ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020

ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ Ν. ΥΟΡΚΗΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ




Ἐπὶ τῇ μεγάλῃ Θεομητορικῇ Ἑορτῇ τῆς 21ης Νοεμβρίου 



Τὰ Εἰσόδια τῆς Παναγίας Παρθένου Μαρίας




Ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου Μητροπολίτου Νέας Ὑόρκης τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, † 1985 


«Σήμερον ὁ θεοχώρητος ναός, ἡ Θεοτόκος ἐν Ναῷ Κυρίου προσάγεται, καὶ Ζαχαρίας ταύτην ὑποδέχεται. Σήμερον τὰ τῶν Ἁγίων Ἅγια ἀγάλλονται». 


μεῖς μόλις ἀκούσαμε νὰ ψάλλωνται αὐτὰ τὰ λόγια, μὲ τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία ἐξεικονίζει τὸ ἑορταστικὸ γεγονός, τοῦ ὁποίου τὴν μνήμη ἐπιτελοῦμε κατὰ τὴν σημερινὴ Μεγάλη Ἑορτή.


«Σήμερον τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἀγάλλονται», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία. Καὶ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ὅτι στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο τῆς Θεοτόκου, σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς χαιρετισμούς Της, ἐπίσης λέγουμε: «Χαῖρε Ἁγία, Ἁγίων μείζων», αὐτὸ σημαίνει: Νὰ χαίρεσαι Ἐσύ, ἡ ὁποία Εἶσαι μεγαλυτέρα ἀπὸ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων!


ἱστορία τῆς Ἑορτῆς μᾶς διηγεῖται, πὼς οἱ εὐλαβεῖς γονεῖς, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, ἔφεραν τὸ τριετὲς παιδί τους, τὴν μικρὰ παρθένο Μαρία στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶχαν ὑποσχεθῆ, σύμφωνα μὲ τὸ τάμα τους, ὅτι θὰ τὴν ἀφιέρωναν στὸν Θεό. Πὼς οἱ παρθένοι νεάνιδες τὴν συνόδευαν μὲ λαμπάδες καὶ πὼς τελικά, ὅταν εἰσῆλθαν στὸν Ναό τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἀρχιερέας Ζαχαρίας ἐξῆλθε νὰ τὴν ὑποδεχθῆ.


Καὶ ἡ Παράδοσις μᾶς πληροφορεῖ ὅτι Αὐτή, ἄν καὶ τόσο μικρή, μόλις τριῶν ἐτῶν, ἀπὸ μόνη Της ἀνέβηκε τά σκαλοπάτια κατευθεῖαν πρὸς ἐκεῖνον, καὶ αὐτός, καθοδηγούμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἔπραξε αὐτό, τὸ ὁποῖο δὲν εἶχε ξαναγίνει ποτὲ στὰ χρονικά, καὶ τὴν ὡδήγησε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, στὸ μέρος, στὸ μυστικό σκοτάδι τοῦ ὁποίου, μόνον Αὐτὸς ὁ Κύριος ἐσκήνωνε·


καὶ ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε πατήσει πόδι ἀνθρώπου, καὶ μόνον ὁ Ἀρχιερεὺς μόνος του, εἰσερχόταν στόν ἐνδιάτακτο καιρό, μὲ προσευχὴ καὶ θυμίαμα μία ἡμέρα τὸν χρόνο. Μία ἡμέρα τὸν χρόνο! Καὶ αὐτὴ δὲν ἦταν ἐκείνη ἡ ἡμέρα.


Παρ᾽ ὅλα αὐτά, ὑπὸ τὴν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ δίκαιος Ζαχαρίας «ὡδήγησε τὴν τρίχρονη Νεάνιδα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἔτσι ὥστε νὰ ἀνα­ 2 τραφῆ ἐκεῖ. Σὲ ἄλλον ἐκκλησιαστικό ὕμνο λέγει: «ὡς ἡγιασμένη». Καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοσις μᾶς ἀναφέρει πὼς ἦταν συχνὰ στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων· πὼς Ἅγιοι Ἄγγελοι τῆς ἐμφανίζονταν ἐκεῖ·


πὼς ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ τῆς ἐμφανιζόταν καὶ τῆς ἔφερνε τροφή. Καὶ ὄντως ἔτσι εἶναι διότι, ὅταν ἀναγινώσκουμε τὴν ἱερὰ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία πῆγε, στὸν Εὐαγγελισμό, νὰ τῆς ἀναγγείλη τὸ χαρμόσυνο μήνυμα, τὸ Εὐαγγέλιο καθιστᾶ σαφές, ὅτι ὅταν ἡ Ὑπερευλογημένη Παρθένος Μαρία εἶδε τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, δὲν ταράχθηκε ἀπὸ τὴν παρουσία του, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ μήνυμά του·


πειδὴ τῆς ἦταν παλαιὸς γνώριμος καὶ τῆς εἶχε ἐμφανισθῆ πολλὲς φορὲς στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἀλλά, παρ᾽ ὅλα αὐτά, ὅταν ἄκουσε τὸν ἀσυνήθιστο χαιρετισμό, «Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ, εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί», ἦταν αὐτὸς ὁ ἀσυνήθιστος χαιρετισμός, ὁ ὁποῖος τὴν ἐτάραξε, καὶ ἀναρωτήθηκε τὶ νὰ ἐσήμαινε ἕνας τέτοιος χαιρετισμός.


Σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοσι, μετὰ τὴν Εἴσοδό Της στὸν Ναό, ζοῦσε μονίμως ἐκεῖ. Ἐκεῖ προσευχόταν, ἐκεῖ ἐργαζόταν, καὶ ἐκεῖ, ὅπως ἔχει ἤδη εἰπωθῆ, Ἅγιοι Ἄγγελοι τῆς ἐκόμιζαν τροφή. Ἀλλά, πῶς ἐμεῖς σχετιζόμεθα μὲ τὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ;


Γιὰ τὸν Χριστιανὸ ὁ Οἶκος τοῦ Θεοῦ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀκριβῶς ὅπως στὰ ἀρχαῖα χρόνια γιὰ τὸν Ψαλμωδό, ὁ ὁποῖος ἔγραψε: «Εὐφράνθην ἐπὶ τοῖς εἰρηκόσι μοι· εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα» (Ψαλμ. ρκα΄ 1). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, χάρηκα ὅταν κάποιοι μοῦ εἶπαν: «Ἄς πορευθοῦμε εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Κυρίου»! Συμβαίνει αὐτὸ μὲ μᾶς;


Τιμοῦμε τὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ; Ἀγαποῦμε τὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ; Προσπαθοῦμε νὰ εἴμεθα ἐκεῖ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ συχνὰ μποροῦμε; Ἆρά γε, ὑπερπηδοῦμε τὰ τυχὸν ἐμπόδια ποὺ παρουσιάζονται; Ἐσεῖς οἱ ἴδιοι γνωρίζετε, ὅτι εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος, ἄν καὶ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ πάντοτε πρόφασι!


Σὲ αὐτὴν εἰδικῶς τὴν περίπτωσι, ἔφεραν τὴν Πάναγνο καὶ Παρθένο Μαρία, ἔφεραν τὴν νεαρὴ Παρθένο μέσα στὸν Ναό· ὁ Ναὸς ἔγινε γι᾽ αὐτὴν δικιά Της κατοικία. Ἔμενε πάντα ἐκεῖ. Ἀλλά, δυστυχῶς τώρα συμβαίνει καὶ τὰ δικά μας τὰ παιδιὰ νὰ πηγαίνουν πολὺ σπάνια στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ. Εὐλογημένα εἶναι ἐκεῖνα τὰ παιδιά, τῶν ὁποίων οἱ εὐλαβεῖς γονεῖς τους πάντοτε τὰ φέρνουν στὴν Ἐκκλησία!


Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἰσάξιο μὲ ὅ,τι λαμβάνει ἕνα νεαρὸ παιδὶ στὴν Ἐκκλησία, στὴν γεμάτη χάρη, λαμπρότητα, ἱερὴ καὶ πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς 3 Ἐκκλησίας! Ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἡ νεανικὴ ψυχὴ ἀπορροφᾶ σὲ αὐτὰ τὰ τρυφερὰ χρόνια τῆς νεαρᾶς ἡλικίας, θὰ ἀποδειχθῆ θησαυρὸς καὶ πνευματικὸ κεφάλαιο γι᾽ αὐτήν, καὶ τὸ καλύτερο ἀντίδοτο στὴν ματαιότητα καὶ ἀκολασία τῆς ζωῆς, στὴν ὁποία πολὺ γρήγορα θὰ ἐκτεθῆ.


Μακάρι νὰ μποροῦσαν οἱ ἅγιες Ἐκκλησίες μας νὰ γεμίζουν πάντα ἀπὸ παιδιά! Ἀλλά, συνεχῶς βλέπουμε ὅτι αὐτὸ δὲν γίνεται, ἀκόμη καὶ στὶς μεγάλες Ἑορτές. Γιὰ παράδειγμα, σήμερα ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ ἔχη ἕναν ἀρκετὰ μεγάλο ἀριθμὸ πιστῶν, ἀλλὰ μὲ δυσκολία μερικὰ παιδιά.


Αὐτὸ εἶναι κάτι, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει ὅλους νὰ μᾶς προβληματίζη, ὄχι μόνον τοὺς γονεῖς, ἀλλὰ τοὺς παιδαγωγούς, τοὺς διδασκάλους, τοὺς Χριστιανούς, τὸν καθένα μας, ἔτσι ὥστε νὰ μπορῆ νὰ δίδεται ἔστω καὶ μία πενιχρὰ εὐκαιρία στοὺς νέους, νὰ ἀπορροφήσουν στὴν πνευματικῶς ἀναπτυσσόμενη καὶ ἀνθηφοροῦσα ψυχή τους, τὸ πνευματικὸ κεφάλαιο καὶ τὴν πνευματικὴ γνῶσι ποὺ προσφέρεται στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ.


τσι, αὐτὰ μπορεῖ νὰ ὠφεληθοῦν καὶ νὰ ἀποβῆ γι᾽ αὐτὰ πνευματικὸς πλοῦτος, ὄχι μόνον στὴν πορεία τους σ᾽ αὐτὴ τὴν ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν μέλλουσα. Σκεφθῆτε αὐτὸ καὶ προσπαθῆστε νὰ φέρνετε τὰ παιδιά μας στὴν Ἐκκλησία πιὸ συχνά. Οὕτως ὥστε, νὰ μάθουν νὰ ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ σταθερὰ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ βρίσκωνται ἐκεῖ.


Πάντοτε ὑπῆρχαν, καὶ πράγματι ὑπάρχουν καὶ τώρα κάποιες οἰκογένειες, τῶν ὁποίων τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀγαποῦν τὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ σὲ τέτοιο βαθμό, καὶ δὲν πλήττουν στὶς Ἀκολουθίες, οὕτως ὥστε νὰ μὴ εἶναι οἱ γονεῖς αὐτοὶ ποὺ φέρνουν τὰ παιδιὰ στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὰ παιδιὰ τοὺς γονεῖς! 


«Γρήγορα, γρήγορα!». Εὐλογημένη εἶναι ἡ οἰκογένεια αὐτή, στὴν ὁποία ἐπικρατεῖ αὐτὴ ἡ κατάστασις. Σκεφθῆτε το αὐτό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Νὰ φροντίσετε, ὥστε τὰ παιδιά μας νὰ μεγαλώνουν Χριστιανικά, σὰν γνήσια, πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ νὰ ἀγαποῦν τὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ταπεινὴ καὶ προσευχητικὴ ἀτμόσφαιρά του. Ἀμήν!




Περιοδικό «The Shepherd», Volume XXXIII, Number 3 / November 2012, pp. 2-4. Μετάφρασις ἀπό τά ἀγγλικά ἀπό Ἀδελφό τῆς 
Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς.



Εκ της Ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF