμαρτήματα. Κι αν, τότε επιχειρείτο η ένωση δύο αντιδογματικών και αντίφρονων εκκλησιών, σήμερα επιχειρείται η πλήρης ένωση όλων των Αιρετικών ψευδοεκκλησιών με τη σύσταση και θεμελίωση της Οικουμενιστικής και όχι οικουμενικής «Εκκλησίας»!
Και τι παράδειγμα προς σκέψη και προβληματισμό!... Όταν πραγματοποιήθηκε το περίφημο πρώτο συλλείτουργο με τους φραγκο-λατίνους στον Ναό της αγίας της του Θεού Σοφίας στις 12.12.1452, πέντε μήνες -ακριβώς- μετά, η επτάλοφη Πόλις διαμελίστηκε από τα βάρβαρα κι αλλόφρονα οθωμανικά στρατεύματα του σουλτάνου Μωάμεθ Β'. Αυτό το γεγονός -από μόνο του- ως φαίνεται δεν δίδαξε τίποτα στους ένοικους του Φαναρίου 6... Αντιθέτως, τον 20ό αιώνα, διά του πρώτου «λούθηρου» της μεσοπολεμικής Εκκλησίας, του Μελετίου Μεταξάκη, άρχισε ολική επανεκκίνηση εκεί, από όπου είχε τερματίσει η παρά φύσιν φράγκικη και ορθόδοξη ερμαφρόδιτη εκκλησιαστική πολιτική...
Και κάτι δεύτερο: Μετά την σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438-1439) οριστικοποιήθηκε η Ένωση των Εκκλησιών, ο λαός, όμως, αντέδρασε και ουσιαστικά η ψευδοένωση απέκτησε τυπικά χαρακτηριστικά και απέτυχε στη πράξη. Αξίζει, όμως, να σημειωθεί κάτι, για το είδος της Ένωσης: Για να καθησυχάσει τους υπηκόους του ο τότε αυτοκράτορας Ιωάννης ο Η' 7, παρήγγειλε με επιστολές του στους Πατριάρχες Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, πως η ένωση έγινε χωρίς να θιχτούν δογματικά θέματα, όπως το Σύμβολο της Πίστεως και χωρίς ν' αλλάξει κάτι στον λειτουργικό τρόπο της Εκκλησίας, στα ήθη και στις παραδόσεις της. Μπορούσαν να συνυπάρξουν (οι δύο Εκκλησίες) με δογματικές διαφορές, αλλά στο όνομα της κοινής Πίστης να είναι ενωμένοι... Σας θυμίζει κάτι; Αυτά ακριβώς που πρεσβεύουν οι πλανεμένοι, αλλά και λαοπλάνοι Οικουμενιστές!
Και μία έτερη σημαίνουσα και συμβολικά ενδεικτική παρένθεση: ο ανθενωτικός Γεννάδιος Σχολάριος, ο και μετέπειτα Πατριάρχης Κων/πόλεως μετά την άλωση της πόλης, είχε μαθητή του τον επίσης ανθενωτικό άγιο Ραφαήλ της Λέσβου 8, τότε γνωστός, ως ο χιλίαρχος Γεώργιος Λακαρίδης!!! Όταν ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος αποφάσισε να πάει στη Δύση για τον γνωστό διάλογο της Φεράρας - Φλωρεντίας, με εντολή των Παλαιολόγων του Δεσποτάτου του Μυστρά, ο χιλίαρχος Γεώργιος Λασκαρίδης (ο γνωστός μας Άγιος Ραφαήλ), διετάχθη να μετάσχει στην ακολουθία του αυτοκράτορα ως επιτελής (αξιωματικός) του Δημητρίου Παλαιολόγου. Εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει και να συναναστραφεί με τους ιστορικούς πρωταγωνιστές των γεγονότων: τον Πατριάρχη Ιωσήφ, τον Βησσαρίωνα, τον Ισίδωρο Κιέβου, τον Γεώργιο Σχολάριο και τον φιλόσοφο Πλήθωνα Γεμιστό, τους οποίους γνώριζε από τον Μυστρά. Επίσης, είχε την δυνατότητα να γνωρίσει και να εκτιμήσει την μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας, τον πρωταγωνιστή και υπέρμαχο της Πίστεως, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό!
Στο βιβλίο του Φωτίου Λίτσα «Άγραφον - η Αποκάλυψη του Αγίου Ραφαήλ», εκδόσεις «Πολιτεία», 1994, μιλώντας ο Άγιος Ραφαήλ, αναφέρει για την Σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας: «Εγώ φυσικά ήμουν στην πολιτική αντιπροσωπεία (δεν ήταν δηλαδή εκκλησιαστικό πρόσωπο ακόμα), υποστήριζα τον Αυτοκράτορα... Να πω την αλήθεια μου η ψυχή μου ήταν με τον Πλήθωνα (ήταν ο πρώην δάσκαλός του Αγίου στον Μυστρά), που παρά την πίεση του Αυτοκράτορα δεν ήθελε την Ένωση! Δίπλα του ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός της Εφέσου, ανθενωτική κολώνα, τι αξιοθαύμαστος άνθρωπος!».
Ό,τι έκαναν οι βυζαντινοί των τελευταίων χρόνων πριν την άλωση, το αυτό κάνουν και σήμερα οι κυβερνώσες συνιστώσες (κυβερνητικές και διοικητικοεκκλησιαστικές) της Εθνικής Προδοσίας με την αναγνώριση της εκκλησιαστικότητας του Παπισμού, της Ουνίας και των λοιπών Αιρέσεων ως Εκκλησίες (αναδενδράδα τις αποκαλούσε ο Αθηναγόρας), και τη συνέχεια ενός ατέρμονου, αδιέξοδου και άνευ λόγου διαλόγου της Ορθοδοξίας με τους Παπικούς! Την συνέχεια των τελευταίων πατριαρχών προ της άλωσης του 1453, Γρηγορίου Γ' Μάμμα και του Αθανασίου του Γ' συνεχίζουν οι από τον Μελέτιο Μεταξάκη και εντεύθεν Αθηναγόρας, Δημήτριος και Βαρθολομαίος.
Οι κυβερνήσεις δεμένες πισθάγκωνα στο άρμα της Δύσης (γιατί «ανήκομεν εις την Δύσην» κατά τον «Εθνάρχη»), απορροφούν όλες τις νεοφανείς και αντίθεες εκφάνσεις μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής «βαβυλώνας». Η κορωνίδα του «Δικαιωματισμού» στο σημερινό δυτικοευρωπαϊκό κυβερνητικό «πορνείο» είναι ο σωματικός και ψυχικός διαμελισμός του άφρονα Ευρωπαίου, ένας «ράβε-ξήλωνε» νεοποχικά κατασκευασμένος και συσκευασμένος άνθρωπος με αριθμητική ταυτότητα και ψηφιοποιημένο παρελθόν.
Ο λαός αποτελεί έναν ανορθόδοξο συρφετό καταναλωτικών, αδηφάγων και απόμακρων «μονάδων», που παίζει τη τύχη του στο τζόγο, εκδικείται στη μαγεία, εκστασιάζεται στη μέθη, ικανοποιείται νυχθημερόν στη λατρεία των ανθρώπινων κρεάτων, εγκατέλειψε τους συνανθρώπους του για τα ζώα και την εκκλησία για τον ύπνο ενός βαθέως κοιμωμένου, ως και ναρκωμένου υπανθρώπου. Τα παιδιά γεννιούνται άθεα, η Παιδεία συμμαχεί με τον διάβολο κι οι κυβερνήσεις με τους επίδοξους φονιάδες τους, η Διοικούσα Εκκλησία σεργιανιστικός συνοδοιπόρος του Οικουμενιστικού Φαναρίου και του Πάπα, οι αλλοεθνείς εγείρονται και οι Έλληνες μη κάνοντας παιδιά, γερνάνε και πεθαίνουν. Ανιστόρητοι, άθεοι, απαίδευτοι, σαρκολάτρες, σοδομιστές και άφρονες. είμαστε οι κατ' εξοχήν ειδωλολάτρες ενός θελκτικού και πλουσιοπάροχου ειδώλου που μας προτρέπει μ' έναν απαρασάλευτο σαδισμό: «Φάτε, πιείτε και γλεντάτε», όπως είναι και οι στίχοι ενός παραδοσιακού ηπειρώτικου τραγουδιού!
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός 9 στιγμάτισε τον πατριαρχικό -και όχι μόνο- ενδοεκκλησιαστικό εκλατινισμό στους άρπαγες αιρετικούς της Ρώμης, λέγοντας εμφατικά:
«Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους.
Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν…
Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον;
Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας.
Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισε;
Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του [=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι.
Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη»...
Θυμίζει τα συλλείτουργα με τους φραγκολατίνους εκπεσόντες, λίγο πριν της Άλωση της Πόλης.
Η Ιστορία ξανά επαναλαμβάνεται...
Πηγές:
1. Από το διαδικτυακό «Φως Φαναρίου» της 2.2.2024 υπό τον τίτλο: 2025: 17 αιώνες από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο με εκδήλωση Πατριάρχη και Πάπα.
2. «Ναυτεμπορική» 8.4.2024.
3. Σαράντου Καργάκου: Νεότερη Ελληνική Ιστορία (Τόμος 1ος), εκδόσεις «Ψυχογιός», Απρίλιος 2021.
4. Σαράντου Καργάκου: «Η Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως» (2ος Τόμος), εκδόσεις «Σιδέρη», Μάϊος 2017.
5. Arnold Toynbee (1889-1975). Άγγλος ιστορικός. Έγινε γνωστός για το δωδεκάτομο έργο του Σπουδή της Ιστορίας (A Study of History, 1934–1961), στο οποίο ανέλυσε τη γένεση, ανάπτυξη, ακμή, φθορά, παρακμή και εξαφάνιση είκοσι περίπου διαφορετικών πολιτισμών, από τους αρχαίους Αιγυπτίους μέχρι το Βυζάντιο και τους πολιτισμούς της Άπω Ανατολής και του Νέου Κόσμου.
6. Σαράντου Καργάκου: Η Πολιτική Σκέψη του Παπαδιαμάντη, εκδόσεις «αρμός», Αθήνα 2013.
7. Σαράντου Καργάκου: Νεότερη Ελληνική Ιστορία (Τόμος 1ος), εκδόσεις «Ψυχογιός», Απρίλιος 2021.
8. Φωτίου Λίτσα: «Άγραφον - η Αποκάλυψη του Αγίου Ραφαήλ», εκδόσεις «Πολιτεία», 1994.
9. Ιωάννη Μενούνου, «Κοσμά Αιτωλού Διδαχές», εκδόσεις «Τήνος», Αθήνα 1999, σελ. 269-270.
5. Arnold Toynbee (1889-1975). Άγγλος ιστορικός. Έγινε γνωστός για το δωδεκάτομο έργο του Σπουδή της Ιστορίας (A Study of History, 1934–1961), στο οποίο ανέλυσε τη γένεση, ανάπτυξη, ακμή, φθορά, παρακμή και εξαφάνιση είκοσι περίπου διαφορετικών πολιτισμών, από τους αρχαίους Αιγυπτίους μέχρι το Βυζάντιο και τους πολιτισμούς της Άπω Ανατολής και του Νέου Κόσμου.
6. Σαράντου Καργάκου: Η Πολιτική Σκέψη του Παπαδιαμάντη, εκδόσεις «αρμός», Αθήνα 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου