«῾Ο λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν Χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος» (Κολασσαεῖς δʹ 6)
Οι ευσεβείς λαϊκοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μας δὲν πρέπει ἐπίσης νὰ παρασύρωνται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ νὰ διολισθαίνουν στὸ ἁμάρτημα τῆς εὐτραπελίας, ἡ ὁποία στὶς πονηρὲς ἡμέρες μας ἔχει λάβει διαστάσεις πανδημίας. Μία νέα ἐπιστήμη ἔχει ἀναπτυχθῆ καὶ μία ὁλόκληρη βιομηχανία προωθεῖ τὰ προϊόντα της, γιὰ νὰ προβληθῆ κυριολεκτικὰ ὡς τρόπος ζωῆς τὸ γέλιο, ὁ ἀστεϊσμός, ἡ σάτιρα, τὸ ἀνέκδοτο, τὸ λογοπαίγνιο, τὸ πείραγμα, ἡ κοροϊδία, τὸ «καλαμπούρι»!...
῾Η λοιμικὴ αὐτὴ νόσος ἔχει δυστυχῶς διαδοθῆ πολὺ καὶ μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχοντας προφανῶς λησμονήσει τὰ ὅρια ποὺ διαχωρίζουν τὴν ἐν Χριστῷ χαροποιὸ κατάστασι ἀπὸ τὴν κο- σμικὴ χαρά, ἐκδίδουν — ἐκτὸς τῶν ἄλλων — καὶ εἰδικὲς συλλογὲς ἀνεκδότων καὶ διακηρύσσουν «ἀφελῶς», ὅτι «τὸ γέλιο βγῆκε ἀπὸ τὸν παράδεισο»!... Τὸ κακὸ προχωρεῖ ἀκόμη περισσότερο, ὅταν ἀναλογισθῆ κανείς, ὅτι ὑπάρχουν Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ προσαρμόζουν τὶς φθηνὲς ἀστεολογίες τους σὲ χωρία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, χωρὶς νὰ συναισθάνωνται τὸ κρῖμα ποὺ προκαλοῦν στὴν ψυχή τους.
Οι άγιοι Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας μας εἶναι σαφέστατοι καὶ αὐστηρότατοι ἐπὶ τοῦ ζητήματος αὐτοῦ: «Χριστιανὸς καὶ χορατατζῆς εἶναι δύο ἄκρα ἐναντία» καὶ «πρέπει νὰ ἀποστρεφώμεθα τὴν εὐτραπελίαν, ὡς μίαν κακίαν ἐναντίαν εἰς τὴν ζωὴν τῶν Χριστιανῶν». (῾Οσίου Νικοδήμου ῾Αγιορείτου). Οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι λέγουν συνεχῶς ἀστεῖα καὶ ἀνέκδοτα, γιὰ νὰ προκαλοῦν γέλια καὶ μάλιστα θορυβώδη καὶ μὲ ἄτακτες φωνές, ποὺ φθάνουν ἐνίοτε καὶ μέχρι δακρύων, ἁμαρτάνουν βαρύτατα.
Κατανοεῖ ὁ καθένας τὴν θέσι αὐτή, ὅταν σκεφθῆ ὅτι ἡ κοσμικόφρονη εὐτραπελία ἀνατινάσσει κυριολεκτικὰ τὰ θεμέλια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς: φυγαδεύει τὴν νῆψι καὶ τὴν προσευχή, τὴν προσοχὴ καὶ τὴν ἐγρήγορσι, τὴν φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων, τὸν εὐλογημένο φόβο τοῦ Θεοῦ.
῾Η σεμνὴ καὶ ἁγία βιοτή μας δὲν σημαίνει βεβαίως σκυθρωπότητα καὶ κατήφεια: ὁ εὐσεβής, ὁ ὁποῖος γεύεται ἀπὸ τώρα τὴν αἰώνια εὐφροσύνη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἐκφράζει τὴν χαροποιὸ κατάστασι τῆς ψυχῆς του μὲ τὸ σεμνὸ μειδίαμα, μὲ τὸ ἱλαρὸ πρόσωπο, μὲ τὸν χαριτωμένο καὶ εὐωδιαστὸ λόγο του ποὺ εἶναι πάντοτε «ἀγαθὸς πρὸς οἰκοδομὴν τῆς χρείας». (᾿Εφεσ. δʹ 29)
Εκ του περιοδικού «Άγιος Κυπριανός», αριθ. 263, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 1994, σελ. 313.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου