ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ
''Το της Υιοθεσίας χάρισμα''!
Η μεγαλυτέρα δωρεά προς τον άνθρωπον.
Του ανοίγει την θύρα του παραδείσου.
Αποκλειστικόν προνόμιον του Ορθοδόξου.
Αυτήν την αλήθειαν δεν ημπορούσε να κατανοήσει ένας ζηλωτής μωαμεθανός στην Κωνσταντινούπολη (αλλά και μήπως πολλοί ''Ορθόδοξοι'' την κατανοούν;).
Και όμως ο αείμνηστος π. Ιερώνυμος με λόγια απλά, που στάλαζε στον νου του το Άγιο Πνεύμα,
κατόρθωσε να τον πείσει,
πως μονάχα με την Ορθοδοξία ευρίσκει η νοσταλγός ψυχή τον παμπόθητο παράδεισο.
Τόσα χρόνια τώρα κι ο χρόνος δεν απάλειψε απ' την μνήμη μου το αφήγημά του,
που με σεμνότητα και ταπεινοσύνη μου διηγήθηκε ένα απόγευμα στο κελλάκι του,
στην Αίγινα.
Στα 189...'', μου ανιστόρησε, ''βρισκόμουνα με την μητέρα μου στην Πόλη. Δεν ήταν πολύ καιρός που είχα χειροτονηθεί παπάς. Σ' αυτό συντέλεσε κι η αγιασμένη ψυχή της Μητέρας, με τις επίμονες προτροπές της. Μια ημέρα έρχεται στο σπίτι μας ένας Τούρκος Χωροφύλακας. - Εφέντη παπά, μου λέγει, σε θέλει ο μεγάλος Καδής. Προς στιγμήν ταράχθηκα. Τι να με ήθελε τάχα ο μεγάλος Καδής, δηλαδή ο Αρχιδικαστής; Μήπως άραγε μαγειρεύανε τίποτα οι Τούρκοι εις βάρος των δυστηχισμένων Ρωμιών; Έκανα τον σταυρόν μου, επήρα την ευχή της Μάννας και ξεκίνησα για τον Καδή, προετοιμασμένος για όλα. Μόλις έφθασα στο γραφείο, ο Καδής με υποδέχθηκε με φιλοφροσύνη.
Έδιωξε όλους απ' το γραφείο, έκλεισε τις πόρτες καλά κι άρχισε να μου λέγει: - Εφέντη παπά, παίρνω μισθό 6 λίρες τον μήνα. Κρατώ 2 για την οικογένειά μου. Διαθέτω τις 4 για ελεημοσύνη. Παντρεύω ορφανά, προστατεύω χήρες, δίνω σε αρρώστους. Νηστεύω και προσεύχομαι με πίστη στον Θεό. Όταν ευρίσκομαι στο κριτήριο, δικάζω ή αθωώνω, αφού βεβαιωθώ για το δίκαιο, χωρίς να δέχομαι καμμιά σύσταση ή απειλή από κανένα, ούτε κι απ' τον Βεζύρη... Χαμηλώνοντας την φωνή του και γεμάτος λαχτάρα, με ερώτησε ο Καδής: - Εφέντη παπά, δεν θα πάω στον παράδεισο, που λέτε σεις οι Χριστιανοί''; Ο π. Ιερώνυμος διέγνωσε την μυστική νοσταλγία, που φανέρωνε στην καρδιά του αλλοθρήσκου.
Η αύρα του Αγίου Πνεύματος δρόσιζε απαλά τον Τούρκο Αρχιδικαστή. Κι ο π. Ιερώνυμος, όργανο της Θείας Πρόνοιας, έπρεπε να δώσει την μαρτυρία της Ορθοδοξίας και να ελκύσει προς την Αλήθεια τον Νοσταλγό του Παραδείσου. '' - Δεν με λέγεις, εφέντη Καδή, έχεις παιδιά; - Έχω, απήντησε ο Αρχιδικαστής. - Έχεις δούλους, υπηρέτες; ξαναρώτησε ο π. Ιερώνυμος. - Έχω και δούλους. - Τους αγαπάς τους δούλους σου; - Τους αγαπώ, γιατι είναι πειθαρχικοί και κάνουν το θέλημά μου. - Έχεις σκοπό να τους καταστήσεις κληρονόμους στα υποστατικά σου σαν αποθάνεις; - Όχι! - Γιατί; - Το δικαίωμα κληρονομίας της πατρικής περιουσίας ανήκει αποκλειστικά στα νόμιμα τέκνα.
Ο π. Ιερώνυμος σώπασε για λίγο. Και μετά είπε αποφασιστικά: - Με όσα κάνεις εφέντη Καδή είσαι ο καλός δούλος του Θεού. Αν θέλεις όμως να κληρονομήσεις τον πατρικόν Οίκον, τον παράδεισον, πρέπει να γίνεις τέκνον Του. Αυτό σημαίνει, πως πρέπει να ασπασθείς την Ορθόδοξο πίστη και να βαπτισθείς''. Κι ο Αρχιδικαστής εδέχθη την σύσταση. Παρητήθη, έφυγε απ' την πόλη, ησπάσθη την Ορθοδοξία και εβαπτίσθη!
ΝΑ ΜΗ ΦΙΛΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΣΟΥ
Αγαπάς την κόρη σου; - Την αγαπώ, Γέροντα! - Τότε να μην την φιλήσεις ποτέ σου. Αυτά συνέστησεν ο αείμνηστος π. Ιερώνυμος της Αιγίνης, σε κάποιον πατέρα, που τον επεσκέφθη μαζί με την πεντάχρονη κορούλα του. Σωστή ζωγραφιά η μικρή παιδούλα. Ζωντανό Χερουβείμ σε πίνακα Αναγεννήσεως. Ένα χαριτωμένο προσωπάκι, πλαισιωμένο από δυο καστανόξανθα κοτσιδάκια. Δυο ματάκια, που λάμπανε σαν Χριστουγεννιάτικα αστεράκια. Εικόνα αθωότητος, προκαλούσε από μοναχή της το στοργικό φίλημα.
Τον ασπασμό του σεβασμού στην παιδική μεγαλειότητα. Τι νόημα λοιπόν να' χε η σύσταση του Γέροντα στον πατέρα της κορούλας, που τον επισκέφθηκε; Το βλέμμα του πατέρα έδειχνε απορία. Ίσως και οίκτο για τον παράξενο τούτο παπά, που δεν αισθανότανε την τρυφερότητα μιας πατρικής καρδιάς, που δεν κατανοούσε τίποτα από το μυστήριο της αγάπης ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί, που δεν συγχωρούσε το φίλημα αυτού του χαριτωμένου κρίνου.
Κι ο κατάπληκτος πατέρας μπόρεσε και ψέλλισε: - Γιατι Γέροντα; - Μη δείξεις την αδυναμία σου, αν θέλεις να την ωφελήσεις, να φτιάξεις έναν καλό χαρακτήρα. Ακαταλαβίστικα - τότε - τα λόγια του Γέροντα.
Τον ασπασμό του σεβασμού στην παιδική μεγαλειότητα. Τι νόημα λοιπόν να' χε η σύσταση του Γέροντα στον πατέρα της κορούλας, που τον επισκέφθηκε; Το βλέμμα του πατέρα έδειχνε απορία. Ίσως και οίκτο για τον παράξενο τούτο παπά, που δεν αισθανότανε την τρυφερότητα μιας πατρικής καρδιάς, που δεν κατανοούσε τίποτα από το μυστήριο της αγάπης ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί, που δεν συγχωρούσε το φίλημα αυτού του χαριτωμένου κρίνου.
Κι ο κατάπληκτος πατέρας μπόρεσε και ψέλλισε: - Γιατι Γέροντα; - Μη δείξεις την αδυναμία σου, αν θέλεις να την ωφελήσεις, να φτιάξεις έναν καλό χαρακτήρα. Ακαταλαβίστικα - τότε - τα λόγια του Γέροντα.
Προφητικά σήμερα, για τον επισκέπτη εκείνον πατέρα.
Δεν ετήρησε την συμβουλή του και κείνη η παιδούλα,
ζυμωμένη με τα πατρικά χάδια,
δυσκολεύεται να κατανοήσει την ανάγκη κάποιας σκληρότητας μέσα στην ζωή.
Δυσανασχετεί στην πατρική αυστηρότητα,
γιατι απλούστατα δεν συνήθισε σ' αυτήν από μικρή.
Έτσι το έργο της αγωγής στα εφηβικά χρόνια γίνεται πολύ πιο κουραστικό,
αν ο πατέρας δεν έδειχνε παιδολατρεία από τότε.
''Μη ιλαρώσεις βλέμμα προς θυγατέραν σου''!
Πείρα των αιώνων,
που οδήγησε τον αλησμόνητο Γέροντα στην ψυχολογική παρατήρηση
προς τον επισκέπτη του.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου της Κας Σωτηρίας Νούση
''Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ 1883 - 1966'',
Ζ' έκδοσις, Φεβρουάριος 2010, σελ. 146 - 148.
Στην εικόνα της ανάρτησης ο Όσιος Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας.
Διονύσιος Μπατιστάτος
Θεολόγος - Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου