ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ: ''ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΕΝ ΤΑΙΣ ΘΛΙΨΕΣΙΝ'' (1885)

Εν όψει της νηστείας των Αγίων Αποστόλων, που αρχίζει την Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, θεωρήσαμε ιδανικά να μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας ένα τευχίδιο του Αγίου Νεκταρίου, που ως ιεροδιάκονος και φοιτητής της Θεολογίας ακόμη συνέγραψε το: ''ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΕΝ ΤΑΙΣ ΘΛΙΨΕΣΙΝ'' (1885). Ένα αναγκαίο Χριστολογικό αντίδοτο κατά Θεόν ανάπαυσης μέσα στον διαδικτυακό κυκεώνα μιας άναρχης και αδόκιμης υπερπληροφόρησης και ενός υπερζηλωτικού παραβατισμού ανθρώπων, που μετουσίωσαν την Πίστη σε μια ορθολογιστή, ακριβολογική και μόνο Τεκμηρίωση - Απόφαση - Καταδίκη! Απέναντι λοιπόν σε πνευματικές εκτροπές και δογματολογικές Αποφάνσεις - Κατηγορητήρια, ο λόγος του Αγίου ημών Νεκταρίου είναι -καθ' όλα- παρηγορητικά ανακουφιστικός για Ορθοδόξους Χριστιανούς, που πιστοποιούν την διακριτική αγάπη τους για το δόγμα, με την διακριτική ορθοπραξία της πνευματική ζωή τους! Η νηστεία των Αγίων Αποστόλων όμως προσφέρεται, για να αναδειχθεί εισέτι μια φορά η καινοτομία του νέου εκκλησιαστικού ημερολογίου, που ''τεμάχισε'' και ''διαμέλισε'' την νηστεία των Αγίων Αποστόλων για τους ακολουθούντας το νέον καλαντάριον, ενώ παρέμεινε κανονικά ''αλώβητο'' για τους εν εκκλησιαστικούς εραστές των πατρώων παραδόσεων. Το ιστολόγιό μας εύχεται ''Καλή Νηστεία'' σε όλους και όπως πάντα έλεγε ο αείμνηστος πνευματικός πατήρ μας, ''με πλουσίους καρπούς μετανοίας''! Εύχεσθε!

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Μέρος 1ον

ΛΟΓΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΤΙΚΟΣ

Β' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΕΝ ΤΑΙΣ ΘΛΙΨΕΣΙΝ

ΥΠΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Δ. ΚΕΦΑΛΑ

ιεροδιακόνου φοιτητού της θεολογίας

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 17, ΕΤΟΣ 1885

''Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου...

''σοι λέγω έγειραι και άρον τον κράββατόν σου

και ύπαγε εις τον οίκον σου''.

(Μάρκ. β'.5-11)

Οποία επίσημος ένδειξις της Θείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού παντοδυναμίας! Οποίον δε και της φιλανθρωπίας αυτού άωτον δείγμα! Τίς άλλη ευφραδέστερα λαλούσα πράξις θα εξεδήλου τρανώτερον τας δύο μεγάλας του Κυρίου ιδιότητας την αγάπην και την παντοδυναμίαν;

Ιδού μόλις ο παραλυτικός εμφανίζεται αιρόμενος υπό τεσσάρων και αμέσως η θεία αγάπη θεραπεύει αυτού την ψυχήν΄ ''Τέκνον, λέγει, αφέονταί σοι αι αμαρτίαι σου''.

Λίαν προσφόρως, ως Ιατρός άριστος πρώτον απαλάττει τον ασθενή του αιτίου της ασθενείας και μετά ταύτα επάγει και την θεραπείαν του σώματος΄ ''Σοι λέγω έγειραι άρον τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου''.

Η ιστορική αύτη έκθεσις της θεραπείας του παραπολυτικού οπόσης εις ημάς τους καθ' εκάστην εν δεινοίς ευρισκομένοις κόποις και θλίψεσιν επιχέει παραμυθίαν; Ουχί, ο Κύριος ημών, χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας;

Ουχί πάντοτε μεταξύ ημών ευρίσκεται, εις το αψευδές αυτού στόμα διεβεβαίωσεν; ''Ου, είπεν, εισι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών''. (Ματθ. ιη'. 20). Οποίον λοιπόν δύναται να ήναι το πάθημα της ψυχής ημών, ή του σώματος, το οποίον να εμποιή ημίν φόβον περί της θεραπείας αυτού ή ενόχλησιν περί του ανιάτου αυτού;

Οποία νόσος ή θλίψις ή στεναχωρία δύναται να απειλήση ημάς αφού ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο αυθωρεί τον παράλυτον θεραπεύσας κατ' αμφότερα δεινώς πάσχοντα, ευρίσκεται πάντοτε μεταξύ ημών; Η παντοδυναμία αυτού ήδη ημίν εγένετο κατάδηλος, η δε φιλανθρωπία του προφανής.

Τί λοιπόν θλιβόμεθα; τί στεναχούμεν; αφού τοιούτον έχομεν τον Σωτήρα τον Ιατρόν; Αλλ' ίσως τις εκ του άλγους της τεθλιμμένης αυτού καρδίας είπη: Τί λοιπόν παρορά εμέ τον τοσάκις μετά θαλερών δακρύων καθικετεύσαντα αυτόν υπέρ της εμής θεραπείας; ίνα τι με εγκατέλειπε; άπαγε της βλασφημίας!

μη είπης τοιούτόν τι, διότι αμαρτάνης προς τον Θεόν αθετών την πρόνοιαν αυτού και υπέρ των στρουθίων μεριμνώντος΄ ουχί λέγει δύο στρουθία πωλούνται ασσαρίου (δεκαλέπτου) και εν εξ αυτών ου πεσείται επί την Γην άνευ του Πατρός ημών (Ματθ. β' 29-30) πως λοιπόν; ο περί στρουθίων φροντίζων σε παραθεωρεί;

ο φροντίζων περί των νεοσσών των κοράκων σε εγκατέλιπεν; (Ψαλμ. 146ος 10). σε τον κατ' εικόνα αυτού τετιμημένον, ου και εν τη κεφαλή τρίχες εισίν ηριθμημέναι και μία δεν πίπτει άνευ της συγκαταθέσεως του Θεού; (Ματθ. Ι'. 29). ποτέ! ποτέ!

Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον είνε τοιαύτη ώστε ο Θεός διά του προφήτου αυτού Ησαίου να γνωρίση ημίν διά λόγων τοιούτων εμφαντικών όπου και η απαθεστέρα καρδία να συντριβή και να συγκινηθή΄ ακούσατε δε αυτούς' 

''Μη επιλύσεται γυνή του παιδίου αυτής του μη ελεήσαι τα έκγονα της κοιλίας αυτής; ει δε και επιλάθοιτο ταύτα γυνή, αλλ' εγώ ουκ επιλήσομαί σου΄ είπε Κύριος'' (Ησ. ΜΘ'. 15).

Φαντασθήτε αγάπην τοιαύτην δειναμένην να εγκαταλείψη τον δεόμενον της βοηθείας αυτού΄ αδύνατον, αδύνατον. Επειδή άρα είναι αδύνατον ο Θεός να επιληφθή ημών και δη ασθενών και τεθλιμμένων, οφείλομεν υπομένειν και απεκδέχεσθαι την βοήθειαν Αυτού ήτις δεν θέλει χρονίσει.

Επειδή δε η υπομονή εν ταις θλίψεσιν ην λίαν αναγκαία, θέλω ομιλήσει σήμερον περί της αναγκαιότητος της υπομονής εν ταις θλίψεσιν.

Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Αγίου Νεκταρίου: ''ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΕΝ ΤΑΙΣ ΘΛΙΨΕΣΙΝ'', Αθήνα 1885, σελ. 3-5.
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.