ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 28 Ιουλίου 2020

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΑΤΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΝΕΟΥ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΝ ΤΟΥ Ι. ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ΕΙΣ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΟΝ ΤΕΜΕΝΟΣ




Συνεκλονήσθη τὸ πανελλήνιον ἀπὸ τὴν συνταρακτικὴν ταύτην εἴδησιν. Αἰσθήματα ἀγανακτήσεως κυριαρχοῦν εἰς τοὺς ἁπανταχοῦ Ἕλληνας Ὀρθοδόξους. Ἔπρεπε ὅμως νὰ ληφθῇ ἡ ἀπόφασις ἀπὸ τὴν ...«ἀνεξάρτητον τουρκικὴν δικαιοσύνην» περὶ μετατροπῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας εἰς μωαμεθανικὸν τέμενος διὰ νὰ ἀφυπνισθῇ ἡ συνείδησις τῶν νεοελλήνων. Ἔπρεπε ὁ ἐπίδοξος Σουλτάνος τῆς Τουρκίας νὰ προβῇ εἰς τὴν νέαν βεβήλωσιν τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας διὰ νὰ κατανοήσουν ἅπαντες τὸ νόημα τῆς λαϊκῆς παροιμίας «χειρότερος Τοῦρκος, ὁ γενίτσαρος». Πράγματι, τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ τὰ ἔπρατταν ἀνέκαθεν οι μὴ γνήσιοι Τοῦρκοι, οἱ γενίτσαροι.

Δηλαδὴ οἱ πρώην Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ, οἱ ἐξισλαμισθέντες εἴτε ἐκ τοῦ παιδομαζώματος, εἴτε ἐκ τῆς ἐξομωσίας. Ἀπόγονος ἐξομωτῶν ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ χωρίου Ποταμιὰ Ριζοῦντος τοῦ Πόντου ἀποτελεῖ ὁ σημερινὸς δικτάτωρ τῆς γείτονος χῶρας. Καὶ λέγομεν δικτάτωρ, καίτοι ἔχει ἐκλεγῆ, διότι καὶ ὁ Χίτλερ διὰ μέσου ἐκλογῶν ἀνεδείχθη ἀρχικῶς ἐγκαθιδρύσας ἔπειτα ἀπολυταρχικὸν καθεστώς. Ἀκόμη μία ἀπόδειξις ὅτι τὸ ἤθος τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν φυλετικὴν καταγωγήν, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀγωγὴν τὴν ὁποίαν λαμβάνει. Οὕτως, λοιπόν, καὶ οἱ πλείονες τῶν ἐξ Ἀνατολῶν γειτόνων ἡμῶν, εἶναι εἰς μεγάλον βαθμὸν ἀπόγονοι ἐξισλαμισθέντων Ἑλλήνων, διὸ καὶ οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν διαθέτουν κοινὰ ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικὰ μετὰ τῶν Ἑλλήνων.

Τοῦτο δὲν ἐμποδίζει αὐτοὺς ἀπὸ τὸ νὰ μισοῦν τὸ γένος ἡμῶν καὶ νὰ ἀλαλάζουν ἀνάρθρως ἐπὶ τῷ ἀκούσματι τῆς εἰδήσεως ὅτι ἡ Ἁγία Σοφία μετετράπη ἐκ νέου εἰς Τέμενος. Δικαίως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὑπὸ τῶν Τούρκων αἰχμαλωτισθείς, ἀναφέρει περὶ αὐτῶν ὅτι εἶναι «πάντων τῶν βαρβάρων βαρβαρικώτατοι»! Καὶ πράγματι, ἴδιον τῶν βαρβάρων εἶναι νὰ καυχῶνται ὄχι διὰ τὰ ὅσα ἐδημιούργησαν, ἀλλὰ διὰ τὰ ὅσα ἀλλότρια ἅρπαξαν καὶ κατέκτησαν. Διὸ καὶ τὴν πρᾶξιν τῆς μετατροπῆς τοῦ θαυμαστοῦ μνημείου τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἰς Τέμενος τὴν αἰτιολογοῦν «βάσει τοῦ δικαίου τῆς κατακτήσεως», ἤτοι τῆς ἁρπαγῆς καὶ τῆς λεηλασίας!

Ποιοῦν κατ᾽ ἔτος καρναβαλικὰς «φιέστας» διὰ τὴν Ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐνδυόμενοι ὑπερηφάνως τὰ ἀπαίσια ἐνδύματα τῶν γενιτσάρων, διὰ νὰ ἱκανοποιοῦν τὸ σύμπλεγμα κατωτερότητος τὸ ὁποῖον ὑποβόσκει ἐντὸς τῆς συνειδήσεώς των, διότι συναισθάνονται ὅτι εἶναι ἐπήλυδες εἰσβολεῖς καὶ κατακτηταὶ ἀλλοτρίων πόλεων καὶ ἐδαφῶν. Καπηλεύονται δὲ καὶ πλουτίζουν ἐπιδεικνύοντες δημιουργήματα ἄλλων λαῶν, μηδὲν ἔχοντες ἴδιον νὰ παρουσιάσουν. Ἄραγε ἐξακολουθεῖ ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς χώρας ἡμῶν νὰ ὑποστηρίζῃ τὴν εἴσοδον τῶν αἱμοδιψῶν αὐτῶν βαρβάρων εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν;

κούσθη ὅτι ἡ Ἁγία Σοφία ἀποτελεῖ «παγκόσμιον μνημεῖον διαπολιτισμικῆς συνυπάρξεως καὶ διαθρησκειακοῦ διαλόγου»! Πρόκειται περὶ ἀπαραδέκτων δηλώσεων. Ποῖος διάλογος χριστιανῶν – μωαμεθανῶν ἐγένετο ποτὲ εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν; Ἀπὸ πότε ἡ διὰ τῆς βίας ἁρπαγὴ καὶ βεβήλωσις ἑνὸς λατρευτικοῦ χώρου ἀπὸ βαρβάρους εἰσβολεῖς ἀποτελεῖ παράδειγμα «διαπολιτισμικῆς συνυπάρξεως»; Μᾶλλον αὐτοῦ τοῦ εἴδους αἱ δηλώσεις ἀποτελοῦν μνημεῖα ἀνοησίας, ἐκτὸς καὶ ἄν πρόκειται περὶ καταχθονίου σχεδίου προκειμένου νὰ προκαλέσουν εἰς τοὺς βαρβάρους τὸν ἐκ τῶν γελώτων θάνατον!


Πάντως ἤδη ἀκούονται φωναὶ καὶ ἐντὸς τῆς Τουρκίας περὶ παραχωρήσεως μέρους τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας εἰς τοὺς Χριστιανοὺς διὰ νὰ τελοῦν κατὰ τὰς Κυριακὰς λειτουργίας, ἐνῷ κατὰ τὰς Παρασκευὰς θὰ τελῆται ἡ μωαμεθανικὴ λατρεία. Ἂν τοῦτο συμβῇ, τότε τὸ Ἱερὸν Παλλάδιον τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ ἔχει μετατραπῆ οὐχὶ ἁπλῶς εἰς μωαμεθανικὸν τέμενος, ἀλλ᾽ εἰς ναὸν τῆς Πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

μεῖς, ἂς προσευχώμεθα νυχθημερόν, ὄχι μόνον δι᾽ ἡμᾶς, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ γένος ἡμῶν, νὰ ἔλθῃ εἰς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν εἰς Χριστόν, γενόμενοι ἕκαστος ἐξ ἡμῶν ναὸς ἔμψυχος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γνῶντες ὅτι ὁ Θεὸς οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ καὶ λατρεύεται πραγματικῶς ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ.

πὶ δὲ τὸ πρακτικώτερον, ὡς μέτρα ἀντιδράσεως κατὰ τῶν βεβήλων καὶ βαρβάρων γειτόνων ἡμῶν, ἂς προσέχουν ἅπαντες καὶ ἂς διαδίδουν εἰς τοὺς συμπατριῶτας ἡμῶν νὰ παύσουν ἅπαντες αὐτὰ τὰ τρία: τὰ ταξίδια εἰς τὴν Τουρκίαν, τὴν ἀγορὰν τουρκικῶν προϊόντων καὶ τὴν παρακολούθησιν τουρκικῶν «σήριαλς», τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ὕπουλον προπαγάνδαν τοῦ τουρκικοῦ βαρβαρικοῦ καθεστῶτος.

Πηγή: https://www.ecclesiagoc.gr

Ἀθῆναι, 07/20-07-2020

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας της Ιεράς Συνόδου της 
 Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF