ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Οἱ Πατέρες ξεκαθάρισαν τό τί εἶναι «θεολογία» καί ποιοί εἶναι πραγματικοί «θεολόγοι».

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος π.χ. λέει ὅτι θεολόγοι εἶναι ὅσοι ἔφτασαν στή «θεωρία τοῦ Θεοῦ»,

ἤ τό ἐλάχιστον,

ὅσοι διανύουν τό στάδιο τῆς καθάρσεως.

Γι’ αὐτό ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι φειδωλή στήν ἀπονομή τοῦ τίτλου «θεολόγος»,

μολονότι ὅλοι οἱ θεούμενοι εἶναι πραγματικοί θεολόγοι.

Ἐξαιρετικά ὀνόμασε θεολόγους μόνο τρεῖς ἁγίους της,τόν Ἰωάννη τό Θεολόγο, τό Γρηγόριο τό Θεολόγο

 καί τόν Συμεών τό νέο Θεολόγο. Γιά τούς Πατέρες «θεολογία» εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως,

ποῦ ἀπόκτησαν οἱ ἅγιοί της. Γι’ αὐτό ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως αὐτῆς εἶναι τό θεμέλιό της Ὀρθοδοξίας.

Χωρίς αὐτή δέν ὑπάρχει Ὀρθοδοξία.

Γιά τούς Φράγκους θεολόγοι εἶναι οἱ ἀσχολούμενοι σχολαστικά μέ τή στοχαστική ἐνασχόληση μέ τή γνώση τοῦ Θεοῦ.

Ὁ στοχασμός εἶναι τό θεμέλιό της σχολαστικῆς θεολογίας, ὅπως τή διαμόρφωσε ὁ Θωμάς Ἀκινάτης.

Τή θεολογία αὐτή, ποῦ εἶναι θεολογία τοῦ παπισμοῦ, πάντα τήν πολέμησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας,

κυρίως ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς.

Αὐτή θέλησαν νά μεταφυτεύσουν στήν Ὀρθοδοξία οἱ Φράγκοι, ἀφοῦ παρόμοιο ἐγχείρημά τους τόν 14ο αἰώνα ἐπί ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἀπέτυχε.

Γιά τό σκοπό αὐτό ἱδρύθηκαν οἱ Θεολογικές Σχολές στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος, ὅταν τόν 19ο αἰώνα ἱδρύθηκε ἡ Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, μέ τή διορατικότητά του ἀπoκάλυψε ὅτι ὁ σκοπός ποῦ ἱδρύονται τέτοιες Σχολές στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι το νά διαπλάσουν ἕνα νέο τύπο θεολόγου, πέρα ἀπ’ τίς Ὀρθόδοξες προδιαγραφές,προκειμένου τά ἄτομα αὐτά νά γίνουν ἐπίσκοποι καί νά συνέλθουν κάποια μέρα σέ Οἰκουμενική Σύνοδο, γιά ν’ ἀποφασίσουν τήν κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας! Οἱ καθηγητές, ποῦ διορίστηκαν ἀπ’τήν ἀρχή γιά νά διδάσκουν σ’ αὐτές τίς θεολογικές Σχολές, ἦταν σπουδαγμένοι εἴτε στή Δύση, εἴτε στή Ρωσία. Οἱ μέν πρῶτοι ἦταν συνήθως φιλελεύθεροι, οἱ δέ ἄλλοι συντηρητικοί. Ἔτσι, οἱ «Ὀρθόδοξες» αὐτές Θεολογικές Σχολές ἄρχισαν νά «παράγουν» θεολόγους φιλελεύθερους, ἤ συντηρητικούς. Ὄχι ὅμως «παραδοσιακούς», δηλ. φορεῖς τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως, ποῦ νά διδάσκουν πῶς φτάνει ὁ πιστός στήν κατάσταση τῆς θεώσεως. Ἀντιλαμβάνεται λοιπόν ὁ καθένας, τό πόση ζημιά προκάλεσαν στήν Ὀρθοδοξία οἱ Θεολογικές Σχολές, ἀπό τίς ὁποῖες ἀποφοίτησαν κατά καιρούς οἱ κληρικοί της, ἀλλά καί οἱ θεολόγοι, ποῦ διδάσκουν τήν Ὀρθοδοξία τά νέα παιδιά στά σχολεῖα.

Γιά τήν καταστροφή τῆς «ὀρθῆς ζωῆς» τῶν πιστῶν στό χῶρο της Ὀρθοδοξίας εὐθύνονται κυρίως οἱ λεγόμενες θρησκευτικές ὀργανώσεις. Μέ τόν «εὐσεβισμό», ποῦ ἔφεραν στό τόπο μας, ἀντικατέστησαν τόν ἀσκητικό βίο, ὡς μέθοδο θεραπείας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, μέ τά «καλά ἔργα»! Γι’ αὐτό κηρύχτηκε ἕνας ὑπόγειος κατατρεγμός καί διασυρμός τῶν μοναχῶν, τάχα ὡς ἀγράμματων, ἄξεστων καί ἀποτυχημένων στήν κοινωνία ἀτόμων, μέ τά ὁποῖα δέν ἀξίζει τό κόπο ν’ ἀσχολεῖται κανένας. Δέν πρέπει νά ἀμφιβάλλει κανένας,ὅτι οἱ θρησκευτικές ὀργανώσεις ξεπήγασαν ἀπό τή Δύση. Ἕνας ἄνθρωπος, ποῦ συντέλεσε στήν ἐμφάνισή τους στόν τόπο μας, εἶναι ὁ Ἀπόστολος Μακράκης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀντιπροσωπευτικός τύπος της ἀπόορθοδοξοποιημένης Ὀρθοδοξίας!Ἀπό τό κίνημα τοῦ πλανεμένου αὐτοῦ ἀνθρώπου προῆλθε ὁ ἱερομόναχος Εὐσέβιος Ματθόπουλος, ὁ ἱδρυτής τῆς γνωστῆς ἀδελφότητας, ἡ ὁποία ἔμελλε τόν περασμένο αἰώνα νά κυριαρχήσει στήν πνευματική καί ἐκκλησιαστική ζωή τοῦ τόπου μας. Εἶναι ἀξιοπερίεργό το ὅτι ὁ ἱερομόναχος αὐτός, ὁ Εὐσέβιος Ματθόπουλος, ποῦ ἐνῶ προερχόταν ἀπ’ τό μοναχισμό, δέν τόν εἶχε ἀγγίξει καθόλου ἡ ἀσκητική ζωή, ποῦ διδάσκουν οἱ Πατέρες ὡς μέθοδο γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Τίς ἰδέες τοῦ μάλιστα, ὁ Εὐσέβιος Ματθόπουλος, τίς ἀποτύπωσε σέ ἕνα βιβλίο του, ποῦ φέρει τόν τίτλο «ὁ Προορισμός τοῦ ἀνθρώπου», κι ἀποτέλεσε τό ἀγαπημένο ἐντρύφημα τῶν ἀνθρώπων τῶν ὀργανώσεων τόν περασμένο αἰώνα.

Τίς κατευθύνσεις, ποῦ ἔπρεπε νά ἀκολουθεῖ ἡ λεγόμενη Ὀρθοδοξία στό τόπο μᾶς περιγράφει ἕνας μασόνος ὑπουργός, ὁ Ἀνδρέας Μιχαλακόπουλος, ὁ ὁποῖος μέ ἐπιστολή ποῦ ἔστειλε τό 1916 στόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, τοῦ πρότεινε νά καλέσει ἀπό τήν Κύπρο, τόν ἐκεῖ μασόνο Μητροπολίτη Κιτίου Μελέτιο Μεταξάκη, ν’ ἀναλάβει τήν πρωτοκαθεδρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά νά ἐφαρμόσει περαιτέρω τά προδοτικά σχέδια τῶν ξένων. Ἡ ἐπιστολή αὐτή ἀξίζει νά διαβαστεῖ ἀπό κάθε πιστό. Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος πράγματι κάλεσε τόν Μελέτιο Μεταξάκη καί τόν ἀνέδειξε Μητροπολίτη Ἀθηνῶν. Ἀργότερα δόθηκε στόν Μητροπολίτη Ἀθηνῶν, ὁ τίτλος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἤδη, τό πεδίον ἦταν ἐλεύθερο,νά σύρουν ὅπου ἤθελαν οἱ ξένοι,σύμφωνα μέ τά σχέδιά τους καί χωρίς ἀντιδράσεις, τόν προδομένο καί ἀπόορθοδοξοποιημένο λαό τῆς Ἑλλάδας. Τό Πατριαρχεῖο, μέ Πατριαρχική Ἐγκύκλιο τό 1919, εἶχε ἀνοίξει τό δρόμο. Ὁ Μελέτιος Μεταξάκης εἶχε καταλάβει τόν Πατριαρχικό θρόνο καί μποροῦσε πλέον νά προσφέρει τίς ὑπηρεσίες του στήν ἐκτέλεση τῶν σχεδίων τῶν ξένων. Εἶχε συγκαλέσει τό λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο», ποῦ ἐνέκρινε τίς μεταρρυθμίσεις ποῦ ἐπεδίωξε, μεταξύ των ὁποίων καί τήν ἀποδοχή τοῦ Φράγκικου ἤ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου. Ἤδη, εἶχαν δρομολογηθεῖ τά πάντα, γιά τή διάλυση τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό ἀπροσδόκητο ὅμως γεγονός τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ἄλλαξε κάπως τήν κατάσταση.

Ἐνάμιση ἑκατομμύριο περίπου ξεριζωμένου ἑλληνισμοῦ βρῆκε καταφύγιο στήν Ἑλλάδα. Ὁ ἑλληνισμός αὐτός,οἱ πρόσφυγες, δέν εἶχαν ἀπεμπολήσει τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως οἱ Ἑλλαδίτες. Μέσα στή δυστυχία τούς ἔκπληκτοι εἶδαν τήν κατάντια τῆς Ὀρθοδοξίας στό τόπο μας. Δέν εἶχαν ἀχρηστευθεῖ τά ἀντανακλαστικά τους. Καί ὅταν ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος στίς 10 Μαρτίου 1924 θέλησε νά εἰσαγάγει τό φράγκικο ἡμερολόγιο, αὐτοί κυρίως ξεσηκώθηκαν. Μαζί τους ξεσηκώθηκαν καί ὅσοι ἀπ’ τήν Ἑλλάδα, διατήρησαν κάτι ἀπ’ τήν Ὀρθοδοξία. Δέν ξεσηκώθηκε ὅμως κανένας ἐπίσκοπος, ἤ θεολόγος, δεῖγμα τοῦ φραγκέματός τους. Ὁ λαός αὐτός ἀπέδωσε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου στό «φράγκεμα» τῶν Ὀρθοδόξων. Γι’ αὐτό ἀπέκοψε κάθε «κοινωνία» μέ τήν καινοτόμο Ἱεραρχία. Ἔτσι, προκλήθηκε τό ἡμερολογιακό σχίσμα τοῦ 1924., μέ ὑπαιτιότητα τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τῆς περί αὐτόν Ἱεραρχίας. Η εισήγησις του μασόνου Μιχαλακοπούλου έργον εγένετο. Εκ του περιεχομένου της ανωτέρω (βλ. 4ο μέρος) ασεβούς εισηγητικής επιστολής του αθέου υπουργού, προετείνετο να τεθή επικεφαλής του ευρυτέρου μεταρρυθμιστικού προγράμματος ο απο Κυτίου Μελέτιος Μεταξάκης. Νομοκανονικώς το πράγμα ήτο αδιανόητον· έπρεπε ασυστόλως να παραβιασθούν πολλαί δεκάδες Ιερὠν Κανόνων, εξ ών και είς μόνον παραβιαζόμενος, επέσυρεν την καθαίρεσιν του ενόχου ή των ενόχων.

Παρά τας ρητάς απαγορευτικάς διατάξεις, παρακολουθήσατε συνοπτικώς τα γεγονότα, δια να αντιληφθήτε την έντεχνον πανουργίαν των τε εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχόντων. Τα αιματηρά γεγονότα της 18ης και 19ης Νοεμβρίου 1916, των γνωστών ως «Νοεμβριανών», ωδήγησαν εις βιαιοπραγίας και πολλάς ασχημίας, με κατάντημα το «ανάθεμα» του Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος και οι περί αυτόν απο Θεσσαλονίκην εκήρυξαν έκπτωτον τον βασιλέα και εχαρακτήρισαν πάντα προσκείμενον αυτώ ως προδότην. Δια τελεσιγράφου της 28ης Μαίου του έτους 1917, ο εντεταλμένος Γάλλος Γερουσιαστής Ζονάρ εζήτησεν την παραίτησιν του βασιλέως Κων/νου και του διαδόχου Γεωργίου, την άμεσον αποχώρησίν των εξ Ελλάδος και την ανάρρησιν εις τον θρόνον του Αλεξάνδρου. Την 14ην Ιουνίου 1917 ο Βενιζέλος «αγγλογαλλουποστηριζόμενος» εγκαθίσταται εις Αθήνας, σχηματίζει κυβέρνησιν, ανακαλεί εις ζωήν την διαλυθείσαν Βουλήν της 31ης Μαίου 1915, την αποκληθείσαν των «Λαζάρων», και δι΄ αναστολής διατάξεων του Συντάγματος κυβερνά δικτατορικώς. Εκ των αντιπάλων του άλλοι απηλάθησαν, άλλοι εξωρίσθησαν εις στρατόπεδα πειθαρχημένης διαβιώσεως εις ελληνικάς νήσους, και άλλοι εφυλακίσθησαν ή εδικάσθησαν. Το επικρατούν κλίμα ήτο κατάλληλον πρός κένωσιν του Μητροπολιτικού θρόνου των Αθηνών.

Ο νόμιμος κάτοχος του θρόνου Θεόκλητος Μηνόπουλος συλλαμβάνεται υπό οργάνων της τάξεως, εκβάλλεται βιαίως εκ του θρόνου και εν απομονώσει μετάγεται κρυφίως εις διαφόρους Ι. Μονάς του Κράτους. Το έγκλημά του «Επρωτοστάτησεν εις το ανάθεμα του Βενιζέλου»! Τον Ιούλιο του αυτού έτους (1917) διορίζεται υπό της πολιτείας Αριστίνδην «Σύνοδος» (δια να παρακαμφθή η αντίθετος πλειοψηφία των Αρχιερέων), και δια πρώτην φοράν εις τα εκκλησιαστικά χρονικά συνεκροτήθη «έκτακτον Ανώτατον Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον» πρός εκδίκασιν της υποθέσεως του μητροπολίτου Αθηνών Θεοκλήτου Μηνοπούλου, «ως πρωτοστάτου εις το ανάθεμα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου», και ετέρων 30 Αρχιεπισκόπων παρ΄ ού την 3/10/1917 καθηρέθη, μετά περιορισμού και εγκαταβιώσεως εις Ι. Μονήν. Ας σημειωθή, ότι μετά απο δύο χρόνια, δια την αυτήν πράξιν αθωώθη, ως θα ίδωμεν κατωτέρω. Έτσι εκενώθη ο μητροπολιτικός θρόνος των Αθηνών. Κενωθέντος του θρόνου, Εκκλησιαστικοί και πολιτικοί άρχοντες, δια μιάς σειράς επιπλάστων και παρανόμων προπαρασκευαστικών πράξεων, εξέλεξαν (σ.σ. διώρισαν) ως Μητροπολίτην Αθηνών, τον «ευρυνούστατον» Μελέτιον Μεταξάκην! Τι σύμπτωσις!

Αυτόν πρό ολίγου επρότεινε ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος! Ιδού τα σκηνικά. Η αντικανονική Αριστίνδην Σύνοδος, προτού προβή εις την εκλογήν Μητροπολίτου, εκλήθη να λύση το πρόκριμα, «εάν ήτο δυνατή η υποψηφιότης και εξωκλιματικού κληρικού». Ψηφοφορίας γενομένης οι τέσσαρες «Γυθείου, Φθιώτιδος, Χαλκίδος και Θεσσαλιώτιδος» εψήφισαν ότι είναι δυνατή η υποψηφιότης και εξωκλιματικού κληρικού. Ο Σύρου διεφώνησεν! Μετά την λύσιν του προκρίματος, συνελθόντες εξέλεξαν τους Αρχιμ. Χρυσόστομον Παπαδόπουλον (με 5 ψήφους), Ιάκωβον Βατοπεδινόν (4 ψήφους) και τον εξωκλιματικόν επίσκοπον Κιτίου (Κύπρου), Μελέτιον Μεταξάκην (4 ψήφους). Εκ τούτων «ενεκρίθη υπο του βασιλέως, ο υπό της κυβερνήσεως Βενιζέλου προκριθείς, ο απο Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης»! Το έτος 1916 εις την προαναφερθείσαν επιστολήν του Ανδρέου Μιχαλακοπούλου, διελάμβανετο ότι πρέπει να τεθή «επικεφαλής» της αληθούς «επαναστατικής μεταρρυθμίσεως», ένας κληρικός «ευρείας διανοίας» και ως τοιούτος προετάθη ο «ευρυνούστατος» Μελέτιος Μεταξάκης Μασόνος 33ου βαθμού, μέλος της Στοάς της Κων/πόλεως «ΑΡΜΟΝΙΑ» (απο 15 Μαρτίου 1910 (όρα «Πυθαγόρας» φ. 71, 1967, σελ. 25-50). Ετέθη επι του θρόνου την 26ην Φεβρουαρίου του έτους 1918, παρά την ρητήν απαγορευτικήν διάταξιν του Λ΄ Αποστολικού Κανόνος, όστις ορίζει ότι ο Επίσκοπος δεν πρέπει να καθίσταται τη μεσιτεία κοσμικών αρχόντων.

Οι ένοχοι των εξωφθάλμων παρανομιών της εκλογής και καταστάσεως του απο Κιτίου Μελετίου εις τον Μητροπολιτικόν Θρόνον των Αθηνών, διά να προλάβουν την δικαίαν εξέγερσιν του λαού, επεστράτευσαν τα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα, την διανόησιν, τους πολιτικούς και άλλας διατεταγμένας προσωπικότητας και παρεπληροφόρησαν υπεύθυνα τον λαόν, ότι ο εκλεγείς είναι ο πλέον κατάλληλος προς κατευνασμόν των εξημμένων πνευμάτων, και ότι η εκλογή του εγένετο κατα παρέκλισιν μεν ωρισμένων Δευτερευόντων Κανόνων, αλλ΄ ού προς καταστρατήγησιν βασικών αρχών και θεσμών. Ο Μελέτιος Μεταξάκης, ανέλαβεν να φέρη εις πέρας την ενταλθείσαν «επαναστατικήν μεταρρύθμισιν». Εδω συνεκάλει συνέδρια κληρικών, με εισηγητάς να αποφασίσουν την εκκοπήν των γενείων και την αποβολήν του ράσου. Εκεί, συνεκρότει συμπόσια προς κατάργησιν των νηστειών και των παρατεταμένων δήθεν μακρών ακολουθιών. Εις την «Ιεράν Σύνοδόν του» επεξειργάζετο το ημερολογιακόν, με τον πρόεδρον της οικουμενιστικής ενώσεως, Μητροπολίτην Βιζύης Άνθιμον· συνεσκέπτετο δια την εκπόνησιν της αιρετικής οικουμενιστικής εγκυκλίου, με τους προτεστάντας και παπικούς συνελειτούργει, και εις όλα αυτά τα προδοτικά ανοίγματα, εάν ήθελε ακουσθή αντιλογία, αμέσως κατεστέλλετο με τον γνωστόν τρόπον της φιμώσεως ή εξουδετερώσεως. Ο κηδεμών του Μελετίου Μεταξάκη, Ελευθέριος Βενιζέλος, το έτος 1920 εδοκιμάσθη σκληρώς.

Τα πράγματα απέδειξαν ότι η πανελλαδική υποδοχή της 17ης Αυγούστου 1920 εις Αθήνας, ήτο πλαστή. Αί εκλογαί της 1ης Νοεμβρίου του ιδίου έτους ανέδειξαν την ηνωμένην Αντιπολίτευσιν. Ο Βενιζέλος απέτυχε να εκλεγή και βουλευτής, δεν υπέφερεν δέ την εντροπήν και κρυφίως εγκατέλειψε την Ελλάδα, δηλώσας ότι αποχωρεί της πολιτικής. Την 16ην του αυτού μηνός, δι΄ απλού εγγράφου του τότε Υπουργού Θ. Ζαίμη, εγνωρίζετο εις τον «ευρυνούστατον» μεταρρυθμιστήν, μητροπολίτην Αθηνών Μελέτιον Μεταξάκην, ότι δια Βασιλικού Διατάγματος δημοσιευθέντος εις την εφημερίδα της Κυβερνήσεως (16.11.1920), εθεωρείτο άκυρος η κατα του Αθηνών Θεοκλήτου Μηνοπούλου απόφασις του Ειδικού Ανωτάτου Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, δι΄ ης καθηρέθη ούτος και ενεκλείσθη εις την Ι. Μ. Γοργουπηκόου, και εκάλει τον Μελέτιον να απέλθη του θρόνου, ίνα τον καταλάβη ως κανονικός δικαιούχος ο Θεόκλητος. Ο εκθρονισθείς Μελέτιος μετέβη άνευ χρονοτριβής εις την Αρχιεπισκοπήν Αμερικής, επαρχίαν τότε της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, δυνάμει του υπ΄ αριθ. 2388/18.3.1908 Συνοδικού Τόμου του Πατριαρχείου της Κων/πόλεως.

Εκεί μεταβάς εκίνησεν εις απείθειαν τον Επίτροπον Ροδοστόλου Αλέξανδρον, τον οποίον ο ίδιος είχε ορίσει το έτος 1918 ως διοργανωτήν της Αρχιεπισκοπής της Αμερικής. Συμμαχήσας δέ μετ΄ αυτού διέκοψαν αμφότεροι την Εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετά της Ι. Συνόδου της Ελλάδος! Και απο κοινού συνεκάλεσαν την 1ην Κληρικολαικήν Συνέλευσιν εν τω ιερώ Ναώ της Αγίας Τριάδος εν Ν. Υόρκη, ένθα και απεφάσισαν την αυτονόμησιν της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής Αμερικής απο της Εκκλησίας της Ελλάδος! Τους αποστάτας αυτούς (Μελέτιον και Αλέξανδρον), η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος απεκήρυξεν ως σχισματικούς, χαρακτηρίσασα αμφοτέρους «πλάνητας και γόητας και λυμεώνας της ποίμνης του Χριστού», απειλήσασα να κηρύξη δέ σχισματικούς και πάντας τους ακολουθούντας αυτούς. «Βάσει δέ μηνύσεως του καθηγητού του Πανεπιστημίου Παύλου Καρολίδου κατά του Μελετίου Μεταξάκη, διετάχθη προανάκρισις, δι΄ ής εγνωματεύθη, ότι πρέπει να εισαχθή εις δίκην ενώπιον της ιεράς Συνόδου.

Την 15ην Νοεμβρίου 1921, η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος διέταξεν την «διαξαγωγήν ανακρίσεων κατά του Μελετίου». Και την 29ην Δεκεμβρίου 1921, ο Μεταξάκης καθηρέθη ευλόγως δια σωρείαν εκκλησιαστικών παραβάσεων και δή, δια δημιουργίαν σχίσματος. Καθηρημένος δέ ών, «ενεθρονίσθη»εν Κων/πόλει την 24ην Ιανουαρίου 1922, ως Οικουμενικός Πατριάρχης Κων/πόλεως Μελέτιος Δ΄!Πρώτη δέ πράξιν που υπέγραψεν, ήτο η άρσις του υπ΄ αριθ. 2388/18.3.1908 «Πατριαρχικού Τόμου», δι΄ ού εξεχωρείτο η πνευματική εποπτεία του αποδήμου Ελληνισμού εις την Ι. Σύνοδον της Ελλάδος. Καθηρημένος παρίστανε τον οικουμενικόν, πολιτικοί δέ ήσκησαν πίεσιν εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος και αύτη όλως αντικανονικώς ήρε την καθαίρεσιν την 24ην Σεπτεμβρίου 1922, ήτοι 9 μήνας απο της επιβολής της. Πατριαρχεύων ο Μελέτιος ενήργησε δια πολλών και ποικίλων παρεμβάσεων, δια να εκλεγή εις τον Μητροπολιτικόν Θρόνον των Αθηνών, ο ομόφρων και σύμμαχος αυτού Χρυσόστομος Παπαδόπουλος,και το επέτυχεν. Αριστίνδην Σύνοδος την 23ην Φεβρουαρίου του έτους 1923 εξέλεξεν, εχειροτόνησεν και ενεθρόνισεν τον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, εις τον Μητροπολιτικόν Θρόνον Αθηνών, εξωσθέντος του Θεοκλήτου! Οφειλέτης ών ο νεοεκλεγείς εις τον Μελέτιον Μεταξάκην, πρώτον μεν ανεγνώρισεν αυτόν ως νόμιμον και κανονικόν Πατριάρχην Κων/πόλεως.

Δεύτερον δε ανεκάλεσεν τον Μητροπολίτην Γερμανόν απο την Αρχιεπισκοπήν Αμερικής, ένθα ούτος πειθαρχών εις εντολήν της Ιεράς Συνόδου της Ελλάδος, από του έτους 1922 εποίμαινε τους Ορθοδόξους της διασποράς εν Αμερική. Το έτος 1923, ο Μελέτιος Μεταξάκης, μετ΄ άλλων ομοφρόνων του συνεκρότησεν εν Κων/πόλει, το κατά αυτόν «Πανορθόδοξον Συνέδριον»·(ΒΛ. ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (10/5-8/6-1923). Εκεί απεφασίσθη «η μεταρρύθμισις του Ιουλιανού ημερολογίου», «ετάχθη υπέρ της μονιμοποιήσεως της εορτής του Αγίου Πάσχα» και υπέρ της «διακοπής της συνεχείας της εβδομάδος». Απεφάσισεν, ότι είναι επιτρεπτός «ο γάμος των ιερέων και διακόνων μετά την χειροτονίαν», καθώς και εις τους «εν χηρεία τελούντας ιερείς και διακόνους», εθεώρησαν δέ επιτρεπτόν και τον γάμον!

Ορθόν επίσης έκρινεν «όπως κείρεται η κόμη των κληρικών και όπως η εν τη κοινωνία εξωτερική περιβολή αυτών

 μή απομακρύνηται του ρυθμού της ενδυμασίας των κοσμικών».

Απεδέχθη τον καθ΄ εκάστην Κυριακήν συνεορτασμόν ωρισμένων εορτών, επί τω σκοπώ να ολιγωστεύσωσιν αι αργίαι!

Πρό της αποτροπαίας αυτής προδοσίας ο φύλαξ της ορθοδοξίας λαός δεν άντεξεν· επενέβη δυναμικώς

 και επέτυχεν την απομάκρυνσιν του Μελετίου Μεταξάκη απο την Κων/πόλιν.

Απομακρυνθείς δέ ούτος την 10.7.23 με «το πρόσχημα αναρρωτικής αδείας»,

τελικώς την 20ην Σεπτεμβρίου 1923 απέστειλεν «την εκ του θρόνου παραίτησίν του»,

και εγκατεστάθη εις Κάτω Κηφισίαν Αττικής.

Αυτοεξόριστος εις Κηφισίαν, έγινε το δεξί χέρι του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου· εξώθησε δέ αυτόν 

εις την «μεταρρύθμισιν του Ιουλιανού ημερολογίου», τον Μάρτιον του έτους 1924.

Απο την Κηφισίαν, πως; Δεν γνωρίζομεν· ανερριχήθη εις τον Πατριαρχικόν θρόνον Αλεξανδρείας,

με σκοπόν να επιβάλη την «ημερολογιακήν μεραρρύθμισιν», ήν και επέβαλε, και καθιέρωσε κοινάς προσευχάς μετά αιρετικών.

Επεθύμησε να καταλάβη και τον θρόνον Ιεροσολύμων δια τον αυτόν σκοπόν,

δηλαδή να επιβάλη και εκεί τον νεωτερισμόν του Νέου ημερολογίου, αλλά ησθένησε βαρέως.

Τυπτόμενος υπό της συνειδήσεως εις τας τελευταίας στιγμάς της ζωής του εκραύγαζεν·

«Βασανίζομαι, διότι έσχισα την Εκκλησίαν». (Αρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου, «νέον και Παλ. ημερολόγιον και οι καρποί του»,σελ. 7).

Συνεχίζεται...

Απόσπασμα κειμένου από σειρά άρθρων, με γενικό τίτλο

 ''ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'',

όπως τα δημοσίευσε το Ορθόδοξο Ιστολόγιο ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''

Τίτλος και επιμέλεια κειμένου ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ'' 

Ιστολόγιο ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ