ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2019

ΤΟ ΣΦΑΛΜΑ ΩΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ



Ένα διαμάντι ἀπό τά ἀναρίθμητα τοῦ πατερικοῦ πλούτου εἶναι καί τό ἑξῆς ᾿Απόφθεγμα τοῦ Μεγάλου ᾿Αντωνίου: «᾿Εκ τοῦ πλησίον ἐστίν ἡ ζωή καί ὁ θάνατος». ᾿Ανιμετωπίζεις τόν ἀδελφό σου μέ ἀγάπη, ταπείνωσι καί σεβασμό; Θά σοῦ ἀνοιχθοῦν ἀπό τόν θεῖο Παράκλητο οἱ κρουνοί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Πλήττεις τήν συνείδησι, σκανδαλίζεις, κατακρίνεις, ὑποτιμᾶς τόν πλησίον σου; Κλείνει γιά σένα ἡ πύλη τῆς Βασιλείας. Μία ἰδιαίτερη ἀδυναμία πού διακρίνει τούς εὐσεβεῖς εἶναι ἡ κατάκρισις καί μάλιστα ἐκείνη, ἡ ὁποία βασίζεται σέ μία ἐπιπόλαιη κρίσι, βάσει κυρίως ὑπονοιῶν. ῎Εχουμε πολλές φορές ἀναφερθῆ στό θέμα αὐτό, ἀλλά τώρα θά προσεγγίσουμε μία ἄλλη ὄψι τοῦ θέματος.


῾Η κατάκρισις προέρχεται βεβαίως ἀπό ἔλλειψι ἀγάπης καί φιλαδελφίας· περαιτέρω ὅμως, ὅπως οἱ ῞Αγιοι Πατέρες διδάσκουν, ἡ ἐπιπολαιότης τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ὑπερήφανος ἐμπιστοσύνη στήν κριτική του ἱκανότητα ὁδηγοῦν αὐτόν στό νά κρίνη, ὑποτιμᾶ καί ἐξουδενώνη τόν ἀδελφό του. ᾿Αλλά, ποιός εἶσαι σύ, ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ὁ ὁποῖος προλαμβάνεις τήν κρίσι τοῦ Θεοῦ;... Λησμονεῖς, ὅτι μόνο ὁ καρδιογνώστης Κύριός μας βλέπει τά ἄδηλα καί τά κρύφια τοῦ ἀνθρώπου καί ὅτι μόνο ἡ κρίσις Του εἶναι ἀλάνθαστος;


῍Ας μεταφέρουμε ἐδῶ τίς ἅγιες σκέψεις τοῦ ᾿Αββᾶ Δωροθέου, προκειμένου νά συνειδητοποιήσουμε βαθειά τό ὅλο θέμα καί νά φοβηθοῦμε ἐπί τέλους τό μεγάλο ἁμάρτημα τῆς κατακρίσεως. «Συμβαίνει νά κάνη κάποιος ἀδελφός μερικά πράγματα μέ ἁπλότητα... Αὐτή ὅμως ἡ ἁπλότητα εἶναι εὐάρεστη στόν Θεό περισσότερο ἀπό ὁλόκληρη τήν ἰδική σου ζωή... ᾿Εσύ ὅμως κάθεσαι καί τόν κατακρίνεις καί κολάζεις τήν ψυχή σου... Καί ἂν κάποτε συμβῆ νά πέση ὁ ἀδελφός στήν ἁμαρτία, ποῦ γνωρίζεις πόσο ἀγωνίσθηκε καί πόσο αἷμα ἔσταξε, προτοῦ νά κάνη τό κακό, ὥστε ''σχεδόν εὑρίσκεται τό σφάλμα αὐτοῦ ὡς δικαιοσύνη παρά τῷ Θεῷ'';...


Διότι βλέπει ὁ Θεός τόν κόπο καί τήν θλῖψι πού δοκίμασε ὁ ἀδελφός πρό τοῦ νά πέση καί τόν ἐλεεῖ καί τόν συγχωρεῖ... Καί ὁ μέν Θεός τόν ἐλεεῖ, σύ δέ τόν κατακρίνεις καί χάνεις τήν ψυχή σου... Ποῦ γνωρίζεις καί πόσα δάκρυα ἔχυσε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτό;... Καί σύ τήν μέν ἁμαρτία εἶδες, τήν δέ μετάνοια ἀγνοεῖς...». ῍Ας ἀποφεύγουμε λοιπόν τήν ψυχοφθόρο κατάκρισι καί ἂς μή γινώμεθα βιαστικοί κριταί, μάλιστα αὐστηροί, τῶν ἄλλων. 


῍Ας κάνουμε ὅ,τι καί ἐκεῖνος ὁ ἅγιος Γέρων, ὅταν εἶδε τόν ἀδελφό νά ἁμαρτάνη: «᾿Αλλοίμονό μου, διότι σήμερα ἔπεσε αὐτός, αὔριο ὁπωσδήποτε ἐγώ... Καί αὐτός μέν θά μετανοήση γιά τήν ἁμαρτία του, ἐγώ ὅμως ὄχι...». ῍Ας μήν εἴμεθα ἐπιπόλαιοι καί εὔκολοι στό νά κρίνουμε· ὅπως εἴδαμε, μία πτῶσις τοῦ συνανθρώπου μας δυνατόν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νά εἶναι σχεδόν ὡς δικαιοσύνη. Δέν γνωρίζει κανείς τήν προαίρεσι τοῦ ἄλλου, παρά μόνο ὁ Κύριός μας· καί ἡ προαίρεσις εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία δίδει βαρύτητα στίς πράξεις μας. 



† Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ, 23.5/5.6.2005



Εκ της ιστοσελίδας της ''Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής'' 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Αείμνηστος Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Α'


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF