ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ: Ο ΑΒΒΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΓΓΑΜΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος

Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine

«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».

Κωστής Παλαμάς

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Ο ΑΒΒΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΓΓΑΜΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Κάποτε, στὴν ὥρα τῆς προσευχῆς στὸ κελλί του, ὁ Μέγας Μακάριος ἄκουσε μιὰ φωνὴ ἄνωθεν, νὰ τοῦ λέγει:- Μακάριε, πρέπει νὰ ξέρεις, πώς, παρὰ τὶς προσευχὲς καὶ τὴν ἄσκησή σου, δὲν ἔφτασες ἀκόμη στὰ μέτρα τῆς ἀρετῆς ποὺ ἔχουν ἀνέβει ἐκεῖνες οἱ δυὸ γυναῖκες, στὴν τάδε πολιτεία...Τὸ πρωῒ ὁ Γέροντας σηκώθηκε, ἅρπαξε τὸ ξύλινο ραβδί του καὶ πῆρε τὸν δρόμο γιὰ τὴν πολιτεία ἐκείνη. Ὅταν ἔφτασε, ρώτησε κ᾽ ἔμαθε ποῦ μένουν ἐκεῖνες οἱ γυναῖκες, καὶ χτύπησε τὴν πόρτα τους.Βγῆκε λοιπόν, ἡ μιὰ γυναίκα καὶ τὸν ὑποδέχτηκε στὸ σπίτι, μὲ πολὺ χαρούμενο πρόσωπο. Ὥσπου νὰ καθήσει ὁ Γέροντας νὰ πάρει μιὰ ἀνάσα, ἦρθε καὶ ἡ ἄλλη.Τότε τὶς κάλεσε καὶ τὶς δυὸ κοντά του, καὶ μόλις κάθησαν τοὺς λέγει:-Ἔκαμα ὅλο τοῦτο τὸν δρόμο, καὶ ὑπέμεινα τόση κούραση, ὥσπου ἀπὸ τὴν ἔρημο νὰ φτάσω ἴσαμ᾽ ἐδῶ. Σᾶς παρακαλῶ, λοιπόν, νὰ μοῦ πῆτε ποιὰ εἶναι ἡ πνευματική σας ἐργασία καὶ οἱ ἀρετὲς ποὺ ἀγωνίζεστε ν’ ἀσκεῖτε.Ἐκεῖνες ἀπαντοῦν, μὲ πολλὴ ἁπλότητα:-Πίστεψέ μας, ἅγιε Γέροντα, πὼς δὲν μένουμε ἔξω ἀπὸ τὰ κρεβάτια τῶν συζύγων μας· ποιά ἐργασία πνευματική, λοιπόν, περιμένεις ἀπὸ μᾶς;Ὅμως, ὁ Γέροντας τοὺς ἔβαλε μετάνοια καὶ τὶς παρακάλεσε νὰ τοῦ φανερώσουν τὴν ἀρετή τους.Βλέποντας τότε τὴν πολλὴν ὑπομονή του, εἶπαν στὸν ἅγιο Γέροντα: - Ἐμεῖς εἴμαστε ξένες γιὰ τοῦτο τὸν κόσμο, κ᾽ ἔτυχε νὰ παντρευ- τοῦμε συζύγους ποὺ ἦταν ἀδέλφια κατὰ σάρκα.Ἀπὸ τότε ποὺ ζοῦμε σὲ τοῦτο τὸ σπίτι μὲ τοὺς ἄνδρες μας, δὲν θυμούμαστε νά᾽χουμε μαλώσει ποτὲ μεταξύ μας, οὔτε νὰ ποῦμε ἄσχημη κουβέντα ἡ μιὰ στὴν ἄλλη.Πάντα μας ζοῦμε, ὅλα τὰ χρόνια, μὲ εἰρήνη καὶ ὁμό- νοια, ἀγαπημένες.

Κάποτε μᾶς ἦρθε ἕνας περίεργος λογισμός: νὰ ἐγκαταλείψουμε τοὺς ἄντρες μας καὶ νὰ πᾶμε σ᾽ ἕνα γυναικεῖο Μοναστήρι νὰ ζήσουμε.Κάναμε ἀγῶνα, καὶ παρακαλέσαμε πολὺ τοὺς ἄντρες μας νὰ μᾶς ἀφήσουν νὰ φύγουμε.Μὰ δὲν τὰ καταφέραμε νὰ τοὺς πείσουμε.Ἔτσι, καθὼς δὲν πετύχαμε αὐτὸ τὸν σκοπό μας, κάναμε μιὰ συμφωνία οἱ δυό μας μὲ τὸν Θεό:νὰ μὴ βγεῖ ποτὲ πιὰ ἀπ᾽τὸ στόμα μας κανένας κοσμικὸς λόγος, ἀδιαφόρετος.Ἀκούγοντας τοῦτα τὰ λόγια ὁ ἅγιος ἐκεῖνος Γέροντας,ἐθαύμασε καὶ εἶπε:- Ἀληθινὰ, δὲν παίζει κανένα ρόλο τὸ ν᾽ ἀκολουθεῖ κανεὶς τὸν παρθενικὸ βίο ἢ τὸν ἔγγαμο, τὸ νά᾽ ναι Μοναχὸς ἢ κοσμικός, γιὰ νὰ τοῦ χαρίσει ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα Του καὶ τὸ Ἔλεός Του· ἐκεῖνο ποὺ μονάχα ζητάει ἀπὸ μᾶς εἶναι ἡ προαίρεση.Ὁ Γέροντας οἰκοδομήθηκε πνευματικὰ πολὺ ἀπὸ τὴν ἀρετή τους κ᾽ ἐπέστρεψε στὸ κελλί του, στὴν ἔρημο, δοξάζοντας τὸν Θεό.

Π.Β. Πάσχου

''Γυναῖκες τῆς Ἐρήμου''

Μικρὸ Γεροντικὸ Γ΄,σελ. 18-19

Εκδόσεις «Ἀκρίτας»

Ἀθήνα 2007,Ἐπιμέλ. ἡμετ.

Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Οἰκοδομὴ καὶ Παραμυθία»

Τεύχος 4ο Ἰούνιος - Αὔγουστος 2014

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Επιμέλεια κειμένου,τίτλος ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ