ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Ο ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΘΡΟΝΟΣ





Από την εφημερίδα ''Ο ΚΗΡΥΞ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ,'' αριθμός 231 της 16/9/1935 πάτριο ημερολόγιο.


Η Κοινότης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

πιστώς εμμένουσα εις ειλημμένας αποφάσεις, 

συνεχίζει τον τίμιον αυτής αγώνα 

υπέρ της ανορθώσεως της Εκκλησίας εις την ενότητα, 

ην διέσπασαν ουχί εξωτερικοί της Ορθοδοξίας εχθροί, 

αλλ' αυτοί δυστηχώς οι ηγούμενοι της Εκκλησίας, 

τελούντες υπό την αρχηγίαν του κ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών. 


Ούτος επαναστατικώ δικαίω ανελθών επί του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου και άφθονα διαθέτων πολιτικά μέσα, υποστηριζόμενος άμα υπό του Βενιζελισμού και των εν γένει μαλλιαροκομμουνιστών και λοιπών αθέων, κατόρθωσε να υπάγει την Εκκλησίαν εις το σημερινόν της θλιβερόν κατάντημα. Ούτος υπήρξεν ο επαναστατικώ δικαίω καινοτόμος μεταρρυθμιστής του Πατρίου Εορτολογίου. Ούτος παρέβη την Ιεράν του ημερολογίου Παράδοσιν, ην Επτά Άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι εθέσπισαν. 


Ούτος διήρεσεν τον λαόν εις δύο θρησκευτικάς μερίδας, εις νεοημερολογίτας και εις παλαιοημερολογίτας και από του Θρόνου αυτού, ον ελάμπρυνον τοσούτοι άλλοι εναρετότατοι Ιεράρχαι, είδε συρράξεις του Λαού εις τας οδούς της Πρωτευούσης, είδε ανάλγητος φόνους αθώων πολιτών, είδε λιποθύμους γυναίκας υπό τα τραύματα της εκτελεστικής εξουσίας, είδε καταπατουμένην την ιδέαν του Χριστιανισμού και ανατρεπομένους τους νόμους της ηθικής. Και όμως, δεν παρητήθη του θρόνου του, ως πας άλλος θα έπραττεν εις την θέσιν του, αλλ' εξακολουθεί να είναι ακόμη αρχηγός της Εκκλησίας της Ελλάδος. Δεν τον παρορμά προς τούτο ουδεμία ευγενής ιδέα, παρά μόνον το μίσος προς τους τηρούντας απαρεγκλίτως τας Ιεράς Παραδόσεις. 


Έκδηλον το μίσος αυτού προς τους μάρτυρας Αρχιερείς, ους αυτός κατεδίκασε αντικανονικώς και αντισυνταγματικώς εις την ποινήν της πενταετούς εξορίας, εντός ηρειπωμένων υπό του χρόνου Μονών, Ιεράρχας ους δεν είναι ικανός και ν' ατενίσει ακόμη. Και ίσως την στιγμήν ταύτην καταβάλλει και απεγνωσμένην προσπάθειαν προς αντισυνταγματικήν διάλυσιν της Κοινότητος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, Πρωθυπουργούντος του κ. Τσαλδάρη, όντως εν τη αρχή του Λαικού Κόμματος και να ευρίσκονται εν τη εξορία καθηρημένοι Ιεράρχαι Βασιλικότατοι και υπό του αυτού Βενιζελικού Δικαστηρίου να απαλλάσσονται Ιεράρχαι Βασιλικοί κινηματίαι. Αίσχος! Δεν τον συγκινούν αι μέχρι τούδε διώξεις και τα μαρτύρια των θυμάτων του, δεν τον ενδιαφέρουν αι εκκλήσεις και αι διαμαρτυρίαι των χριστιανών του. 


Ανάλγητος και θρασύς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εξακολουθεί παραμένων εις τον θρόνον του, ον κατέλαβε επί Πλαστήρα, ον τοσούτα αδικήματα βαρύνουν, αδικήματα μεγάλα προς την Εκκλησίαν, άσπονδον μίσος προς Ιεράρχας και συλλειτουργούς του, υπερηφάνεια αλλαζονία και ασέβεια. Τοιούτος ο θρόνος του νυν Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εκκλησία διηρημένη, αποσχισθείσα των μεγάλων της Παραδόσεων, Εκκλησία ουχί της αγάπης, το κήρυγμα φθεγγομένης, αλλ' εξαπολυούσης το μίσος προς αλλήλους και τον διωγμόν αθώου θρησκευομένου πληθυσμού, ον η Κοινότης ημών περιλαμβάνει. 


Εν τούτοις η Κοινότης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, άπαξ κατελθούσα εις τον αγώνα υπέρ των μεγάλων Παραδόσεων της Μίας, Αγίας και αδιαιρέτου Ανατολικής και Αποστολικής Εκκλησίας θα συνεχίσει αυτόν. Δεν πτοείται, ουδέ θα πτοηθεί ποτέ εκ των διωγμών του Πλαστηρογεννήτου Χρυσοστόμου, αλλά προτάσουσα την ασπίδα της αμύνης, κατά της αδικίας, θ' αμυνθεί υπέρ των δικαίων αυτής. 



Ο Μακαριότατος καίτοι Πλαστηροβενιζελικός διαθέτει σήμερον μέσα ισχυρά. 

Ημείς, 

ούτε μέσα διαθέτομεν, ούτε όπλα, 

αλλά τα τρία (3) εκατομμύρια λαού, ημέρα τη ημέρα αυξανομένου και την ισχύν του δικαίου 

 ελπίζομεν και θαρρούμεν, 

την οποίαν δεν θα δυνηθούν ποτέ να καταβάλουν 

οι ανίεροι του Μακαριωτάτου προσπάθειαι. 

Ας μένει εις τον ματωμένον Θρόνον του, έως πότε;...

Α.Ι


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 
του μακαριστού Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακοπούλου της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 
Τόμος Ζ', σελίδες 361 -362, Πειραιεύς 1987. 


Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF