ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΕΡΚΕΛ




Το κορίτσι αυτό, το μετέφεραν μόνο του, αμέσως μετά την σφαγή του Διστόμου 

από τους Γερμανούς μακελάρηδες,

για να εγκαταβιώσει, όπως χιλιάδες άλλα Ελληνόπουλα σ' ένα από τα ορφανοτροφεία της Αθήνας.

Λίγη ώρα πριν,

είχε χάσει και τους δυο γονείς του, τα τρία αδέλφια του, τον παππού και την γιαγιά του 

από το γένος της μητέρας του και επτά ακόμη συγγενείς του. 

Το σπίτι του έγινε παρανάλωμα του πυρός, από τα χέρια της Γερμανικής κτηνωδίας,

σβήνοντας στο διάβα του οτιδήποτε αφορούσε το παρελθόν του και το μέλλον του...

Γ.Δ.



Εξοχωτάτη,


Πριν από 71 χρόνια ένας από τους διαπρεπέστερους Έλληνες δημοσιογράφους, ο Γεώργιος Α. Βλάχος, είχε απευθύνει προς τον παλαιό προκάτοχό σας στην καγκελαρία του Ράιχ μία ανοικτή επιστολή. Ήλπιζε με την επιστολή εκείνη πως θα τον συγκινήσει και θα τον αποτρέψει από τη διαφαινόμενη τότε γερμανική επίθεση εις βάρος της μικρής Ελλάδος. Ολόκληρη η Ανθρωπότητα γνωρίζει τι απέγινε. Ο προκάτοχός σας τότε, όπως και σεις σήμερα, δεν πείσθηκε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να μείνει εθνικά ανεξάρτητη. Εκείνος, όπως και σεις σήμερα, παρά τις κατά καιρούς διατυπούμενες «συμπάθειες» προς τον Ελληνικό Λαό, είχε ως στόχο την καθυπόταξή μας. Και τότε εκείνος, ο ονόματι Χίτλερ προκάτοχός σας, όπως όλοι οι ανά τον κόσμο έγκυροι ιστορικοί έχουν αποδεχθεί, διέπραξε τη μοιραία αυτοκαταστροφική κίνηση. 


Στόχευσε την Ελλάδα και κατέλυσε την εθνική κυριαρχία της, αλλά οι λίγες εβδομάδες του Απριλίου και Μαΐου 1941 που απαιτήθηκαν μέχρις ότου η σβάστικα επιβληθεί στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και στα άλλα ιστορικά μνημεία της επικράτειάς μας, στοίχισαν πολύ ακριβά. Αν τυχόν δεν έχετε πληροφορηθεί πώς ανατράπηκαν με την ελληνική αντίσταση τα πολεμικά σχέδια του προκατόχου σας, θα πρέπει να ρίξετε μια ματιά σε στοιχειώδη ιστορικά βιβλία περί του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου για να διδαχθείτε,έστω και τώρα, ότι με την καθυστέρηση των λίγων εβδομάδων χάθηκε το Ανατολικό Μέτωπο και έτσι κατέρρευσε η προσπάθεια του Χίτλερ να κερδίσει τελικά τον πόλεμο. Το μοιραίο λάθος του να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος στοίχισε το γκρέμισμα των ονείρων για παγκόσμια κυριαρχία. Εσείς, Εξοχωτάτη Κα Μέρκελ, μπορεί να τρέφετε παρόμοια όνειρα για μια παρόμοια κυριαρχία, ίσως κάπως μικρότερα και να αρκείσθε στο να ελέγχετε μόνον ολόκληρη την Ευρώπη. Και, προφανώς αντιγράφοντας τον εμπνευστή της πολιτικής σας και άλλοτε προκάτοχό σας, σκεφθήκατε πως θα μπορούσατε να ξεκινήσετε τα κυριαρχικά σας σχέδια από την Ελλάδα.


Την στοχεύσατε για να την καταστήσετε «πειραματόζωο»,να την υποτάξετε ολοκληρωτικά. Και όπως ο προκάτοχός σας την είχε φανταστεί ως προέκταση του ζωτικού χώρου του Τρίτου Ράιχ, έτσι κι εσείς φαίνεται πως αντίστοιχα την είδατε. Και όπως εκείνος μας είχε στείλει τον τεχνοκράτη Καρλ Κλόντιους και τον Νοϊμπάχερ, έτσι κι εσείς μας στείλατε τον Ράιχενμπαχ και τον Φούχτελ για να εξαντλήσουν κάθε ικμάδα της οικονομίας μας, να εφαρμόσουν αποικιοκρατικές επενδύσεις κ.ο.κ. Ο Χίτλερ αδίκησε καταφανώς την Ελλάδα τότε, όταν την κατέλαβε με τις σιδερόφρακτες δυνάμεις του. Στη συνέχεια κατασπάραξε την τοπική οικονομία,προκάλεσε ανείπωτη πείνα και δυστυχία, παράλληλα με τις ανθρωπιστικές καταστροφές που υπήρξαν. Μετονόμασε τα «έξοδα κατοχής» σε «έξοδα ανοικοδόμησης»,ενώ με συνεχείς απομυζήσεις σε ρευστό,σε είδη τροφίμων και στο σύνολο της εγχώριας παραγωγής καταλήστευσε τη μικρή χώρα μας. Ωστόσο, οφείλουμε να το πούμε, όλες αυτές τις αφαιμάξεις τις ονόμασε «αναγκαστικά κατοχικά δάνεια» και με επίσημα έγγραφα η κυβέρνησή του δεσμεύτηκε ότι θα τα επέστρεφε στο ακέραιο όταν θα έληγε ο πόλεμος.


Ίσως και να συναισθανόταν πόσο άδικα συμπεριφερόταν όταν έβαζε την υπογραφή του... Αυτά όλα αναφέρονται αναλυτικά στο πρόσφατο βιβλίο μου «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια» και ήδη ένα αντίτυπο παραδόθηκε στην εδώ διπλωματική αντιπροσωπεία της Γερμανίας προκειμένου να ενημερωθείτε λεπτομερώς. Περιλαμβάνονται όλα τα τεκμήρια που στοιχειοθετούν την ιστορική αλήθεια. Το καθεστώς του Χίτλερ αναγνώρισε σαφέστατα τις οικονομικές οφειλές του προς την κατεχόμενη Ελλάδα. Το σημερινό διάδοχο καθεστώς υπό την ηγεσία σας όμως δεν ευαισθητοποιείται να εξοφλήσει το χρέος αυτό, το οποίο κατά τις εκτιμήσεις μας ανέρχεται σήμερα στο ύψος των 510 δισεκατομμυρίων ευρώ. Παραμένει ανεξόφλητο, όπως γνωρίζετε. 


Και όμως. Αν ευδοκούσατε να εξοφλήσετε αυτή την αδιαμφισβήτητη οφειλή, η Ελλάδα θα είχε αυτομάτως απαλλαγεί από το σύνολο του εξωτερικού της χρέους και θα ανακτούσε την εθνική της κυριαρχία. Θα πρέπει, Εξοχωτάτη, να κατανοήσετε ότι όλοι οι Έλληνες βρισκόμαστε εν δικαίω. Ακριβώς όπως και τον Απρίλιο 1941, όταν ο τότε προκάτοχός σας καταλάμβανε την Ελλάδα. Και καλό θα είναι να γνωρίζετε ότι, σύμφωνα με τις μακραίωνες παραδόσεις μας, θα είμαστε υποχρεωμένοι να αμυνθούμε και να διεκδικήσουμε το δίκαιό μας. Αλλά προκύπτει μια απορία,η οποία δεσπόζει στη σκέψη όλων σχεδόν των Ελλήνων, πολλών ξένων ανά τον κόσμο, ίσως και αρκετών συμπατριωτών σας. Προς τι αυτή η αλαζονική συμπεριφορά τής υπό την ηγεσία σας γερμανικής κυβέρνησης έναντι της μικρής Ελλάδος; Γιατί εσείς προσωπικά θέλετε να μας αδικείτε και να μας οδηγείτε στη χρεοκοπία και την καταστροφή, οικονομική και συνακόλουθα κοινωνική, με το να μην αποδέχεσθε την εξόφληση των κατοχικών δανείων; Κυριαρχείσθε από κάποιου είδους ανθελληνισμό; Έχετε λόγους γι’ αυτό;


Μήπως διακατέχεσθε από προσωπικά συμπλέγματα, ίσως οικογενειακά απωθημένα που τα ενστερνισθήκατε από τα νεανικά σας χρόνια; Θα μου επιτρέψετε λοιπόν, Εξοχωτάτη, να σας θέσω τα ακόλουθα ερωτήματα, που προκύπτουν από την ιστορική μου έρευνα: 1. Η οικογένεια του πρώτου συζύγου σας, το όνομα του οποίου τόσο υπερηφάνως υιοθετήσατε για να το χρησιμοποιήσετε στην πολιτική σταδιοδρομία σας, του Ούλριχ Μέρκελ, γνωρίζετε αν συνδέεται με την Ελλάδα στις παραμονές και τις αρχές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου; 2. Ποία η συγγενική σχέση του πρώτου συζύγου σας με τον υπηρετήσαντα μέχρι το 1940 ως διευθυντή της «Τελεφούνκεν» στην Αθήνα, ο οποίος υποχρεώθηκε εσπευσμένα να εγκαταλείψει τη μεγαλόπρεπη βίλα του σε αθηναϊκό προάστιο ως εμπλεκόμενος σε κατασκοπευτική δράση εις βάρος της χώρας μας; 3. 


Ποία προσωπική σχέση διατηρούσε η οικογένεια Μέρκελ με τον περίφημο υπουργό Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ Γιόζεφ Γκαίμπελς; 4. Είναι αληθές ότι όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε ανεπίσημα την Αθήνα στα τέλη Μαρτίου 1939, εκτός από ορισμένες ελάχιστες εθιμοτυπικές επισκέψεις που πραγματοποίησε, φιλοξενήθηκε από την οικογένεια Μέρκελ, όπως προκύπτει και από τη φωτογραφία που δίνω στη δημοσιότητα; Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα ερωτήματα προς απάντηση, αλλά περιορίζομαι σ’ αυτά για να θέσω το βασικότερο ερώτημα: Έχετε ποτέ αναρωτηθεί αν κατέχεσθε από κάποιου είδους οικογενειακά συμπλέγματα όταν συμπεριφέρεσθε με τέτοιον τρόπο προς την Ελλάδα,επειδή ίσως ο χερ Μέρκελ, εμφανιζόμενος ως διευθυντικό στέλεχος της «Τελεφούνκεν» στη χώρα μας,υποχρεώθηκε από τον Μανιαδάκη το 1940 να εξαφανιστεί κακήν-κακώς;


Εξοχωτάτη,


Είναι αληθές ότι στη Γερμανία οι περισσότεροι έχουν πατεράδες και παππούδες 

που έδρασαν υπέρ του χιτλερικού καθεστώτος.

Κατά μία έννοια είναι αυτονόητο αυτό.

Και ως ηττημένοι οι επίγονοί τους θέλησαν να αποστασιοποιηθούν.

Χωρίς αμφιβολία αυτό το κατανοούμε πλήρως όλοι οι υπόλοιποι λαοί και πολλές φορές 

λόγω τακτ αποφεύγουμε να σας θυμίζουμε το εγκληματικό παρελθόν.

Αλλά στην περίπτωσή σας, Κα Μέρκελ, συμβαίνει κάτι που φτάνει στα όρια της παράνοιας.

Ο προκάτοχός σας, ο Αδόλφος Χίτλερ, έδωσε την εντολή να καταληστευθεί η Ελλάδα και,

πέραν των ανθρωπίνων και υλικών καταστροφών, μας υποχρέωσε σε μια ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή.

Πλην όμως κατοχύρωσε για μετά το τέλος του πολέμου την εξόφληση της γερμανικής αυτής οφειλής,

που είχε τη μορφή διακρατικής δανειακής σύμβασης.

Η μέχρι σήμερα άρνηση των μεταπολεμικών γερμανικών κυβερνήσεων

 να εξοφλήσουν αυτό το χρέος, με αποτέλεσμα ελλείψει των κεφαλαίων που χάσαμε 

κατά την κατοχική περίοδο να οδηγηθούμε σ’ αυτή τη σημερινή οικονομική κατάσταση,

μας προκαλεί μια θλιβερή σκέψη. Μήπως το χιτλερικό καθεστώς ήταν εντιμότερο το 1942,

όταν υποσχόταν να εξοφλήσει τα χρέη του προς την Ελλάδα,από το δικό σας καθεστώς 

που αρνείται ακόμη και το 2012 να τα καταβάλει;

Μήπως είναι η ώρα να παραμερίσετε τα οποιαδήποτε οικογενειακά συμπλέγματά σας

 και να επιστρέψετε τα χρήματα που άρπαξε η Γερμανία τότε, το 1942;

Μην αγνοείτε ότι στις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες τέτοια συμπλέγματα 

καταλήγουν μακροπρόθεσμα όλως καταστροφικά…




Ανοικτή Επιστολή προς την αρχικαγκελάριο του Γερμανικού κράτους κα Μέρκελ που απήυθυνε 
από την εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία» της 30.9.2011,
ο συνάδελφος δημοσιογράφος και ιστορικός συγγραφέας κ. Δημοσθένης Κούκουνας.
Την αναδημοσιεύουμε εν είδη επετειακού άρθρου,
που συνδέει ακριβέστατα 
το Χθες με το Σήμερα του Γερμανικού Επεκτατισμού και την δόλια και ειδεχθή απαξίωση όλων 
των μεταπολεμικών κυβερνήσεων να διεκδικήσουν στο ακέραιο τις λεγόμενες κατοχικές αποζημιώσεις...



Δημοσθένης Κούκουνας 

Ιστορικός συγγραφέας
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF