Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση, έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
...Το έτος 1950, η ηρωική Πηνελόπη άρχισε να έχει αιμορραγίες... Προσπάθησε για μερικούς μήνες να το αποκρύψη... Η ευλογημένη αιδώς την συγκρατούσε στα όρια της σεμνής σιωπής... Η κατάστασις όμως επιδεινώθηκε τόσο πολύ, ώστε τα συμπτώματα εκδηλώθηκαν και την επρόδωσαν: υψηλός πυρετός, αδυναμία μεγάλη... Μετά τις σχετικές εξετάσεις, αποφασίσθηκε να γίνη το συντομότερο εγχείρισις.
Ο αρμόδιος Καθηγητής, για πρακτικούς λόγους, επρογραμμάτισε την επέμβασι στο Μαιευτήριο του Νοσοκομείου... Παρήγγειλε στην Πηνελόπη να προβή στις απαραίτητες ενέργειες... Το πράγμα όμως δεν ήταν τόσο απλό... Η απόφασις αυτή του ιατρού εστοίχισε πολύ στην αγνή δούλη του Θεού. Ο σεβασμός της για τον Γάμο ήταν μεγάλος... Η αγάπη της για τις καλές οικογένειες και τα παιδάκια ήταν ειλικρινής...
Το άγρυπνο όμμα της ψυχής της έβλεπε όμως πάντοτε πολύ πέρα από τα συνήθως φαινόμενα: πώς θα συνεδύαζε την φυλακή του νου, της φαντασίας, της καρδιάς και των αισθημάτων με όσα τυχός θα αντιμετώπιζε στο Μαιευτήριο;!... Διατηρούσε πάντοτε σε υψηλό επίπεδο την προσοχή και την εγρήγορσι... Ήθελε την ύπαρξί της, εξωτερικά και εσωτερικά, να είναι άμεμπτη και και παρθενική ενώπιον του Νυμφίου της... Για την αγάπη Του ήταν απόλυτη.
Τα πάντα έπρεπε ''να αιχμαλωτίζονται εις την υπακοήν του Χριστού''... Και όμως! Θα έπρεπε να παραμείνη, για αρκετές μάλιστα ημέρες, σε ένα περιβάλλον τόσο αντίξοο... Και αυτή η ίδια να τα προετοιμάση όλα!... Η δοκιμασία ήταν πράγματι μεγάλη... Εν τούτοις, υποτάχθηκε!... Εζήτησε από την Προισταμένη την άδεια, για να εισαχθή στο Μαιευτήριο. ''Μα, δεσποινίς Αλεξοπούλου'', εξέφρασε την απορία της αυτή, ''δεν βλέπω τον λόγο να πάτε εκεί... Γιατί να μην εγχειρισθήτε εδώ, στο περιβάλλον Σας;...''.
Η Πηνελόπη δεν έσπευσε να απαντήση... Δεν την υποσκέλισε η παρρησία, η αυτοδικαίωσις, ούτε η δίκαια επιθυμία της να αποφύγη το Μαιευτήριο... Στάθηκε ταπεινά και προσευχόταν για την συνέχεια... ''Αφού όμως το παρήγγειλε ο κ. Καθηγητής...'', συμπλήρωσε η Προισταμένη με φανερή στεναχώρια... Τελικά η εισαγωγή κανονίσθηκε για την επομένη εβδομάδα. Στο δωμάτιό της, η Νύμφη του Χριστού γονατίζει και προσεύχεται... Δεν ζητεί να κατέβη από τον Σταυρό... Δεν παρακαλεί να αποφευχθή το πικρόν ποτήριον... Ούτε να αλλάξουν οι βουλές και τα προγράμματα των Προισταμένων της...
Ποθεί μόνο να ταυτισθή το θέλημά της με αυτό που επιτρέπει ο Θεός... ''Κύριέ μου και Θεέ μου, Σε ικετεύω θερμά... Κάνε με να θέλω αυτό, το οποίο Συ επιτρέπεις να θέλουν εκείνοι!...''. Ξαφνικά μία φοβερή κρίσι αιμορραγίας εκδηλώνεται!... Στο δωμάτιο, στον διάδρομο το αίμα τρέχει άφθονο... Μεταφέρεται επειγόντως στο πλησιέστερο χειρουργικό τμήμα του Νοσοκομείου και εγχειρίζεται αμέσως. Ήταν καρκίνος και μάλιστα πολύ προχωρημένος...
Είχε κυριολεκτικά σαπίσει... Οι ιατροί έκαναν ό,τι το καλύτερο. Όταν συνήλθε κάπως, μετά από ολίγες ημέρες, της έδωσαν έξι μήνες άδεια για ανάρρωσι... Κατόπιν, της ωρίσθηκε διακριτικά, ένα τρίωρο πρόγραμμα εργασίας... Οι ιατροί δεν είχαν ψευδαισθήσεις... Το τέλος εγγύς... Έπρεπε όμως να μην το καταλάβη. Να μην επηρεασθή ψυχολογικά. Ήταν 42 ετών...
Εν τούτοις, τα προγνωστικά των ιατρών διεψεύσθησαν. Ο Κύριος είχε σφραγίσει την ευλογημένη δούλη Του. Ήταν προωρισμένη... Η ωρίμανσις προχωρούσε σταδιακά μέσα από τις δοκιμασίες του χειμώνος... Η άνοιξις θα ακολουθούσε... Και το θέρος οι εύχυμοι καρποί θα ήσαν έτοιμοι για να θρέψουν και στηρίξουν ψυχές. Μέχρι της οσιακής κοιμήσεώς της, μετά από πέντε δεκαετίες (!), ποτέ δεν ελησμόνησε την δραματική εκείνη περιπέτεια... Δεν ήταν μία συναισθηματική αναπόλησις... Κάθε άλλο!...
Η καρδιά της πλημμύριζε από αισθήματα ευγνωμοσύνης και δοξολογίας προς τον λατρευτό Νυμφίο της... Την είχε λυτρώσει από την δοκιμασία του Μαιευτηρίου με τόσο εκπληκτικό τρόπο, ενώ αγωνιζόταν να επιθυμή αποκλειστικά και μόνο το θέλημά Του. Επίσης, ο Κύριος δεν επέτρεψε να φύγη τόσο πρόωρα από την ζωή αυτή, χωρίς να έχη εκπληρωθή ο διακαής πόθος της: να λάβη το Άγιο και Αγγελικό Σχήμα των Μοναχών... Να λάμψη μέσα στην ομορφιά του Μυστικού Γάμου της...
Ο τρίτος πολύτιμος λίθος
Όταν μια αγαθοπροαίρετη ψυχή διψάση τον Χριστό, τότε Εκείνος θα μεθύση την ψυχή αυτή με την Αγάπη Του. Η θεία αυτή μέθη οδηγεί σε μια απελευθέρωσι από τον εαυτό μας.... Δεν ζούμε πλέον εμείς... Ζη μέσα μας ο Χριστός... Και στο εξής, μαζί με τον Χριστό, ζούμε για τους άλλους... Ζούμε εκ-στατικά, θυσιαστικά, σταυρικά... Η πολυ-χαριτωμένη Πηνελόπη, μεθυσμένη κυριολεκτικά από την αγάπη του Νυμφίου της, αξιοποίησε στο έπακρο την Διακονία της στο Νοσοκομείο... Αφιερώθηκε αυτο-θυσιαστικά, αλλά και ενθουσιαστικά στο έργο της αγάπης, προς τον πλησίον.
Γι' αυτήν, ο ασθενής ήταν η εικόνα του Χριστού και Σωτήρος μας... Κάθε προσφορά στον πονεμένο αδελφό της αποτελούσε προσφορά στον Κύριό μας... Επομένως, θα έπρεπε να είναι η καλύτερη και ανώτερη και πληρέστερη προσφορά. Έτσι, όχι μόνο δεν απέφευγε τον κόπο για τον άρρωστο, αλλά και επεδίωκε αυτό... Ξεπερνούσε τα τυπικά καθήκοντα προς τους ασθενείς... Εξυπηρετούσε, συμπαραστέκετο, παρηγορούσε... Πάντοτε, με προθυμία και ευχάριστη διάθεσι. Παρεβίαζε συστηματικά το ωράριο...
Έδιδε προτεραιότητα στο Χάρισμα της Αγάπης... Ο ψυχρός κανόνας μιας κατά βάθος φίλαυτης καθηκοντολογίας ήταν άγνωστος. Δεν ελησμονούσε ούτε στιγμή, ότι η οδυνηρά Έξοδος από το αγαπημένο Ησυχαστήριό της στο Αίγιο ήταν ταυτοχρόνως μία έξοδος από τον εαυτό της, χάριν της σταυρικής υπακοής, για την αγάπη του Θεού και της Εικόνος του. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για την πολλή και βαρειά και αδιάκοπτη εργασία... Ποτέ δεν εσχολίασε τις κακές συνθήκες διαβιώσεως... Τα αντιμετώπιζε όλα με αυταπάρνησι... Με μία νοοτροπία ασκητική...
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β':
''Γερόντισσα Κυπριανή,
Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'',
έκδοση α',
Ιεράς Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
σελ. 90 - 95, Ιούνιος 2020.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου