''...Θέλω να εκφράσω τις εγκάρδιες ευχαριστίες μου προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο (...)
τον Πατριάρχη του Γένους και της Ρωμηοσύνης,
τον Πατριάρχη της μεγάλης λαμπρής Πατριαρχίας,
τον Πατριάρχη, ο οποίος αποτελεί τομή στην ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου,
έτσι ώστε πλέον θα ομιλούμε
για την «προ Βαρθολομαίου εποχή» και την «μετά Βαρθολομαίον εποχή»...''
''...Συνεπώς, το να βρισκόμαστε στο μικρό ποίμνιο,
το μόνο, το οποίο δεν πρέπει να επικαλούμεθα είναι το μέγεθος του ποιμνίου,
διότι η χάρις του Θεού ηθέλησε
ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στη συνέχεια να βρεθεί σε αυτή την Πόλη με ένα ελάχιστο Ορθόδοξο ποίμνιο,
μικρότερο και από αυτό της επισκοπής Σασίμων,
όμως το ποίμνιο αυτό των Ορθοδόξων Χριστιανών τη στιγμή που η Πόλη είχε κατακλυστεί από τους Αρειανούς
έγινε η κυρίαρχη εν Αγίω Πνεύματι δύναμις,
όχι μόνο της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και της Αυτοκρατορίας...''
Τάδε έφη ο Μητροπολίτης Αρκολοχωρίου κ. Ανδρέας της καινοτόμου Εκκλησίας της Κρήτης εκφωνώντας πανηγυρικό λόγο στον ναό της Αγίας Τριάδος, που βρίσκεται στην κοινότητα Σταυροδρομίου της Κων/πολης. Και καλά οι επίδοξοι μακαρισμοί, οι πομπώδεις ζητοκραυγές και οι επεύφημοι λόγοι προς το πρόσωπο του ''ομοφρονούντος'' συνοικουμενιστή πατριάρχη είναι κατανοητοί κατά την άτυπη, δεοντολογική σύμπνοια της κοινής άφρονης και αιρετικής ετεροζυγίας.
Όμως το -κραυγαλέα- ατυχές παράδειγμα του να παραλληλίσει, να αντιστοιχίσει και τελικώς να συνταυτίσει το ελάχιστα μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων στην Αρειανοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη, με το σημερινό ποίμνιο της ολικά Οικουμενιστικοκρατούμενης και αιρετικά ''μακελεμένης'' Πόλης αποτελεί ''πανηγυρικά'' διαπομπευόμενη και διεγνωσμένη βλασφημία κατά την περάφραση της παροιμίας ''Αιρετικός, αιρετικού μάτι δεν βγάζει''!
Οι πάλαι ποτέ Αρειανιστές, εκκλησιαστικοί άρχοντες αποτελούν εις εκ των προγόνων των σημερινών Συγκρητιστών της Πόλης και κατ' αντιστροφήν, οι σημερινοί Πανθρησκειακοί Οικουμενιστές θα ήταν τον 4ο αιώνα μ.Χ. οι ''παλαίμαχοι'' διώκτες και φονταμελιστικά διεστραμμένοι κήρυκες της Ανομίας! Αν ο Άγιος Γρηγόριος είχε ν' αντιμετωπίσει με αρκούντως, περίσσιο θάρρος και ομολογιακή δεινότητα την δογματική διαστροφή του Αρείου σχετικά με την φύση του Χριστού μας, σήμερα θα έπρεπε να υπερθεματίσει δογματικά κατά της αμετατανόητης, Παγχριστιανικής Αιρετικοφροσύνης του ''ίνα πάνες εν ώσιν!''
Δόγμα, που όλοι οι αιρετικοί Πατριάρχες μετά τον Μελέτιο Μεταξάκη και προεξάρχοντος του -ασυζητητί- ασυναγώνιστου στην συγκρητιστική παλαίστρα πατριάρχη Αθηναγόρα υπηρέτησαν με αυθεντική, ταγματική υποταγή και ''εγνωσμένης αξίας'' τεκτονική πιστότητα! Ποτέ μέχρι σήμερα και ουδείς εκ των πνευματικά εκφυλισμένων Οικουμενιστών του διαβεβλημένου Φαναρίου δεν επιχείρησε να αναιρέσει τον δογματικό αυτισμό της Παγχριστιανικής Ενότητας, χωρίς την αυτονόητη Μετάνοια των τραγικά νοούμενων αμετανοήτων! Αυτό τους καθιστά έτι περισσότερο επικίνδυνους, ανερυθρίαστους και σε διατεταγμένη υπηρεσία ''εκκλησιαστικούς'' λαθρεπιβάτες!
Τα πέτρινα και άγονα χρόνια που λειτουργούσε ο Άγιος Γρηγόριος στην ''Αναστασία,'' ένα απλό σπίτι που μετέτρεψε σε λειτουργική εκκλησία, οι Αρειανιστές που επικρατούσαν στην πλειονότητά τους στην Κων/πολη -κληρικοί και λαικοί- πήγαιναν και πετούσαν πέτρες την ώρα της Θείας Λειτουργίας και προσπαθούσαν να γκρεμίσουν ακόμη και την σκεπή της εκκλησίας. Αν σήμερα, σε κάποιο απόμερο σοκάκι της Πόλης λειτουργούσε αντιοικουμενιστής, Ορθόδοξος ιερέας, κανονικά αποτειχιζόμενος και εκκλησιαστικά αντικοινωνικός προς τους Θρησκευτικούς Συγκρητιστές του Φαναρίου, δεν είναι σίγουρο, αν μια μεσαιωνική και έκρυθμη ''πυρά'' θανάτου θα αρκούσε για να κατευνάσει τις αντορθόδοξες και φονταμελιστικές διαβολές τους.
Γιατι, η συχνά - πυκνά αναδυομένη σπέκουλα του φονταμελισμού που εκτοξεύεται από τους καινοτόμους νεωτεριστές της θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης, κατά του μικρού ποιμνίου των αληθινά Ορθοδόξων δεν είναι τίποτα άλλο από το alter ego της εγνωσμένης διγλωσσίας τους, το άλλο πρόσωπο της δογματικής ετεροζυγίας τους! Άλλωστε αυτοαναιρούνται κι αυτοί οι ίδιοι, αν γνώριζαν, τι ήταν σαν κίνημα ο φονταμελισμός και από ποιο προτεσταντικό παραμάγαζο ξεκίνησε... Παραδοσιακά, ο κάθε -ισμός της Αίρεσης διέστρεφε αντίστροφα την Εκκλησιαστικη Ιστορία, εξέτρεφε ευπαθή και ''δυσκοίλια'' πάθη κατά των Πατερικής Διδασκαλίας και στρεφόταν με μένος λατίνου σταυροφόρου κατά των Ορθοδόξων ζηλωτών της Πίστης.
Το αυτό επιχειρούν και σήμερα: την επαναφορά της Εκκλησιαστικής Τάξης στα τεκταινόμενα του 1ου αιώνα, εξαλείφοντας, αναιρώντας και διαγράφοντας την Εκκλησιαστική Παράδοση της πατερικής διδασκαλίας, που ήρθε να ολοκληρώσει, να τεκμηριώσει και να ομογενοποιήσει την ίδια την διδασκαλία του Χριστού μας. Γι' αυτόν τον λόγο, αμφότεροι ''εκκλησιαστικοί'' ετεροδιδάσκαλοι μετατρέπονται εκούσια σε συσταυρωτές, αφηνιασμένους Χριστομάχους και αναγάγουν μέσα από έναν ενοποιημένο, αιρετικό Πολυσυλλεκτισμό πολλών ''Χριστών,'' έναν ''Χριστό'' της Παγκοσμιοποίησης, της Συλλογικότητας και εντέλει της Τεκτονικής Στοάς!
Έναν ''μαγειρεμένο'' και ''διαχριστιανικά'' πασπαλισμένο, κοσμοκράτορα ''Χριστό,'' σαν κι αυτόν, που ''διαπαιδαγωγούν'' τα μέλη τους οι δύστηχοι θαμώνες της Στοάς στο Ηράκλειο της Κρήτης, του ''Μίνωα,'' εκ του οποίου πλείστοι, ετεροζυγούντες, θρησκευτικοί συγκρητιστές κόλλησαν τα τελευταία ένσημα της άρδην συνταξιοδότησής τους με το αύριο. Εύχεσθε!
Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις·
τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ;
τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος;
τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ;
ἢ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;
τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων;
ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω,
καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός.
διό ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος,
καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς,
καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας,
λέγει Κύριος παντοκράτωρ.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου