ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2020

Η ΘΕΙΑ ΤΕΡΨΗ ΚΑΙ Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ





''Εκ νυκτός έργων, εσκοτισμένης πλάνης
Ιλασμόν ημίν Χριστέ τοις εγρηγόρως,
Νυν σοι τελούσιν ύμνον, ως ευεργέτη,
Έλθοις πορίζων ευχερή τε την τρίβον,
Καθ' ην ανατρέχοντες,ο εύροιμεν κλέος''

Από τις Καταβασίες του Όρθρου των Χριστουγέννων


Στις εσχατολογικές, μισάνθρωπες και απατηλές ημέρες που απλώς επιβιώνουμε και ουχί διαβιώνουμε, δεν αποτελεί υπερφίαλη υπερβολή, εν όψει της εορτής της του Χριστού Γεννήσεως, να υπογραμμιστεί, ότι:


οι εμμένοντες αμετάβλητα, ασυμβίβαστα και απαρασάλευτα στις πατρώες παραδόσεις των Πατέρων μας, Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, (σήμερα ειδικά) μοιάζουν με τους πάλαι ποτέ κρυπτοχριστιανούς της μακελεμένης Ανατολίας ή με τους πρώτους Χριστιανούς των κατακομβών της αρχαίας ακόμη Εκκλησίας.


Ακόμη και το γεγονός, πως ''μια χούφτα άνθρωποι'' από το διχοστατικό έτος του 1924, χρόνος αφετηρίας της εκκλησιαστικής έκπτωσης, του διαχριστιανικού συγχρωτισμού και της αιρετικής, πολυμαζικής πολυσύνθεσης έμειναν μόνοι να συνεχίζουν την αγιοπνευματική, ευταξιακή ακολουθία της Μίας Εκκλησίας μας, επιβεβαιώνει, καταδεικνύει και διατρανώνει εκείνη την περίφημη, αρχαία ρήση: ''ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ' εν τω ευ το πολύ''! 


Ότι ''το καλό δηλαδή δεν βρίσκεται στο πολύ, αλλά το πολύ βρίσκεται στο καλό'' και υπενθυμίζει, πως η ποσότητα δεν εξασφαλίζει την ποιότητα, αλλά η ποιότητα αντισταθμίζει την ποσότητα. Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία η ποσότητα (το πολύ), όσο η ποιότητα (το ευ).


Άλλωστε οι αντιοικουμενιστές Ορθόδοξοι του πατρίου ημερολογίου στη πλειοψηφία τους αποτελούν  επί γνώσει μονάδες του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι, εν δυνάμει αθλητές Χριστού, που έχουν πλήρη συναίσθηση, επίγνωση και αντίληψη του διαδραστικού τους ρόλου στο ρου της Εκκλησίας. 


Αυτό όμως που τους καθιστά φορείς (κατά τύπο και ουσία) της αληθινής, ορθόδοξης, πατερικής παράδοσης είναι η ενσυναίσθηση με τον -πνευματικά- οριοθετημένο εκκλησιαστικό χώρο, στον οποίο ζουν και κινούνται. Ο χώρος της αποτείχισης, της διαφυγής εκ των τειχών της αίρεσης και της εγκαταβίωσης στο χώρο της αληθινής Ορθοδοξίας είναι ο χώρος της μητρικής ευφορίας και ανάπαυσης, στον οποίο εδράζεται ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα.


Ο εορτασμός κάθε χρόνο της Θείας Γέννησης από τους Γνησίους Ορθοδόξους δεν αποτελεί τυπολατρική εθιμοτυπία και εκούσιο προγραμματικό ψυχοκαταγκανασμό ή ακόμη και γκουρουδίστικη, ''μαγική'' εξαργύρωση, ώστε να πάει καλά το νέο επερχόμενο έτος. Οι Χριστιανοί μας, ακόμη και μετά την θεία τέρψη της ακολουθίας των Χριστουγέννων και το απλό εδεσματικό τραπέζι θα κλείσουν τον ημερήσιο εορταστικό κύκλο πάλι με τον εσπερινό, το απόδειπνο, το μεσονυκτικό ή το κομποσκοίνι.


Αυτή η ανυπέρβλητη και υπερβατική ευταξία στη προσευχητική ανάβαση του Ορθοδόξου δεν πηγάζει από ατομικιστικές παρορμήσεις και προσωπικούς πολυαθλητικούς ''δεκάθλους'', αλλά εστιάζεται ακριβώς στην πιστή, πατερική παράδοση και τα αγιοπνευματικά παραδεδομένα, που η εκκλησιαστική κοινότητα των Γνησίων Ορθοδόξων κρατεί ως επταφράγιστο, αλλά κοινό μυστικό, πάσι της ευ καλώς προσερχομένοις.


Η πραγματική στρατευμένη Εκκλησία του Χριστού γεννά γνησίους Ορθοδόξους, γιατι η ίδια πάλι κατατάσσεται ως τέτοια, αφού τηρεί αδέκαστα, αδιάφθορα και αμερόληπτα τον λόγο του Χριστού μας: ''ος εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών· ος δ᾿ αν ποιήσῃ και διδάξη, ουτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών.'' (Ματθ. 5,19)


Στην ακολουθία του Όρθρου των Χριστουγέννων, ο υμνωδός ψάλλει: ''Εκ νυκτός έργων, εσκοτισμένης πλάνης/Ιλασμόν ημίν Χριστέ τοις εγρηγόρως,/Νυν σοι τελούσιν ύμνον, ως ευργέτη,/έλθοις πορίζων ευχερή τε την τρίβον,/Καθ' ην ανατρέχοντες, εύροιμεν κλέος.


Κι εμείς γονυκλινείς, γονυπετείς και ανυπόκριτοι Χριστολογικοί ικέτες βοώμεν: ''Την Εδέμ Βηθλεέμ ήνοιξε, δεύτε ίδωμεν, την τρυφήν εν κρυφή εύρομεν, δεύτε λάβωμεν, τα του Παραδείσου ένδον του Σπηλαίου. Εκεί εφάνη ρίζα απότιστος, βλαστάνουσα άφεσιν, εκεί ευρέθη φρέαρ ανώρυκτον, ου πιείν Δαυίδ πριν επεθύμησεν, εκεί Παρθένος τεκούσα βρέφος, την δίψαν έπαυσεν ευθύς, την του Αδάμ και του Δαυίδ, διά τούτο προς τούτο επειχθώμεν, ου ετέχθη, Παιδίον νέον, ο προ αἰώνων Θεός.'' Εύχεσθε!



Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα



Δευτέρα 24/6 Δεκεμβρίου 2019
πάτριο Εκκλησιαστικό ημερολόγιο
Ευγενίας οσιοπαρθενομάρτυρος και τω συν αυτή



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF