ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ

 


Η ρουφιανιά, ο χαφιεδισμός κι η κοινωνική δωσιλογία στις μέρες μας σηματοδοτούν την απροσμέτρητη εγκόλπωση του φόβου που βιώνουμε. Οι μισοί εξ ημών καταδίδουν τους άλλους μισούς, που κατά την γνώμη τους καταστρατηγούν τα μέτρα, που για έναν λαό -όπως ο δικός μας- έχει απωλέσει παντελώς την αίσθηση του μέτρου!


Οι πλείστοι που γιόρτασαν Χριστούγεννα πριν λίγες μέρες, είναι οι αυτοί που αναρωτιόντουσαν, πως θα γιορτάσουν φέτος τα Χριστούγεννα, αφού ο Χόντος, τα Mall, και τα Smart Park στα Σπάτα είναι ερμητικά κλειστά! Το μόνο επάγγελμα που διέπρεψε παρασάγγας περισσότερο από τ' άλλα ήταν οι ψυχίατροι, στους οποίους οι Έλληνες έψαξαν τα Χριστούγεννα μέσω μιας επιλεκτικής οδού και μιας συνταγογραφημένης ''λεωφόρου''...


Το ''Δεύτε ίδωμεν πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός;'' από τον Όρθρο της εορτής της του Χριστού Γεννήσεως, εξέπεσε στα μυαλά των ''καλωδιωμένων'' νεολλήνων στο ''Δεύτε ίδωμεν, ποια μαγαζιά είν' ανοιχτά''; Είναι ''εκπληκτικής'' φύσεως η αμετροεπής κατάδοση ''εορταζόντων'' τα Χριστούγεννα, να ρουφιανεύουν συνανθρώπους τους, κάθε φορά που οι τελευταίοι πλησίαζαν Ναούς και Μοναστήρια.


Στην αλλοπρόσαλλη δίνη της τραγικότητας των ημερών μας δεν φάνηκε μόνο η -δεικτικά σημαδοτοτημένη- πλήρης και γενική αποστασία μας, αλλά κι αυτή η τόσο μισερή και καταχωνιασμένη αρνησιθεϊα και επική αντιχριστολογία μας. Η παροιμιώδης υπερβολή μας στην κορεσμένη αίσθηση του κρέατος, των γλυκών και των αδρών καλλωπισμών αντικατοπτρίζει πλέον την ολική αποστροφή μας στο απροσμέτρητο σέβας των ναών και των εικόνων!


Η απαγόρευση ακόμη και των καλάντων δείχνει, όχι μόνο, την φτήνια μας, την πτώση και την ποταπότητά μας, αλλά αναδεικνύει και την επιστροφή στην ειδωλολατρία για έναν νάρκισσο λαό που ηδονίζεται στη θέα του αντικατοπτρισμένου, ειδωλολάτρη εαυτού του. Ίσως φτάσαμε στο απροχώρητο. Τα Χριστούγεννα των Media είναι η ειδωλολατρία του Χειμώνα, και τα Χριστούγεννα του νεοέλληνα είναι ένα καινούριο τετραπύρηνο κινητό με τέσσερεις κάμερες και με μεγάλη κάρτα αποθήκευσης. 


Τόσο αξίζουμε λοιπόν; Όσο ένα κινητό; Και το χειρότερο δεν είναι αυτό να σημειώνεται κυνικά, αλλά ο ίδιος ο αποδέκτης να το πιστεύει εξ' ολοκλήρου. Θυμηθείτε την διαφήμιση: ''Δεν αξίζεις κι εσύ να πάρεις κάτι για τον εαυτό σου; Δεν αξίζεις να πάρεις το τάδε κινητό; Ο ίδιος ο άνθρωπος έγινε ένα τυποποιημένο, καταναλωτικό προϊόν που κι αυτός διατίθεται στους άλλους: λόγω της πλαστικοποιημένης ομορφιάς του, του καλογυμνασμένου σώματός του, των αστραφτερών δοντιών του, των περίτεχνων και ευφάνταστων τατουάζ του, των καλλίγραμμων ποδιών του και των ως και ανύπαρκτων ιδεών του.


Όλα αγοράζονται και όλα πωλούνται. Στους καιρούς άλλωστε της φτωχοποίησης και του ξεπουλήματος της χώρας, ακόμη και ο ίδιες οι σχέσεις ξεκινούν όχι από μηδενική, αλλά από οικονομική βάση! Η ιδιοτέλεια πλέον μαζί με την ρουφιανιά έγιναν στοιχεία σύννομα και συνταυτισμένα με τον Έλληνα. Είναι υπερβολή να ειπωθεί, πως ο σημερινός άνθρωπος ''πούλησε την ψυχή του'' στον διάβολο'', απαρνηθείς Αυτόν που τον εξανθρώπησε σε κατ' εικόνα και ομοίωσή Του;


Το χειρότερο όμως για όλους αυτούς, που θέλουν να πιστεύουν πως γιόρτασαν Χριστούγεννα, είναι πως αυτά, τα γιόρτασαν ακόμη και οι άθεοι! Γιατι και ο άθεος μπορεί να εορτάσει με τα ξωτικά του Άϊ Βασίλη, με το ''Last Christmass'' του Τζορτζ Μάικλ, με τις λιχουδιές της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου, με τα χριστουγεννιάτικα playmate του Χιου Χέφνερ, με τις μακρυές κάλτσες στα τζάκια και τα δώρα κάτω από το έλατο, με τα λαμπερά, φωταγωγημένα σπίτια που θυμίζουν λαϊκές πίστες κιτς νυχτομάγαζων της παραλιακής, με τις προσφορές του Κωτσόβολου και τις νέες άτοκες δόσεις διά πάσαν νόσον και πάσαν διαστροφήν...


Κάποτε όσο πιο πολλά πτυχία κατείχε κανείς, θεωρούσε εαυτόν λίαν σοφό...! Σήμερα, όσο πιο πολλές πιστωτικές κάρτες έχει κανείς, θεωρεί αυτόν περισσότερο έξυπνο!... Και οι δύο αποτελούν διαχρονικά θύματα του οικείου δαίμονος, που εξέπεσαν στην άσφαλτο της εγωπάθειας και του μικροαστισμού τους. Η εικόνα του καταδότη αναβιώνεται σήμερα μέσω της ανέχειας, της πίστωσης, των εισπρακτικών εταιρειών και των τηλεκαζίνο που αίφνις προέκυψαν ακόμη και στα... ''έξυπνα'' androit κινητά.


Γιατι και αυτά -δυστυχώς- υποδηλώνουν το... κοινωνικό επίπεδο και την... υψηλή, διαβαθμισμένη στάθμη του ανθρώπου - προϊόντος. Ζητούνται λοιπόν κουκουλοφόροι καταδότες να υποδείξουν τους ιερείς που λειτούργησαν κρυφά, τους Χριστιανούς που λειτουργήθηκαν, τον αριθμό και την κοινωνική τάξη των παρόντων, την ώρα και τον τόπο του εγκλήματος, διότι δεν εσυμμορφώθηκαν προς τας υποδείξεις...!




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF