ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2020

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ...

 



Κρυφά και πάλι εορτάσθηκε ο Μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας, εκείνος που επικύρωσε τις αποφάσεις της Αγίας Α' Οικουμενικής Συνόδου με τη χρήση ενός κεραμιδιού.


Με ένα κεραμίδι, απέδειξε ο Άγιος, ότι ένας είναι ο Θεός, αποτελούμενος από τρία Πρόσωπα, αγκυροβολώντας, με τον τρόπο αυτό, το πλοίο της Ορθοδοξίας που χτυπούσαν με ορμή τα κύματα της αρειανής παραφροσύνης.


Και λέω "πάλι", διότι δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες δεκαετίες από όταν οι παππούδες μας, κρυφά συνάζονταν την ημέρα αυτή στις αποθήκες, τις οποίες μετέτρεπαν σε Ναούς του Υψίστου, προκειμένου να τιμήσουν τον Άγιο Σπυρίδωνα κι, αν υπήρχε διαθέσιμος Ιερέας, να λειτουργηθούν και να μεταλάβουν.


Γιατί όμως κρυφά; Ποιος τους εδίωκε; Μήπως βρίσκονταν σε καθεστώς κομμουνισμού; Μήπως βαστούσαν το πηδάλιο της χώρας άνθρωποι ξένοι, ουδεμία σχέση έχοντες με Χριστό και Ελλάδα; Όχι!


Ο διωγμός προερχόταν από αδελφούς, Έλληνες, Χριστιανούς, οι οποίοι την ημέρα αυτή εόρταζαν Χριστούγεννα, και, συγκεκριμένα, από τους ταγούς της Εκκλησίας.


Άλλοι τον Άγιο Σπυρίδωνα, κι άλλοι τα Χριστούγεννα...


Για ποια αιτία άλλαξαν το ημερολόγιο; Ήθελαν να γλιτώσουν την μικρή σύγχυση και προξένησαν τη μεγάλη.


Από τη μια μέρα στην άλλη, οι απλοί άνθρωποι που αποφάσισαν να κρατήσουν την παράδοση έγιναν "σχισματικοί".


Σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει «παλαιό ημερολόγιο» στην Ελλάδα, διότι σε κάθε σπίτι, σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη γινόταν ένα ξεχωριστό θαύμα που δυνάμωνε τους πιστούς να παραμείνουν στην παράδοση είκοσι αιώνων.


Δύο από αυτά ήταν τα θαύματα που συνέβησαν σαν σήμερα στη Κάρυστο. 


Το πρώτο θαύμα συνέβη στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου,και αποτελεί μαρτυρία της μακαρίτισσας Μαρίας Μερτζανάκη, η οποία διηγήθηκε τη θαυμαστή μετακίνηση της ανθοστόλιστης εικόνας του Αγίου Σπυρίδωνος στο θόλο του Ναού την στιγμή της ανάγνωσης της Ευαγγελικής περικοπής των Χριστουγέννων, και την μετα κρότου επαναφορά της στο σημείο όπου κρεμόταν.


Το δεύτερο θαύμα συνέβη στο χωριό Πλατανιστός της Καρύστου στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου όπως αναφέρει ο μακαρίτης Ιωάννης Μπούμπαλος, λίγο μετά την ημερολογιακή μεταβολή, όταν τη στιγμή που οι Ιεροψάλτες έψαλλαν το απολυτίκιο των Χριστουγέννων, η εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος άρχισε να πάλλεται, υπενθυμίζοντάς τους ότι σήμερα, είναι η δική του μνήμη και επισφραγίζοντας, έτσι, τη γνησιότητα των Πατρίων.


Δυστυχώς, το πείσμα ή οι σκοπιμότητες των τότε διοικητών της Εκκλησίας παγίωσε την κατάσταση που βιώνουμε εδώ και 96 ολόκληρα χρόνια.


Τί πέτυχε, τέλος πάντων, αυτή η περιβόητη αλλαγή;


Οι Έλληνες διασπάστηκαν, ο συνεκτικός ιστός της πίστης διαλύθηκε, το δυτικό και εθνομηδενιστικό πνεύμα επισκίασε το πολύτιμο άγαλμα της Ελλάδας που με μεγάλη μαεστρία λάξευσαν μυριάδες ηρώων και χιλιάδες μαρτύρων, χορείες σοφών και σύλλογοι Αγίων Ιεραρχών.


Τα ωραία ήθη των προγόνων μας αλλοιώθηκαν με ραγδαίες ταχύτητες, ο Έλληνας ξέχασε την ιδιοπροσωπία του και αμφισβήτησε τη δύναμη της αντίστασής του, δίνοντας τη δυνατότητα στους κυβερνώντες να κυβερνούν πλέον περιφρονώντας την τροφό του Έθνους, την Ορθόδοξη Εκκλησία.


Βλέπουμε ακόμη και σήμερα τις επίμονες προσπάθειες προσέγγισης της κρατούσας εκκλησιαστικής διοίκησης με τους οικούντας το Βατικανό με το πρόσχημα της εν Χριστώ αγάπης.


Το κακό ήδη έγινε, όχι μια, μα επανειλημμένες φορές.


Είδαμε από την ιστορία μια ολόκληρη αυτοκρατορία ζωντανής παρουσίας ένδεκα αιώνων να πέφτει εξαιτίας της δυτικής επιρροής.


Είδαμε σε όλη την ιστορία του Έθνους μας, αγώνες, μάχες, αιματηρές, θυσιαστικές προσπάθειες να λήγουν άδοξα, αγώνες που ματαίως βασίστηκαν στη δυτική βοήθεια.Ας συνετισθούμε.


Οι ξένες επιρροές και η έλλειψη σταθερότητος και πίστης σε ό,τι, μας χαρακτηρίζει, σε ό,τι μας διακρίνει, προκαλούσαν ανέκαθεν διχόνοια, διχασμό, κι ο διχασμός καταστροφή, αυτοκαταστροφή.


Ας αντικρύσουμε τον εαυτό μας στο πρόσωπο του Χριστιανού και του Έλληνα, ας δούμε το συμφέρον, το όφελος και το καλό μας στη γραμμή που χάραξαν οι αγωνιστές, οι ελεύθεροι στο πνεύμα πρόγονοί μας, ας μείνουμε στην τροχιά των Πατέρων της Εκκλησίας.


Τότε μόνον θα μας εξουσιάζει ο Βασιλεύς της Ειρήνης Χριστός, Εκείνος που δια της ενότητος προάγει την Χαρά και μας κατευθύνει στην Βασιλεία των Ουρανών, στον Οποίο ανήκει η Δόξα εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.





Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF