ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Παραμονές Χριστουγέννων. 

Ήμουν τότε οκτώμισι χρόνων. 

Πήγαινα τρίτη δημοτικού, στο τρίτο δημοτικό σχολείο Βουνακιού. 

Οι μικρομπακάληδες του Φραγκομαχαλά είχαν παραλάβει να μοιράσουν 

δωρεάν με κουπόνια απορίας, σκουπόσπορο 

για να κάνουν οι ταλαίπωροι σκλάβοι καμιά μαύρη τηγανίτα, 

όσοι είχαν λάδι. 

Δεν θυμούμαι από ποιόν οργανισμό είχε δοθεί. 

Κατ` άτομο έδιναν εκατό δράμια (σημερινά 320 γραμμάρια ) αλεύρι κόκκινο, 

γιατί το σιτάρι και το κριθάρι ήταν δυσεύρετα. 

Τα είχαν κατάσχει οι Γερμανοί ή τα κατείχαν μερικοί πλούσιοι μαυραγορίτες. 

Θυμούμαι και το γράφω για πρώτη φορά, τον πατέρα μου τον συχωρεμένο που μου είπε: Δες να το λες και να το διηγείσαι. Αντί να δώσουν στους ανθρώπους λίγο τυρί ή κρέας μέρες που είναι δίνουν σκουπόσπορο που έτρωγαν τα ζώα… Κάποια άλλα Χριστούγεννα της κατοχής πριν τις διακοπές (δεν θυμάμαι αν ήταν του 41 ή του 43) το συσσίτιο του σχολείου ήταν πιο πλούσιο. Μας έδωσαν ένα σικλάκι φασολάδα στον κάθε μαθητή (δυο μερίδες ) και το σπουδαιότερο, περίπου μισή οκά (640 γραμμάρια) σύκα ζαχαρένια σαν αυτά που πουλούν τα καταστήματα ξηρών καρπών. 

Όμως, στη διαδρομή μου για το σπίτι μέσω της οδού Αγίων Αποστόλων λίγα μέτρα πριν την σημερινή κλινική του Αυγουστή, ένας εικοσάχρονος νέος πεινασμένος, μου τ` άρπαξε και εξαφανίστηκε στο στενό. Δεν θα ξεχάσω την πίκρα και τα κλάματά μου. Γιατί εκτός από μένα περίμεναν κι άλλοι τρεις στο σπίτι (γονείς και μικρή αδελφή), ν` απολαύσουν αυτό το ωραίο γλύκισμα… Εκείνες τις μέρες ευτυχώς, είχαμε πουλήσει κάποια καλή κουβέρτα για δυο οκάδες κουκιά. Δεν φαντάζεσθε τι συμβούλια επί συμβουλίων έγιναν για το πως να τα απολαύσουμε. Ένα μέλος της οικογένειας έλεγε να τα βράζουμε λίγα-λίγα για να περάσουμε μια εβδομάδα τρώγοντας, όποτε πεινούμε ένα πιάτο με πολύ ζουμί, άλλο, να τα φάμε μονομερίς, τα μισά τα Χριστούγεννα και τα μισά το Πάσχα. 

Γιατί ποιος ξέρει, αν ξαναβρίσκαμε άλλο τέτοιο κελεπούρι.Τελικά επικράτησε η δεύτερη γνώμη και κάναμε Χριστούγεννα και Πάσχα με κουκιά και μπόλικο λάδι. Διότι κάναμε το παν να μη στερηθούμε το ευλογημένο λαδάκι. Χωρίς αυτό, (όσοι το στερήθηκαν) πρηζόταν και πέθαιναν με αργό θάνατο. Ενώ έχοντας το λαδάκι με χόρτα ακόμα και με τσουκνίδες ξεγελούσαμε την πείνα μας. Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Με συσκοτισμένα τα σπίτια (βάζοντας στα πορτοπαράθυρα μπλε χαρτί, είτε σεντόνια, διαταγή του κατακτητή) περιμέναμε τα λίγα τολμηρά παιδιά, να μας πουν τα κάλαντα. 

Το φιλοδώρημα που έπαιρναν μ` ευχαρίστηση απ` όσους είχαν, ήταν μια φούχτα τσίκουδα, λίγα κουντουρούδια ή το καλύτερο, λίγα ξερά σύκα. Που να βρεθούν γλυκά; Από τι αλεύρι; Αφού κι ο καφές που σέρβιραν κάποτε (στους επισκέπτες) ήταν κριθαρίτικος και για ζάχαρη η νοικοκυρά κοπάνιζε χαρούπια και τα ζεματούσε με νερό για να βγάλουν το λίγο μελάκι που είχαν μέσα… 

Αυτά τα λίγα περιστατικά, 

λόγω σεβασμού στο χώρο του εξαίρετου περιοδικού «Δάφνη», 

επέλεξα απ` τα τόσα παράδοξα που πέρασε η γενιά μας 

στην κατοχή αυτές τις άγιες μέρες, 

αλλά και όλη την τετραετία της Γερμανικής σκλαβιάς, 

για να εκτιμούν οι νεώτεροι και προ πάντων τα παιδιά και τα εγγόνια μας, 

τι παράδεισο αφθονίας έχουμε τώρα και να δοξάζουν το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ και Σωτήρα Χριστό, 

που μας χαρίζει την ελευθερία μας με τα πλούσια αγαθά της. 

Να τα απολαμβάνουν με αγάπη και χαρά, 

χωρίς να γκρινιάζουν και να εκτιμούν αυτά που έχουν, 

ευχόμενοι να μην ξαναέλθουν στο λαό μας, 

αλλά και σε κανένα λαό του κόσμου τέτοιες δυσβάσταχτες εποχές δυστυχίας και στέρησης.

Εκ του περιοδικού ''ΔΑΦΝΗ'' του Πολιτιστικού Επιμορφωτικού και Εκδοτικού Οργανισμού Δαφνώνα Χίου. 

Επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Περιοδικό ''Δάφνη''