ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2024

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ, ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Ο ΚΡΗΣ




Μία σύγχρονη ὁσιακὴ καὶ ὁμολογιακὴ Μορφὴ



Πνευματικός Γέρων Ιερώνυμος Ιερομόναχος, Αγιορείτης ο Κρης



ΤΟΝ παρελθόντα Σεπτέμβριο, μετὰ τὴν τέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ ῾Αγίας Παρασκευῆς ᾿Αχαρνῶν ᾿Αττικῆς καὶ τοῦ Τρισαγίου στὸν τάφο τοῦ μακαριστοῦ Κτίτορος καὶ Πνευματικοῦ αὐτῆς Γέροντος ῾Ιερωνύμου ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Κυπριανό, ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ φημισμένου αὐτοῦ Πνευματικοῦ ῾Αγιορείτου, ὁ ὁποῖος ἀνεπαύετο στὸν περίβολο τῆς Μονῆς, δίπλα στὸ Καθολικό, ἀπὸ τῆς ὁσιακῆς Κοιμήσεώς του τὴν 15.1.1943.


Παρευρέθησαν μαζὶ μὲ τὴν μικρὴ ᾿Αδελφότητα τῆς Μονῆς ὑπὸ τὴν Γερόντισσα Μακρῖνα καὶ ἀρκετοὶ πιστοί, στὴν εὐλαβικὴ συνείδησι τῶν ὁποίων ὁ Γέρων ῾Ιερώνυμος εἶναι μία σύγχρονη ἁγία Μορφή. Μὲ κατάνυξι καὶ δέος ἀπεκαλύφθησαν τὰ ὠχροκίτρινα ἱερὰ ὀστᾶ τοῦ Γέροντος, ἀποπνέοντα ὁσιότητα καὶ παρηγορία... ῞Ομως, ποιός ἦταν ὁ Γέρων ῾Ιερώνυμος;


Γεννήθηκε στὴν Κρήτη, στὸ χωριὸ Βλάτος τῆς ἐπαρχίας Κισάμου τοῦ νομοῦ Χανίων τὸ 1867 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ἐγαλουχήθη μὲ τὰ νάματα τῆς πίστεως καὶ εὐλαβείας. Σὲ νεαρὰ ἡλικία ὁ πόθος τῶν θείων, ὁ ὁποῖος κατέφλεγε τὴν ἁγνὴ καὶ φιλόθεη καρδιά του, ὤθησε αὐτὸν νὰ ἐγκαταλείψη τὸν κόσμο καὶ νὰ καταφύγη στὸ ῞Αγιον ῎Ορος, ὅπου ἐκοινοβίασε στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ τοῦ ῾Αγίου Παύλου καὶ ἐπιδόθηκε μὲ μεγάλο ζῆλο στοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας τῆς ᾿Αγγελικῆς Πολιτείας. Σύντομα, γιὰ τὴν καλή του ὑπακοὴ καὶ τὴν ὁλοκληρωτική του ἀφοσίωσι στὴν ἐκπλήρωσι τῶν θείων ἐντολῶν, στολίσθηκε μὲ ἀρετὲς καὶ χαρίσματα.


Σὲ κατάλληλη ἡλικία ἐχειροτονήθη Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ προεχειρίσθη Πνευματικός. Παραλλήλως αὔξησε τοὺς κόπους τῆς ἐγκρατείας, τῆς νηστείας καὶ προσευχῆς, τῆς ἀγρυπνίας καὶ τῆς κακοπαθείας, ἀλλὰ καὶ τὴν ταπείνωσι καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς πάντας. ῎Ετρωγε ἐλάχιστα καὶ ἐλειτουργοῦσε καθημερινῶς. ῾Ο ῾Ηγούμενος τῆς Μονῆς, βλέποντας τὸν θεῖο του ζῆλο καὶ τὴν πνευματική του πρόοδο, τοῦ ἔδωσε εὐλογία νὰ ἡσυχάση σὲ ἀσκητήριο τῆς Μονῆς ἐπ᾿ ὀνόματι τῆς ῾Αγίας Τριάδος καὶ νὰ κατέρχεται στὸ Μοναστήρι μόνον ὅταν θὰ ὑπῆρχε ἀνάγκη ἐφημερίας.


Εκεῖ, ἡ ἐπίδοσίς του στὴν νηπτικὴ ἐργασία τὸν ἀξίωσε πλουσιωτέρων χαρισμάτων καὶ ἰδίως τῆς διοράσεως καὶ προοράσεως, τὰ ὁποῖα μάλιστα ἐξεδηλώθησαν ἀργότερα, διὰ τῆς ἐμφανείας τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὸ διάστημα χρόνου ἐκοινοβίασε ἐπ᾿ ὀλίγον στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ Σίμωνος Πέτρας καὶ κατέληξε στὴν ῾Ιερὰ Σκήτη τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου. ᾿Εκεῖ συνέρρεαν Πατέρες ἀπὸ ὅλο τὸ ῞Αγιον ῎Ορος, γιὰ πνευματικὴ καθοδήγησι καὶ συμβουλὴ ἰδίως περὶ νοερᾶς προσευχῆς καὶ ἀπαθείας. Τὸ 1920 ὁ Γέροντας ἐστάλη ἀπὸ τὴν ῾Ιερὰ ᾿Επιστασία τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους στὴν γενέτειρά του νῆσο τῆς Κρήτης μαζὶ μὲ τὰ Τίμια Δῶρα τῶν Μάγων, τὰ ὁποῖα φυλάσσονται στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ τοῦ ῾Αγίου Παύλου, γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι λοιμικῆς νόσου.


Κατὰ τὴν ἐπιστροφή του διῆλθε ἀπὸ τὴν ᾿Αθήνα, ὅπου καὶ ἐξωμολόγησε μέγα πλῆθος πιστῶν. ῎Ηδη ὅμως ἀπὸ ἐτῶν εἶχε σοβαρὸ ὀφθαλμολογικὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἐξανάγκασε αὐτόν, ἀφοῦ ἔχασε μάλιστα καὶ τὸ φῶς του, νὰ κατέλθη καὶ πάλι στὴν ᾿Αθήνα, ὅπου καὶ παρέμεινε ἕως τέλους τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, μετὰ ἀπὸ 35 περίπου ἔτη ἀσκητικῆς διαμονῆς στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι, ἐπειδὴ ἀνέκτησε ἔστω καὶ ἐλλιπῶς τὴν ὅρασί του, μετὰ ἀπὸ θεραπεία, προσπαθοῦσε νὰ ἐπιστρέψη στὸ ῞Αγιον ῎Ορος, ἀλλὰ κάθε φορὰ ποὺ ξεκινοῦσε, ἡ ὅρασίς του σχεδὸν ἐχάνετο καὶ ἔτσι, παρὰ τὴν θέλησί του, ἐπέστρεφε στὴν ᾿Αθήνα!


Τοῦτο συνέβη κατὰ τὶς παραμονὲς τῆς ῾Ημερολογιακῆς Καινοτομίας τοῦ 1924 καί, ὅπως φαίνεται, ἡ Θεία Πρόνοια εἶχε τὸ σχέδιό Της... ῞Οταν τελικῶς ἐπεβλήθη ἡ Καινοτομία, ὁ Γέρων ῾Ιερώνυμος ἀντιτάχθηκε σθεναρῶς εἰς αὐτὴν καὶ ἀφιερώθηκε πλέον στὴν πνευματικὴ στήριξι καὶ ἐνθάρρυνσι τοῦ διωκομένου Ποιμνίου τῶν εὐλαβῶν τοῦ Πατρίου, τῶν ἐραστῶν τῆς Πίστεως καὶ Παραδόσεως τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας, ὡς θεόπεμπτος προφήτης καὶ παρηγορητής, ἰδίως μέσῳ τῆς ᾿Εξομολογήσεως καὶ τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως. ᾿Αρχικὰ στοὺς ᾿Αμπελοκήπους καὶ ἐν συνεχείᾳ στὸ Παλαιὸ Φάληρο, ἐδέχετο ἀναρίθμητα πλήθη πιστῶν καὶ τὰ ὡδηγοῦσε εἰς ἐπίγνωσιν Θεοῦ, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς ὁμολογίας τῆς ὀρθῆς Πίστεως!


Κατὰ τὸ ἔτος 1930, μαζὶ μὲ τὴν πνευματική του θυγατέρα ᾿Ανδρομάχη ῾Ηλιοπούλου, τὴν μετέπειτα Χριστονύμφη Μοναχὴ καὶ Καθηγουμένη, καὶ ἄλλες ἀφιερωμένες ψυχές, ἄρχισαν νὰ ἀνεγείρουν τὴν ῾Ιερὰ Μονὴ τῆς ῾Αγίας ῾Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς στὶς ᾿Αχαρνὲς ᾿Αττικῆς, στοὺς ΝΑ πρόποδες τῆς Πάρνηθος. Στὸν πνευματικὸ αὐτὸν μελισσῶνα τῆς γνησίας ᾿Ορθοδοξίας ὁ Γέροντας διῆλθε πλέον τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του, φωτιζόμενος καὶ φωτίζων. ᾿Αξιώθηκε μάλιστα νὰ ἴδη κάποτε τὴν ῾Αγία Παρασκευὴ ἐντὸς τοῦ δυτικοῦ περιβόλου τῆς Μονῆς, ἐκεῖ ὅπου σήμερα ὑπάρχει Προσκυνητάρι πρὸς τιμήν Της. ῾Η δὲ ῾Ιερὰ Μονὴ ἐδέχετο τακτικά, καὶ ζῶντος τοῦ Γέροντος καὶ μετὰ τὴν Κοίμησί του, τὴν εὐλογία τῆς ἐπισκέψεως τοῦ ῾Ομολογητοῦ ῾Ιεράρχου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου († 1955), ὁ ὁποῖος πολὺ ἀνεπαύετο εἰς Αὐτήν.


Ο Γέρων ῾Ιερώνυμος ἦταν φύσις εὐαίσθητος καὶ ποιητικὴ καὶ κατέλιπε φυλλάδια καὶ χειρόγραφα, στὰ ὁποῖα ἀφήνει μὲ χαριτωμένους στίχους νὰ ἐκφρασθῆ ὁ πόνος καὶ ἡ ἀγάπη ποὺ ξεχειλίζει τὴν ὕπαρξί του γιὰ τὸν λατρευτὸ Κύριό μας, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγωνία του γιὰ τὴν καθοδήγησι τῶν ψυχῶν, οἱ ὁποῖες ζητοῦσαν τὴν πνευματικὴ βοήθειά του. ῞Ομως, ὅπως ὅλοι οἱ δίκαιοι, ἐπρόκειτο νὰ δοκιμασθῆ μὲ θλίψεις, στενοχωρίες, συκοφαντίες καὶ διωγμούς. ᾿Ιδίως μάλιστα ὅταν οἱ Καινοτόμοι προσπαθοῦσαν νὰ τὸν συλλάβουν γιὰ νὰ τὸν ἀπελάσουν στὸ ῞Αγιον ῎Ορος, ὥστε νὰ παύση τὸ ὁμολογιακὸ καὶ θεάρεστο ἔργο του, ἡ θεία σκέπη καὶ ἀντίληψις πάντοτε διεφύλασσε καὶ διέσωζε αὐτὸν θαυμαστῶς, αὐτὸς δὲ ὡς παράδειγμα ὑπομονῆς καὶ ἀνεξικακίας ηὔχετο ὑπὲρ τῶν διωκτῶν του, πλήρης εὐαγγελικῆς ἀγάπης.


Αρχὰς τοῦ 1943, προαισθανόμενος τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, ἐκάλεσε τὸν ᾿Αρχιμ. π. Χρυσόστομο Νασλίμη γιὰ νὰ λειτουργήση στὴν Μονὴ καὶ νὰ τὸν κοινωνήση τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων. ῎Ετσι, προετοιμασμένος γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι, παρέδωσε τὴν ὁσία ψυχή του στὸν Πλάστη του, ποὺ τόσο θερμὰ καὶ πιστὰ ἀγάπησε καὶ ὑπηρέτησε... Εἴθε οἱ εὐχές του νὰ μᾶς στερεώνουν καὶ ἐνισχύουν! *Εκ του περιοδικού Περιοδ. «'Αγιος Κυπριανός», αριθ. τεύχους  299, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2000, σελ. 363, 366-367. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF