Ἐκεῖ ὅπου «τελειοῦται» ἡ Δύναμις τοῦ Χριστοῦ
ᾨδὴ πρὸς τὸν Κύριο ἀπὸ τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου
Ἡ Δήμητρα Kόντου γεννήθηκε τὸ 1952 στὸ χωριὸ Λυκούρια τῶν Καλαβρύτων, δεύτερο ἀπὸ τὰ 10 παιδιὰ φτωχῆς ἀγροτικῆς οἰκογένειας. Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1965 διαγνώσθηκε μὲ μυασθένεια. Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἀσθένειας στὸ χωριὸ ἦταν μαρτυρικά. Ἀργότερα κατάφεραν οἱ φτωχοὶ γονεῖς της νὰ τὴν στείλουν μόνη της σὲ νοσοκομεῖα στὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ γνώρισε καὶ τὸν π. Ἐλπίδιο. Ἀπὸ τὸ 1975 ἕως τέλους τῆς ζωῆς της ἔγινε τρόφιμος τοῦ Ἀσύλου Ἀνιάτων Πατρῶν, τὸ ὁποῖο στὸ προσωπικό της ἡμερολόγιο τὸ περιγράφει σάν «Γεθσημανῆ», «Γολγοθά», «προ- θάλαμο τοῦ οὐρανοῦ», «θαβώριον ὄρος», «τόπο μαρτυρίου, ἀθλήσεως καὶ ἐξαγιασμοῦ».
Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ κείμενο ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιό της. «Τὸ κρεβάτι μου. Κάνε το, ὅπως πρέπει νὰ εἶναι, ποὺ νὰ μπορῆς ἐσύ, Ἀγαπημένε, νὰ σκύβης καὶ νὰ διακονῆς. Νὰ εἶναι τὸ σχολεῖο μου καὶ τὸ ἐξεταστήριό μου... Νὰ ἦταν ἡ τέλεια ὑποταγὴ καὶ ἐφαρμογὴ τοῦ παναγίου θελήματός Σου. Νὰ ἦταν χορδὴ λύρας, δοξολογίας Χερουβικῆς! Νὰ ἦταν λαχτάρα, δίψα, ἀναζήτηση. Οἱ βάσεις του, ποὺ βαστοῦν τὸ παραμελημένο τοῦτο σαρκίο μου, θέλω νὰ εἶναι ἄφθορες, ποὺ να μὴ μπορεῖ νὰ τὶς σκουριάση ὁ πόνος. Νὰ γίνουν αἰτία νὰ περάσω ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό, ἀπὸ τὸ δάκρυ στὴν χαρά. Τὸ κρεβάτι μου... Θέλω νὰ μοῦ εἶναι κῆπος Ἀναστάσεως, γιὰ νὰ ἀκούω στὴν κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μου τὸ “γύναι, τί κλαίεις” καὶ νὰ στεγνώνη τὸ δάκρυ. ...Θέλω νὰ εἶναι “ἀνώγαιο μέγα” γιὰ τὸ καθημερινό μου Πάσχα.
Διψῶ, Κύριε, διψῶ Σὲ τὸν Θεόν μου, τὸν Ἰσχυρόν, τὸν Ζῶντα. “Ἄφησέ με νὰ Σὲ ρουφήξω στὴν γῆ, πάνω σὲ τοῦτο τὸ κρεβάτι, ἄφησέ με νὰ δροσισθῶ ἀπὸ τὴν ζωηφόρον πλευρά Σου, νὰ χαμηλώση λίγο ὁ καύσων τῆς καμίνου μου”. Ὤ πηγὴ ἀθάνατη, δρόσιζέ με γιὰ λίγο καὶ ἔπειτα ἀγκυροβόλησέ με πρὸς τὴν ἀστείρευτη πηγή Σου, γιὰ νὰ μὲ ξεδιψᾶς αἰωνίως!». Ἡ Δήμητρα ἐκοιμήθη τὸ 1999. Κατὰ τὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία της ἀναγνώσθηκε ἕνα κείμενο, ποὺ ἡ ἴδια εἶχε γράψει γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό: «...Σήμερα εὐγνωμόνως χαιρετῶ τὴν ξενοδόχο γῆ μου, ποὺ τόσα χρόνια στοργικὰ κρατοῦσε στοὺς κόλπους της τὸ ξενιτεμένο παιδὶ τοῦ Πατέρα. Ὤ τρανή μου στιγμὴ καὶ ἡμέρα, ποὺ νοσταλγικὰ τόσα χρόνια σὲ καρτεροῦσα! Ἧρθες! Σήμερα ἔαρ μυρίζει... Διαλύθηκαν τὰ μαῦρα σύννεφα τῆς βαρυχειμωνιᾶς, σταμάτησαν οἱ παγωνιὲς καὶ ἀγριοκαίρια.
Ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης. Σήμερα τὸ σκότος ἔγινε φῶς. Ἡ σιωπή μου σάλπιγγα δοξολογίας, ἡ ἀνημπόρια μου δύναμη. Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται! Ἔφθασα στὸ σπίτι μου...». Ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς βλέπουμε νὰ πραγματοποιεῖται στὴν ζωὴ ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι σηκώνουν μὲ πίστη καὶ κερτερία σταυρὸ ἀνίατης ἀσθένειας. Μέσα ἀπὸ πάθηση, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ σὲ ἄκρα ἀδυναμία, ἀναδεικνύεται μία δύναμη, ἡ ὁποία ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ μετατρέπει τὴν ἀπόγνωση σὲ ἐλπίδα, τὴν λύπη σὲ χαρὰ καὶ τὸν πόνο σὲ δοξολογία.
Μία δύναμη, ἡ ὁποία ἐνισχύει ὄχι μόνο τούς ἴδιους τούς ἀσθενεῖς, ἀλλά διαχέεται καί ἐνισχύει ὅλη τήν κοινωνία.
Εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία «ἐν ἀσθενίᾳ τελειοῦται»
(Β’ Κορινθ. ιβ’ 9)
Περιοδικό «Ἡ Δράση μας»
ἀριθ. τεύχους 510/ Ἰούνιος - Ἰούλιος 2013, σελ. 257
Αναδημοσίευση από την Ιστοσελίδα της
''Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής''
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου