Τί "κρύβεται" πίσω ἀπό τήν πρόσφατη βράβευση καί ἀνάδειξη τοῦ κ. Χρ. Γιανναρᾶ
σέ "Ἄρχοντα Μέγαν Ρήτορα" τοῦ Πατρ/χείου Κων/λεως
ἀπό τόν Οἰκουμ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο
Ἀπολύτως φυσικό καί ἑπόμενο νά βραβευθεῖ τώρα ὁ κ. Χρῆστος Γιανναρᾶς. Ὀφείλω μάλιστα νά διευκρινίσω ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀξιόλογος ὡς φιλόσοφος καί συγγραφέας. Ἀπό θεολογικῆς, ὅμως, ἀπόψεως ὑπάρχει μεῖζον ζήτημα.
Ὁ κ. Γιανναρᾶς καί στά περί προσώπου καί στά περί ἐλευθερίας καί στά περί σαρκικοῦ ἔρωτος ἀπό θεολογικῆς ἀπόψεως κηρύσσει ἕτερο εὐαγγέλιο. Φυσικό, λοιπόν, ἦταν νά βραβευθεῖ ἀπό τό ἀλλοτριωμένο καί μεταλλαγμένο Φανάρι. Ἐπιπλέον, ἡ συγκεκριμένη χρονική στιγμή τῆς βραβεύσεως δέν εἶναι τυχαῖα. Ὁ Πατριάρχης λόγῳ τοῦ Οὐκρανικοῦ βρίσκεται σέ δεινή θέση. Κατά τήν λαϊκή ρήση "παίζει τά ρέστα του"! Ἤ τά χάνει ἤ τά κερδίζει ὅλα. Γι΄ αὐτό καί ἔφθασε στό σημεῖο νά καλέσει καί βραβεύσει τόν κ. Γιανναρᾶ, γνωστό ἐπικριτή τῆς Ρωσικῆς ἐκκλησίας, προκειμένου νά τόν ἐπιστρατεύσει στόν ἀγώνα ὑπέρ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς νέας Αὐτοκεφάλου Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας.
Ἀρκούντως ἐνδεικτικά καί ἐπιβεβαιωτικά τῶν ἀνωτέρω εἶναι τά λόγια, μέ τά ὁποῖα ἔκλεισε τήν ἀντιφώνησή του ὁ τιμηθείς ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Φιλοσοφίας: «Είμαι ευγνώμων για την τιμή, την αγάπη και την εμπιστοσύνη, να με ονοματίζει σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης άρχοντα, κατά τις παραδόσεις του Φαναρίου. Η ιδιαιτερότητα της ευγνωμοσύνης προκύπτει από την ιδιαιτερότητα της ιστορικής στιγμής. Ειδικά σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο αξιώνεται από τον Θεό να ζει το μεγαλείο της άκρας ταπείνωσης, λοιδορούμενο, θλιβόμενο, κακουχούμενο, όχι από εναντίους και αντιπάλους, αλλά από τα "κύκλω της τραπέζης του έκγονά του".
Ζούμε τη δοκιμασία, τα "έκγονα" της πρωτοκάθεδρης εκκλησιαστικής πατρότητας να διολισθαίνουν στην ευτέλεια των θρησκευτικών αποκυημάτων του εθνικισμού. Το Πατριαρχείο, για άλλη μία φορά, σηκώνει τον σταυρό προπηλακισμών και απειλών της επηρμένης οφρύος των αριθμητικά ισχυρών, βεβαιώνοντας την αρχοντιά του λειτουργήματός του.» Ὁ κ. Γιανναρᾶς, ὁ ὁποῖος πολλάκις ἔχει κατά τό παρελθόν ἐπικρίνει τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, κυρίως ἐξαιτίας τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί κουφότητος τῶν ἐκπροσώπων του, ἀσκήσας μάλιστα ἰδιαιτέρως ὀξεία κριτική καί γιά τό φιάσκο τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης, σπεύδει νά τιμηθεῖ ὑπό τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου "δόξης ἕνεκεν".
Τό Πατριαρχεῖο, ἐξάλλου, ὅπως τό συνηθίζει, ἐκμεταλλεύεται δεόντως τόν Φαναριώτικο "θεσμό" τῶν, συνήθως μέ ἀνταποδοτικά κριτήρια ἐπιλεγομένων, ὀφφικιαλιούχων Ἀρχόντων τῆς "Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας" αὐτή τή φορά προκειμένου νά ἐπιστρατεύσει ὑποστηρικτές στό μεγάλο μέτωπο τοῦ Οὐκρανικοῦ, τό ὁποῖο μέχρι στιγμῆς τό ἔχει ἐκθέσει ἀνεπανόρθωτα μέ κίνδυνο νά τό καταποντίσει κανονικῶς καί ἠθικῶς!
Τώρα πού τά βλέμματα ὅλων εἶναι στραμένα στήν προσεχή σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (σημ.: ἡ ὁποία γιά ἀλλη μία φορά θά λειτουργήσει στό ἐξευτελιστικό πλαίσιο τοῦ χρονικοῦ μιᾶς προαναγγελθείσης "δολοφονίας"), ἡ ὁποία κατά τήν "προφητική" πρόρρηση τοῦ κ. Βαρθολομαίου θά εἶναι ἡ πρώτη πού θά σπάσει τό κοινό ὀρθόδοξο μέτωπο τῶν ἀνά τόν κόσμο Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀναγνωρίζοντας ἀντικανονικῶς τήν ἄθεσμη δημιουργία καί ἀναγνώριση ἐκ μέρους τοῦ Φαναρίου νέας Αὐτοκεφάλου Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας στήν πολύπαθη Οὐκρανία, οἱ ἐκπλήξεις διαδέχονται ἡ μία τήν ἄλλη.
Ἐδῶ ἔγκειται καί τό ταλέντο (προσοχή, ταλέντο καί ὄχι τάλαντο, διότι τά τάλαντα εἶναι ἐκ Θεοῦ) τοῦ κ. Βαρθολομαίου: τό πείσμα καί ἡ ἐπιμονή του, ἀσχέτως μέσων (θεμιτῶν ἤ ἀθεμίτων) καί συνεπειῶν (σχίσματα καί καταστροφές), γιά ὅσα ἀποφασίζει, ἐντεταλμένος ἤ μή, νά ὑλοποιήσει.
Τέλος, ἀξιοσημείωτη εἶναι καί ἡ σχεδόν πάντοτε παρατηρουμένη "μίξις ἀμίκτων" (φαινομενικά τουλάχιστον), τήν ὁποία, πρός ἐξυπηρέτηση τῶν σκοπῶν του, ἐπιδιώκει καί κατορθώνει. Εἶναι πραγματικά ἐντυπωσιακό πῶς "τσουβαλιάζει" (ταυτοχρόνως ταπεινώνοντάς τους) διαμετρικά ἀντιθέτους στά φρονήματα ἀνθρώπους στόν "Λόχο" τῶν προθύμων ὑποστηρικτῶν τῆς "Ἐκκλησίας τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων"(!), ὅπως ἄκρως προκλητικά ἀρέσκεται νά ἀποκαλεῖ ὁ ἐπικαθήμενος Πρῶτος τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.
Ἰδού καί ἡ ἀπόδειξις περί τῶν ἀνωτέρω: Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, Μητροπολίτης Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος Βλάχος καί Καθηγητής Χρῆστος Γιανναρᾶς, "μεταπατερικοί", "περσοναλιστές" καί "πατερικοί" ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ἑνωμένοι καί ἀγωνιζόμενοι ὑπό τήν σημαία τοῦ "Πρώτου" τῆς οἰκουμένης γιά τήν δόξα τοῦ ..... Φαναρίου!
Δημ. Κ. Αναγνώστου
Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου