Ἀναιρεῖται ἀπὸ τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Ἐλευθερία μας
1. Ἡ Ἀστρολογία εἶναι στὴν ἐποχή μας ἕνα εἶδος λαϊκῆς θρησκείας. Καὶ ὅταν λέγω λαϊκῆς, τὸ ἐπίθετο δὲν ἀναφέρεται σ᾿ αὐτὸ ποὺ ἡ κοινωνιολογία καὶ ἡ πολιτική μας ἔχουν μάθει νὰ ὀνομάζουμε λαό. Τὴν πλατειά, δηλαδή, πληθυσμιακὴ βάση, ποὺ κατὰ κανόνα εἶναι λιγότερο καλλιεργημένη καὶ κοινωνικὰ ὑποβιβασμένη. Μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸν ἁπλὸ λαὸ ὑπάρχει σοφία, ποὺ θἄ ᾽πρεπε νὰ τὴν ζηλεύουν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπώνυμους τοῦ κοινωνικοῦ χώρου καὶ τοὺς θεωρουμένους σοφοὺς καὶ γραμματισμένους.
Ἀντίθετα σὲ κάθε προσδοκία, ἡ Ἀστρολογία ἐπηρεάζει περισσότερο, ὅπως οἱ στατιστικὲς τουλάχιστον ἀποδεικνύουν, ἀνθρώπους τῶν ἀνωτέρων κοινωνικῶν τάξεων καὶ μάλιστα ἐκείνους ποὺ κρατοῦν τὴν τύχη τῶν λαῶν τῆς γῆς στὰ χέρια τους. Καὶ δὲν εἶναι λίγες φορές, ποὺ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως μᾶς κάνουν νὰ ἀποροῦμε, πληροφορώντας μας ὅτι κάποιοι μεγαλώνυμοι πολιτικοί, ἀκόμη καὶ Ἀρχηγοὶ Κρατῶν, δὲν κάνουν τίποτε, ἂν δὲν συμβουλευθοῦν τὸν ἀστρολόγο τους.
Τὸ σπουδαῖο δὲ εἶναι ὅτι εἶναι ἀδύναμοι ἐσωτερικὰ καὶ ὑποδουλωμένοι στὰ «στοιχεῖα τοῦ κόσμου τούτου» (Κολ. β´ 8), ὥστε νὰ ρυθμίζουν ὄχι μόνο τὴν πορεία τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς, ἀλλὰ καὶ τὶς πολιτικὲς ἐνέργειές τους μὲ βάση τὸ ὡροσκόπιό τους. 2 Σὲ τέτοιες στιγμὲς εἶναι ποὺ διερωτᾶται κανεὶς ἂν ἔχει πεθάνει ἡ εἰδωλολατρία, τουλάχιστον στὴν λεγόμενη Χριστιανικὴ κοινωνία μας, καὶ ἂν ἔχουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ αἰχμάλωτοι τῆς δεισιδαιμονίας πληροφορηθεῖ, ὅτι ὁ «Χριστὸς ἐτέχθη» καὶ ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης ἀνέτειλε στὸν κόσμο.
Ἂν λάβει δὲ κανεὶς ὑπόψη καὶ τὸ πλῆθος τῶν μάγων καὶ τὴν κοινωνικὴ δυναμική τους, συμπεραίνει ὅτι ὅσα γίνονταν στὴν προχριστιανικὴ ἀρχαιότητα, μὲ τοὺς μάντεις καὶ τοὺς οἰονοσκόπους, ἐξακολουθοῦν νὰ γίνονται καὶ σήμερα στὴν ἐποχὴ τοῦ διαστήματος καὶ τῆς ὑψηλῆς τεχνολογίας. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ αὐτοθαυμαζόμενου γιὰ τὰ ἐπιτεύγματά του αἰῶνα μας δὲν ἔπαψε νὰ ζῆ μέσα στὴν ἀφέλεια καὶ τὴν δεισιδαιμονία καὶ νὰ καταντᾶ τελικὰ θῦμα στὰ χέρια ἐπιτήδειων ἐρασιτεχνιτῶν, ποὺ θησαυρίζουν μὲ τὴν βλακεία μας.
Διότι, ἡ Ἀστρολογία δὲν ἔχει καμιὰ ἀπολύτως ἐπιστημονικὴ ὑπόσταση. Καὶ τοῦτο φαίνεται, ἁπλούστατα, ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι κανεὶς ἀστρονόμος δὲν θὰ δεχόταν ποτὲ νὰ γίνει δεκτὸς σὲ μιὰ ἐπιστημονικὴ ἀστρονομικὴ ἑταιρία ἕνας ἀστρολόγος. Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν ὁ χειρότερος ὑποβιβασμὸς τῆς ἐπιστήμης του. Τί εἶναι, λοιπόν, ἐκεῖνο ποὺ ὠθεῖ, ὄχι μόνο τοὺς ἀγραμμάτους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπαιρομένους γιὰ τὴν σοφία τους καὶ κοινωνικὰ καταξιωμένους στὴν καθοδήγηση τῶν ἀστρολόγων;
Πέρα ἀπὸ τὰ καθαρὰ πνευματικὰ αἴτια (οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς μιλοῦν σὲ τέτοιες περιπτώσεις γιὰ ἐπιρροὴ τοῦ διαβόλου), βασικὴ αἰτία, νομίζουμε, εἶναι ἡ ἀπουσία κάθε σχέσεως τῶν προσώπων αὐτῶν μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀκατήχητοι καὶ τελείως ἄγευστοι χριστιανικῆς ζωῆς, δὲν μποροῦν νὰ συνειδητοποιήσουν, ὅτι ἡ ζωή μας βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ μόνη μας ἀσφάλεια εἶναι ἡ ἄκτιστη Χάρη καὶ Ἀγάπη Του. Ἀθεμελίωτοι, ἀνασφαλεῖς, περιδεεῖς «συλλαγωγοῦνται διὰ τῆς… κενῆς ἀπάτης», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Ἀπ. Παῦλος (Κολ. β´ 8).
Παρασύρονται, δηλαδή, ἀπὸ τὶς κούφιες καὶ ἀπατηλὲς καὶ ἔξω ἀπὸ κάθε πραγματικότητα προβλέψεις τῶν ἀστρολόγων, οἱ ὁποῖοι, πέρα ἀπὸ μιὰ γνώση 3 γιὰ τὰ ζώδια καὶ τὶς κινήσεις τους, ἔχουν πλήρη ἄγνοια γιὰ τὴν ἐπίδραση ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχουν αὐτὰ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀρκεῖ νὰ μελετήσει κανεὶς δειγματοληπτικὰ τὰ ὡροσκόπια στὶς ἐφημερίδες μιᾶς ἡμέρας, γιὰ νὰ διαπιστώσει ἂν ὑπάρχει σ᾿ αὐτὰ κάποια σοβαρότητα. Αὐτὸ ἀκριβῶς κηρύσσει, συνοψίζοντας καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅλη τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Πατερικὴ Παράδοση, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Καὶ κρίνουμε σκόπιμο, μιὰ καὶ μιλοῦμε γι᾿ αὐτὸ τὸ θέμα, νὰ παρουσιάσουμε τὴν σχετικὴ διδασκαλία του, ὅπως ἐκτίθεται στὸ περίφημο ἔργο του «Ἔκδοσις ἀκριβῆς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» [β1, 21].
2. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἀρχίζει μὲ μία διαπίστωση: «Οἱ Ἕλληνες –οἱ εἰδωλολάτρες, δηλαδή– δέχονται ὅτι ὅλα, ὅσα ἀναφέρονται σὲ μᾶς, διέπονται ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ καὶ τὴν δύση καὶ τὴν σύνοδο (συζυγία) τῶν ἄστρων… Μὲ αὐτὰ βέβαια ἀσχολεῖται ἡ ἀστρολογία». Ἐπιβεβαιώνει, δηλαδή, αὐτὸ ποὺ ἐλέχθη παραπάνω, ὅτι ἡ Ἀστρολογία καὶ ἡ παρατήρηση τῶν ἀστρικῶν σωμάτων γεννήθηκε μέσα στὴν προχριστιανικὴ πλάνη.
Προχωρεῖ δὲ στὴ τοποθέτησή του ὡς Χριστιανὸς ἀπέναντι στὴν Ἀστρολογία καὶ τοὺς ὑποστηρικτές της: «Ἐμεῖς ὅμως ὑποστηρίζουμε, ὅτι ἀπὸ τὰ ἄστρα προέρχονται προμηνύματα βροχῆς καὶ ἀνομβρίας, ψύχους καὶ θερμότητος, ὑγρασίας καὶ ξηρασίας καὶ ἀνέμων καὶ ὅσων ἔχουν σχέση μὲ αὐτά, οὐδέποτε ὅμως προμηνύματα τῶν πράξεων μας». Ὁ χριστιανὸς θεολόγος καὶ θεούμενος πατέρας Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στηρίζεται στὰ καθαρὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς του, ποὺ δὲν διαφέρουν φυσικὰ ἀπὸ τὰ δεδομένα τῆς σημερινῆς ἐπιστήμης.
Γνωρίζει τὰ ζώδια καὶ τὴν κίνησή τους. Δέχεται δὲ τὴν φυσικὴ λειτουργία τῶν ἀστέρων μέσα στὸ σύμπαν, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν ἐπίδρασή τους στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ θέση του ὅμως παίρνει στὴ συνέχεια καθαρὰ θεολογικὸ καὶ πνευματικὸ χαρακτῆρα: 4 «Ἐπειδὴ δημιουργηθήκαμε ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ μὲ ἐλεύθερη βούληση, εἴμαστε κύριοι τῶν πράξεών μας. Διότι, ἂν ὅσα πράττουμε, τὰ κάνουμε λόγῳ τῆς κινήσεως τῶν ἀστέρων, τότε ὅ,τι κάνουμε γίνεται ἀναγκαστικά. Ὅ,τι ὅμως γίνεται ἀναγκαστικά, δὲν εἶναι οὔτε ἀρετή, οὔτε κακία».
Τὸ ἐρώτημα ὅμως ποὺ θέτει ὁ ἱερὸς Δαμασκηνὸς στὴ συνέχεια, εἶναι, ὅτι «ἂν τὰ πάντα κατευθύνονται ἀναγκαστικά», ἀπὸ κάποια ἀνάγκη, τότε χάνεται ἡ Πρόνοια καὶ Διακυβέρνηση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸ Θεό. «Ἐμεῖς ὑποστηρίζουμε –καταλήγει– ὅτι δὲν εἶναι τὰ ἴδια τὰ ἄστρα αἴτια κανενὸς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν…». Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν μιὰ καὶ τὸ αὐτεξούσιο, ἡ ἐλευθερία δηλαδή, τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ ἀπέναντι στὴν πλάνη τῆς Ἀστρολογίας καὶ τῆς παρατηρήσεως τῶν ζωδίων. Εἶναι ἡ χριστιανικὴ τοποθέτηση ἀπέναντι στὸ θέμα, ποὺ δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀλλάξει.
Ἡ Ἀστρολογία δὲν ἔχει καμιὰ δύναμη νὰ προβλέψει τὴν πορεία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἂν παρ᾿ ἐλπίδα κάποια πρόβλεψή της ἐπαληθεύσει, τότε ἰσχύει πάλι ὁ λόγος τοῦ ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ (Β4, 18): «Προλέγουν (καμιὰ φορὰ) καὶ οἱ δαίμονες, ἄλλοτε μὲν διότι (ὡς πνεύματα) βλέπουν ὅσα συμβαίνουν σὲ μακρινὴ ἀπόσταση καὶ ἄλλοτε, διότι προσπαθοῦν νὰ τὰ συμπεράνουν μὲ τὸν στοχασμό τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ψεύδονται τὶς περισσότερες φορές. Δὲν πρέπει, λοιπόν, νὰ τοὺς δίνει κανεὶς ἐμπιστοσύνη, ἀκόμη καὶ ὅταν λέγουν τὴν ἀλήθεια».
Γιατί, θὰ συμπληρώσουμε, καὶ ἂν ἀκόμη ὁ διάβολος μᾶς φανερώσει (κάποια) ἀλήθεια γιὰ τὸ ἐγγὺς μέλλον μας, δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προστατεύσει, παρὰ μόνο ὁ Θεός, ὁ μόνος Κύριος τῆς ζωῆς μας, κατὰ τὴν πιστότητά μας στὸ θέλημά Του. (*) Περιοδ. «Τὰ κρίνα», ἀριθμ. τεύχους 385 /Δεκέμβριος 2019, σελ. 27-28. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ († 2019). Ἐπιμέλ. ἡμετ.
Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου