ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 20 Μαρτίου 2021

''ΧΡΙΣΤΟΚΤΟΝΟΙ!''




''Χριστοκτόνοι''!



 

''Ο αναξίως μετέχων καταπατεί τον Υιόν του Θεού''. (Εις Εβραίους Κ'. Π. G. 63:144).



Ο Θ. Ντοστογιέφσκυ, στο βιβλίο του ''Dnevnik Pisatelya'' (Ημερολόγιο ενός συγγραφέα), αναφέρει εν περιλήψει το εξής περιστατικό:


Ήταν Μ. Τεσσαρακοστή. Ένας νεαρός αφού κοινώνησε, πήρε τη Θ. Κοινωνία, την έβαλε επάνω σε ένα πάσσαλο΄ πήρε το ντουφέκι του, έτοιμος να την πυροβολήσει...!


Ξαφνικά φανερώθηκε μπροστά του ο Εσταυρωμένος Ιησούς! Ο νεαρός έπεσε χάμω αναίσθητος! Σίγουρα αυτό το περιστατικό μας συγκινεί΄ μας σοκαρίζει.


Γιατι έχει παραστάσεις, θέαμα΄ έχει φανέρωση του Εσταυρωμένου, έχει τη λιποθυμία του νεαρού, και έτσι καταλαβαίνουμε το μέγεθος της αμαρτίας του.


Όμως, αυτό που προσπάθησε να κάνει ο νεαρός (να πυροβολήσει τη Θ. Κοινωνία), το κάνουμε και εμείς κάθε φορά που κοινωνούμε αναξίως. Πυροβολούμε, ρίχνουμε σφαίρες, μπήχνουμε καρφιά στο Σώμα του Χριστού! 


Υπερβολικό; Μα κάτι ανάλογο λέει και ο Παύλος: Όσοι αμαρτάνουν, ξανασταυρώνουν τον Υιό του Θεού! (Εβρ. 6.6). Ο Άγιος το έλεγε και το ξαναέλεγε στο ποίμνιό του:


''Όσοι λερώνουν τη βασιλική στολή, τιμωρούνται το ίδιο με αυτούς που την ξεσχίζουν. Και όσοι κοινωνούν με ακάθαρτη ψυχή, τιμωρούνται το ίδιο με αυτούς που με τα καρφιά τρύπησαν το Σώμα του Κυρίου΄ (''την αυτήν υπομείναι τιμωρίαν τοις αυτό διαρρήξασι διά των ήλων''). (Εις το κατά Ιωάννην ΜΣΤ΄. Π. G. 59:262).


Πάλι: ''Όσοι κοινωνούν απλώς και ως έτυχεν (από συνήθεια), θα υποστούν την ίδια τιμωρία με αυτούς που θανάτωσαν τον Κύριο΄ (τοις τον Χριστόν αποκτείνασι την αυτήν υποστήσονται τιμωρίαν''). Εις το ρητόν ''δει και αιρέσεις είναι'' P. G. 51:259.


Πάλι: ''Όταν αναξίως μετέχωμεν των Μυστηρίων, ομοίως απολλύμεθα τοις χριστοκτόνοις''. (Εις το κατά Ιωάννην ΜΖ΄. Ρ. G. 59:268).


Οι χριστιανοί της Κορίνθου που κοινωνούσαν έτσι, από συνήθεια, υπέστησαν την ίδια τιμωρία με τους σταυρωτές. Άλλοι αρρώστησαν βαριά, και πολλοί πέθαναν! (Α' Κορ. 11:30).


Τί χειρότερα από αυτά! Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας τις σωτήριες οδηγίες του Μεγάλου Διδασκάλου της Εκκλησίας μας Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου:


''Να καθαρίζουμε τους εαυτούς μας από όλες τις μεριές, και έτσι κοινωνούμε''. (Περί Μετανοίας ΣΤ'. P. G. 49:323).


Θ. Κοινωνία με αμαρτίες ''δεν είναι κοινωνία, έστω και αν κοινωνούμε άπειρες φορές, αλλά καταδίκη και τιμωρία, και αύξηση της τιμωρίας''.


(Να είστε πρόθυμοι, να υποφέρετε τα πάντα, και να κάνετε τα πάντα προκειμένου να κοινωνήσετε χωρίς αμαρτίες''. (Κατά Ιουδαίων Γ'. P. G. 48:868).



Διάβολος και Θ. Κοινωνία 


''Να είστε νηφάλιοι κι άγρυπνοι. Ο αντίπαλός σας, ο διάβολος περιφέρεται σαν το λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει'' (Α' Πέτρ. 5:8).


Ο πιο εύκολος τρόπος για να κυριεύσει ο διάβολος τον χριστιανό, είναι η ανάξια συμμετοχή του στη Θ. Κοινωνία.


''Πάντοτε και κατ' εξοχή εισέρχεται σε εκείνους που συμμετέχουν ανάξια στην Θεία Ευχαριστία! (Εις την προδοσίαν του Ιούδα Α'. P. G. 49:380).


Με πόση ευκολία εισήλθε στον Ιούδα! ''Και τότε (μόλις κοινώνησε!) εμπήκε μέσα του ο σατανάς'' (Ιω. 13:27). Προσέξτε: Το Σώμα του Χριστού (!) δεν έδιωξε τον σατανά από κοντά του, αλλά τον έφερε κοντά του΄ και ''εμπήκε μέσα του''. (Ιω. 13:27).


Όχι βέβαια, πως ο Ιούδας δαιμονίσθηκε, αλλά η ψυχή του παραδόθηκε εξ ολοκλήρου στη ''διαχείριση'' του σατανά. ''Μάθε, λοιπόν, ότι όποιος κοινωνεί αναξίως, βάζει μέσα του τον διάβολο''. (Αυτόθι).


Αποκτά νου, βούληση διαβόλου, με αποτέλεσμα να μην τον ''αγγίζουν'', ούτε ο θάνατος, ούτε το επουράνιο Δισκοπότηρο, ούτε η Κόλαση! (Μήπως τελικά, μερικές φορές, σπρωχνόμαστε από τον ίδιο τον διάβολο στη Θ. Κοινωνία;!).


Η συνέχεια: Ο Ιούδας μια φορά (!) κοινώνησε ανάξια, και όμως δαιμονίσθηκε! (Αν δεν κοινωνούσε δεν θα δαιμονιζόταν΄ δηλαδή, δεν θα χειροτέρευε! Μπορεί και να μην αυτοκτονούσε!).


Σκεφθείτε, αν κοινωνούσε και δεύτερη και τρίτη φορά κ.ο.κ. πόσο θα νεκρωνόταν (δαιμονιζόταν) η ψυχή του!  Σκεφθείτε τώρα πόσο νεκρώνεται (δαιμονίζεται) ο χριστιανός που κοινωνεί συχνά και ανάξια!


Όλως ιδιαιτερως αυτό ισχύει για μας τους κληρικούς, που θέλοντας και μη, κοινωνούμεν πάλιν και πολλάκις!


Αν κοινωνούμε ανάξια (με μίσος, με φιλαργυρία, με φθόνο, με ανθρωπαρέσκεια, με υπερηφάνεια και τα σχετικά), νεκρωνόμαστε ολοσχερώς΄


με αποτέλεσμα να γινόμαστε επικίνδυνοι πνευματικά για τον λαό, που κληθήκαμε να σώσουμε! Ισχύει και το αντίστροφο:


Αν κοινωνούμε με καθαρή ψυχή, τότε κοινωνούμε ''εις εξάλλειψιν και παντελή αφανισμόν των πονηρών λογισμών και ενθυμήσεων και προλήψεων


και νυκτερινών φαντασιών των σκοτεινών και πονηρώ n πνευμάτων''. (Ακολουθία της Θ. Μεταλήψεως, Ευχή Ε' Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.


Με αυτό το αίμα λούζεται η ψυχή μας, με αυτό στολίζεται. Με αυτό κάνει τον νου μας να λάμπει πιο πολύ και από τη φωτιά!''. (Εις το κατά Ιωάννην ΜΣΤ'.  P. G. 59:261).


Γινόμαστε φωστήρες΄ επίγειοι άγγελοι. Χαρά και δόξα του Εσταυρωμένου Ιησού! Και αν ο πιο εύκολος τρόπος για να μας κατακυριεύσει ο διάβολος, είναι η ανάξια συμμετοχή μας στα Μυστήρια, τότε ο πιο εύκολος τρόπος για να τον κατανικήσουμε, είναι η άξια συμμετοχή μας στα Μυστήρια.


''Σαν λιοντάρια που βγάζουν φωτιά από το στόμα, φεύγουμε από τη Θ. Κοινωνία'', (Αυτόθι, σελ. 260) πυρπολώντας τον διάβολο.


Ιδιαίτερα, όταν ο χριστιανός βρεθεί στα τελευταία του, και μεταλάβει αξίως το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τότε το ταξίδι του για τον ουρανό γίνεται ανώδυνο!


Τα εναέρια δαιμόνια δεν τολμούν να τον πλησιάσουν, γιατι περιστοιχίζεται από μυριάδες αγγέλων! ''Αυτοί που φεύγουν από τον κόσμο αυτό, αν κοινωνήσουν με καθαρή συνείδηση, έρχονται άγγελοι και τους παραλαμβάνουν χάρη στη Θ. Κοινωνία!''. (Περί Ιερωσύνης ΣΤ'. P. G. 48:681).




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
 Εκ του βιβλίου 
του αρχιμανδρίτη Βασιλείου Μπακογιάννη 
''Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: Πώς και πότε Κοινωνούμε'', 
έκδοση Δ' ανανεωμένη, σελ. 38-43, 
εκδόσεις ''Θαβώρ'', Αγρίνιο 2016.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF