Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 12η, σελ. 118-126.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
( ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Άλλοτε είχαμε πάει με μία ομάδα πνευματικών τέκνων μου για να λειτουργήσουμε την άλλη μέρα το πρωί. Χειμώνας βαρύτατος... Παρά τις πολλές κουβέρτες, κτυπούσαν τα σαγόνια μου!...
Την νύκτα ένα πνευματικοπαίδι μου βγήκε κάποια στιγμή έξω από τα δωμάτια φιλοξενίας και βρέθηκε μπροστά σε ένα θέαμα που τον συγκλόνισε... Τρέχει αμέσως μέσα... Με ειδοποιεί, με ξυπνάει:
-Σηκωθήτε!... Θα χάσετε... Πετάχθηκα ξαφνιασμένος και έσπευσα να δω τί συμβαίνει. Τί να δω;... Η Γερόντισσα, με τέτοιο πολικό ψύχος, ήταν μέσα στα νερά!... Καθώς έτρεχε με μεγάλη πίεσι το νερό, κτυπούσε στο στηθαίο ορμητικά και έφευγε...
Εκεί, μέσα από το στηθαίο, ήταν η Ασκήτρια, σχεδόν γυμνή!... Θεέ μου, τί ήταν αυτό!... Έκανα πως δεν την είδα και αποσύρθηκα συγκλονισμένος... Το πρωί, πριν εισέλθω στην Εκκλησία για την Λειτουργία, πέρασα από το σβησμένο τζάκι της, για να την χαιρετήσω.
-Έλα να' νάψουμε φωτιά να πυρωθής!..., μου λέει με αγάπη. -Γερόντισσα, εσύ δεν κρυώνεις;... εξέφρασα έμμεσα την απορία μου για την νυκτερινή <<ψυχρολουσία>>... Με κοίταξε με βλέμμα αστραφτερό και γεμάτο νόημα...
Άρχισε να κτυπάη το χέρι της στο στήθος, σαν να κτυπούσε σε μάρμαρο, και μου απάντησε: -Φωτία... Φωτία ανάβει εδώ μέσα απ' αγάπη για τον Χριστό... Και θες να παγώσω;...
Ο θείος έρωτας εφλόγιζε την ύπαρξί της, η φυσική αδυναμία του σώματος είχε ξεπερασθή' εβίωνε την απάθεια... Γι' αυτό συνήθιζε να λέη, φανερώνοντας την εσωτερική της κατάστασι:
-Η ψυχή μου καίγεται για τον Χριστό!... Η ψή' μ καίεται για τον Χριστό!... Κάποτε, ένα περίπου χρόνο προ της κοιμήσεώς της, την επισκέφθησαν τρεις Μοναχές με την Οσιωτάτη Γερόντισσά τους.
Της έδωσαν μίαν εικόνα του Χριστού μας... Ο τρόπος που δέχθηκε αυτό το δώρο, ίσως για άλλους τόσο απλό, ήταν ενδεικτικός της θείας φλόγας που έκαιγε στο καμίνι της καρδιάς της. Λησμόνησε τις Μοναχές...
Σαν να μη βρισκόταν κανείς δίπλα της, άρχισε να μιλάη στον Σωτήρα μας, να Τον ασπάζεται, να Τον κοιτάη και πάλι να Του μιλάη κλαίγοντας... Σήκωνε τα μάτια της ψηλά, σαν κάποιον να αντίκρυζε και αρπαζόταν ο νους της... Κτυπούσε το στήθος της, λέγοντας: -Καίομαι... Καίομαι...
3. <<Και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου>>
Στο Απολυτίκιο του Οσίου Αντωνίου του Μεγάλου ψάλλουμε την τόσο παρηγορητική για μας τους κριματισμένους αλήθεια: <<Και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου...>>. Αυτήν την αλήθεια, που ισχύει βεβαίως για όλους τους Αγίους, την διεπίστωσα και στην Ασκήτρια της Κλεισούρας.
Με την αγιασμένη προσευχή της βοηθούσε όχι μόνο τους ανθρώπους της γύρω περιοχής, αλλά και όλον τον κόσμο. Δεν ήσαν λίγες οι φορές που την άκουσα να μου λέη: -Τί να κάνω, παιδί μου...
Έρχεται η οργή του Θεού... Έρχεται η οργή του Θεού... Τί άλλο να κάνω, παρά να προσεύχωμαι νύχτα - μέρα στην Παναϊα μας για την σωτηρία του κόσμου... Πραγματικά' ζούσε το δράμα του κόσμου και έκλαιγε να δώση ο Κύριός μας φώτησι και μετάνοια...
-Σιγά - σιγά σιμώνουν ν' αγγίξουν στη γη τα σύννεφα της οργής του Θεού... Θα κάη μας ο Θεός... Μετάνοιαν... Μετάνοιαν... Νηστεία... Αγάπην... Αγάπην να έσετεν... Την καρδιά της είχε διευρύνει πολύ η αγάπη της για τον Κύριό μας'
τόσο πολύ, ώστε όλους τους χωρούσε μέσα, για όλους προσευχόταν, νήστευε, έκλαιγε, αγρυπνούσε... Η απομάκρυνσις των ανθρώπων από το άγιο θέλημα του Θεού και η επερχομένη συμφορά την συνέτριβαν...
Κάποτε ένας ενάρετος πιστός, ο οποίος είχε πνευματική οικειότητα μαζί της, κατέβηκε στον χώρο του μαγειρίου που ήταν το τζάκι. Ήταν χειμώνας' το χιόνι έξω είχε φθάσει στο ένα μέτρο... Νύκτα, γύρω στις 11...
Άνοιξε και φώναξε τρεις φορές: -Γερόντισσα!... Την τρίτη φορά σήκωσε τελικά το κεφάλι της. Και τί θέαμα!... Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι... -Τί κάνεις, Γερόντισσα;... -Αχ! παιδί μου, κλαίω για τα αμαρτήματά μου... Κλαίω για τα αμαρτήματα του κόσμου!...
4. Ουράνια Χαρίσματα
Η Αγία Ασκήτρια αξιώθηκε της καρδιακής καθαρότητος... Στην προσπάθειά της να αγνισθή για χάρι του Σωτήρος μας, ανοίχθηκε η ύπαρξίς της στην καθαρτική, αγιαστική και φωτιστική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Εξαγνίσθηκε' έγινε ο <<πνευματικός>> άνθρωπος, ο οποίος <<ανακρίνει πάντα>>. Ενώπιόν της ήσαν όλα <<ανοικτά>>, τα παρόντα και τα μέλλοντα... Το διορατικό και προορατικό χάρισμά της ήσαν έκδηλα και προκαλούσαν κατάπληξι.
Γενική επικρατούσε η αντίληψις στον ευσεβή λαό, ότι η Γερόντισσα <<έβλεπε>>. Έλεγε εμπιστευτικά σε οικεία της πρόσωπα: -Μου είπε η Παναία: μας έρχονται, Σοφία, και καλοί έρχονται και κακοί...
Στο πρόσωπο κάθε επισκέπτου <<διάβαζε>> την ψυχή του, αλλά δεν μιλούσε πολύ, δεν απεκάλυπτε πλήρως, μόνον έλεγε: -Α! αυτός καλός άνθρωπος, καλή ψυχή, καλή ψυχή... Καλόν ψην... Φως... Φως...
Άλλοτε: -Αυτός δεν είναι καλός άνθρωπος... Δεν μου φαίνεται καλά... Μαύρο πρόσωπο... Σκοτία... Πολλά σκοτία είναι... Πολλά σκοτία εν... Βεβαίως τα <<καρδιογραφήματα>> αυτά δεν τα ανεκοίνωνε σε όλους' είχε διάκρισι, ήξερε που μιλούσε...
Και το κυριώτερο: όταν η <<διάγνωσις>> ήταν <<σκοτεινή>>, θλιβόταν μεν, αλλά δεν αδιαφορούσε... Η γνησία αγάπη για τον συνάνθρωπό της την ωθούσε στην προσπάθεια για να τον ωφελήση, να τον οδηγήση σε μετάνοια, να τον ελευθερώση από τα χέρια του σατανά...
Έτσι, με ιδιαίτερη λεπτότητα, ευγένεια και καλωσύνη, συμβούλευε, καθωδηγούσε, παρότρυνε: -Πες μου, τί έχεις;... Τί έκανες;... Τί συμβαίνει;... Πρόσεχε!... Η ψυχή σου πολύ μαύρη... Να πας να την καθαρίσης...
Η ψη'ς πολλά μαύρον εν... Δέβα καθάρτσον... Μία φορά μου εκμυστηρεύθηκε τα εξής: -Δεν μου αποκαλύπτει ο Θεός αμαρτήματα... Μόνο στο πρόσωπο του ανθρώπου βλέπω ή φως ή σκότος... Και δυστυχώς οι περισσότεροι που έχονται εδώ είναι σκοτία...
Λίγοι έχουν φως... Παίρνω πολλή χαρά, όταν βλέπω αυτούς που έχουν φως!... Είχα προσωπικά διαπιστώσει πολλές φορές το διορατικό αυτό χάρισμα της Γεροντίσσης με πολύ <<ψηλαφητό>> τρόπο.
Σε επισκέψεις μου στο Μοναστήρι της Κλεισούρας με ομάδες πνευματικών μου τέκνων από Αθήνα και Θεσσαλονίκη συνέβαινε το εξής ενδεικτικό. Καθώς τα παιδιά την επλησίαζαν για να υποβάλουν τα σέβη τους, αυτή μου έλεγε διακριτικά για τον καθένα ξεχωριστά:
-Αυτός έχει σκοτία... Αυτός έχει ολίγον φως... Αυτός πολλά φως... Και δεν έπεφτε ποτέ έξω, διότι γνώριζα ως Πνευματικός τους, την ψυχική κατάστασι κάθε παιδιού... Κάποτε, μεταξύ των παιδιών ήταν ένας ψάλτης, ο οποίος πριν λίγο καιρό είχε συνδεθή με το Μοναστήρι μας στην Φυλή'
αγωνιζόταν ο καημένος να απαγκιστρωθή από την κοσμική ζωή, αλλά δεν τα κατάφερνε' τα πάθη - πολυχρονισμένα και με γερές ρίζες - τον παρέσερναν. Με ρωτάει η Αγία: -Αυτός ποιός είναι;...
Σκοτία, σκοτία!... -Πνευματικό μου παιδί είναι, Γερόντισσα..., απάντησα. -Πω, πω, πω!... Πολλά σκοτία!... Πολλά σκοτία!..., βγάζει μία φωνή και με εντυπωσίασε βαθειά... Ξαφνικά, κάθεται κάτω, τον αδράχνει από τα μαλλιά και κατεβάζει χαμηλά το κεφάλι του' κατόπιν ακουμπάει σ' αυτό μία Εικόνα της Παναγίας και αρχίζει να τον εύχεται...
Οι <<καλοί αγωγοί>> της Χάριτος κέρδιζαν με τον τρόπο αυτό πλούτο ουράνιο και ενίσχυσι θαυμαστή στον αγώνα τους' δυστυχώς όμως δεν ήσαν όλοι καλοπροαίρετοι και <<ανοικτοί>> στο Μέγα Έλεος...
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου