ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΕΚΠΟΙΗΣΗΣ ΑΞΙΩΝ




Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ᾿ ἡμῶν γενοῦ,
ἄλλον γὰρ ἐκτός Σου βοηθόν, ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν



Η Τηλεόραση πλέον είναι ο απόλυτος κυβερνοχώρος των ποιούμενων συνειδήσεων, ερτζιανές τελετές μαγείας στον τράχηλο του αποστασιοποιημένου Έλληνα, ο επίβουλος οφθαλμίσκος του big damned brother. Τα τηλεοπτικά σκουπίδια εναποτίθενται επιμελώς σε διακοσμημένο κάδο εκπομπών, με πλουμιστό περιτύλιγμα και κόκκινο, αστραφτερό φιόγκο, προσφέροντας αφιδώς άρτον και θεάματα για την καρμποναρισμένη μάζα, που περιλαμβάνει αριθμόγραμμους, άβουλους ανθρώπους. Πιστοποιείται με ακρίβεια, πως στον ολοκληρωτισμό ενός άτυπου, εκφασισμένου καθεστώτος, τα χαμηλά, ως και ανύπαρκτα ποιότητας, τηλεοπτικά προγράμματα προκαλούν πνευματική, λοιμώδη σηψαιμία και συνειδησιακή, ψυχική αρτηριοσκλήρωση. Η επέλαση του λαοφιλούς, μιλιταριστικού νεοκεμαλισμού στα ελληνικά ερτζιανά δεν είναι περισσότερο ανησυχητική, από την εξ'ολοκλήρου αποδοχή της, μετά βαίων και κλάδων από το φιλοθεάμον, ενχώριο κοινό.

 

Μια τηλεοπτική παρένθεση βέβαια είναι αυτή. Δεκαετίες ολόκληρες, η τηλεόραση ήταν η Ηνωμένη, Πολιτειακή, Αμερικανίς, που σουλάτσαρε με μια αρωματική μαστίχα στο μάτι του ακόρεστου, βουλιμικά συνέλληνα. Σήμερα, ως παγκοσμιοποιημένη θεραπενίδα έχει αναλάβει με ανέκφραστο ζήλο, το συνειδησιακό μασάζ του καναπεδάτου, προδομένου Έλληνα. Κι αυτή είναι η μεγαλόπνοη επιτυχία... Μια κατάσταση nirvana είναι πολύ πιο αποτελεσματική από έναν de facto προσδιορισμό. Η υπνηλία γενικώς είναι δηλωτική φαρμακευτικών παρενεργειών ή κατασταλτικών μέσων επιθυμητής συμπεριφοράς. Ως εκ τούτου, τα συνεχή ποδόσφαιρα της Χούντας, ωχριούν σήμερα, μπροστά σε αρσενικοθύλυκες εκπομπές, σε θηλυπρεπέστατες παρουσίες και σε τριτόφυλες αναγωγές. Το ελληνικό προτεκτοράτο, ως αυτοφυές μέλος της ευρωπαικής παγκοσμιοποίησης συμμετέχει ενεργά στον καθορισμό, την καθυπόσταση και την εν δυνάμει οριστικοποίηση του νεοποχίτικου ανθρώπου, ο οποίος πλέον θα λογίζεται, ως άφυλος, σεξιστικός,άθεος, αδυσώπητα σκληρός και κατευθυνόμενα άβουλος. Η αβουλία και η μαζικοποίηση είναι ολόκληρη βιομηχανία εκποίησης αξιών και ευτελισμένων ηθών. Η ελληνική τηλεόραση, ως μικρογραφία αυτού του διακυβερνητικού inteligence service, τί παράγει; Άφυλους ανθρώπους, πλαστικά προγράμματα και επιχορηγούμενες, ΚΥΠίστικες ειδήσεις. Λειτουργεί πλέον, ως το Α2 γραφείο πληροφοριών του Μανιαδάκη και ως παράρτημα των κεντρικών γραφείων της οδού Κατεχάκη. Πόσα κανάλια προβάλλουν σήμερα, Χριστό, Ορθοδοξία, Ιστορία και Πολιτισμό; Ελάχιστα. Η κατασκευή ειδήσεων είναι μια περίπλοκη χειροτεχνία εκούσιων αυτοσχεδιασμών. Παλιότερα το Κόμμμα τις καθόριζε, σήμερα η νεοταξική νομενκλατούρα τις εξυφαίνει. Πώς; Με την μέθοδο της τεκτονικής πυραμίδας, όπου δεν γνωρίζει ποτέ ο αναβαθμιζόμενος μασόνος, ποιός είναι ο προϊστάμενός του, κι εκείνος πάλι, δεν γνωρίζει τον δικό του... Στα Megάλα κανάλια υπάρχουν άνθρωποι τέτοιοι, που δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές. Κι όπως υπάρχουν δημοσιογράφοι - μαριονέτες δια πάσαν νόσον,έτσι υπάρχουν -δυστηχώς- και στημένοι, κυβερνητικοί γραφιάδες δια πάσαν μαλακίαν, όπου βεβαίως μαλακία λογίζεται η πνευματική αρρώστεια. Τρανταχτά ονόματα της ελληνικής δημοσιογραφίας, που φιγουράρουν ανελιπώς από τις οικογενειακές οθόνες έχουν βίο, εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτό που δείχνουν... Πολλοί εξ' αυτών, επιχορηγούνται μηνιαίως, ως δημόσιοι υπάλληλοι υπουργίων, έχουν τις δικές τους άκρες με κυβερνητικούς αξιωματούχους και βεβαίως μια καλή, διαβαθμισμένη θέση ανάμεσα στους τέκτονες... Οι αποφάσεις της στοάς, μέσω αυτών, των κατ' ευφημισμόν, μεγάλων συντακτών, περνάει ανώδυνα στα δελτία ειδήσεων των 8.00 ή των 12.00. Κι αν νομίζει κανείς, πως το ενδιαφέρον των νεοταξικών εντολέων είναι αποκλειστικά οι κατευθυνόμενες ειδήσεις, δυστηχώς πλανάται οικτρώς. Στις βασικότερες επιδιώξεις τους είναι η αναγόρευση του λεγόμενου, τρίτου φύλου, ως μια καθ' όλα φυσιολογική κατάσταση στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η τηλεόραση έχει -από χρόνια- γεμίσει ασφυκτικά, από άσχετους δημοσιογραφικά, ομοφυλόφιλους, που έτσι απλά, απλούστατα, δημιουργούν τα δικά τους γλυκανάλατα σκετσάκια, στα γνωστά σοροπιαστά ''μεσημεράδικα'. Υπάρχει το γνωστό γκέτο των ομοφυλόφιλων, που κι αυτοί προωωθούν με την σειρά τους δικούς τους, επίδοξους συντάκτες. Δημιουργούν λοιπόν τεχνιέντως, ανώμαλους ανθρώπους, χωρίς ηθικούς φραγμούς και συνειδησιακές αναστολές. Αυτά τα πρότυπα λανσάρονται, ως ο άνθρωπος του κοντινού μέλλοντος, ένας κατ' ουσίαν μεταλλαγμένος χοικός, που ρομποτοποιείται ακριβώς, όπως τον θέλει ο διακυβερνητικός κατασκευαστής του. Τα αποτελέσματα αυτών των χειρουργικών επεμβάσεων στο ανενεργό μυαλό των άβουλων ανθρώπων έχουν ήδη άρχίσει, να εκφαίνονται. Άνθρωποι - τέρατα, που αποστασιοποιούνται δια παντός από την Πίστη, που αγνοούν παντελώς την Ιστορία τους και που κομπάζουν περισσώς για τον προγονικό Πολιτισμό τους. Παιδεία χειρουργικά ανάπηρη, Ιστορία που πάσχει βαρέως από γεροντική άνοια ή και ολοκληρωτική παράνοια, Πολιτισμός σαλαμοποιημένος και ταριχευμένος και μια Οικογένεια που έχασε πλέον το Μαζί και πορεύεται ησύχως με τα Εγώ των συνυπαρχόμενων μελών της. Αυτή είναι δυστηχώς η αδυσώπητα σκληρή πραγματικότητα... Όπως, υπάρχει και η άλλη... του Θεού μας! Που για λίγη μετάνοια των κατ' εικόνα ανθρώπων, ο Χριστός μας μπορεί σε μια στιγμή, ν' ανατρέψει αυτήν την ταινία θρίλερ που ζούμε, ένα film Noir, που οι πρωταγωνιστές τους ζουν επικινδύνως την ζωή που ετοίμασαν για αυτούς, τους εαυτούς τους. Αν δεν καταλάβουμε, πως η προοπτική του Παραδείσου περνάει μέσα από την επιμελή διακονία του συναμαρτούντος αδελφού μας, Χριστό δεν θα δούμε στα μάτια μας.

 


Κι αυτή η διακονία στον αδελφό μας περιλαμβάνει τον Έλαιον και Οίνον της Αναστάσιμης Αγάπης μας. Η αξιόφρονη όμως διακονία προυποθέτει την πνευματική μας πληρότητα. Χριστιανούς στα λόγια βρίσκεις πολλούς. Χριστιανούς όμως, που ζουν την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας λίγους. Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή που ξεδιπλώνεται μπροστά μας είναι μια τέτοια ευκαιρία προσέγγισης στα μυστήρια της Τρισηλίου Θεότητας. Χωρίς μυστήρια ο άνθρωπος δεν σώζεται. Ανοξομολόγητοι, ακοινωνούντες, μα προπαντώς αμετανόητοι, καθεύδουμε σε βέβαιο θάνατο, που κατευθύνεται με εκπληκτική βουλιμία πάνω μας. Ο Χριστός μας να δώσει, να διέλθουμε την Σαρρακοστή του Πάσχα, ως ανυπόκριτοι πρωταγωνιστές και ως αυθεντικοί εραστές της Εσταυρωμένης Αγάπης μας. Να καθίσουμε κάποτε στο Γαμήλιο Τραπέζι της Άνω Ιερουσαλήμ, ως μετανοημένοι πόρνοι, ως αλλαγμένοι Χριστοκτόνοι, ως συγχωρούντες χριστιανοί!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF