ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ




Ζούμε σε κόσμο αθεΐας και απιστίας με όλες τις τραγικές συνέπειες των επιλογών μας. Οι περισσότεροι συμμετέχουμε στα δρώμενα της κοσμικής νοοτροπίας αποξενωμένοι από το θέλημα του Θεού.


του π. Νικολάου Μανώλη


Μπορεί πολλές φορές να προσευχόμαστε απαγγέλοντας το “πάτερ ἡμῶν”, αλλά στο “γεννηθήτω τό θέλημά Σου” τα χαλάμε, και την συγχώρεση των αμαρτημάτων των συνανθρώπων μας την τσιγκουνευόμαστε.


Δεν είναι ευχαριστημένος ο Κύριος με τον κόσμο του και δεν είναι χαρούμενος με τις επιλογές μας. Οι συνέπειες των έργων μας είναι η αποστροφή του Θεού και η διατάραξη των φυσικών νόμων. Οι καταστροφές τα τελευταία χρόνια δεν έχουν προηγούμενο. Πρόκειται μάλιστα, για βιβλικές καταστροφές, όπως ονομάζονται από μερικούς, παραπέμποντας στον Κατακλυσμό του Νώε…


Οι περισσότεροι, βέβαια, τις αποκαλούν φυσικές καταστροφές. Η αληθινή και ορθή λέξη είναι θεομηνίες, μηνύματα του Θεού, που τα χρησιμοποιεί σαν τις σάλπιγγες της Αποκάλυψης και βοά ότι έχουμε φύγει από τον δρόμο της θεοσέβειας. Είναι αλήθεια ότι έχουμε στρέψει τα νώτα μας στον Τριαδικό Θεό, με αποτελέσματα καταστροφικά. Γιατί όταν δε θέλεις το Θεό στη ζωή σου εκείνος σε σέβεται και φεύγει… Γυρίζει το πρόσωπό του και όλα διαταράσσονται. Ο Ψαλμωδός το είπε ξεκάθαρα: «Ἀποστρέψαντός σου το πρόσωπο ταραχθήσονται.»


Τι συνέβη και τον τελευταίο καιρό υπάρχει τόση μεγάλη καταστροφή στον κόσμο; Αναφέρομαι σε όλες τις φυσικές καταστροφές, που όμοιές τους δύσκολα συναντάς. Πιο συγκεκριμένα, αξίζει να αναφέρουμε τις πυρκαγιές χωρίς ελπίδα κατάσβεσης, όπως στην Αυστραλία.


Ακόμη, τις πλημμύρες, τους σεισμούς, και τους καταποντισμούς. Σε όλα αυτά αναφέρεται η Εκκλησία με ειδική ευχή για τις θεομηνίες προς τον ελεήμονα Κύριο. Μάλιστα, στην παράκλησή της συμπεριλαμβάνει και τις τεχνητές ασθένειες και καταστροφές από δόλο, π.χ. την “πανδημία” του κορονοϊού.


Παραθέτουμε αυτούσια την ευχή τoυ ιερέως: «Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν, τήν πόλιν ταύτην καί πᾶσαν πόλιν καί χώραν ἀπό ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου καί αἰφνιδίου θανάτου, ὑπέρ τοῦ ἴλεων, εὐμενῆ καί εὐδιάλλακτον γενέσθαι τόν ἀγαθόν καί φιλάνθρωπον Θεόν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καί διασκεδᾶσαι πᾶσαν ὀργήν καί νόσον, τήν κάθ’ ἡμῶν κινουμένην καί ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῇς, καί ἐλεῆσαι ἡμᾶς».


Όπως φαίνεται, όμως, μάλλον δεν έχει ισχύ πλέον η ευχή της διοικούσας Εκκλησίας, γιατί υπάρχει σοβαρό έλλειμμα Πίστης. Πού είναι ο υπεράνθρωπος εκείνος που αγόταν και φερόταν σαν αθάνατος; Ο ψοροπερήφανος που αδιαφορεί για το κατάντημα της ψυχής του και με το περιφερόμενο “ΕΓΩ” ζει σαν τον άφρονα του Ευαγγελίου, φωνάζοντας επιδεικτικά στο Θεό με περιφρόνηση “ψυχή, φάε πίε, ευφραίνου”…


Δε σε χρειάζομαι, Θεέ! Κάτω ο Θεός και οι εντολές Του! Δε γίνομαι σκλάβος κανενός, ζω ελεύθερος χωρίς Θεό Αφέντη! Και τώρα σαν αλλόφρονας τρέχει να προμηθευτεί μάσκες και αντισηπτικά. Ο υπεράνθρωπος τρέμει μπροστά στο αόρατο και άυλο μικροβιάκι…


Δίνει την ψυχή του για μια μάσκα! Μια μάσκα που θα τον βοηθήσει να μη κολλήσει τον κορονοϊό! Τα πάντα για μία μάσκα!!! Αλήθεια, τι κατάντια για τον υπεράνθρωπο, τον απέθαντο, τον ένδοξο εγωιστή!


Ω κενόδοξε άνθρωπε, δεν έχεις ποτέ ακούσει τον αγιογραφικό λόγο «πρόσθες αὐτοῖς κακά Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακά, τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς»; Μην ξεχνάς ότι για να συνετίσει εσένα τον κενόδοξο ένδοξο έχει τον τρόπο Του.


Απλά συμβιβάζεται με τον χώρο που του επιτρέπεις. Όσο μακρύτερα Tον διώχνεις, τόσο χώρος διαμορφώνεται να επικρατήσει ο διάβολος που έχει όλο το ελεύθερο να σε κάνει του χεριού του. Έχει το ελεύθερο από τον Δημιουργό, έχει το ελεύθερο και από το ψωροπερήφανο δημιούργημα.


Να που ο υπεράνθρωπος εν τέλει αποδείχτηκε δαιμονάνθρωπος!





Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Μανώλης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF