ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 17 Μαΐου 2021

''Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ''. 20 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟ ΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ



 



Μέρος 16ον


( Τ ε λ ε υ τ α ί ο )


Ο άνθρωπος για να διατηρήσει την ψυχική του καθαρότητα, πρέπει ν' αποφεύγει όλα εκείνα τα κακά που τρέφουν τα πάθη, να κόψει δηλαδή τις αιτίες των παθών. Πρέπει ακόμη με την προσευχή και τη μελέτη των Θείων Γραφών, να διώχνει τους ρυπαρούς και βρωμερούς λογισμούς που τον μολύνουν.


Το κακό βέβαια δεν θα υποχωρήσει. Αλλά και εμείς δεν πρέπει να υποχωρούμε γιατι έχουμε μαζί μας τον Παντοδύναμο Θεό. Ποιά δύναμη έχει ο σατανάς μπροστά στη δύναμη του Θεού;


Κι αυτή που έχει, του την παραχωρεί ο Θεός, μόνο για να μας δοκιμάζει. Όταν αγωνίζεται κανείς για την καθαρότητα της ψυχής του, δεν πρέπει να σκέφτεται τί θα πουν οι άνθρωποι, αλλά τί θα πει ο Θεός.


Οι άνθρωποι έχουν κριτήρια διαφορετικά από τα κριτήρια του Θεού. Αυτό που κάνουμε για την ψυχική μας καλλιέργεια δεν το κάνουμε για τους ανθρώπους, για να μας επαινέσουν και να μας έχουν ψηλά στη συνείδησή τους, αλλά το κάνουμε για τον Θεό, που μια μέρα θα μας κρίνει για τα έργα μας.


Τότε που θα δώσουμε λόγο για το πώς πολιτευτήκαμε στη ζωή μας. Ο αγώνας για την ψυχική μας καθαρότητα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τα διατεταγμένα από τον Κύριο, τους αποστόλους και τους Πατέρες της Εκκλησίας.


Ο απόστολος Παύλος, λέει: <<Ουδείς στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήση>>. Δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει στην αρετή, αν δεν ακολουθήσει τον δρόμο της νηστείας, της προσευχής και της μελέτης των Θείων Γραφών, που βάδισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.


Δεν μπορούμε εμείς να χαράξουμε δικό μας δρόμο. Νομοθέτης είναι ο Χριστός και όχι εμείς. Εμείς είμαστε εκτελεστές του νόμου Του. Μόνο ο τέλειος Θεός μπορούσε να δώσει  νόμο τέλειο για την σωτηρία μας.


Τον νόμο και την αλήθεια του Χριστού πρέπει να τα διακηρύσσουμε παντού, χωρίς να φοβόμαστε κανένα. Ο απόστολος Παύλος θεωρούσε καύχημά του τον Σταυρό του Χριστού.


Για τους Ιουδαίους ο Σταυρός ήταν σκάνδαλο, για τους Έλληνες ανοησία. Για μας όμως τους χριστιανούς ήταν και είναι δύναμη ακατανίκητη. Στη ζωή σου λοιπόν να μη φοβάσαι κανένα, παρά μόνο τον Θεό.


Γιατι μόνο Αυτός μπορεί να σε βοηθήσει στον αγώνα σου εναντίον της αμαρτίας. Αν ο Θεός δεν στείλει τη χάρη Του, άδικα κοπιάζεις. Οι άγιες Γραφές μας υπενθυμίζουν:  <<Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες>>.


Όσο κι αν σκάψει ο γεωργός, αν δεν στείλει ο Θεός τη βροχή, όλος ο κόπος του πάει χαμένος. Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Μπορεί να θέλουμε και ν' αγωνιζόμαστε για την καθαρότητα της ψυχής μας.


Αν όμως δεν μας βοηθήσει ο Θεός, δεν κάνουμε τίποτε. Γι' αυτό οι πιστοί άνθρωποι πάντα λένε: <<αν θέλει ο Θεός>>. Και ο Θεός οπωσδήποτε θα θελήσει, εφ' όσον Του το ζητήσουμε με ταπείνωση, πολλές φορές.


Σ' ένα σημείο λέει η Αγία Γραφή: <<ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού>>. Γιατι η καθαρότητα της ψυχής έχει σαν προϋπόθεση την ταπείνωση. Η μία αρετή είναι δεμένη σφιχτά με την άλλη.


Στους Μακαρισμούς λέει ο Κύριος ότι ευτυχισμένοι είναι οι ταπεινοί στο φρόνημα και οι <<καθαροί τη καρδία>>. Ακόμη η καθαρότητα της ψυχής συνδέεται και με τη συμπαράσταση στους συνανθρώπους μας, που είναι εικόνες Θεού.


Δεν είναι σωστό να μιλάμε για καθαρότητα την στιγμή που λερώνουμε την ψυχή μας με την αδιαφορία μας για τους άλλους ανθρώπους. Τέτοια αρετή δεν τη δέχεται ο Χριστός.


Η ασκητική παράδοση αναφέρει ότι αν προσεύχεται ο ασκητής και χτυπήσει κάποιος την πόρτα του κελλιού του πρέπει ν' αφήσει την προσευχή και να βοηθήσει τον αδελφό του.


Χρειάζεται λοιπόν εκτός από την ταπείνωση και η αγάπη για να έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή μας.


Οι εντολές του Κυρίου 


Όλες οι εντολές του Θεού πρέπει να τις εφαρμόζει ο χριστιανός, και να μην κάνει διάκριση σε μικρές και σε μεγάλες. Γιατι όλες μας τις έδωσε ο Χριστός για τη σωτηρία μας. 


Αν μερικές ήσαν περιττές, δεν θα μας τις έδινε καθόλου. Για να μας τις δώσει, σημαίνει ότι πρέπει να τις εφαρμόζουμε όλες, χωρίς εξαίρεση. Και να μη λέμε  <<αυτή ή εκείνη δεν είναι και τόσο σπουδαία>>.


Λένε μερικοί π.χ. <<ένα ψεμματάκι δεν είναι μεγάλη αμαρτία>>. Όχι, είναι αμαρτία όπως και οι άλλες, γιατι ο Χριστός είπε ότι Αυτός είναι η Αλήθεια, επομένως απαγορεύεται σ' αυτούς που θέλουν να Του μοιάσουν κάθε ψέμμα, μικρό ή μεγάλο.


Ο σκοπός για τον οποίο ήλθε ο Χριστός στον κόσμο είναι να μας σώσει, αφού πρώτα καθαρίσει την ψυχή μας από κάθε αμαρτία και βγάλει από μέσα μας την κακία που κατατρώει την ψυχή και της αφαιρεί την ουράνια ομορφιά.


Με τις εντολές του ο Θεός θέλει να επαναφέρει την ψυχή μας στην αρχαία κατάστασή της, τότε που ήταν αγνή και καθαρή, όπως βγήκε από τα χέρια Του κατά την ώρα της δημιουργίας.


Όποιος προσπαθεί να εφαρμόσει στη ζωή του τις εντολές του Χριστού, αυτός πραγματικά Τον αγαπά, όπως είπε ο ίδιος: <<ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με>> και θα τον δοξάσω μια μέρα, στη Δεύτερη Παρουσία μου.


Τις εντολές του Θεού πρέπει να τις εφαρμόζουμε όχι για τον φόβο της κολάσεως ούτε περιμένοντας κάποια αμοιβή, αλλά μόνο από αγάπη προς τον Θεό. Αν εφαρμόζουμε στη ζωή μας τις εντολές του Κυρίου, θα βλέπουν οι άνθρωποι τα καλά μας έργα και θα δοξάζεται ο Επουράνιος Πατέρας μας.


Οι εντολές του Θεού δεν είναι βαρειές γι' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, όπως βεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας: <<ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν έστιν>>. 


Αυτός που καταργεί και την παραμικρή εντολή του Χριστού, θα ονομαστεί ελάχιστος στη Βασιλεία των Ουρανών. Οι εντολές του Θεού είναι γιατρικά που δόθηκαν απ' Αυτόν για να θεραπεύσουμε τα πάθη της ψυχής μας.


Και όταν χρησιμοποιούμε τα φάρμακα των εντολών του Κυρίου αποκτούμε πάλι την ψυχική μας υγεία. Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς την εργασία των εντολών δεν επανέρχεται μέσα μας ψυχική κάθαρση.


Αυτός είναι ο σωστός δρόμος που βάδισαν όλοι οι άγιοι. Επομένως ας μη ζητάμε άλλο τρόπο για να προσεγγίσουμε τον Θεό, παρά αυτόν μόνο που μας παρέδωσε ο Θεός με τις θείες και άγιες εντολές Του.


Η <<δωράν χάρις>>  δίνεται στους αγωνιστές του νόμιμου δρόμου της αρετής, σ' αυτούς δηλαδή που κουράζονται και αγωνίζονται να εφαρμόζουν με υπομονή και επιμονή τις εντολές του Κυρίου.


Η καθαρότητα της ψυχής και το πλησίασμα του Θεού θέλουν δουλειά πνευματική. Στον πλούσιο εκείνο που ρώτησε πώς θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή, ο Κύριος απάντησε: 


<<Ας μισήσουμε λοιπόν την αμαρτία και ας προσπαθούμε σ' ολόκληρη την ζωή μας να εφαρμόζουμε τις εντολές του Κυρίου, γιατι αυτό είναι το ψυχικό μας συμφέρον και το <<κλειδί>> της Βασιλείας των Ουρανών.



Τ έ λ ο ς




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
''Η Άσκηση στη Ζωή μας''
Είκοσι κείμενα για την Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή
βασισμένα στους Ασκητικούς Λόγους του Αββά Ισαάκ του Σύρου,
έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής, 2006, σελ. 94 - 99.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF