ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 7 Μαΐου 2016

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΑΘΟΥΣ




Αυτό το Άρθρο μου, το αφιερώνω 
ΣΤΟΝ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΜΑΧΗΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ 
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΝ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΝ.


π. Ευθύμιος Μπαρδάκας



Πότε πέρασε ἓνας χρόνος…! 

Πέρασε καί ἐφέτος ἡ Ἑβδομάς τῶν Θείων Παθῶν καί ἐφθάσαμε εἰς τήν Ἀνάστασιν.

 Μέσα στίς Ἃγιες αὐτές ἡμέρες, ὁ κάθε ἂνθρωπος, πρέπει νά σκύψη καί νά κάνη μία «ἐνδοσκόπηση»,

 ὣστε νά βεβαιωθῆ πώς,

 καί γι᾽αὐτόν, ἡ Σταυρική Θυσία Τοῦ Κυρίου μας, δέν «πῆγε χαμένη», ἀλλά τόν συγκίνησε, 

μίλησε στήν ψυχή του, κατάλαβε τό μέγεθος τῆς δωρεᾶς Τοῦ Κυρίου μας στό γένος τῶν ἀνθρώπων…! 



Μέσα στά καταπληκτικά «δρώμενα», μέσα ἀπό τήν ἀφάτου ὀμορφιᾶς ποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Ὑμνολογίας μας, ξεπηδοῦν καταστάσεις καί γεγονότα, ὑπερβαίνοντα κατά ΠΟΛΥ τίς δυνατότητες τοῦ ἐγκεφάλου μας. Η Ὀρθοδοξία εἶναι ΠΙΣΤΙΣ ΕΞ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ καί ὂχι, ἁπλῶς, μία… θρησκεία. Ἡ διαφορά μεταξύ ΠΙΣΤΕΩΣ καί ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, εἶναι ΑΒΥΣΣΑΛΑΙΑ…! Θρησκεία, εἶναι μία Φιλοσοφική θεώρησις τῆς ἐννοίας τοῦ Θείου, μέ λογική αλληλουχία σκέψεων, μέ δυνατότητα ἐλέγχου τῶν διαφόρων ἐννοιῶν διά τῆς λογικῆς καί διά τῆς ἀναλύσεως. Ὃμως, γιά νά φέρω πολύ λίγα παραδείγματα ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας, πῶς μπορεῖ ἡ ἀνθρωπίνη λογική νά συλλάβη τήν ἒννοια τοῦ ΑΠΕΙΡΟΥ; 


ΟΥΔΕΙΣ, ἀκόμα καί οἱ πλέον ἱκανοί καί σοφοί (μέ τά ἀνθρώπινα μέτρα) Ἐπιστήμονες, μπόρεσαν ἢ θά μπορέσουν ποτέ, νά ἀπαντήσουν σ᾽ἓνα πολύ συγκεκριμένο ἐρώτημα. ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο…ΟΥΡΑΝΟΣ, πού βλέπομε πάνω ἀπό τά κεφάλια μας; Διότι ἐάν μᾶς πῆ κάποιος πώς τελειώνει…κάπου, θά τόν ἐρωτήσωμε ἐν συνεχεία «ΚΑΙ ΜΕΤΑ… ΤΙ ΕΙΝΑΙ;» Πῶς μπορεῖ ἡ ἀνθρωπίνη λογική νά συλλάβη τήν ἒνοιαν τῆς ἀσπόρου συλλήψεως; Πῶς μπορεῖ ἡ ἀνθρωπίνη λογική νά συλλάβη τήν ἒννοιαν τῆς Ἀναστάσεως; Πῶς μπορεῖ ἡ ἀνθρωπίνη λογική νά συλλάβη τήν ἒννοια τοῦ ἀχειροποιήτου τῆς Ἁγίας Εἰκόνος τῆς Παναγίας μας τῆς Ἰεροσολυμίτισσας τἠν ὁποίαν ἡ Ἁγία Τατιανή εἶδε θαυματουργικῶς ἑτοίμη στό κελί της χωρίς χειρ ἀνθρώπου νά παρέμβη; 


Καί μή σκεφθῆτε πώς εἶναι ἀλήθεια ἡ φράσις – «κλισέ»: « Στόν Χριστιανισμό διδάσκεται τό…πίστευε καί μή ἐρεῦνα»…! Συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟΝ…! Οἱ Ἃγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, διδάσκουν πάσει δυνάμη, το «ΕΡΕΥΝΑΤΕ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΤΕ τάς Γραφάς»…! Μέσα στίς Ἃγιες Ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ὑπάρχει «συμπυκνωμένη» ὃλη ἡ Μυστηριακή πραγματικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ μετά σεβασμοῦ καί μεγάλης εὐλαβείας ἀντιμετώπισις τῶν Θείων Μυστηρίων ἐκ μέρους τῶν Πιστῶν καί γενικῶς, ἡ ἐνεργός συμμετοχή τους στήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰδικῶς τήν Ἑβδομάδα τῶνΠαθῶν, εἶναι τεραστίας ἀξίας γιά τήν Σωτηρία τῶν ψυχῶν. Ἓνα δάκρυ γιά τά Ἃγια Πάθη Τοῦ Κυρίου μας, στήν ἂκρη τοῦ ματιοῦ μας, εἶναι βάλσαμο πραγματικό γιά τήν ψυχή μας. 


Ἐξομολόγησις καί ἡ Θεία Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Δώρων Τοῦ Κυρίου μας, εἶναι τό καλύτερο φάρμακο διά πᾶσαν νόσον καί ἀσθένειαν (αὐτό σημαίνει μία λέξις πού μέ τήν κακή της χρήση κατήντησε νά εἶναι «κακόηχη», ἐνῶ προέρχεται ἀπό τό «Maladi» πού σημαίνει ἀσθένεια..)…! Ὃμως, ΠΡΟΣΟΧΗ..! Οὐδείς πρέπει νά προσέρχεται ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου ἀπροετοίμαστος καί χωρίς ἐξομολόγηση..! ΦΩΤΙΑ βάζει μέσα του ὁ ἀναξίως κοινωνῶν. Καί ἐπειδή ἒγινε ἡ διάκρισις μεταξύ Πίστεως καί Θρησκείας, πρέπει νά σημειώσωμε καί ὃ,τι, Θρησκεῖες ὑπάρχουν πάρα πολλές στόν Πλανήτη μας. Ἀπό τά..«τοτέμ» τῶν παγανιστῶν, μέχρι τίς αἱρέσεις πού δημιουργοῦν κάποιοι προκειμένου, ἐξαπατῶντες κάποιους ἀφελεῖς, νά πλουτίζουν οἱ ἲδιοι, μέ «ἐράνους» καί.. «εἰσφορές», ἀλλά καί κάποιοι ἂλλοι, μέ ἀντικειμενικό σκοπό τόν κατακερματισμό τῆς Χριστιανωσύνης, τήν δημιουργία ἀντιρρόπων τάσεων καί τήν προετοιμασία ὑποδοχῆς τοῦ ἀναμενομένου ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας κακοποιοῦ πνεύματος, δηλαδή τόν ἀντίχριστο. 


Μέ τόν ὃρο «θρησκεία», χαρακτηρίζομε ἓνα «φιλοσοφικό ρεῦμα», τό ὁποῖο εἶναι ἐπιδεκτικό ἀναλύσεων, προεκτάσεων, ποικίλων ἑρμηνειῶν καί ἀνθρωπίνων παρεμβάσεων στήν δομή καί τίς βασικές του ἀρχές. Μέ τόν ὃρο «ΠΙΣΤΙΣ» ὃμως, χαρακτηρίζομε μίαν ΜΗ δυνάμενη νά γίνη πλήρως ἀντιληπτή ἀπό τόν ἀνθρώπινο ἐγκέφαλο ἒμφυτο καί αὐθόρμητο προσήλωση στήν διδασκαλία καί τάς ἐντολάς Τοῦ Κυρίου μας. Οἱ Καθηγηταί στά Σχολεῖα, ΚΑΚΩΣ ὀνομάζονται «Θεολόγοι». (Μόνον ΤΡΕΙΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ἀναγνωρίζει ἡ Ὀρθοδοξία).Ἒτσι ὃπως κατήντησε τό ..«μάθημα» τῶν «θρησκευτικῶν» ἒπρεπε νά ὀνομάζωνται,, ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΟΙ, ὡς ασχολούμενοι μέ τήν λεγομένη «συγκριτική Θεολογία», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μία ΝΑΡΚΗ στά θεμελια τῆς Ἑλλην – Ορθοδοξίας. 


Κύριός μας, παρά ταῦτα, δέν μᾶς ἂφησε χωρίς νά ρίψη ΦΩΣ σέ ὃλα αὐτά πού ἐδίδαξε καί τά ὁποῖα, ἐφαρμοζόμενα, ἀποτελοῦν τό ΜΟΝΑΔΙΚΟ ἐμπόδιο στούς ὁπαδούς τοῦ σκότους, νά φέρουν τήν «παγκόσμιο διακυβέρνηση», τήν «πανθρησκεία», τήν σατανολατρεία καί γιά τόν λόγο αὐτό, ἀποτελοῦν τό …«κόκκινο πανί» γι αὐτούς. Μέ τά Ἃγια Εὐγγέλιά του, μέ τά Ἱερά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ μελέτη τῶν Ἱερῶν Γραφῶν, μποροῦμε νά προσεγγίσωμε τήν ΑΛΗΘΕΙΑΝ, ἒστω καί ἐάν μᾶς εἶναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ νά φθάσαμε στόν…«πυρῆνα» τῆς ἀληθείας. 


,τι καί νά γίνεται γύρω μας, ὃποιοι καί ἂν …«χορεύουν» καθισμένοι σέ ἓδρανα διαφόρων ..ἐξουσιῶν, ὃσα βάσανα καί ἂν μᾶς προκαλοῦν προκειμένου νά μᾶς ΛΥΓΙΣΟΥΝ καί νά μᾶς…ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΟΥΝ (ΠΡΟΣΟΧΗ..! αὐτός εἶναι ὁ σκοπός των), ἐμεῖς, ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ στίς πιέσεις των, ἀληθινοί ΜΑΧΗΤΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ, δέν πρέπει νά λυγίσωμε, δέν πρέπει νά ἱκανοποιήσωμε τίς προθέσεις τῶν Τούρκων Πασάδων ἐπί τουρκοκρατίας οἱ ὁποῖοι, ζητοῦσαν ἀπό τούς Ἓλληνες, ΟΧΙ νά τουρκέψουν, ἀλλά νά ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΟΥΝ…! 


Μπορεῖ νά μᾶς φαίνωνται (καί νά εἶναι, ἲσως) ὃλα…μαῦρα.., μπορεῖ νά ἀναμένωμε γεγονότα τά ὁποῖα θά καταστήσουν τόν βίον μας …«ἀβίωτον», ὃμως, ΤΙΠΟΤΑ δέν ἐχάθη, Τό Ἃγιον Σχέδιον Τοῦ Κυρίου μας, ΟΥΔΕΙΣ τό γνωρίζει. Χρειάζεται ἡ ΑΠΛΗ ἀλλά ΖΕΟΥΣΑ Προσευχή μας προκειμένου νά ΑΝΑΤΡΕΨΩΜΕ τά σχέδια τῶν ἀνόμων καί νά ἐπιβεβαιώσωμε γιά μιά ἀκόμα φορά αὐτό πού ΟΛΟΙ γνωριζομε, μέσα ἀπό ἀγῶνες σκληρούς ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.


«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΟΣΟ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ, ΤΟΣΟ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ»



Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας


Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσιωτίσσης Τσακός Αγίας Παρασκευής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF