ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2021

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΕΙΡΗΝΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΜΟΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ (ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ)





''Είμεθα 30 αδελφαί και έχομεν χωρισθεί εις πέντε ισαρίθμους ομάδας. Η πρώτη ομάς 

περιλαμβάνει την Προεστώσα που διοικεί την Μονήν. Κύριον έργον της είναι ο πνευματικός καταρτισμός των αδελφών και η άγρυπνος επίβλεψίς των. 

Ύστερα έρχεται η οικονόμος που εκλέγεται υπό της Ηγουμένης να φροντίζη τας υλικάς ανάγκας της Μονής.

 Η μαγείρισσα και η βοηθός της έχουν την μέριμναν των γευμάτων. 

Η ξενοδόχος έχει την φροντίδα των ξένων, και η πορτάρισσα έχει την ευθύνην της ασφαλείας της Μονής.

 Η δευτέρα ομάς αποτελείται από εξ υφάντριες, που ετοιμάζουν τα υφάσματα για τα ενδύματα των αδελφών.

 Έξ ράπτριαι, απαρτίζουν την τρίτην ομάδα΄ δύο ράπτουν για τας αδελφάς΄ αι περισσότεραι όμως 

ασχολούνται με την κατασκευήν ιερών αμφίων΄ από αυτά προμηθεύονται οι ιερείς της πόλεως.

 Η τετάρτη ομάς ασχολείται με το κέντημα.

 Η πέμπτη ομάς είναι των καλλιγράφων. 

Από τα εργόχειρα των αδελφών πορίζεται η Μονή τα προς το ζην αναγκαία διά την συντήρησίν μας''.




Ε κ  τ ο υ   π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ ) 



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' 

Στον πολυπόθητον τόπον.


Επί τέλους έξω από την πύλην! Τί συγκίνησις διά την Ειρήνην! Οι δύο νέες εκτύπησαν την θύραν της Μονής. Εντός ολίγου ήνοιξεν η βαρεία σιδηρά πόρτα και μια ηλικιωμένη Μοναχή, η πορτάρισσα, υπεδέχθη τας ξένας με χαμόγελον΄


φαίνεται πως εγνώριζε την βασιλοπούλα, αμέσως εκτύπησεν ένα κουδούνι και επήγε στην θέσι της. Με το κουδούνι αυτό επαρουσιάσθη η αδελφή ξενοδόχος ήτις τας ωδήγησε εις τον ναόν να προσκυνήσουν και μετά τας έφερε στην αίθουσαν της αναμονής, ειδοποιήσασα την Προεστώσα διά την άφιξίν των.


Εντός ολίγου έφθασεν η Οσιωτάτη Άννα ηλικιωμένη άνω των 80 ετών, υψηλή υπερβολικά, ισχνή από την άσκησιν. Αρκετά μορφωμένη, αλλά κυρίως, εστολισμένη με όλας τας αρετάς.


Αφού ερώτησεν την Θέκλαν διά την Αυτοκράτειρα και δι' όλα τα μέλη της οικογενείας, τότε εστράφη εις την Ειρήνην. Την ερωτά για την Πατρίδα και για τους δικούς της.


Κατά την συζήτησιν απεκαλύφθη ότι ήτο η μητέρα της Ειρήνης παλαιά γνώριμος της Άννης. Η Ειρήνη κατά το διάστημα που συνωμίλει η Θέκλα μετά της Οσίας Άννης, έβλεπε προς το μέρος της αυλής και της έκαμεν εντύπωσιν η νεκρική σιγή, ηρώτησε τότε:


λείπουν αι αδελφαί εις εργασίας; - Όχι απήντησεν η Άννα, τώρα στον εσπερινό θα τας ιδής.  - Εις ποίας εργασίας καταγίνονται αι αδελφαί; ηρώτησαν με ενδιαφέρον αι νέαι, αν μας εδίδατε μερικάς πληροφορίας είπεν η Θέκλα. - Ευχαρίστως, απήντησεν η Προεστώσα.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' 

Πώς εργάζονται αι Μοναχαί.


Ας αρχίσωμεν από την εργασία. Είμεθα 30 αδελφαί και έχομεν χωρισθεί εις πέντε ισαρίθμους ομάδας. Η πρώτη ομάς περιλαμβάνει την Προεστώσα που διοικεί την Μονήν.


Κύριον έργον της είναι ο πνευματικός καταρτισμός των αδελφών και η άγρυπνος επίβλεψίς των. Ύστερα έρχεται η οικονόμος που εκλέγεται υπό της Ηγουμένης να φροντίζη τας υλικάς ανάγκας της Μονής.


Η μαγείρισσα και η βοηθός της έχουν την μέριμναν των γευμάτων. Η ξενοδόχος έχει την φροντίδα των ξένων, και η πορτάρισσα έχει την ευθύνην της ασφαλείας της Μονής.


Η δευτέρα ομάς αποτελείται από εξ υφάντριες, που ετοιμάζουν τα υφάσματα για τα ενδύματα των αδελφών. Επειδή όμως η παραγωγή υπερβαίνει τας ανάγκας στέλλομεν το περίσσευμα στα κατατήσματα υφασμάτων της πόλεως.


Έξ ράπτριαι, απαρτίζουν την τρίτην ομάδα΄ δύο ράπτουν για τας αδελφάς΄ αι περισσότεραι όμως ασχολούνται με την κατασκευήν ιερών αμφίων΄ από αυτά προμηθεύονται οι ιερείς της πόλεως.


Η τετάρτη ομάς ασχολείται με το κέντημα. Η πέμπτη ομάς είναι των καλλιγράφων. Από τα εργόχειρα των αδελφών πορίζεται η Μονή τα προς το ζην αναγκαία διά την συντήρησίν μας.


Το εικοσιτετράωρον το διαιρούμεν εις τρία μέρη διά προσευχήν, διά εργασίαν και δι' ανάπαυσιν. Έξ ώραι ύπνου δι' ανάπαυσιν, και αι υπόλοιποι ώραι προσευχή και εργασία.


Εις την τράπεζαν γίνεται ανάγνωσις και κάθε βράδυ εξομολογούνται αι αδελφαί τους λογισμούς αυτών προς ανακούφισιν της συνειδήσεως των και συντριβήν των παγίδων του εχθρού.


- Οσιωτάτη Άννα, θα μου επιτρέψης να σας κάνω και άλλην ερώτησιν είπεν η Θέκλα. - Λέγε κόρη μου, είπεν η Άννα. - Ο Χριστός λέγει:


''ούτω λαμψάτω το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως κρατείτε για τον εαυτόν σας το φως και τα καλά έργα''. - Αυτή είναι μία αντίληψις περί μοναχικής ζωής, που σκανδαλίζει εκείνους, που δεν σκέπτονται βαθύτερα.


Άκουσε λοιπόν: Το φως φωτίζει σιωπηλά, χωρίς να διακηρύττη μεγαλοφώνως πως φωτίζει και τα καλά έργα λάμπουν αφ' εαυτού των, όποιος έχει ανοικτά τα μάτια της ψυχής του τα βλέπει ολοφάνερα.


Η Βασιλεία του Θεού ξαπλώθηκε επί του ασφαλούς αθόρυβα. Όπου γίνεται θόρυβος πολύς, υπάρχουν ολιγώτερες πιθανότητες επιτυχίας.


Θέλεις να μάθης πως ημπορούμε να ωφελήσωμεν την κοινωνίαν αν και είμεθα κλεισμένες; Πρώτ' απ' όλα η καθημερινή μας προσευχή, που απαραιτήτως απευθύνεται στον Κύριον για την Εκκλησίαν Του, για την χριστιανικήν κοινωνίαν και για τον κόσμον, που βρίσκεται μακρυάν Του. 


Κατόπιν, από τον κόπον της εργασίας μας, κρατούμεν τα προς συντήρησίν μας, και τα περισσεύματα διαθέτομεν προς συντήρησιν του ορφανοτροφείου. Υψωμαθείων μέσω της Εκκλησίας.


Εκεί διατρέφονται 300 (τριακόσια) κορίτσια. Τούτο το λέγω προς δόξαν Θεού. Αν κάθε μία αδελφή είχε δημιουργήσει οικογένειαν, δεν θα ήτο ίσως ικανή να διαθρέψη και να διαμορφώση 10 παιδιά.


Ενώ ως Μοναχή το κατορθώνει! Η Θέκλα έμεινεν άφωνος. Ύστερα, συνέχισεν η Προεστώσα, ένα καλό Μοναστήρι, είναι καταφύγιον για τις κουρασμένες ψυχές από το αγώνα της ζωής και πηγαίνοντας σ' αυτό βρίσκουν παρηγοριά, και ανάπαυσιν ψυχής.


Νοιώθουν πιο κοντά εις τον Θεόν τον εαυτόν τους. Η Θέκλα έμεινεν άφωνος. Ύστερα συνέχισεν η Προεστώσα, ένα καλό Μοναστήρι, είναι καταφύγιον για τις κουρασμένες ψυχές από τον αγώνα της ζωής, και πηγαίνοντας σ' αυτό βρίσκουν παρηγοριά, και ανάπαυσιν ψυχής.


Νοιώθουν πιο κοντά εις τον Θεόν τον εαυτόν τους. Ενώ συνομιλούσαν εκτύπησεν η καμπάνα. Η ξενοδόχος επέρασε τας νέας στης εκκλησίας τον νάρθηκα.


Εις τον κυρίως ναόν εστέκοντο, εν ώρα προσευχής μόνον αι Μοναχαί. Η ακολουθία εγένετο με αρμονίαν, εκ δε της ψαλμωδίας των κατενύσσετο κάθε ψυχή.


Ούτε ψίθυρος ηκούετο, ούτε παραμικρά κίνησις. Τάξις και ηρεμία επικρατούσε που ενόμιζες πως ευρίσκεσο εις τον ουρανόν.


( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου 
της Ιεράς Μονής Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου 
Καρελλάς Κορωπίου Αττικής,
 ''Βίος και Ακολουθία 
της Οσίας Μητρός ημών Ειρήνης Ηγουμένης Μονής Χρυσοβαλάντου'', 
σελ. 54-56, Οκτώβριος 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF