ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ;




Η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να στηρίξει και να νομιμοποιήσει το αυτοκέφαλο της ουκρανικής ορθοδόξου εκκλησίας προκάλεσε, ως αναμενόταν, την άμεση αντίδραση του πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο ανακοίνωσε την Παρασκευή πως η ρωσική εκκλησία δεν θα μνημονεύει στο μέλλον τον Προκαθήμενο του Φαναρίου, δεν θα συμμετέχει σε επιτροπές και δεν θα ακολουθεί τις κανονικές διαδικασίες, οι οποίες μέχρι σήμερα υφίσταντο μεταξύ της Εκκλησίας αυτής και του πατριαρχικού θρόνου. Το ρωσικό πατριαρχείο ανακοίνωσε, επίσης, πως σε περίπτωση που συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, τότε θα προβεί σε πλήρη διακοπή των σχέσεων με το Φανάρι, δηλαδή θα προκαλέσει Σχίσμα.


Η δυσμενής αυτή εξέλιξη ήταν αναμενόμενη και κυοφορείτο εδώ και πολύ καιρό και τουλάχιστον πριν καν τεθεί ζήτημα αυτοκεφάλου της ουκρανικής ορθοδόξου εκκλησίας. Ο αγώνας του πατριαρχείου Μόσχας να πρυτανεύσει της καθ' ημάς ανατολικής εκκλησίας και να καταστεί η "τρίτη Ρώμη", αποτελούσε ήδη από το βαθύ παρελθόν, αλλά και κατά τη σύγχρονη περίοδο, διακαή πόθο των προκαθημένων της ρωσικής εκκλησίας είτε επί τσάρου, είτε επί σοβιετικής ένωσης, είτε κατά την περίοδο Γιέλτσιν, είτε τέλος κατά την περίοδο Πούτιν, οπότε και το ζήτημα προσέλαβε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. 


Η πρόσφατη κρίση, με αφορμή την ουκρανική εκκλησία, είναι το ύστατο άλλοθι σε μια καταγεγραμμένη πορεία αμφισβήτησης της πρωτοκαθεδρίας του οικουμενικού θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως. Οι κινήσεις του ρωσικού πατριαρχείου και του σημερινού του πατριάρχη Κυρίλλου, έχουν καταγραφεί εδώ και καιρό όσον αφορά τη μεθοδευμένη διείσδυση της ρωσικής επιρροής στην εκκλησία της Κύπρου, αλλά και τη γιγαντιαία επιχείρηση ελέγχου του πυρήνα της καθ' ημάς ανατολικής εκκλησίας που δεν είναι άλλο από το Άγιο Όρος. Οι σχέσεις Φαναρίου με το πατριαρχείο Μόσχας ήταν πάντα τεταμένες και μονόπλευρα ανταγωνιστικές.


Για τους Θεολόγους, παραμένει αξιοσημείωτη η τοποθέτηση του πασίγνωστου συγγραφέα Ντοστογιέφσκι, ο οποίος, ως νεαρός δημοσιογράφος σε αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, είχε ήδη προπαγανδίσει με τις ανταποκρίσεις του, την ανάγκη της επικυριαρχίας του ρωσικού πατριαρχείου επί της ορθοδόξου εκκλησίας. Άρα το ζήτημα είναι παλαιό και απλώς πέρασε και περνά διάφορες φάσεις όξυνσης και εκτόνωσης. Η επιθετικότητα του ρωσικού πατριαρχείου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα επί της περιόδου Πούτιν, αφού για τον σύγχρονο τσάρο πασών των Ρωσιών, η εκκλησία είναι ένα ακόμη όχημα-εργαλείο για τη διόγκωση της ρωσικής επιρροής στον πλανήτη. Η σχέση του Πούτιν με την Ορθοδοξία είναι μάλλον αμφιλεγόμενη. 


Πρώην στέλεχος των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, ανδρώθηκε στα άδυτα της κομματικής ορθοδοξίας, κυρίως όταν υπηρετούσε στην ανατολική Γερμανία. Η αναρρίχηση του στην εξουσία του έδωσε την ευκαιρία να αντιληφθεί το εύρος της επιρροής της ρωσικής ορθοδόξου εκκλησίας στο ρωσικό ποίμνιο. Από την κομματική ορθοδοξία της καθ' ημάς Ανατολής, ο δρόμος μπορεί να φαίνεται μακρύς, αλλά στην πολιτική όλα επιτρέπονται, ακόμα και η μετάλλαξη ενός γνήσιου κομματικού παράγοντα της σοβιετικής ένωσης σε γνήσιο εκφραστή της ανατολικής ορθοδόξου εκκλησίας.


Είναι περίεργο πως κατά την τελευταία περίοδο δεν είναι μόνον το Φανάρι που άρχισε να τρίζει τα δόντια του στον εκκλησιαστικό επεκτατισμό του ρωσικού πατριαρχείου. Και η αυτοκέφαλος εκκλησία της Κύπρου δια στόματος του αρχιεπισκόπου της, έκρουσε προ δυο μηνών τον κώδωνα του κινδύνου που επικρεμάται πάνω από την εκκλησία της Κύπρου, λόγω της, φυσικά, διογκωμένης διείσδυσης του ρωσικού παράγοντα. Η Ιερά σύνοδος της Κύπρου, η οποία, αξίζει να σημειωθεί, είναι η δεύτερη κατά την τάξη, εκκλησία της ορθοδοξίας, μετά το πατριαρχείο Αλεξανδρείας, έκανε λόγο προ διμήνου για την ύπαρξη μητροπόλεων στην Κύπρο, οι οποίες αποκαλούνται "μικρό Κρεμλίνο". 


Παράλληλα, είχε παρατηρηθεί μια αφύσικα μεγάλη ροή Ρώσων μοναχών προς το Άγιο Όρος και όχι μόνον προς τη ρωσική μονή, αλλά σε διάφορες μονές. Πριν από ενάμιση μήνα περίπου αποκαλύφθηκε και η σχέση ορισμένων μητροπολιτών, κυρίως των Νέων Χωρών και πιο συγκεκριμένα στη Βόρειο Ελλάδα, οι οποίο συνήψαν περίεργες, αμφιλεγόμενες και ως ένα σημείο ύποπτες σχέσεις με ρωσικούς παράγοντες, εταιρείες και συμφέροντα ακόμη και της ημεδαπής. Αιχμή του δόρατος ο μητροπολίτης Βέροιας, όστις πρωταγωνίστησε στην ίδρυση ενός περίεργου μορφώματος με τον τίτλο "Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Ένωση" που πρόκειται για ένα δημιούργημα των σκοτεινών κοινοτήτων των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. 


Στα φωτογραφικά ντοκουμέντα δίπλα από τον μητροπολίτη μπορούσε κανείς να διακρίνει ένα ανώτατο στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας SSV (διαδόχου σχίσματος της KGB), καθώς και εκπρόσωπο ελληνικής κατασκευαστικής εταιρείας. Ως εκ θαύματος η ελληνική εταιρεία είχε αναλάβει ένα μεγάλο συμβόλαιο κατασκευής εργοστασίου διαχείρισης σκουπιδιών στην Αγία Πετρούπολη. Λίγες ημέρες αργότερα, οι Financial Times δημοσίευαν άρθρο με περίεργους ισχυρισμούς περί πρωτοφανούς κινητικότητας ρωσικών παραγόντων με επίκεντρο ενδιαφέροντος τον λιμένα της Αλεξανδρούπολης και με προοπτική ανάληψης κατασκευαστικών εργολαβιών στον λιμένα αυτό. 


Παρεμπιπτόντως, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης προορίζεται να αναδειχθεί σε μείζονα σταθμό υποδοχής υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG που θα προέρχεται από την ανατολική Μεσόγειο αλλά και τις ΗΠΑ. Ως επακόλουθο όσων αναφέρθηκαν προηγουμένως, ακολούθησε η απέλαση Ρώσων διπλωμάτων από την Αθήνα και στη συνέχεια Ελλήνων από τη Μόσχα, καθώς και η ακύρωση της επίσημης επίσκεψης του Ρώσου υπ. Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, στην Αθήνα, αλλά και η ανεπίσημα μέχρι στιγμής ακύρωση της προγραμματισμένης επίσημης επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στη Μόσχα.


Η επιδείνωση των ελληνορωσικών σχέσεων είναι γεγονός, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, και η κρίση μεταξύ του Φαναρίου και του πατριαρχείου Μόσχας έρχεται ως επιστέγασμα αυτής της εξέλιξης. Τι ακριβώς αναφέρει η ανακοίνωση του ρωσικού πατριαρχείoυ: Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Πατριαρχείου Ρωσίας, διακόπτεται η αναφορά του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχη από τα Δίπτυχα, καθώς και η Κοινωνία με τους Ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενώ αποσύρονται από όλες τις κοινές επιτροπές οι ιεράρχες της Εκκλησίας της Ρωσίας. 


Σε περίπτωση συνέχισης της αντικανονικής δραστηριότητας του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στο έδαφος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, θα υποχρεωθούμε να σπάσουμε εντελώς την ευχαριστιακή κοινωνία με το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης» αναφέρεται στην συνοδική ανακοίνωση που τονίζει ότι «Κάθε ευθύνη για τις τραγικές συνέπειες αυτής της διαίρεσης θα πέσει προσωπικά στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίο και στους επισκόπους που τον υποστηρίζουν».


Από την πλευρά του ο γραμματέας του Πατριάρχη Κύριλλου π. Αλέξανδρος Βολκόφ, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι «η ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ των δύο εκκλησιών δεν διακόπτεται. Η απόφαση αυτή δεν καθιστά αδύνατη τους κληρικούς των δύο εκκλησιών να έχουν κοινή λατρεία». Η διακοπή μνημόνευσης σημαίνει ότι ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κύριλλος, θα σταματήσει να μνημονεύει το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. 


Επίσημη αντίδραση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής, πάντως ιεράρχες του Φαναρίου λένε ότι ο οικουμενικός θρόνος δεν απειλεί και δεν απειλείται από κανέναν. Μάλιστα θυμίζουν ότι και στην αυτονομία της Εσθονικής Εκκλησίας το 1999, επί πατριαρχίας Αλεξίου, είχε διακοπεί η μνημόνευση για κάποιους μήνες και εν συνεχεία το Πατριαρχείο Μόσχας επέστρεψε στην κανονική τάξη.



Εκ του ιστολογίου ''zougla'' ΕΔΩ.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF