Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΑΜΝΩΝ

Κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει 

και αν περιμένει κανείς, την δαιμονοθελική ένωση στο κοινό ποτήριο 

για να κηρηχθεί αυτή ως αίρεση,

 τότε, το μόνο που πλέον θα χρειάζεται, 

θα είναι μια βαριά, επικήδεια ταφόπλακα στον εαλωμένο λάκκο της πνευματικής μας αναισθησίας, 

μια αυτοαναίρεση μέσα από την πτώση και μια πτώση μέσα από την Πατερική φυγή. 

Δείτε τις σχεδόν καθημερινές, έκπτωτες επιτάσσεις ανορθόδοξων Οικουμενιστών, 

τους έκπτωτους πνευματικά μετεωρισμούς τους στο απόλυτο Πουθενά, 

που βεβαίως πάντα οδηγεί στον λάκκο με τα φίδια,

 εκεί, 

που η πνευματικά, χαμένη αγέλη των αμνών 

οδηγείται στον κρημνό,

 περιφρουρούμενη μέσα από την άτακτη, ανοική Σιωπή της. 

Εκεί που η μεγαλεπίβολη πλάνη σκηνοθετεί έκπτωτους ηθοποιούς του μπουλουκιού 

σε ταινία τρόμου με προκαθορισμένο Τέλος.

Όταν ο ''ποιμενικός'' γραικυλισμός βαφτίζεται ως ταπεινόφρονη υποταγή στην Εκκλησία, όταν ο ενδοτισμός και η υποτέλεια καμουφλάρονται άκομψα πίσω από χριστεπώνυμους, διαιρετικούς διαλόγους, κι όταν οι καινοτόμοι καθημερινά αποποιούνται σθεναρά τις Πατερικές παρακαταθήκες της, τότε αυτοί, οι πνευματικά ανέξοδοι φιλενωτικοί αγαπολόγοι μπορούν να επιχαίρουν, πως αυτή, η σημερινή εκκλησιαστική μόρφωση δεν είναι τίποτα άλλο, από αυτό που πραγματικά ήθελαν να σμιλέψουν οι τιτουλάριοι ταγοί τους, ύστερα από έναν σχεδόν αιώνα καθολικής λυκοφιλίας και προτεσταντικής ερωτοπρέπειας. Δηλαδή ένας άνομος, δύσμορφος κι ανέραστος ''αρραβώνας'' ανάμεσα σε έναν βουλιμικό, αιμοδιψούντα λύκο και σ' ένα πτωτικό, εριφίζων πρόβατο, που μπορούν στωικά να βαυκαλίζονται, πως αυτό, που εννοούν πια ως Ορθοδοξία, δεν είναι τίποτ' άλλο από μια επηρμένη, ανοική Πολυδοξία, που εντελώς διεστραμένα αντικατέστησε το Πατερικό ''Πιστεύω'' με την θεωρία των κλάδων και τις δι-αιρετικές συνομιλίες με ''γαμήλιες,'' ερωτοτροπούσες συνευρέσεις. Ας μην γελιόμαστε υπερφίαλα, για ποιές χριστιανικές ''ομολογίες'' διατεινόμαστε, αιρέσεις είναι και μάλιστα αρνημένες την απτή διδασκαλία του Νυμφίου μας. Ακόμα και οι ίδιοι, οι φιλενωτικοί, πατριαρχικοί πιστοί, που περισσώς διακηρύττουν, πως πρέπει να συνέλθει Σύνοδος για να κηρρύξει τις ''ομολογίες'' ως αιρέσεις, ας έχουν υπόψιν τους, πως κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει και αν περιμένει κανείς, την δαιμονοθελική ένωση στο κοινό ποτήριο για να κυρηχθεί αυτή ως αίρεση, τότε, το μόνο που πλέον θα χρειάζεται, θα είναι μια βαρειά, επικήδεια ταφόπλακα στον εαλωμένο λάκκο της πνευματικής αναισθησίας μας. Μια αυτοαναίρεση μέσα από την πτώση και μια πτώση μέσα από την φυγή. Δείτε τις σχεδόν καθημερινές, έκπτωτες επιτάσσεις ανορθόδοξων Οικουμενιστών. Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης κ. Άνθιμος μέσα από την ιστοσελίδα της Μητρόπολής του ζήτησε την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και ο Μητροπολίτης Ρόδου κ. Κύριλλος ζήτησε την κουρά Ρωσόφωνων ιερέων για την ανάπτυξη... του θρησκευτικού τουρισμού στα Δωδεκάννησα. Όλα αυτά όμως προσπερνιούνται πνευματικώς φυγόδικα μέσα από υποκριτικές ταπεινολογίες και υπάκουες, ανορθόδοξες γονυκλισίες. Ποιός επιτέλους είπε, να κάνουμε υπακοή στην Αίρεση; ποιός Χριστός και ποιός Πατέρας είπε, να λέμε Ναι σε ό,τι προτάσσει κάθε αιρετικός ψευδοποιμένας; εκείνον, τον λόγο του Αγίου Μάρκου του ανθενωτικού Πατέρα μας, κανείς δεν τον ακούει; ''Φεύγετε ουν και υμείς αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων.΄Ιδε εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός, λεγω υμίν, ότι ο μνημονεύων του Πάπα ως Ορθοδόξου αρχιερέως, ένοχος εστί πάντα τον Λατινισμόν εκπληρώσαι, μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων, και ο λατινοφρονών μετα των Λατίνων κριθήσεται και ως παραβάτης της Πίστεως λογισθήσεται....''... Αυτήν λοιπόν την κοινωνία ποιούν σήμερα οι εκ του Φαναρίου ορμώμενοι, χαμένοι οδοιπόροι, αυτοί, οι ίδιοι είναι που μνημόνευσαν τον Πάππα, ως ''Αγιότατον επίσκοπο Ρώμης''! Σ' αυτούς λοιπόν, τους εν πλάνη και εν σκότη ψευδοειδώς ορθοδοξούντες, ημιμαθείς πιστούς ταιριάζει να επαναλάβουμε τους κατηχητικούς λόγους από το μυστήριο του Βαπτίσματος... ''Αποτάσση τον Σατανά; Καί πάσι τοις έργοις αυτού; Καί πάση τη λατρεία αυτου; Καί πάσι τοις αγγέλοις αυτού; Καί πάση τη πομπή αυτού;» Το αποτάσσομαι τον σατανά έχει και την σημασία του αποτάσσομαι οιονδήποτε φέρει την διδασκαλία και τα έργα αυτού, αποτάσσομαι οιονδήποτε ερμηνεύει δαιμονόπληκτα τις Τριαδικές Γραφές, αποτάσσομαι οιονδήποτε Πατριάρχη και Επίσκοπο και Πρεσβύτερο, που συντάσσεται τω διαβόλω μέσα από την Αίρεση και τις πλάνες αυτής. Τί απερίφραστη Πτώση αλήθεια, οι φιλενωτικοί υποστηρίζουν την τυφλή υπακοή ακόμα και στην αίρεση υπό τον φόβο του σχίσματος, κανείς όμως από δαύτους δεν μας εξήγησε ποτέ, ποιοί είναι οι Σχίστες της Εκκλησίας, ποιοί καινοτομούν αχάριστα έναν αιώνα τώρα στο ήδη τραυματισμένο και πολύπαθο και τραυματισμένο Σώμα της; Έχουν κάνει copy paste επιλεκτικά σημεία του Ευαγγελίου απομονώνοντας εωσφορικά κινούμενοι, το όλον της Γραφής. Ο συνειδησιακά Ορθόδοξος δεν είναι δούλος του διαβόλου, για να υποτάσσεται άκριτα και ενεξέταστα σε έσωθεν, πλανερές κακοδοξίες και σε νεωτεριστικές, οικουμενιστικές καινοτομίες. Ο Θεός μας θέλει πνευματικά ελεύθερους μέσα από την τέλεια υπακοή στην Τριαδική Ορθότητα,το ''Ερευνάτε τας Γραφάς'' ανήκει δίκαια σε ορθοπραττούντες κατά λόγον και βίον Ορθοδόξους,το ''Πίστευε και μη ερεύνα'' μάλλον ανήκει στην άκρως επικίνδυνη, πνευματικά αγέλη της Σιωπής των χαμένων Αμνών. Έτσι,όπως τους θέλουν αυτοί,που απεργάζονται την Πανθρησκεία του Αντιχρίστου μέσα από τους οικουμενιστικούς κρημνούς και τους έρποντες, αιρετικούς μετεωρισμούς. Κάποιος Γέροντας -αιωνία του η μνήμη!- έλεγε,'' περισσότερη προσοχή και λιγότερη προσευχή,'' όχι ασφαλώς για να υποδαυλίσει την ανεκτίμητη αξία του αδιαλλείπτως προσεύχεσθαι, αλλά για να καταδείξη και την μονάκριβη τιμή της Προσοχής, που μέσα από την Ορθότητα της Πίστης ποιμένει ευχαριστιακά τους αληθινά Ορθοδόξους, αναπαύει τέλεια τους κατ' επίγνωσιν ζηλωτές και οδηγεί τους ανυπάκουους, Πατερικά οφειλέτες, στο Ταμείο του πνευματικού τους Θέρους.

Υ.Γ. Όταν μιλάμε για αιρέσεις είμαστε οι πρώτοι που θα τις χαραχτηρίσουμε, ως τέτοιες.

 Όταν όμως η αίρεση μπει μέσα στο σπίτι μας, δηλαδή στην Εκκλησία, εκεί βλέπεις χαμηλωμένα κεφάλια, κλεισμένα μάτια και σφραγισμένα χείλη.

 Εκεί ακριβώς αρχίζει η Σιωπή των Αμνών.

 Εκεί αποσαθρώνεται η Πίστη και ευδοκιμεί η Πλάνη.

 Εσχάτως φοριέται πολύ το επισφαλές ''ένδυμα'' μιας υποκριτικής ταπεινολογίας, που λέει: 

''Ποιοί είμαστε εμείς που θα κρίνουμε έναν Πατριάρχη, έναν επίσκοπο ή έναν ιερέα;'' 

Υπερφίαλες αιτιάσεις ηθικιστικής σεμνοτυφίας... 

Ποτέ δεν κρίνουμε κανέναν για την βιοτή του, τα πάθη του, τις περιφέρουσες κατά κόσμον αμαρτίες του. 

Όμως σε θέματα Πίστης δεν λογίζεται η κρίση ως κατάκριση.

 ''Μή κρίνετε, ίνα μή κριθήτε περί βίου εστίν, ού περί πίστεως,''Ιερού Χρυσοστόμου, PG.63,232). 

Ή, ''Οράς, ότι ού περί δογμάτων εστίν ο λόγος, αλλά περί βίου καί έργων; 

Διότι περί πίστεως ισχύει ή εντολή, την δικαίαν κρίσιν κρίνατε Ιωάν. ζ΄ 24. 

Του ιδίου.

 ''Πώς ουν Παύλος φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; 

Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών

 και υπείκετε τι ουν; 

φησίν, όταν πονηρός ή και μη πειθώμεθα; 

Πονηρός πώς λέγεις; 

Ει μέν πίστεως ένεκεν φεύγε και παραίτησαι:

 μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών. 

Ει δε βίου ένεκεν, μη περιεργάζου.PG. 63, 232.

                        

 

                                     

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος