ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2021

ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

 




''Και βεβαίως είναι θαμμένη ταριχευμένη -με απόφαση του Ιταλού φιλέλληνα φίλου του Βονιφατίου Βοναφίν

στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα η σορός του πρώτου κυβερνήτη μας Ιωάννη Καποδίστρια. 

Οι φιλελεύθεροι ας μη φοβούνται!

 Δεν εισηγούμαι την έκθεση της καρδίας των Ελλήνων σε λαϊκό προσκύνημα, αν και αυτό συνέβη το 2019, 

όταν η καρδιά του Υψηλάντη μεταφέρθηκε στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου και της επεφυλάχθη συγκινητική υποδοχή.

 Αυτά είναι «συντηρητικές αντιλήψεις», όπως θα έλεγε και η φιλτάτη Πρόεδρος της Δημοκρατίας''.



Δεν το ήξερα. Μια ανάσα από το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου στο Εκκλησάκι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στην οδό Στησιχόρου 6, ευρίσκεται καλά φυλασσόμενη σε λήκυθο εδώ και δεκαετίες η καρδιά του ιδρυτή της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ταριχευμένη. Μεταφέρθηκε εκεί -κατόπιν της επιθυμίας του να ταφεί στην Ελλάδα- το 1859 από τον Άγιο Γεώργιο της Βιένης τη μερίμνη της συζύγου του Μαρίας, το γένος Μουρούζη, χωρίς να το γνωρίζει ουδείς.


Πικραμένη από τη στάση που επεφύλαξε η ελληνική Πολιτεία στον μεγάλο αυτό Ελληνα η Μαρία κλείδωσε και έκρυψε την καρδιά του σε αυτόν τον ναό -δίπλα ακριβώς στο ιδρυθέν το 1855 από τη βασίλισσα Αμαλίειο Οικοτροφείο Θηλέων- κάτω από τη μύτη της εξουσίας και δεν επρόκειτο να την εντοπίσει ποτέ κανείς, εάν ο φιλοπερίεργος αρχιμανδρίτης Κριεζής δεν είχε ανακαλύψει τη λήκυθο τυλιγμένη σε ένα πανί κατά την απουσία του εφημερίου του ναού Μούρτζινου.


Η καρδιά του Υψηλάντη -θέμα με το οποίο ασχολήθηκε ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής Γιώργος Σούρλας στο πλαίσιοσυγγραφικής του προσπάθειας για τον Ιερό Λόχο- δεν είναι η μόνη που σώζεται. Σώζονται και άλλες καρδιές του Έθνους. Σώζεται η καρδιά του Κανάρη τοποθετημένη σε λήκυθο στην Παλαια Βουλή, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Σώζεται η καρδιά του Μιαούλη σε λήκυθο στο Μουσείο της Υδρας. Σώζονται ταριχευμένα τα σπλάχνα του Καποδίστρια, θαμμένα μέσα στην Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο.


Και βεβαίως είναι θαμμένη ταριχευμένη -με απόφαση του Ιταλού φιλέλληνα φίλου του Βονιφατίου Βοναφίν- στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα η σορός του πρώτου κυβερνήτη μας Ιωάννη Καποδίστρια. Οι φιλελεύθεροι ας μη φοβούνται! Δεν εισηγούμαι την έκθεση της καρδίας των Ελλήνων σε λαϊκό προσκύνημα, αν και αυτό συνέβη το 2019, όταν η καρδιά του Υψηλάντη μεταφέρθηκε στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου και της επεφυλάχθη συγκινητική υποδοχή. Αυτά είναι «συντηρητικές αντιλήψεις», όπως θα έλεγε και η φιλτάτη Πρόεδρος της Δημοκρατίας.


Ούτε βεβαίως εισηγούμαι τη δημιουργία ενός ελληνικού «Κρεμλίνου» με τις καρδιές και τα σπλάχνα των ηρώων μας, ιδρυτών του νεότερου ελληνικού έθνους. Ο καθένας μας κάνει αυτό που νιώθει μέσα του, όταν επιθυμεί να αποδώσει τιμές σε αυτούς που ρίσκαραν τα πάντα για να υπάρχουμε εμείς σήμερα και να διατυπώνουμε ελευθέρως τη γνώμη μας.


Ωστόσο θα ήθελα να προτείνω κάτι στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν κάποτε ολοκληρώσει τις ασκήσεις πείσματος και εγωισμού στις οποίες επιδίδεται για να πείσει τον εαυτό της πως δεν ενοχλείται από τις επισημάνσεις μας (αν δεν ενοχλούνταν, δεν θα υλοποιούσε όλες τις προτάσεις μας αναγνωρίζοντας εμμέσως τα λάθη της – από τον Εθνικό Ύμνο, τη Σημαία και τη στολή των Ατάκτων του 1821 που τοποθέτησε στο γραφείο της έως την παρασημοφόρηση του ευεργέτη Ιάκωβου Τσούνη και το «mea culpa» που είπε στον Αρχιεπίσκοπο για το Ευαγγέλιο).


Θα ήθελα να της προτείνω λοιπόν, πρώτον, να πραγματοποιήσει προσκυνηματικές επισκέψεις στις χώρες από τις οποίες ξεκίνησε να χτυπά η καρδιά του Έθνους για την απελευθέρωση και την Παλιγγενεσία. Να μεταβεί στην Οδησσό, που υπάρχει το Μουσείο των Κέρινων Ομοιωμάτων των μελών της Φιλικής Εταιρείας. Και με οδηγό τα βιβλία του Δερτιλή, του Κωστή, ακόμη και τα μυθιστορήματα του αείμνηστου Νίκου Θέμελη, να αφουγκραστεί την καρδιά του Έθνους. Να πάει στην Ελβετία, στη Γενεύη, την ιστορία της οποίας επηρέασε καταλυτικά με το Σύνταγμα που εκπόνησε ο Καποδίστριας.


Προχθές κατέθεσαν στεφάνια στον εκεί ανδριάντα του οι πρέσβεις της Ελλάδας και της Ρωσίας μαζί με τις ελβετικές Αρχές. Να πάει στη Βιένη, που ταυτίστηκε τόσο με το 1821 ως αφετηρία εξελίξεων, ώστε ακόμη και σήμερα να υπάρχει στο μετρό της στάση «Πλαπούτα». Κοντολογίς: αντί να τους κυνηγούμε εμείς να έρθουν στις εορτές μας, ας πάμε να τους βρούμε στους τόπους τους για να τους θυμίσουμε τα αυτονόητα: Ότι το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που είχε φτάσει να απειλεί την Ευρώπη άρχισε από μερικούς ωραίους Ελληνες τρελούς, οι οποίοι αψήφησαν τις φωνές της «λογικής», που ζητούσαν να περιμένουμε κάποια «καλύτερη» στιγμή.


Και εις ό,τι αφορά το εσωτερικό, θεωρώ ότι η Πρόεδρος που έθιξε το θέμα της Φιλικής Εταιρείας και της Οδησσού παρεμπιπτόντως στο πλαίσιο μιας τηλεφωνικής επικοινωνίας της με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι -η οποία έγινε για άλλους λόγους, γεωπολιτικούς- θα μπορούσε να πρωτοστατήσει ώστε το Εκκλησάκι των Ταξιαρχών, η Παλαιά Βουλή και το Μουσείο της Υδρας, η Ιερά Μονή Πλατυτέρας της Κέρκυρας και κάθε σπιθαμή της επικράτειας όπου σώζονται λείψανα ηρώων να οριστούν από το υπουργείο Πολιτισμού ως ιεροί ιστορικοί τόποι για το μέλλον.


Και αν η κοσμοπολίτικη αντίληψή της για την Ελλάδα δεν της το απαγορεύει, θα προτείναμε στην κυρία Πρόεδρο να περπατήσει τα 100 μέτρα που χωρίζουν την έξοδο του Προεδρικού έως τους Ταξιάρχες και να προσκυνήσει την καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Θα την ανοίξει και θα την ξεναγήσει η πρόεδρος του Αμαλιείου Ιωάννα Φωκά – Μεταξά. Αν μπορεί άλλωστε σήμερα να φωτογραφίζεται αυτάρεσκα με τη συμπαθή Καλυψώ πάνω στην προεδρική καρέκλα η κυρία Σακελαροπούλου, το οφείλει και σε αυτόν. Να μην το ξεχνά ποτέ.





Μανώλης Κοττάκης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF