ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2020

ΠΕΡΙ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥΝΤΑΣ ΤΑΣΣΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΧΝΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ



Ο αείμνηστος Ιερομόναχος
π. Θεοδώρητος Μαύρος 
αναιρών τις φρονηματικές κακοδοξίες
κατά τις συνεχούς και αδιαλείπτου
Θείας Μετάληψης.


 ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ 


[...] ''Ο άγ. Νικόδημος αναφέρων εις την υποσημείωσιν της ερμηνείας του ΙΓ' κανόνος της ΣΤ' Οικουμενικής ότι: ''...είναι αρκετή εις αυτήν (την θ. κοινωνίαν δηλ.) η τριήμερος νηστεία... οι δε δυνάμενοι νηστεύειν προ αυτής και ολόκληρον εβδομάδα καλώς ποιούσιν'', ουδέν έτερον επεθύμει να τονίση, παρά το πως πρέπει να προετοιμάζωνται σωματικώς οι αραιώς (πρόσθες και έγγαμοι) και  κ α τ ά  μ ή ν α  τουλάχιστον μεταλαμβάνοντες.


Πόθεν συμπεραίνω τούτο; Εκ των ιδίων λόγων του οσίου πατρός, των αναφερομένων εις την υποσ. 1 του Θ' Απ. Κανόνος: ''Αλλά και η Ορθόδοξος Ομολογία (σ. 111) λέγει, ότι οι ευλαβέστεροι Χριστιανοί να εξομολογούνται κάθε μήνα. Ει δε τούτο, δήλον, προσθέτει ο άγιος πατήρ, ότι και να κοινωνούν ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ όμως με την πρέπουσαν προετοιμασίαν της συντριβής... και της κατά δύναμιν νηστείας,  π ε ρ ί  η ς  ό ρ α  κ α ι  τ η ν   υ π ο σ η μ ε ί ω σ ι ν  του ΙΓ'  τ η ς  Έ κ τ η ς''.


Τί σαφέστερον τούτου, διά τον επιθυμούντα, εννοείται, να αναγιγνώσκη αμερολήπτως και απαθώς του λόγους των αγίων πατέρων;


Διά τους συνεχώς όμως μεταλαμβάνοντας πως ήτο δυνατόν να απαιτή ο άγιος πατήρ την παρομοίαν σωματικήν προετοιμασίαν, όταν αυτήν την συχνότητα εννοή και διδάσκη ως ακολούθως:


''Η μ ε ί ς  ά λ λ ο  μ έ τ ρ ο ν  δ ε ν  έ χ ο μ ε ν  ε ι ς  τ η ν  μ ε τ ά λ η ψ ι ν,  π α ρ ά  μ ό ν ο υ ς  τ ο υ ς  ι ε ρ ο ύ ς  κ α ν ό ν α ς  τ ω ν  Α π ο σ τ ό λ ω ν  κ α ι  ό λ η ς  τ η ς  Ε κ κ λ η σ ί ας  τ ο υ  Χ ρ ι σ τ ο ύ,  ή γ ο υ ν  ν α  κ ο ι ν ω ν ώ μ ε ν,  αν  ε ί ν α ι  δ υ ν α τ ό ν,  Κ Α Ι  Κ Α Θ'  Ε Κ Α Σ Τ Η Ν,  Ή  Τ Ε Τ Α Ρ Τ ΟΝ  Τ Η Σ  Ε Β Δ Ο Μ Α Δ Ο Σ,  κ α θ ώ ς  δ ι α λ α μ β ά ν ε ι  ο  Μ.  Β α σ ί λ ε ι ο ς  κ α ι  ο  Θ ε ί ο ς  Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς.  Ή  Τ Ο Υ Λ Α Χ Ι Σ Τ ΟΝ  Κ Α Θ Ε  Σ Α Β Β Α Τ Ο Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Ν   κ α ι  τ α ς  λ ο ι π ά ς  ε ο ρ τ α σ ί μ ο υ ς  η μ έ ρ α ς. (Περί συν. Μεταλήψεως, σ. 96, έκδ. 1961). 


Ερωτώμεν τον π. Ηλία και πάντας τους ομόφρονάς του: Πώς οι μεταλαμβάνοντες καθ' εκ'αστην, ή τέταρτον της εβδομάδος, θα εφαρμόζουν προηγουμένως την τριήμερον νηστείαν, ή έστω και της μιας ημέρας; Πότε, εν τοιαύτη περιπτώσει ούτοι θα καταλύουν; Ή μήπως η Εκκλησία την συνεχή μετάληψιν συνέδεσεν αρρήκτως και μετά της συνεχούς νηστείας, ώστε ο επιθυμών να τηρήση την πρώτην να μη δύναται ν' αποφύγη την δευτέραν;


Ποίος πατήρ ή ιερόν κείμενον αναφέρει που τοιούτόν τι; Όταν διά θέματα πολύ μικροτέρας του παρόντος σημασίας οι άγιοι πατέρες προέβλεψαν και μετά πολλής λεπτομερείας και σοφίας συνεκρότησαν το ωραίον οικοδόμημα της ιεράς Παραδόσεως, πως ήτο δυνατόν, λέγω, να αμελήσουν δι' εν τοσαύτης σπουδαιότητος και σοβαρότητος θέμα; 


Διά τούτο ακριβώς ούτε οι ιεροί Κανόνες, ούτε τις των αγίων διερμήνευσεν ή ωμίλησεν περί της ''κατά δύναμιν νηστείας'' ως σημαινούσης  ω ρ ι σ μ έ ν η ς  μορφής δίαιταν, διότι εγνώριζον πολύ καλώς, ότι διά μεν τους συνεχώς μεταλαμβάνοντας (ως π.χ οι ιερείς) αύτη θα συνίστα την αφ' εσπέρας εγκράτειαν τούτων, διά δε τους αραιώς, την νηστείαν αναλόγων ημερών (κατά την περίπτωσιν εκάστου), περί των οποίων ωμίλησα σαφώς και πλειστάκις. (Ε. Σ. σ. 151 - 203).


Αντιθέτως μάλιστα οι ιεροί Κανόνες ορίζουν κατάλυσιν εν Σαββάτω, καίτοι εγνώριζον σαφώς οι συντάξαντες αυτούς ότι η Κυριακή αποτελεί την κατ' εξοχήν ημέραν προσελεύσεων των πιστών εις το μυστήριον! Ποία τρανοτέρα απόδειξις τούτου απαιτείται προκειμένου ο π. Ηλίας και οι συμφωνούντες αυτώ ν' αντιληφθούν το αντικανονικόν και αντιπαραδοσιακόν της διδαχής των;!...


Διατί προσέχουν αυτό που ο άγιος Νικόδημος πρότεινε διά τους αραιώς μεταλαμβάνοντας, και μάλιστα ουχί υπό μορφήν εντολής, απορρίπτοντες όμως τους ανωτέρους λόγους του αυτού πατρός, τους εκφράζοντας την πολιάν παράδοσιν και πράξιν της Εκκλησίας διά τους ''αδιορίστως'' προσερχομένους εις το μυστήριον;


Πώς ο π. Ηλίας δεν σκανδαλίζεται βλέπων συχνότατα τους ιερείς που τον μεταλαμβάνουν  ν α  κ α τ α λ ύ ο υ ν  ε κ  π ά ν τ ω ν  α φ'  ε σ π έ ρ α ς  και την πρωϊαν να λειτουργηθούν; Πώς δεν τους συνέστησε τόσα έτη που ζη μαζί των, ότι η ανωτέρω πράξις των αποτελεί ασέβειαν προς το μυστήριον, και συνεπώς διά να λειτουργούν συνεχώς πρέπει να νηστεύουν και συνεχώς; Ή μήπως απέφυγε να τους συστήση τα ανωτέρω διότι ετύγχανον ιερείς;


Μα μήπως οι λαϊκοί και πολλώ μάλλον οι Μοναχοί δεν έχουν τα αυτά δικαιώματα με αυτούς αναφορικώς προς το σημείον αυτό; Ας αναγνώση προσεκτικώς τας σελ. 78 - 80 του περί συνεχούς Μεταλήψεως έργου των γνωστών αγίων, διά ν' αντιληφθή πόσον ενάντια προς αυτούς διδάσκει και.. νομοθετεί'' [...].



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του βιβλίου του αειμνήστου π. Θεοδωρήτου Ιερομονάχου 
''ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΩΜΕΝ'' 
Ακριβής θεώρησις της εν προκειμένω διδαχής και πράξεως της Εκκλησίας. 
Άγιον Όρος - Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 5 - 7.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF