ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

ΤΕΚΝΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΔΕΣΜΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΥΜΑΣ



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ


Ένα ακόμη στίγμα προστίθεται εις τας σελίδας της εθνικής μας Ιστορίας. 

Μία ακόμη πράξις θα βαρύνει την Κυβέρνησιν της Πατρίδος της Ελευθερίας και των φώτων. Διά μίαν ακόμη αθεμιτουργίαν θα είναι υπεύθυνοι οι εκκλησιαστικοί και πολιτικοί ηγέται της Ελλάδος. Και αυτό είναι η ΕΞΟΡΙΑ του Αρχιεπισκόπου μας πρώην Φλωρίνης κ. Χρυσοστόμου. Εις τας τρεις το απόγευμα αστυνομικοί εν πολιτική περιβολή, αφού απεμόνωσαν την οικείαν του Σεβασμιωτάτου, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν εις άγνωστον κατεύθυνσιν. Το δε απόγευμα δια του ατμοπλοίου ''Έλση'' ανεχώρει εις τον τόπον της εξορίας του. Ιδού πως αμείβονται τα εθνικοθρησκευτικά παραστήματα της πατρίδος. Ιδού πως ανταποδίδονται οι ευεγερσίαι και οι κόποι. Ιδού πως ικανοποιεί η Κυβέρνησις τας μεγάλας Μορφάς της νεωτέρας Ελλάδας. Πλήρεις πικρίας και απογοητεύσεως καταγγέλλωμεν εις τον ελεύθερον Ελληνικόν Λαόν την κατάπτυστον και αισχράν πράξιν. Ο Ελληνικός λαός την ερχομένην Κυριακήν θα ακούση εις τας Εκκλησίας από το στόμα των ''λειτουργών'' (;) του Υψίστου: ''Αγαπήσωμεν αλλήλους... Υποκρισία τραγική!


Αυτοί οι ίδιοι διά των ιδίων ανυψουμένων χειρών υπέγραψαν την απαισιωτέραν καταδίκην της εποχής μας, την εξορίαν σεβασμίου Ιεράρχου, του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Κράτος δικαίου και ισοπολιτείαν θα επαγγελθούν και πάλιν οι πολιτικοί της Πατρίδος μας! Αυτοί οι ίδιοι όμως καθιέρωσαν μιαν στυγνήν δικτατορίαν, υπό το πέλμα της οποίας ο πολίτης δεν είναι ελεύθερος, ούτε θρησκευτικάς πεποιθήσεις να έχει διαφόρους από τους Κυρίους αυτούς. Φρονούν ίσως οι νεώτεροι ιεροεξετασταί, ότι θα καταπνίξουν δια των τοιούτων μέσων τας πεποιθήσεις μας και τας αρχάς μας. Τους υποσχόμεθα λοιπόν δημοσίως, ότι ουδέποτε θα προδώσωμεν τας αρχάς μας, και ουδέποτε θα πειθαναγκασθώμεν εις τυρρανικάς αξιώσεις. 


Θα ανερχώμεθα σταθερώς την αιματηράν οδόν του Γολγοθά, ακολουθούντες το προσωπικόν παράδειγμα του γηραιού Ηγέτη μας. Δι' ημάς πλέον ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος είναι ο θριαμβεύσας ήρως και το σύμβολον του αγώνος μας. Η επιστροφή του εις τας Αθήνας, μεταξύ του ποιμνίου του, οσοδήποτε και αν αργήσει θα είναι θρίαμβος και νίκη. Κατά το διάστημα της απουσίας του, η σκέψις μας θα είναι πλησίον του, η δε ανάμνησις της γλυκητάτης φυσιογνωμίας του θα μας ανακουφίζη εις τον σκληρότατον αγώνα, διά τας θρησκευτικάς μας ελευθερίας. 


Δηλούμεν άπαξ έτι, ότι τα θρησκευτικά φρονήματα δεν καταβάλλονται δια του ξίφους και της βίας, η δε Εξορία του Ηγέτου μας είναι δι' ημάς πρόκλησις ιταμή, προς την οποίαν απαντώμεν δια των χριστιανικών μέσων της αξιοπρεπούς και ειρηνικής αντιστάσεώς μας. Κλείομεν το ανακοινωθέν μας καταγγέλοντες ως εγκληματικήν την εξορίαν του Ηγέτου μας δια τας συνεπείας της οποίας, θα φέρουν ακεραίαν και βαρυτάτην οι αρμόδιοι εκκλησιαστικοί και πολιτικοί παράγοντες. 


(Εδημοσιεύθη στις εφημερίδες 

''Εθνικός Κήρυξ'', ''Εμπρός'', ''Ακρόπολις'' και ''Βραδυνή''  8 - 3 - 1951).


Σε Συνοδική εγκύκλιο που εξαπέλυσαν από το κρυσφύγετό τους οι υπόλοιποι Αρχιερείς, και την οποίαν υπογράφει ''Δια τον δέμιον Πρόεδρον'', ο γηραιότερος των Αρχιερέων, Επίσκοπος Κυκλάδων Γερμανός, καταλήγει με τα εξής: ''Ο Γηραιός ημών Πρόεδρος Πανιερώτατος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης κ. κ. Χρυσόστομος ευρίσκεται δέσμιος εις τας χείρας των πολεμούντων ημάς, αλλ' ως υψήκομος Δρυς υφίσταται την ορμήν των ισχυρών ανέμων χωρίς ουδόλως να υποστεί τον ελάχιστον κλονισμόν. Απαντά πάντοτε με Αρχιερατικήν αξιοπρέπειαν και με το γνωστόν εις πάντας θάρρος. ''Το Σώμα μου δέσμιον ανήκει εις υμάς, η ψυχή μου ελευθέρα ανήκει εις την Ορθοδοξίαν''! Την διαβεβαίωσιν ταύτην επαναλαμβάνομεν πάντες ημείς και είμεθα βέβαιοι, ότι και υμείς αδελφοί θα επαναλάβητε. ''Δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των του Θεού''.


Διά τον δέμιον Πρόεδρον


+ Ο Κυκλάδων ΓΕΡΜΑΝΟΣ



Ο ΜΕΓΑΣ ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ ΤΟΥ



Στην μονή Υψηλού, ύστερα από περιπέτειες τριών ημερών παρέδωσαν οι χωροφύλακες τον Γέροντα Μέγαν Ομολογητήν και Εξόριστον στον Καθηγούμενον της Ιεράς Μονής Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, ο οποίος θα ήταν στο εξής, μαζί με τους μοναχούς της Μονής, οι δεσμοφύλακές του. Τον εγκατέστησαν σ' ένα σκοτεινό κελλί ανήλιον. Τα μόνα έπιπλά του ήταν ένα πρόχειρο, σανιδένιο κρεββάτι, που αντί για πόδια είχε δυο ξύλινες κασέλλες, στις οποίες επάνω είχαν στερεώσει μερικές τάβλες! Ο αείμνηστος Δημήτριος Λαμπρόπουλος, Αντιπρόεδρος τότε της Π.Θ.Ε.Ο.Κ και εμπορευόμενος με την Μυτιλήνη, αγόρασε ένα κρεββάτι ανθρωπιάς, καθώς και τα απαραίτητα, δηλαδή στρώμα, κουβέρτες, σεντόνια και μαξιλάρια και τα έστειλε στη Μονή μ' έναν φίλο του έμπορα νεοημερολογίτην, γιατι απαγορευόταν αυστηρότατα η επίσκεψις Παλαιοημερολογιτών. 


Ας σημειωθεί και τούτο. Είχαν τέτοιον φόβον οι διώκτες, μήπως τους φύγει ο Γέροντας - Δεσμώτης (!) ή έλθουν οι Παλαιοημερολογίτες νύκτα και τον... απαγάγουν, ώστε έβαλαν και δύο χωροφύλακες σκοπούς, να τον φυλάγουν έξω από την πόρτα της φυλακής του! Αργότερα ο καλής προαιρέσεως Ηγούμενος της Μονής εκτιμήσας τις αρετές του Δέσμιου Ιεράρχου, τον έβγαλε από το ανήλιον αυτό κελλί, στο οποίον πολύ γρήγορα θα εύρισκεν ασφαλώς τον θάνατον, και τον εγκατέστησεν σ' ένα καθαρό και ανθρώπινο κελλί. Τον περιποιήθηκε έκτοτε με όλον τον σεβασμόν προς την Αρχιερωσύνη του και τα γηρατειά του.



Από το βιβλίον του αγαπητού και φίλου,
αλλά και παλαιμάχου αγωνιστού κ. Σταύρου Καραμήτσου:
''Η ΑΓΩΝΙΑ ΕΝ ΤΩ ΚΗΠΩ ΤΗΣ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗΣ'',
αναδημοσιεύομεν την πρώτην επίσκεψιν
που είχεν ο Δεσμώτης -
Αρχιερεύς από τα αγαπητά του πρόσωπα:


Γράφει ο κ. Σταύρος Καραμήτσος: ''Ο τότε Πρόεδρος της Π.Θ.Ε.Ο.Κ. κ. Νικόλαος Χειλαδάκης, ο γράφων και ο π. Καισάριος Γαμβρούλιας απεφασίσαμεν να επισκεφθώμεν εις τον τόπον της αδίκου εξορίας του τον Άγιον Ποιμενάρχην μας. Οκτακόσια πεντήκοντα (850) μέτρα περίπου είναι το ύψος του Όρους, επί της κορυφής του οποίου ευρίσκεται η Ιερά Μονή του Υψηλού, τιμωμένη επ' ονόματι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Εκεί επάνω εις την ''αετοφωλιά'' ευρίσκεται ο ''Μεγάλος Εγκληματίας''. Το έγκλημά του είναι η πίστις του προς την αγίαν Ορθοδοξίαν και την Ελλάδα. 


Εκεί συνηντήθημεν με τον αείμνηστον Άγιον Πρόεδρόν μας. Τον εύρομεν καθήμενον εις το κελλί του. -Εδώ σας οδήγησε, Άγιε Πρόεδρε, η κακία των διώκτών; -Ναι, μας απήντησεν, αλλλ' ευχαριστώ τον Θεόν, όστις με ηξίωσε τοιαύτης δωρεάς. Συγχωρήσατε, τέκνα μου εν Κυρίω, τους διώκτας μας, δια να συγχωρήσει και ημάς ο Θεός. -Είναι υγρόν το κελλίον σας και δεν έχει τας απαιτουμένας ευκολίας, Άγιε Πρόεδρε, θα σας κουράζουν τα τεσσαράκοντα περίπου σκαλοπάτια! -Όχι, μας απήντησεν! Είναι ελάχιστα αυτά τα δεινά, εμπρός εις την μεγάλην δωρεάν του Θεού, να ευρισκώμεθα ενταύθα πρός χάριν Του. Είθε ο Κύριος να φωτίζει τους ταγούς της Εκκλησίας, δια να ενώσουν ταύτην. Ημείς ουδέν προσδοκώμεν.


Συλλαλητήριον των Γ.Ο.Χ.
στην πλατεία Συντάγματος στις 23 Φεβρουαρίου 1951


Μετά τις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις, ως γράφομεν σε προηγούμενες σελίδες απεφασίσθη πλέον και οριστικά η εξορία του 80χρονος και πλέον σεβαστού Γέροντος και Ομολογητού Αρχιεπισκόπου των Γ.Ο.Χ. πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου στην νεοημερολογίτικη μονή Υψηλού Μυτιλήνης. Στο άκουσμα της εξορίας ανεστατώθη ολόκληρος ο Παλαιοημερολογητικός κόσμος της Ελλάδος. Εκατοντάδες ήσαν τα τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας προς την Κυβέρνησιν, από Σωματεία, Οργανώσεις και Ενορίες της Ελληνικής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., με τα οποία απαιτούσαν την ματαίωσιν της εξορίας του Γέροντος Μητροπολίτου των.

Στην Αθήνα δε και τον Πειραιά και γενικώς στον Νομόν Αττικής, πυρετωδώς εοιμάζοντο οι πιστοί για ένα δυναμικό σαυλλαλητήριο στη πλατεία Συντάγματος. Αλλά και η Αστυνομία πληροφορηθείσα τις ετοιμασίες αυτές ετέθη εν επιφυλακή. Την ημέραν του συλλαλητηρίου, 23 Φεβρουαρίου 1951, όλες οι καθημερινές πρωινές εφημερίδες με πηχαία γράμματα εγνώριζαν για την πραγματοποίησιν του συλλαλητηρίου των Γ.Ο.Χ. Μάλιστα δε έκαναν και υπαινιγμόν ότι ίσως... αποπειραθούν να απαγάγουν τον διώκτη Αρχιεπίσκοπον Αθηνών Σπυρίδωνα Βλάχον! Η μεγάλη κυκλοφορίας πρωινή εφημερίδα ''ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ'' στην πρώτη σελίδα της έγραφε τα εξής:

Ολόκληρος η αστυνομική δύναμις ετέθη εν επιφυλακή
ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ
ΘΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΩΙΑΝ ΣΗΜΕΡΟΝ
ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ



Η χωροφυλακή διετάχθη να φρουρή τας εισόδους προς την Πρωτεύουσαν 

δια να παρεμποδίση την κάθοδον των Παλαιοημερολογιτών χωρικών.



ΘΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΓΩΓΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ


Πράγματι, παρά τα αστυνομικά μέτρα, τα οποία εμπόδιζαν με κάθε μέσον και τρόπον την προσέλευσιν των Πιστών, επετράπη σε 1000 και πλέον πιστούς να συγκεντρωθούν στην πλατεία Συντάγματος, άοπλοι και κρατούντες τον Τίμιον Σταυρόν, όπως υποβάλλουν έγγραφον διαμαρτυρίαν στον Πρωθυπουργόν για τον ανήκουστον διωγμόν. Εκεί με την επέμβασιν των αστυνομικών δυνάμεων και με τα γκλοπς των αστυνομικών και τις αντλίες της Πυροσβεστικής υπηρεσίας, αγρίως εκακοποιήθησαν άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, που στο τέλος τους διέλυσαν. Συνέλαβαν δε και τους εξής: 1) Μάρκον Μάνην, 2) Δημ. Γούναρη, 3) Ν. Χατζηγιαννάκην, 4) Σταυρίδην Παντελή, 5) Κατζύνη Στυλ. 6) Λούμενον Δημ. 7) Κουμαριανόν Παν. 8) Μελενίτην Ιάκ. 9) Πιλάτον Ευάγ. 10) Μπούραν Δημ. 11) Ανθόπουλον Λάμπρον. Τούτους προσήγαγον στο αυτόφωρον με την κατηγορίαν της ''αντιστάσεως της αρχής'' και το οποίον τους κατεδίκασεν σε 20ήμερον φυλάκισιν μη εξαγοράσιμη. 


Ένας εξ' αυτών, ο αείμνηστος Δημ. Γούναρης, παλαιόν αγωνιστικόν στέλεχος της Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. (1925 - 1935) στην απολογία του μεταξύ άλλων τόνισε και τα εξής: ''Ουδεμία ανθρωπίνη δύναμις είναι δυνατόν να καταστείλη τον θρησκευτικόν ζήλον των Παλαιοημερολογιτών και την εμμονήν των εις την Ορθόδοξον Πίστιν''. (''ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ'' 24 - 2 - 1951). Την σύλληψιν και εξορία του Ομολογητού Αρχιεπισκόπου της Ελληνικής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ηκολούθησαν σωρείαν τηλεγραφικών διαμαρτυριών εξ' όλων των μερών της Ελλάδος, προς την Κυβέρνησιν και τον Τύπον. 


Το σφράγισμα των Ναών των Γ.Ο.Χ. συνεχίζετο με γοργό ρυθμόν και με υπερβολικό ''ζήλον''! Μάλιστα τόση ήτο η χαρά της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, που ο τότε Πρωτοσύγγελος Διονύσιος Ψαριανός (ο σήμερον Κοζάνης) κρατώντας μια δέσμη κλειδιών, εκαυχάτο ότι έκλεισε τους Ναούς των Παλαιοημερολογιτών. Εύγε του! Ό,τι δεν έκαναν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί κατά την κατοχή, ό,τι δεν έκαν οι κομμουνιστές και οι διάφοροι ανατροπείς, το έκαναν οι Αρχιερείς της Μητροπόλεως Αθηνών. ''Απόδειξις απαιδεύτων χαρακτήρων. Αποδεικνύει πάθος, κακίαν και ό,τι το κατώτερον... Τους Αγιορείτας Ιερομονάχους και Μοναχούς που συνελάμβανον, τους απέλασον στο Άγιον Όρος, στην μετάνοιά τους. Τους δε λοιπούς, τους απεσχημάτιζαν και βίαια τους εξύβριζαν στα ''μπουντρούμια'' των τμημάτων της Γενικής Ασφάλειας.


Η εφημερίδα ''ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ'' στο φύλλον της 16 Φεβρουαρίου 

δημοσίευσε σε περίοπτη θέση το κάτωθι άρθρον:


Άρθρον του Άλεξ Δημάκη - Βουλευτού Λακωνίας



Το εν Ελλάδι ισχύον Σύνταγμα του 1911,
το φέρον την υπογραφήν του τότε Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου,
πατρός του νυν Πρωθυπουργού,
εν άρθρω πρώτω λέγει ότι η επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι είναι της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας.
Πάσα δε άλλη γνωστή θρησκεία είναι ανεκτή και τα της Λατρείας αυτής
τελώνται ακωλύτως υπό την προστασίαν των νόμων,
απαγορευμένου του προσηλυτισμού και πάσης άλλης επεμβάσεως κατά της επικρατούσης θρησκείας.
Εν Ελλάδι ήτο το Ιουλιανόν Ημερολόγιον,
όπερ ήδη ακολουθούν εχόμενοι των Πατρίων, οι Παλαιοημερολογίται.
Προ ετών εφηρμόσθη το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον,
όπερ αρνούνται οι Παλαιοημερολογίται,
εμμένοντες εις τα Πάτρια,
ημείς δε καίτοι δεν είμεθα Παλαιοημερολογίτης ερωτώμεν:
Προς τί η δίωξις των ανθρώπων αυτών;
Προς τί η δίωξις των ανθρώπων τούτων;
Προς τί η απηνής δίωξις των Ιερέων των και Αρχιερέων
και ο εξευτελισμός αυτών δια του κουρέματος και εξορίας τούτων,
ώστε να απειλούν απεργίας πείνης;
Βαρείαν φέρει ευθύνην η Κυβέρνησις δια την διαίρεσιν του λαού,
όστις εις τας παρούσας στιγμάς έχει ανάγκην ενότητος και ουχί διαιρέσεως.
Είναι αντισυνταγματικαί οι πράξεις αύται της Κυβερνήσεως, αντιτιθέμεναι,
προς το επικαλούμενον πρώτον άρθρον του Συντάγματος.
Τί πρεσβεύουν οι Παλαιοημερολογίται;
Και ούτοι την επικρατούσαν θρησκείαν της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίαν.
Κατά τίνα λοιπόν τρόπον θα απαγορεύση η Κυβέρνησις να έχουν ιδίους Ιερείς και Αρχιερείς;
Εις τί βλάπτουν;
Και αν ακόμη ούτη επιδιώκουν να αποκτήσουν οπαδούς,
και πάλιν δικαίωμα έχουσιν, διότι και ούτοι πρεσβεύουν την επικρατούσαν θρησκείαν
της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας,
ενώ κατά το Σύνταγμα απαγορεύεται ο προσηλυτισμός εις άλλην θρησκείαν.
Το κράτος, μη διαθέτον τι υπέρ αυτών,
ούτε μισθοδοτούν τους λειτουργούς των,
δεν έχει το δικαίωμα να τους στερή τούτων και να τους επιβάλλη τους νυν ιερείς και λειτουργούς, προς ους δεν έχουσιν ούτοι εμπιστοσύνην.
Η Κυβέρνησις και ιδία ο κ. Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων
φέρουσιν βαρείαν την ευθύνην και οφείλουσιν να αναστείλωσι τα κατά των Παλαιοημερολογιτών μέτρα,
άτινα πιστεύομεν ότι εκτελούσι τα όργανα της δημοσίας ασφαλείας και τάξεως με πικρίαν.
Ας μη γίνεται εκμετάλλευσις του ζητήματος τούτου
με τα απασχολούντα την Δικαιοσύνην ζητήματα της Μονής Κερατέας.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού
 ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
 του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
 Τόμος ΙΑ', σελίδες 75 - 86.
Πειραιεύς 1995.


Περιοδικό: ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF