ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2020

ΕΚΤΡΟΠΑΙ ΣΚΗΝΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΣΩΡΟΠΗΝ ΚΑΒΑΛΑΣ (1929)



Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ''
της 20ής Δεκεμβρίου 1929
σχετικά με τις βίαιες επιθέσεις των Αρχών
εναντίον των ''Παλαιοημερολογιτών''
 με αφορμή τον θάνατο ενός ιερέα των πατρώων παραδόσεων.



Σημ. ημετέρα: Το 1929 στο χωριό Μεσωρόπη Καβάλας εκοιμήθη ο Ιερεύς που αρνήθηκε να ακολουθήσει την ημερολογιακή καινοτομία, π. Νικόλαος Αναγνώστου. Επειδή δεν υπήρχε άλλος Ιερεύς του Πατρίου Εορτολογίου, αδελφός ξεκίνησε να πάει στην Θεσσαλονίκη προκειμένου να φέρει Ιερέα να τελέσει την εξόδιο ακολουθία. Στο σπίτι του κεκοιμημένου μαζεύθηκαν γρήγορα συγγενείς και φίλοι, όπου έψαλλαν επιμνημόσυνα τροπάρια. Ακριβώς τότε ήρθε απρόσκλητος ο Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως με συνοδεία χωροφυλάκων για να τελέσει αυτός... την ταφή του κεκοιμημένου. Οι παρευρισκόμενοι αρνήθηκαν και τότε επενέβησαν οι αστυνομικές αρχές, που απέσπασαν βιαίως το λείψανο από τα χέρια των οικείων του, βιαιοπράγησαν ομοθυμαδόν κατά πάντων με ξυλοδαρμούς και ύβρεις, χρησιμοποιώντας ακόμη και τα όπλα τους!...



Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 1929


ΕΚΤΡΟΠΟΙ ΣΚΗΝΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΣΩΡΟΠΗΝ ΚΑΒΑΛΛΑΣ


ΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑΙ ΑΡΧΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΣΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΥΣ ΡΗΞΕΙΣ 


ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ



Αξιότιμε κ. Διευθυντά,


Καταχωρίσατε παρακαλώ εις το υμέτερον φύλλον το σθεναρώς αγωνιζόμενον υπέρ της ελευθερίας του πολίτου και των πατρίων παραδόσεων τα εξής:


Ευρισκόμενος ενταύθα λόγω του συγκληθέντος ενταύθα Πανελληνίου Συνεδρίου Παλαιοημερολογιτών έλαβον εκ Μεσωρόπης (Καβάλλα) εκ μέρους του εκεί ιδρυομένου παραρτήματος της Ελλην. Θρησκευτικής Κοινότητος το εξής τηλεγράφημα:


Γρηγόριον Ευστρατιάδην

Διά Μπαιρακτάρην, Στωγίδην

οδός Μητροπόλεως 2

Α θ ή ν α ς

Αντίθετοι απεπειράθησαν εισέλθωσι βιαίως Εκκλησίαν λιθοβολήσαντες αυτήν και οικίαν Κόμνιου. Υβρίζουν οικογενείας μας, απειλούντεντες ζωήν μας, εισέλθουν βιαίως εντός οικιών μας. Κινδυνεύομεν. Ενεργήσατε. -Ματάνης


Εκτός του ανωτέρου τηλεγραφήματος ελάβομεν και επιστολήν εκθέτουσαν τα συμβάντα. Είναι δε τοιαύτη η εν Μεσωρόπη ένεκα της αδιαφορίας των αρχών Πραβίου και Καβάλλας κατάστασις, ώστε κινδυνεύει η δημοσία τάξις και επίκειται εμφύλιος σπαραγμός. Τας σκηνάς προκαλούν διάφοροι καπνεργάται εργαζόμενοι εις Καπνεργοστάσια, οίτινες αμέσως ή εμμέσως προστατευόμενοι υπό των αρχών ωθούσι τους κατοίκους κατά των εν Μεσωρόπη Παλαιοημερολογιτών και ευνοούσι δολοφονικάς και άλλας βανδαλικάς επιθέσεις κατ' αυτών επί τη προφάσει μεν ότι οι παλαιοημερολογίται τους ανησυχούν πράγματι δε όπως κρατώσιν εν εξεγέρσει τους κατοίκους και προκαλώσι σκοπίμως εσωτερικάς ταραχάς.


Μεταβάς εις το Αρχηγείον Χωροφυλακής υπέβαλον αναφοράν εν η εξέθηκα τα πάντα υποβάλων και το ληφθέν τηλεγράφημα και την επιστολήν ίνα ενεργηθώσι τα δέοντα, απέστειλλα δε ως αντιπρόσωπος των εν Μεσωρόπη και προς τον Διοικητήν της Χωροφυλακής Καβάλλας τηλεγραφικήν αναφοράν ζητών αστυνομικήν επέμβασιν όπως αποφευχθή άμεσος κίνδυνος  α ι μ α τ ο χ υ σ ί α ς.


Διαμαρτυρόμεθα, Κύριε Διευθυντά με όλην την δύναμιν της ψυχής μας και παρακαλούμεν όπως στιγματίζοντες διά της εγκρίτου ημών εφημερίδος την εκεί δημιουργηθείσαν αναρχικήν κατάστασιν ζητήσητε άμεσον επέμβασιν των αρμοδίων αρχών.


Ως γνωστόν, κ. Διευθυντά, και ως αναγράψατε ήδη, αφορμήν εις τας σκηνάς έδωσεν ο θάνατος του ιερέως του παραρτήματος Μεσωρόπης Παπανικολάου, κατά την ταφήν του οποίου τη ανοχή της αστυνομικής αρχής διαδραματίσθησαν άγριαι και απάνθρωποι σκηναί εναντίον εμού, του Προέδρου του παραρτήματος κ. Στωγίδου και άλλων μελών αυτού, καθ ων εγένετο και δολοφονική απόπειρα δι' ενόπλου επιθέσεως εναντίον μας και βαρυτάτων τραυματισμών. 


Ταύτα κατηγγείλαμεν εις τον κ. Εισαγγελέα Καβάλλας, τον Διοικητήν Χωροφυλακής και υποδιοικητήν Παγγαίου. Αλλ' ουδεμία μέχρι σήμερον ενέργεια εγένετο, ως εκ του οποίου οι κακοποιοί αποθρασυνθέντες εξακολουθούν απειλούντες, νέαν αιματοχυσίαν και υβρίζοντες κάτωθεν των οικιών, τας συζύγους και αδελφάς των φιλησύχων κατοίκων διά των αισχροτέρων ύβρεων. Εις την αίτησιν ημών όπως ιδρυθή μόνιμος αστυνομικός σταθμός εν Μεσωρόπη εκώφευσαν μέχρι τούδε αι αρμόδιαι αρχαί Καβάλλας.


Ούτω δε η ζωή γνησίων Ελλήνων πολιτών και γνησίων ορθοδόξων απειλείται καθημερινώς, εξαναγκάζονται δε ούτοι προς πρόληψιν αιματηρών συγκρούσεων να μένουν κεκλεισμένοι εις τας οικίας των. 


Αποτεινόμεθα, Κύριε Διευθυντά, προς τον κ. Πρωθυπουργόν, προς τους υπουργούς των Εσωτερικών και της Δικαιοσύνης και προς άπαντας τους αρμοδίους και ερωτώμεν:


Ζώμεν άρα γε εις καμμίαν Αφρικανικήν χώραν; Έχομεν Σύνταγμα; Είμεθα και ημείς ελεύθεροι πολίται Έλληνες; Δεν έχομεν δικαίωμα να ζητώμεν την προστασίαν μας και την παραδειγματικήν τιμωρίαν των ενόχων; Ή μήπως διατι είμεθα νομοταγείς και ως γνήσιοι ορθόδοξοι εμμένομεν εις τας παραδόσεις της Εκκλησίας μας δεν πρέπει να προστατευώμεθα;


Αν τούτο συμβαίνει δεν έχομεν ή να λάβωμεν και ημείς τα όπλα ίνα προστατεύσωμεν την ζωήν μας αφού αι αρμόδιαι αρχαί αδιαφορούσι και αδρανούσιν.


Β. Δ. ΜΠΑΙΡΑΚΤΑΡΗΣ


Πρόεδρος Θρησκευτ. Κοινότητος Θεσσαλονίκης, ανεγνωρισμένου Σωματείου.



Εκ της εφημερίδας των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', της Παρασκευής 20 Δεκεμβρίου 1929, αριθ. φύλλου 9944, σελ. 1η.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF