ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Ο ΥΒΡΙΣΤΗΣ ΚΙ ΟΙ ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ




Το μικρό κείμενο που ακολουθεί είναι ένα από τα πολυπληθή άρθρα του μακαριστού Ιερομονάχου - θεολόγου π. Θεοδωρήτου Μαύρου. Δημοσιευμένο πριν από είκοσι χρόνια (!) διατηρεί τη δική του διαχρονική και επίκαιρη, πνευματική αξία, όσο ακόμη θα υπάρχει: α. Κλήρος που βαυκαλίζεται θελκτικά κι εξαγοράσιμα από την έκπτωση του μισθολογικού αυτοπροσδιορισμού του, β. 


από Αγιορείτες που κήδονται υπερφίαλα και δονκιχωτικά για την απόστατη και φαύλη, κυβερνητική τους ''μοναρχία'', αλλά αγνοούν -εντυπωσιακά ανίερα- την εξαρτησιογόνο και αιρετικά άσωτη διοικητική τους επιστασία, γ. από ποίμνιο, που εγκλωβισμένο περίτεχνα στον ιστό της παγκοσμιοποιημένης αράχνης διακτινίζεται διθυραμβικά στο δικό του digital -τηλεοπτικό- ''survivor'' και δ. από απροσδιόριστους ''νεοαποτειχισμένους'', που έκαναν ''ευαγγέλιο'' την ημίαιμη αποτείχιση, την αυτοσχέδια ομολογία και την εύθυμη απομίμηση της πατερικής παράδοσης. Εύχεσθε!


Γιώργος Δ. Δημακόπουλος



''Στην Θρονική εορτή του Φαναρίου (30.11.'98) προσφωνών ο Πατριάρχης την παπική αντιπροσωπεία ετόνισε την ανάγκην πλήρους ενώσεως μετά της Ρώμης. Αναζητών εν συνεχεία τους υπαιτίους του σχίσματος θεωρεί συνυπευθύνους γι' αυτό παπικούς και ορθοδόξους, τονίζοντας ότι ''η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος''! Προσέθεσε δε και κάτι που ούδέποτε ετόλμησαν να προφέρουν ορθόδοξα χείλη και δη αρχιερατικά: 


''Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών, υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεου''!!! (Εκκλ. Αλήθεια, 16.12.'98). Συνεπώς κατ' αυτόν, ΟΛΟΙ οι άγιοι Πατέρες, από την εποχήν του τελικού σχίσματος (1054) μέχρι σήμερα, οι αγωνισθέντες διά την παραμονήν της Ορθοδοξίας εις την αλήθειαν και αρνησάμενοι την υποταγήν αυτής στην παπικήν αίρεσιν, ΥΠΗΡΞΑΝ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ! 


του μακαριστού Ιερομονάχου, π. Θεοδωρήτου Μαύρου


Ποίος ορθόδοξος θ' ανεχθεί να βλασφημούνται κατ' αυτόν τον κυνικόν τρόπον οι άγιοι πατέρες του; Πώς είναι δυνατόν να παραμένει στον Οικουμενικόν Θρόνον ένας τέτοιος ιεράρχης και να τιμάται μάλιστα ιδιαζόντως από τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών κ. Χριστόδουλον, να μνημονεύεται δε από την Σύνοδόν του και τους Αγιορείτας πατέρας, ως ''ορθοτομών τον λόγον της αληθείας''; Και ύστερα διαμαρτυρόμεθα, διατι θερίζουν την νεολαία τα ναρκωτικά και το sex. 


'Oταν βλέπουν την υποκρισίαν και την απιστίαν των ποιμένων τους, ποιος θα τολμήσει να τους μιλήσει για ιδανικά και ηθικές άξίες της Ορθοδοξίας; Σημειωτέον, ότι ο σχολιαστής της εφημερίδος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών ''Eκκλησιαστική Αλήθεια'' εχαρακτήρισε το κείμενoν της προσφωνήσεως ''βαρυσήμαvτον'', σαν να ήτο κάπoιoς προτεστάντης, που εσχολίαζε τις διαφορές παπικών καί ορθοδόξων... Δια τούτο, όσοι ετοιμάζουν την υποδοχήν για τον αρχηγόν του Φαναρίου τον Μάιον, και όσοι θα παρευρεθούν σ' αύτήν, όχι μόνον θα αμαρτήσουν πολύ τιμώντες τον ατιμάσαντα τους τιμίους πατέρας, αλλά και θ' αποδείξουν σαφώς, ότι δεν διαθέτουν αισθητήρια διακρίσεως καλού και κακού.


Με την πράξιν τους αυτή, οι μεν ρασοφόροι επικροτούν την αίρεσιν και πλανούν τον λαόν του Θεού, ο οποίος βλέποντας τους ποιμένας του να τιμούν τον αποστάτην των ''πατρικών όρων'' θα συμπεράνουν, ότι ο τιμώμενος ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας και είναι πάσης τιμής άξιος! Οι δε πιστοί επευφυμούντες τον υβριστήν της Ορθοδοξίας θα φανερώσουν, ότι έχουν περισσότερον ενδιαφέρον στο να διαλέγουν τα φρέσκα φρούτα ή τα ψάρια τους, παρά τον ποιμένα των ψυχών τoυς... 


Όσοι αγαπούν Χριστόν και Ορθοδοξίαν δεν θα πρέπει να πάνε στην υποδοχή του Βαρθολομαίου, ή αν πάνε, θα πρέπει να κρατούν πανό διαμαρτυρίας και αποδοκιμασίας του. Όσοι κληρικοί παρευρεθούν στην υποδοχήν πρέπει να αποδοκιμασθούν από το ευσεβές ποίμνιον. Όταν θα πάνε στον ναό τους να λειτουργήσουν, πρέπει να τον βρούνε άδειο! 


Av γίνει το αντίθετο και εν γνώσει τους οι πιστοί αποδέχονται τέτοιους ποιμένας, να γνωρίζουν ότι όλες οι τυχόν αρετές τους μηδενίζονται από την αδιαφορίαν τους δια την σώζουσαν αλήθειαν. Ο λόγος των πατέρων· είναι σαφής: ''Και αν όλα τα χρήματα του κόσμου προσφέρει κάποιος (σε πτωχούς), αλλά κοινωνεί προς την αίρεσιν, η προσφορά του αύτη δεν τον καθιστά φίλο του Θεού, αλλά εχθρόν'' (p.G. 99, 1205 Α).''




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Απόσπασμα άρθρου του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου 
εκ του περιοδικού ''Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ '',
Μάρτιος - Απρίλιος - Μάιος 1999, αρ. φύλλου 33, σελ. 2.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF