ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ: ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΙΜΑΤΑΙ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ




1. ρμένιοι, Κόπτες, Συροϊακωβίτες καί Αἰθίοπες εἶναι αἱρετικοί. Τό «μή μεταίρειν ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν», καί τό «Ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι», δηλαδή τό νά μή μετακινοῦμε τά ὅρια πού ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας καί τό νά ἀκολουθοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες, σταθερό καί ἀπαραβίαστο γνώρισμα τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καί ζωῆς, ἄρχισε νά παραβιάζεται ἀπό τόν περασμένο αἰώνα τοῦ διαθρησκειακοῦ καί διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, καί ἡ παραβίαση αὐτή ἐξακολουθεῖ ἐντονώτερα κατά τόν παρόντα 21ο αἰώνα. Μεταξύ ἀλήθειας καί πλάνης, μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ὑπάρχουν σαφῆ ὅρια καί εὐδιάκριτα, πού τά ἔθεσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεπνεύστως σέ Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους, ἀλλά καί στά θεοφώτιστα συγγράμματά τους.



του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση
Ὁμότιμου Καθηγητή Θεολογικῆς Σχολῆς του Α.Π.Θ.


Μονοφυσιτισμός τόν ὁποῖον ἀκολουθοῦν καί πρεσβεύουν οἱ Ἀρμένιοι, οἱ Κόπτες, οἱ Συροϊακωβίτες καί οἱ Αἰθίοπες ἔχει καταδικασθῆ ἀπό τήν Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενική Σύνοδο (451) ὡς Χριστολογική αἵρεση, ὅπως καί οἱ πρωτοστάτες αὐτῆς τῆς αἱρέσεως Διόσκορος καί Σεβῆρος, τούς ὁποίους ὅλοι οἱ ἀνωτέρω αἱρετικοί τιμοῦν ὡς ἁγίους, ἐνῶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τούς ἀναθεματίζουμε ὡς αἱρετικούς στό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας», πού διαβάζεται ἤ πού πρέπει νά διαβάζεται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί μετά τήν Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενική Σύνοδο τοῦ 451 οἱ ἑπόμενες σύνοδοι, ὅπως καί οἱ ἑπόμενοι μεγάλοι Ἅγιοι Πατέρες, Μάξιμος Ὁμολογητής, Ἰωάννης Δαμασκηνός, Μ. Φώτιος ἐπανέλαβαν τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Τί ἄλλο θέλαμε λοιπόν, τί ἄλλο χρειαζόμασταν, οἱ σύγχρονοι Ὀρθόδοξοι ἀπό τό νά ἀκολουθοῦμε τούς θεοφώτιστους Ἁγίους Πατέρες καί νά μή γκρεμίζουμε τά σύνορα ἀνάμεσα στήν Ὀρθοδοξία καί στήν αἵρεση;


2. Τά ὅρια Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως ἔπεσαν στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Τά σύνορα αὐτά παραβιάσθηκαν πολλές φορές ἀπό τόν περασμένο αἰώνα στούς προβληματικούςΘεολογικούς Διαλόγους, ἀλλά καί στίς συχνές καί ἐπαναλαμβανόμενες συμπροσευχές μεταξύ Ὀρθοδόξωνκαί αἱρετικῶν, ἀκόμη περισσότερο καί στήν μερική μυστηριακή διακοινωνία μεταξύ τοῦ ὈρθοδόξουΠατριαρχείου Ἀντιοχείας καί τῶν μονοφυσιτῶν Συροϊακωβιτῶν, στήν ὁποία θά ἀναφερθοῦμε προσεχῶς. Καί αὐτή ἡ παραβίαση ἐπισημοποιήθηκε, τό γκρέμισμα ἐπικυρώθηκε, ἀπό τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016, ὅπου οἱ αἱρέσεις ὀνομάσθηκαν Ἐκκλησίες. Εἶναι λοιπόν τώρα εὔλογο καί ἀναμενόμενο τό δογματικό χάσμα τῆς αἱρέσεως, ἡ ἄβυσσος τῆς πλάνης καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ, νά ἐκλείψουν, καί πολλοί ἀπό τούς «Ὀρθοδόξους», πού θεωροῦν τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ὡς ἀληθινή καί Ὀρθόδοξη σύνοδο, νά συμπεριφέρονται πρός τούς αἱρετικούς σάν νά ἦταν Ὀρθόδοξοι καί νά τούς ὀνομάζουν μάλιστα Ὀρθοδόξους. Αὐτό συνέβη γιά πολλοστή φορά αὐτές τίς ἡμέρες, καί αὐτό μᾶς παρακίνησε νά ἐπικαιροποιήσουμε παλαιότερο σχετικό ἄρθρο μας, παρουσιάζοντας τίς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας σχετικά μέ τούς Μονοφυσίτες, τίς θέσεις τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων. Σ᾽ αὐτήν τήν Ἐκκλησία ἀνήκουμε καί ὄχι στήν «ἐκκλησία» τοῦ Κολυμπαρίου καί τῶν Οἰκουμενιστῶν.


3. πίορκοι οἱ καθηγηταί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν. Συγκεκριμένα, ὅπως ἔγινε εὐρέως γνωστό, ἐπεσκέφθη τήν Ἀθήνα ὁ Συροϊακωβίτης, δηλαδήΜονοφυσίτης, πατριάρχης Ἀντιοχείας καί Πάσης Ἀφρικῆς Ἰγνάτιος-Ἐφραίμ Β´, μέ τήν εὐκαιρία τῆςἀναγόρευσής του σέ ἐπίτιμο διδάκτορα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας ἀπό τό Τμῆμα Θεολογίας τῆςΘεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τί νά πεῖ κανείς γι᾽ αὐτήν τήν ἀπόφαση, γι᾽ αὐτό τό κατάντημα τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, πού ἔγιναν παραρτήματα Οἰκουμενιστικῶν-Συγκρητιστικῶν Κέντρων; Ὡς παλαιός καθηγητής καί διδάσκαλος πολλῶν ἀπό τούς νεωτέρους καθηγητάς καί στήν Ἀθήνα καί στήν Θεσσαλονίκη μόνον τήν θλίψη, τήν ἀπογοήτευση καί τήν πικρία μπορῶ νά ἐκφράσω, ὅπως καί τήν εὐχή νά ἐπαναφέρουν τίς Θεολογικές Σχολές στόν Ὀρθόδοξο δρόμο, στό δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἁπλῶς τούς ὑπενθυμίζω ὅτι, σύν τοῖς ἄλλοις, καθίστανται, ἄν ὄχι ψεύδορκοι, ὁπωσδήποτε ἐπίορκοι, διότι παρέβησαν τήν μεθ᾽ ὅρκου ὑπόσχεσή τους ὡς διδάκτορες τῆς Θεολογίας «τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἐσαεί τηρήσειν ἀκέραια καί ἀκίβδηλα, ταῖς θείαις Γραφαῖς αὐτῷ τε τῷ Ἱερῷ Εὐαγγελίῳ καί ταῖς τῶν Ἀποστόλων διδασκαλίαις καί τοῖς τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπίσμασιν ἀπαρατρέπτως ἑπόμενος καί μηδέν τούτοις ἀντίδοξον μηδ᾽ ἀπηχές μηδ᾽ ἀλλότριον μηδ᾽ ἑτέρους διδάξειν μήτ᾽ αὐτός ἀποδέξασθαι».


Δέν γνωρίζουν ἤ ξέχασαν ἤ ἀδιαφοροῦν γιά τό ὅτι οἱ Μονοφυσίτες ἀπό τίς ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδου ἀπέρριψαν τίς τέσσερες καί ἀναγνωρίζουν μόνον τίς τρεῖς πρῶτες, ἰδιαίτερα δέ στρέφονται ἐναντίον τῆς Δ´ ἐν Χαλκηδόνι, πού πρώτη τούς καταδίκασε, γι᾽ αὐτό καί ὀνομάζονται Ἀντιχαλκηδόνιοι; Ὅτι δέν δέχονται τό μεγάλο βασικό χριστολογικό δόγμα τῆς Χαλκηδόνος περί τοῦ ὅτι ὁ Χριστός ἔχει δύο φύσεις, θεία καί ἀνθρώπινη, ἑνωμένες στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως; Ὅτι οἱ Θεολογικοί Διάλογοι πού κάναμε μαζί τους δέν τούς ἔπεισαν νά ἀναγνωρίσουν τήν Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενική Σύνοδο καί τίς μετά ἀπό αὐτήν καί ὅτι δέν θέλουν νά ἀριθμήσουν δύο φύσεις ἑνωμένες στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, γι᾽ αὐτό καί χαρακτηρίζονται ὀρθῶς ὡς Μονοφυσίτες; Τόν πατριάρχη λοιπόν αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν ἀνακήρυξαν διδάκτορα τῆς «Ὀρθοδόξου» Θεολογίας καί μποροῦν νά καθησυχάζουν τήν συνείδησή τους ὅτι τηροῦν τόν ὅρκο πού ἔδωσαν ὅτι θά τηροῦν ἀκέραια τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι θά ἀκολουθοῦν χωρίς παρεκκλίσεις τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί δέν θά διδάξουν οὔτε θά δεχθοῦν κάτι ἀντίθετο πρός αὐτές; Κρίμα καί ἐντροπή.


4. ρθόδοξοι οἱ Μονοφυσίτες κατά τόν ἀρχιεπίσκοπο καί τόν πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας. Αὐτόν λοιπόν τόν αἱρετικό μονοφυσίτη πατριάρχη παρουσίασε καί συνόδευσε ὁ ἀρχιεπίσκοποςἹερώνυμος στόν πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο. Καί ἐκεῖνος μέ τήν σειρά του εὐθυγραμμιζόμενος πρός τούς καθηγητάς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, πρός τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καί πρός τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο τόν ὀνόμασε Ὀρθόδοξο. Ἄς σημειώσουμε ὅτι ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας πρό ἡμερῶν παρέστη στίς ἑορτές γιά τά πενήντα χρόνια (50) ἀπό τήν ἵδρυση καί λειτουργία τῆς «Ὀρθόδοξης Ἀκαδημίας Κρήτης» στό Κολυμπάρι, ἐκεῖ πού ἔλαβε χώρα πρό δύο ἐτῶν ἡ «Σύνοδος», καί δέν ἐφείσθη ἐπαίνων καί ἐγκωμίων καί γιά τήν ψευδοσύνοδο καί γιά τόν πρωτεργάτη της πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Ἀπευθυνόμενος λοιπόν πρός τόν Συροϊακωβίτη πατριάρχη εἶπε ὁ Προκόπης Παυλόπουλος: «Θερμά συγχαρητήρια γιά τήν προσπάθεια πού κάνετε, ὁ Θεός μαζί σας. Νά θυμᾶστε· ὁ ἀγώνας γιά τήν Ὀρθοδοξία καί μεγάλος καί θά δικαιωθεῖ». Ἀγωνίζεται λοιπόν γιά τήν Ὀρθοδοξία αὐτός πού δέν δέχεται ἀπό τίς ἑπτά οἰκουμενικές συνόδους τίς τέσσαρεες (Δ´, Ε´, ΣΤ´, καί Ζ´) καί ἀπορρίπτει τό βασικό χριστολογικό δόγμα τῆς Χαλκηδόνος γιά τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως καί ἀδιαιρέτως; Τόσο μεγάλη σύγχυση καί διαστροφή στίς ἔννοιες καί στά πράγματα!


παριστάμενος ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος κατά τήν συνάντηση τοῦ μονοφυσίτη πατριάρχη μέ τόν πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας περιέπεσε πρό ἐτῶν στό ἴδιο λάθος, εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, κατά τήν συνάντησή του μέ τόν πρόεδρο τῆς Ἀρμενίας στήν ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν στίς 10-1-2011, ὅταν ὁ τελευταῖος ἐπεσκέφθη τότε τήν Ἑλλάδα. Στήν προσφώνησή του λοιπόν πρός τόν πρόεδρο τῆς Ἀρμενίας ὀνόμασε ὁ ἀρχιεπίσκοπος τούς Ἀρμενίους Ὀρθοδόξους, ἐνῶ εἶναι μονοφυσίτες αἱρετικοί. Τότε λοιπόν γράψαμε ἄρθρο μέ τίτλο «Οἱ Ἀρμένιοι δέν εἶναι Ὀρθόδοξοι Μακαριώτατε», πού δημοσιεύθηκε στό περιοδικό Θεοδρομία (13/2011 σελ. 3-8), καί σέ ἄλλα ἔντυπα. Ὅσα ἐγράψαμε ἐκεῖ ἰσχύουν καί γιά τούς Συροϊακωβίτες, τούς Κόπτες καί τούς Αἰθίοπες. Γι᾽ αὐτό τό ἀναδημοσιεύουμε στή συνέχεια, χωρίς καμμία μεταβολή, ὥστε νά πληροφορηθοῦν οἱ ἀληθινοί Ὀρθόδοξοι ποῦ ὁδηγεῖται ἀπό κάποιους «ποιμένες» ἡ φίλη Ὀρθοδοξία. 



Εκ του ιστολογίου ''Σάλπισμα Ζωής''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF